μια παράσταση, πολύ πέρα από τα άκρα (της πόλης)

Τελικά οι Γυναίκες στα Άκρα εξελίχθηκαν, κι εγώ δεν ξέρω πώς, σε μία παράσταση κυριολεκτικά ...των άκρων. Η Μήδεια, όπως παρουσιάσθηκε στο ροδιακό κοινό την περασμένη Τετάρτη 3 Μαρτίου στο Θέατρο του Κολεγίου Ρόδου, προκάλεσε πολυποίκιλα σχόλια και εντυπώσεις.  Κι όσο αντιφεμινιστής και να δηλώνεις ότι είσαι, δεν είχες παρά να διαπιστώσεις πόσα δεν ήξερες για την κοινωνική πραγματικότητα και τη θέση της γυναίκας στην Αρχαία Ελλάδα, γεγονός το οποίο φρόντισε πολύ εύστοχα και εύληπτα να επισημάνει στην προλόγισή της η δρ. Μαρία Γκασούκα του Πανεπιστημίου Αιγαίου στο ...παράδοξα γεμάτο με κόσμο θέατρο. 

Γιατί 'παράδοξα  γεμάτο'; 

Μα...θέλει και ρώτημα;

Ήταν μία απλή καθημερινή μέρα, σε μία ώρα παντελώς ακατάλληλη για εξόδους (7μιση το απόγευμα!), εν μέσω απεργίας των ταξί και σε ένα μέρος που πραγματικά αν δεν είχες αυτοκίνητο, ή -ακόμα κι αν είχες- πολύ δύσκολα φτάνεις, αφού το Κολέγιο Ρόδου είναι κυριολεκτικά πέρα από τα.. άκρα της πόλης, εκεί ψηλά, στα όρη και στα βουνά! (ευτυχώς που το Κολέγιο...δεν υπήρχε όταν ήμουν μαθητής, κι έτσι έκανα τις κοπάνες μου στις καλύτερες καφετέριες του κέντρου, προ αμνημονεύτων ετών βέβαια..κι ας μην υπεισέλθουμε στα περαιτέρω).

Μαρία Μανιώτη

Προσωπικά έλεγα ότι οι Γυναίκες στα Άκρα θα ήταν μια εκδήλωση καταδικασμένη στην αφάνεια, όχι μόνο λόγω των ατυχών συγκυριών που είπα παραπάνω, αλλά και λόγω του δεδομένου σε όλους μας χαρακτήρα των λεγόμενων 'θεατρικών αναλογίων', όπου κάποιος παίρνει ένα μικρόφωνο για να προλογίσει και μετά το πασάρει σ'έναν άλλον για να απαγγείλει και μετά...'εις το επανιδείν'. 

Τελικά, διαψευσθήκαμε όλοι!

Και αυτό ήταν το ευτύχημα.

Χάρις Κόντου

Ο καταπληκτικός θεατρικός μονόλογος που έγραψε η εκπαιδευτικός Χάρις Κόντου, η στρωτή της απαγγελία και η σεμνή της προσέγγιση τόσο ως προς τον μυθικό χαρακτήρα της Μήδειας όσο και ως προς το κοινό, η άψογη χρήση της ελληνικής γλώσσας και η μελωδική άρθρωση των συμφώνων της γλώσσας μας (ναι, σπανίζει και αυτό τελευταία,  και είπαμε - δεν υπερβάλλω!) δεν ήταν δυνατόν να μη σε κάνουν να καθηλωθείς. Η διακριτική παρουσία αντικειμένων με συμβολική σημασία, που έδεναν με τον λόγο, χωρίς η ύλη να 'καπελώνει' την ουσία (κι αυτό σπάνιο), κι εκεί ακριβώς φάνηκε η σκηνοθετική επιμέλεια της Μυρσίνης Λενούδια, σε έκανε να συμμετέχεις αβίαστα στα δρώμενα επί σκηνής. Και βέβαια, δεν θα μπορούσες να αγνοήσεις την απίστευτα επιβλητική εκφραστικότητα της κίνησης του σώματος της Μαρίας Μανιώτη, που κυριολεκτικά ζωγράφιζε με αδρές γραμμές τα όσα αναγιγκώσκονταν -γεγονός το οποίο τελικά με έπεισε ότι αν θα έπρεπε ποτέ να επιλέξω ποιά είναι η πιο πηγαία έκφραση τέχνης από τις πολλές θνητές κι ανθρώπινες, θα διάλεγα μόνο τον χορό και καμμία άλλη-. Το βίντεο και τα γραφιστικά της εξαιρετικά ταλαντούχας Βάλιας Σαλαμαστράκη, τα ξύλινα γλυπτά του παλιού καλού φίλου Κώστα Φεϊζίδη -καθόλου τυχαίο το DNA του, αφού ο παππούς του φαίνεται πόσο σημαντική παρακαταθήκη τού άφησε- , όλη αυτή η δουλειά τόσων νέων ροδιτών συντελεστών δεν μπορούσε παρά να σε πείσει ότι τελικά, η Ρόδος μας είναι πολύ μπροστά, κι ας μην φαίνεται να το έχει ακόμα συνειδητοποιήσει.

Δε θέλω να σάς κουράσω με πολλά λόγια. Άλλωστε, οι εικόνες και οι ίδιοι οι κύριοι συντελεστές της 'Μήδειας' μιλούν από μόνοι τους στο βίντεο που ακολουθεί. Τα πλάνα τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια της παράστασης και οι συνεντεύξεις δόθηκαν αμέσως μόλις άδειασε το γεμάτο θέατρο, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα και μείνει στη μνήμη μου μία τόσο αισιόδοξη και γεμάτη νιάτα ..παράσταση των άκρων. 

Πατήστε το play..

χωρίς την τρελλή δουλειά 14 συναπτών ωρών (!!!) της πραγματικά DREAM TEAM της ιστοσελίδας RodosNightlife.com αυτό το βίντεο δεν θα το βλέπατε...ποτέ! 
παιδιά, είστε όλοι σας συγκινητικοί!

Και έτσι, ουσιαστικά εγκαινιάσθηκε το ζεστό και υπερσύγχρονο από υλικοτεχνικής απόψεως θέατρο του Κολεγίου Ρόδου. Και λέω 'εγκαινιάσθηκε', γιατί από αίθουσα πολλαπλών χρήσεων που χρησίμευε μέχρι πρότινος είτε για τις ανάγκες των μαθητών του είτε για εκδηλώσεις με πιο 'κλειστό' (και άρα σίγουρο) κοινό, οι 'Γυναίκες στα Άκρα' και η (κακούργα) Μήδεια έφεραν κόσμο, που από τη μια, δεν είχε ξαναέρθει στο θέατρο του σχολείου, από την άλλη, ως επί το πλείστον είχε την ίδια ακριβώς γνώμη με μένα για αυτό που δυστυχώς και ατυχώς επικράτησε να ονομάζεται στη χώρα μας ως 'Θεατρικό Αναλόγιο'.

Και μιάς και διανύουμε περιόδους ισχνών αγελάδων -έχουμε γίνει παγκοσμίως βούκινο, και να δούμε πού θα πάει αυτό...-, θεωρώ σκόπιμο να σάς πω ότι : ναί, είναι όντως δυνατό να γίνουν πολύ ωραία πράγματα χωρίς ούτε μία δεκάρα τσακιστή. Ό,τι έγινε , έγινε 100% με χορηγίες. Από τα παπούτσια μέχρι τις εκτυπώσεις και τον σχεδιασμό των αφισών και των προσκλήσεων, από την βιντεοπροβολή  μέχρι και τη διάθεση του θεάτρου, από τον σχεδιασμό των ρούχων μέχρι κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. 

Και πολύ θα ήθελα να ξέρω καλά γερμανικά για να διαβάσουν αυτήν εδώ την ανάρτηση μερικοί μερικοί. Έτσι, για να σκάσουν οι ωχτροί μας (αν και οι χειρότεροι εχθροί δεν είναι άλλοι παρά εμείς οι ίδιοι..δεν έχω πια καμμία αμφιβολία.)

Και τώρα, ας προσγειωθούμε. 

Είστε έτοιμοι; 

Πάμε λοιπόν!

Η παράσταση αυτή αρχικά ήταν προγραμματισμένη να πραγματοποιηθεί στο κεντρικό Δημοτικό Θέατρο Ρόδου, με την υποστήριξη του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Ροδίων. Τι κι αν είχαν βγει δελτία τύπου, τι κι αν τυπώθηκαν αφίσες, τι κι αν οι τίτλοι του (πρώτου) τηλεοπτικού τρέηλερ έγραφαν φαρδιά-πλατιά τις λέξεις 'Δημοτικό Θέατρο', τι κι αν τα μέλη του Σπιτιού της Ευρώπης, που διοργάνωσε το όλο εγχείρημα, έβγαιναν στα κανάλια και στα ραδιόφωνα μέρες πριν για το τι μέλλει γενέσθαι, εντελώς ξαφνικά χτυπάει κάποιο τηλέφωνο και -ὦ τοῦ θαύματος!- ακόμα μία φορά διαπιστώθηκε ότι η φράση 'προγραμματισμός εκδηλώσεων' στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου, στο μοναδικό δηλαδή Θέατρο του νησιού, δεν έχει καμμία μα καμμία σημασία για τον 'Πολιτιστικό' Οργανισμό του Δήμου Ροδίων. Και τα εισαγωγικά στη λέξη 'Πολιτιστικός' δεν είναι ορθογραφικό λάθος. 

Κάποια, λέει, αίτηση χάθηκε, κάποια βρέθηκε, κάποια δεν σημειώθηκε σε κάποιο τεφτέρι 

και... ούσσσσσσστ! "Να πάτε αλλού..".

....και πήγαμε λοιπόν αλλού. 

Τρέχαμε όλοι, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, για να ξανατυπωθούν αφίσες, να ξαναμονταριστούν οι τίτλοι του τρέηλερ, να πάρουμε πίσω τα dvd που είχαμε δώσει στα κανάλια, να ξαναγραφτούν και να ξανασταλούν τα δελτία τύπου, να ΞΑΝΑγίνουν με λίγα λόγια όοοοολα από την αρχή και  ευτυχώς τελικά τόσον κόπο τόσων ανθρώπων λυπήθηκε το Κολέγιο Ρόδου, μία -στο κάτω κάτω- ιδιωτική επιχείρηση που κανένα χρηματικό όφελος δεν είχε, και βέβαια και καμμία υποχρέωση να  απασχολεί το προσωπικό του, να πληρώνει ρεύμα και γενικά να μπει σε μια ξαφνική διαδικασία, που δεν ξέρω κι εγώ πόσες άλλες δυσκολίες θα αντιμετώπιζε (και να΄ναι καλά οι υπεύθυνοι, που πραγματικά όχι μόνο έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, αλλά το έκαναν με την καρδιά τους και με πολύ χιούμορ). 

Τώρα, μιας και τα λέμε όλα, να σάς εκμυστηρευθώ ότι οι συντελεστές, μετά απ'αυτό το κάζο που έπαθαν από τον 'Πολιτιστικό' Οργανισμό του Δήμου μας, και αφού τούς συνέβαιναν κάθε μέρα τόσες άλλες...γκαντεμιές, τούτην την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, να είστε σίγουροι ότι ..φιλούν τον κόρφο τους, σταυροκοπιούνται αλύπητα και όπου δουν μαύρη γάτα το βάζουν στα πόδια. 

Επί μία εβδομάδα πριν την παράσταση τσάντες σκίζονταν, τακούνια έσπαγαν, κομπιούτερ χάλαγαν, κινητά χάνονταν, κονσόλες μπλόκαραν, και το χειρότερο : μέχρι και η καλή φίλη, η πιανίστα Σεβαστή Χατζηστρατή δεν κατάφερε να συμμετάσχει στην εκδήλωση λόγω ασθενείας. Έτσι, μέχρι και cd έπρεπε να γραφτεί την τελευταία στιγμή, γιατί αλλιώς, μουσική υπόκρουση δεν θα υπήρχε... 

Ε, εντάξει, όλα κι όλα...

ο 'Πολιτιστικός' Οργανισμός δεν φταίει και γι'αυτά! 

Ας είμαι δίκαιος. 

Τέεεελος πάντων....

Πάει κι αυτό.. Τέλος καλό - όλα καλά.

Κι ας εξόρισε ο ΠΟΔΡ εκατόν ογδόντα ροδίτες τεταρτιάτικο. 

Καλό μάς έκανε. Πήγαμε.. αλλού, όπως ήθελε στο κάτω κάτω.

Κι όσοι δεν καταφέρατε να έρθετε, δεν έχετε παρά να ..ξαναπατήσετε το play στο βίντεο, 

να δείτε τι χάσατε..

(κρίμα)

Μπράβο σας κορίτσια! 

όλες οι φωτογραφίες της ανάρτησης 

είναι από την ιστοσελίδα Rodosevents.gr

.