Έχοντας κάνει ένα.. ερασιτεχνικό 'πέρασμα' από αυτό που λέμε 'σανίδι' πριν λίγους μήνες, αυτό που έχω να ομολογήσω μετά την παράσταση 'Θεατροπαιδιές' της Παιδικής-Εφηβικής Θεατρικής Ομάδας του Κολεγίου Ρόδου που είδα το περασμένο Σάββατο 8 Μαϊου στο θέατρο του Κολεγίου Ρόδου είναι ότι...κόμπλαρα άπαξ και δια παντός.
Μα πού ήτανε κρυμμένα τόσα πολλά ταλέντα;
Σοφή επίσης και η επιλογή των κειμένων, που ταίριαζαν 'γάντι' στην ελληνική πραγματικότητα του 2010, μιάς χρονιάς που έχω την εντύπωση ότι όλοι μας θα θυμόμαστε για χρόνια και χρόνια από τώρα.
"Η παμπόνηρη γοουρουνίτσα" της Ζωής Φωτεινού φαινομενικά είναι ένα αθώο μικρό παραμύθι, αλλά δεν είναι : Η δημιουργία της ύλης και της ανθρωπότητας μέσα από τα παιδικά μάτια σε συνάρτηση με την ανάγκη εξοικονόμισης δυνάμεων εκ μέρους των ανθρώπων δεν θα μπορούσε να αποδωθεί καλύτερα. Η μικρή ροζ γουρουνίτσα που ήθελε τη δική της 'θέση στον ήλιο' αποφασίζει να καταπιεί ένα άστρο για να έχει και αυτή τη λάμψη που τής αξίζει στον λαμπερό και σοφά φτιαγμένο κόσμο. Και για να ξεφύγει από τον Ήλιο που θέλει να ξαναβάλει στη θέση του το άστρο που βρίσκεται στο γουρουνίσιο στομάχι και όχι στην κανονική του θέση, η πονηρή γουρουνίτσα βρίσκει καταφύγιο στη Ρόδο και συγκεκριμένα στην αποθήκη του μανάβικου του Μπαρμπα-Στάθη (απλή συνωνυμία με τον γνωστό κατεψυγμένο Μπάρμπα..). Εν τέλει, η γουρουνίτσα μετανιώνει και επιστρέφει το άστρο που κατάπιε φτύνοντάς το (φτου!) και ο Ήλιος για να την ευχαριστήσει που επέστρεψε στην Οικουμένη την ισορροπία της, αποφάσισε ότι έκτοτε οι περισσότεροι κουμπαράδες της γης θα έχουν το σχήμα μιας ροζ γουρουνίτσας...
Εκπληκτική σύλληψη με απίστευτα χρήσιμα μηνύματα τόσο για τα παιδιά αυτής της ηλικίας όσο -και κυρίως- για τους γονείς τους..., ειδικά τώρα που ο κουμπαράς επιτέλους θα πάρει τη θέση που τού ανήκει στα νοικοκυριά μας. Στο κάτω-κάτω, κι εμείς τότε στο Δημοτικό, πάθαμε τίποτα κακό που είχαμε κουμπαράδες;
Όσο για τους ηθοποιούς της Παιδικής Θεατρικής Ομάδας : μα τι άλλο να πω;; Η άνεσή τους στη σκηνή ήταν το ίδιο εκπληκτική όσο και όταν έπαιζαν μπροστά στην κάμερα. Συγχαρητήρια στον Μιχάλη Διακομιχάλη, στη Σταματία Σιμάτη, στην Αθηνά Μπελντέκου, στην Ευαγγελία Χατζηνικολάκη, στην Αγγελίνα Κώτη, στην Εμμανουέλα Χούλη, στον Γιάννη Τσιγκουράκο, στην Πέρσα Ράμμου, στην Λουκιάνα Χατζηστρατή που υποδυόταν τη Γουρουνίτσα και στον Κυριάκο Γιαλλουράκη, που θα τον ζήλευε κάθε Μπαρμπα-Στάθης όπου Γης.
Όταν τα μέλη της Εφηβικής Θεατρικής Ομάδας θα συνειδητοποιήσουν χρόνια μετά σε τι λούκι μπήκε η χώρα μας τις τελευταίες μέρες, έχω την εντύπωση ότι τότε θα καταλάβουν γιατί επελέγη να παρουσιαστεί φέτος και εδώ το απόσπασμα από την "Όπερα της Πεντάρας". Η προσέγγιση του κειμένου του Μπρεχτ ήταν ό,τι έπρεπε για τους εφήβους που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την αξία του κόσμου και του εαυτού τους. Προκλητικό και γοητευτικό το εγχείρημα να διαφανεί η φρέσκια εφηβική ματιά στην σκληρή πραγματικότητα του Μπρεχτ. (κοιτάξατε γύρω σας;)
Τραγούδι, κίνηση και ερωτικές απογοητεύσεις. Ούτε που θα μπορούσα να φανταστώ να συμβαίνουν όλα αυτά επί σκηνής σε μαθητική θεατρική παράσταση, όταν εγώ ήμουν στο Γυμνάσιο (ναι, κάποτε ήμουν κι εγώ εκεί). Η διασκευή του αποσπάματος ήταν της Μαρίας Μανιώτη.
Ο "Μάκης" -(Mack the Knife)- Γιάννης Αγγελάκος μαθαίνω πως ήδη υπογράφει αυτόγραφα γενικώς. Όσο για τις Μύρνα Βογιατζή, Μαρία Ηλιοπούλου, Εμμανουέλα Θεοδωράκη, Μαρία Κανελλάκη, Χρυσάνθη Καραγιάννη, Κατερίνα Πράντα και Στέλλα Σάββα : κορίτσια, οι ουρανοί είναι δικοί σας.
Alabama Song - Lotte Lenya
Ο "Μονόλογος Ευαισθήτου Ανδρός" του Εμμανουήλ Ροϊδη είχε δημοσιευθεί στον αθηναϊκό τύπο λίγο πριν μπει το 1900. Σκωπτικό σχόλιο για την κοινή μας λογική, που αποτελεί κριτήριο των επιλογών μας -των πιο απλών μέχρι και των πιο σημαντικών για τη ζωή μας-. Η καθαρεύουσα στα καλύτερά της, όπως και η παρουσίαση των χαρακτήρων που 'έδενε' αρμονικά με το κείμενο. Δεν είμαι σίγουρος αν οι μικρότεροι σε ηλικία θεατές καταλάβαιναν γιατί γελάγαμε 'εμείς οι γέροι' (προφανώς θα έφταιγαν οι δασείες και οι περισπωμένες).
Μπορεί να ήταν ένα κείμενο μιάς άλλης εποχής, η ελληνική πραγματικότητα όμως σαν να έδειχνε να έχει μείνει ίδια κι απαράλλαχτη. Και η έννοια της 'συνέχειας' (καλής και κακής..) πάντα δίνει την αίσθηση της σιγουριάς, που ειδικά αυτές τις στιγμές, μάς χρειάζεται.
Η Μαρία Αποστόλου, ο Γιάννης Αγγελάκος, η Αλεξάνδρα Ζήση, ο Μανόλης Καραβόλιας, η Χρυσάνθη Καραγιάννη, η Μαρία Καντιμοίρη, ο Αλέξανδρος Κοκκινίδης, η Ελεάνα Κρομήδα, ο Στέλιος Κωτιάδης, ο Δημήτρης Μητσόπουλος και η Δανάη Παπασταματίου, εκτός του ότι απέδωσαν την καθαρεύουσα κατά τρόπο απίστευτα οικείο, έζησαν τη σκηνή 'σαν στο σπίτι τους'. Τόσο που νομίζω ότι αν τούς λέγαμε να ξαναπαίξουν το απόσπασμα από την αρχή, ξανά και ξανά, θα το έκαναν πολύ ευχαρίστως.
Μιά παράσταση που θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί και 'εκτός'..
Συγχαρητήρια...
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου