μέρα χωρίς βενζίνη

Η χθεσινή μέρα θα μείνει στην ιστορία της Αθήνας ως 'η μέρα χωρίς βενζίνη', μια μέρα που είχα την ατυχία να περάσω -ευτυχὠς αβρόχοις ποσί, αφού ευτυχώς (πάλι) δεν ζω εδώ και (κυρίως) δεν οδηγώ εδώ-

Όμως, δεν μπορώ να πω ότι δεν επηρέασε την τελευταία μέρα της παραμονής μου στην πρωτεύουσα. Ραντεβού ακυρώθηκαν, οι συνεννοήσεις άλλαζαν ανά πέντε λεπτά, για να μην πω την πρόσθετη ταλαιπωρία που προέκυψε σε μένα και στους φίλους μου, που αν και βρισκόμασταν στην ίδια πόλη, τελικά διαπιστώσαμε ότι βρισκόμασταν τόσο κοντά αλλά συνάμα τόσο μακρυά. 

Ο ηλεκτρικός από τη Δευτέρα που μάς πέρασε στο μεγαλύτερο τμήμα του δρομολογίου του τέθηκε εκτός λειτουργίας λόγω έργων και στο τέλος συνειδητοποιήσαμε ότι για να βρεθούν 5 παιδικοί φίλοι για έναν απλό καφέ σε ένα σημείο που να βολεύει όλους, θα έπρεπε ίσως να αποφασίσουν να πάρουν κάποιο ΚΤΕΛ και να βρεθούν σε κάποια άλλη πόλη, η οποία όμως δεν θα έπρεπε να είναι η Αθήνα.... 

Αυτά τα ωραία.

Μετά από αυτό το μέγα φιάσκο και αφού χώνεψα ότι κανένα πρόγραμμα δεν μπορεί να στηθεί υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν είχα παρά να δεχθώ τη μοίρα μου και να παραμείνω σε αυτό που λέγεται 'ἱστορικό κέντρο', σκοτώνοντας το χρόνο μου από καφέ σε καφέ. Ὁποῖα χαλαρότης! Και , ναι, το παραδέχομαι, δεν είναι καθόλου άσχημο να είσαι ένας αργόσχολος στο κέντρο της Αθήνας, κι ας έχει τα χάλια της τα μαύρα. Γιατί, όπως και να το δεις, ή μάλλον....όπως και να θες να μην το βλέπεις, τα χάλια μας δύσκολα κρύβονται πια. Το βλέπεις στα άδεια εμπορικά καταστήματα. Το ακούς στις κουβέντες στα ταξί, στο μετρό, στις καφετέριες. Το αισθάνεσαι στις φάτσες των περαστικών. Όχι, αυτό το χάλι -δυστυχώς ή ευτυχώς- δεν κρύβεται με τίποτα.

Είπα να το παίξω υπεράνω σήμερα. Να μην διαβάσω εφημερίδα, να μην ακούσω ειδήσεις στο ραδιόφωνο, να μην μπω σε καμία ειδησεογραφική ιστοσελίδα. Αποφάσισα ότι σήμερα (χθες) θα πιω καφέ, και μετά άλλον έναν, κι άλλον, κι άλλον ώσπου να λιώσω στην καφεϊνη. (ψέμματα, αγόρασα και δυο βιβλία, για τα οποία ίσως σάς μιλήσω μια άλλα μέρα). Και αφού πειραματίσθηκα σε διάφορα καθιστάδικα της Ερμού, του Θησείου και του Μοναστηρακίου, είπα να κάνω τη μέρα ακόμα πιο grande. Ναι, τελικά αποφάσισα να μπω στο άγνωστο (σε μένα) μέχρι σήμερα πολυκατάστημα ονόματι Public στην Πλατεία Συντάγματος, ως άλλωστε οφείλει να κάνει κάθε αργόσχολος επαρχιώτης που θέλει να πει στο χωριό του τι σπουδαία πράγματα έκανε εν Πρωτευούση. 

Δεν είναι της παρούσης να σάς πω εάν και κατά πόσον είχε ή δεν είχε κόσμο μέσα στο πολυκατάστημα (μην μού πουν ότι δυσφημώ ή διαφημίζω... να πάτε να δείτε μόνοι σας πώς τα πάει η αγοραστική κίνηση στο κάτω-κάτω. μην τα περιμένετε όλα από ένα πτωχό πλην τίμιο μπλογκ!). Η διαφημιστική ατάκα όμως, για την 'καλύτερη θέα της Αθήνας' από τον 5ο όροφο του Public, δεν ήταν καθόλου μα καθόλου παραπλανητική.
Ναι, ομολογώ πως η θέα της Πλατείας Συντάγματος και της Βουλής από την καφετέρια-σνακ μπαρ του πολυκαταστήματος ήταν πραγματικά η καλύτερη που έχω δει στη ζωή μου. (και οι τιμές του επίσης, λογικότατες). Είχα και την τύχη να βρω ένα τραπεζάκι στο μπαλκόνι (όπου και καπνίζουμε), και δε σάς λέω τίποτε άλλο!!

Οι φωτογραφίες μιλούν νομίζω από μόνες τους.

Από το από δίπλα τραπέζι παίρνει ξαφνικά το αυτί μου μια γνώριμη φωνή. Γυρνώντας από τα δεξιά μου, αναγνώρισα μία γνωστή βουλευτή (δεν θα σάς πω όνομα, γιατί πραγματικά δεν έχει καμία σημασία ούτε ποιά είναι, ούτε σε ποιόν χώρο ανήκει.)
Και ακριβώς από δίπλα της κάθονταν σε άλλο τραπέζι δύο νέα παιδιά -της ηλικίας μου(;)- , που όταν την αναγνώρισαν φάνηκαν να ενθουσιάζονται και έσπευσαν να τής συστηθούν και να πιάσουν κουβέντα μαζί της. Δούλευαν και εκείνοι σε κάποιο πολιτικό γραφείο.
Η στιχομυθία που ακολούθησε ήταν καταπληκτική, όση τουλάχιστον κατάφερε να πιάσει το αυτί μου (εἶμαι καί μιᾶς κάποιας ἠλικίας..)

"Πώς τα πάτε εδώ;" ρώτησε με ενδιαφέρον η βουλευτής. 

Το ύφος των νεαρών κάπως σοβάρεψε, ο τόνος της φωνής τους όμως, που θύμιζε σπασίκλες/γλύφτες μαθητές του Γυμνασίου, συνέχιζε να είναι το ίδιο προσποιητός.. 
"Ε, δύσκολα τα πράγματα." (παύση)  

"Ναι, μα τα ακούμε κι εμείς από τις Βρυξέλες", απάντησε όλο κατανόηση η βουλευτής.

"Αλλά, ευτυχώς που έχει μπει στη μέση τώρα και το ΔΝΤ και όλοι αυτοί οι συνδικαλιστές θα μπουν στη θέση τους.", συμπλήρωσαν οι νεαροί. (εδώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό..).   

"Μα είναι θέμα χρόνου να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Αυτά έχουν αποφασισθεί πια. Τελείωσε." συνέχισε η βουλευτής, προφανώς συμφωνώντας σιωπηλά στην προηγούμενη ατάκα των νεαρών .

Και μπαίνει στη μέση και ο γνωστός της και γενικώς όλοι συμφωνούν σε όλα, και όλα τα επαγγέλματα θα ανοίξουν, και πώς φτάσαμε ως εδώ, και πώς δεν το κα-τα-λά-βα-με ότι εκεί πήγαινε το πράγμα τόσα χρόνια, και γενικώς όλα τα πράγματα είναι δύσκολα παντού, και η συζήτηση συνεχίστηκε ομαλά, με χαμόγελα, με διθυραμβικά σχόλια για κάποια εμφάνισή της στην τηλεόραση.

Συγχωρέστε με αν υπάρχει κάποιο κενό στη διήγησή μου, αλλά ειλικρινά δεν θυμάμαι αν μπήκαν και στο θέμα του εάν είχε ή εάν δεν είχε φωτογένεια σε εκείνη την εκπομπή που ήταν πρωινή (και ως γνωστόν ξέρετε, το πρωί και οι κοινοί θνητοί  είναι κάπως 'κομμένοι΄).

Δεν πρόσεχα παραπάνω επειδή είχα αποφασίσει να απασχοληθώ αποκλειστικά και μόνο με την φωτογραφική μου μηχανή και να δοκιμάζω εάν οι φωτογραφίες έβγαιναν καλύτερα με φλας ή χωρίς  φλας όταν σουρούπωνε.
Ήταν νομίζω το καλύτερο που είχα να κάνω, αφού άλλωστε οι φίλοι μου δεν θα μπορούσαν να μετακινηθούν. Όχι τόσο επειδή δεν είχαν βενζίνη για το αυτοκίνητό τους αλλά επειδή προφανώς δεν θα τούς περίσσευαν τα χρήματα για να έρθουν και να φύγουν με ταξί...

Εν τέλει, για να μη σάς τα πολυλογώ, η βουλευτής και ο γνωστός της έπρεπε κάποτε να φύγουν.

"Καλό κουράγιο", είπε ευγενέστατα η κυρία και έφυγε., ενώ οι νεαροί συνέχιζαν να μιλούν επαινετικά για την κυρία που τούς μίλησε τόσο άμεσα και ευπροσήγορα.

Το είχα πάρει πια χαμπάρι ακόμα κι εγώ :

Είχε ήδη πια νυχτώσει.

Με συγχωρείτε και πάλι, αλλά δεν κρατήθηκα.

"Σαν πολύ εύκολα δεν σάς ευχήθηκε 'καλό κουράγιο' η κυρία;", τούς πέταξα ασυναίσθητα.

Μια ηλικιωμένη με μπαστούνι, που καθόταν παραδίπλα και ο μεσόκοπος γιος της (φαντάζομαι) που τη συνόδευε, μού κούνησαν το κεφάλι τους με νόημα, φεύγοντας κι αυτοί. 

Οι νεαροί ξαφνιάστηκαν. 

Κατέβασαν τα μάτια τους. 
Άφησαν κάτι κέρματα στο τραπέζι για τους καφέδες τους και έφυγαν.

Δεν πήρα απάντηση.

Τι απάντηση να πάρω, άλλωστε.

Θα μού έκανε εντύπωση αν μού έδιναν μια απάντηση.

Αλλά, ακόμα και να είχα πάρει μια κάποια απάντηση,  

..ποιά άραγε θα ήταν η σημασία της;

Καιρός για βόλτα, σκέφτηκα.

Άλλωστε, η πλατεία Μοναστηρακίου δεν είναι μακρυά.

Και δεν χρειάζεται ταξί για να πας ως εκεί.

Ούτε χρειάζεται να πληρώσεις βενζίνη, που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει για να αγοράσεις.

Και στο κάτω κάτω, ούτε καν 'πολύ κουράγιο' χρειάζεται..

για να πάρεις τα πόδια σου...

...και να πάς αλλού!

η πανδαμάτωρ μουσική

πλατεία Μοναστηρακίου, 28.7.2010