18 Δεκ 2009

TDK

Δε λέω, καλά τα cd, καλός και ο ψηφιακός ήχος και βέβαια δε μου λείπει καθόλου ούτε εκείνο το έρμο πικ-απ και το βινύλιο που με το που άρχιζε να φθείρεται η βελόνα, στέναζαν οι νότες, ούτε και όλη αυτή η ταλαιπωρία να προσέχεις να πατάς προσεκτικά (σχεδόν ευλαβικά) τα κουμπιά του κασετοφώνου, για να μη "φάει την κασέτα".

Όμως, χαζεύοντας τις προάλλες στο YouTube ανακάλυψα ένα βιντεάκι που με γύρισε σ'εκείνες τις ξεχασμένες μέρες με τις ατέλειωτες βόλτες στο αυτοκίνητο των γονιών μου, με μένα στις πίσω θέσεις "γιατί τα παιδιά κάθονται πίσω" και το κασετόφωνο -ανάμεσα στις μακρινέεεεες εκείνες θέσεις του οδηγού και του συνοδηγού- να γράφει τη δική του ιστορία στη μνήμη μου.


Τι μ'έπιασε και γυρνάω πίσω στα μέσα της δεκαετίας του '70, που οι κασέτες TDK ήταν η τελευταία τότε λέξη της ηχητικής απόδοσης, δεν ξέρω. Να το αποδώσω στην μελαγχολία των γιορτών; Να συμφωνήσω ακόμα μια φορά με το αξίωμα "η χαρά πάει χέρι χέρι με τη λύπη"; Να διαπιστώσω και φέτος ότι η μελαγχολία είναι το συνηθέστερο συναίσθημα των ανθρώπων κάθε φορά που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου; Ή απλά να παραδεχτώ ότι γερνάω;
Κι από την άλλη τι θα βγει που θα το παραδεχτώ ή όχι;
Γερνάω έτσι κι αλλιώς, όπως (λίγο-πολύ)
όλοι μας.

Τι κι αν έχεις την σούπερ-ντούπερ ηχητική απόδοση όσες φορές και να βάλεις να παίζει το ψηφιακό cd ("που δε χαλάει ποτέ!!" όπως μάς έλεγαν με στόμφο διάφοροι ειδικοί στις αρχές της δεκαετίας του '90). Και μεταξύ μας, όλη αυτή η δικτατορία της τελειότητας και της "τελευταίας λέξης" αρχίζει να με αφήνει παντελώς μα παντελώς αδιάφορο.

Χτες, λοιπόν που λέτε, ενώ άφηνα με απανωτά κλικαρίσματα στο YouTube να περνάει επιδεικτικά και παντελώς αναξιοποίητος ο χρόνος μου μέχρι τις επίσημες διακοπές, γύρισα δεκαετίες επί δεκαετιών πίσω. Last Night A Video Saved My Life ένα πράμα και με το βιολί του Ιτσχάκ Πέρλμαν να με ταξιδεύει στην πίσω θέση του παλιού αυτοκινήτου των γονιών μου ("τό'παμε πιά! τα παιδιά κάθονται πίσω, Γαβριήλ!").

Δεν ήξερα ότι τον έλεγαν Τσαϊκόφσκυ.
Δεν ήξερα ότι "αυτό" ήταν κλασική μουσική.
Ήξερα μόνο ότι αυτή ήταν η κασέτα TDK, η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, με τη μαγική λεπτή καφέ ταινία απ'όπου -ως εκ θαύματος- έβγαζε, λέει, μουσική. Για φαντάσου!
Και κάθε φορά που αυτή η τελευταία λέξη της ηχητικής απόδοσης έμπαινε στο "στόμα" του κασετοφώνου του αυτοκινήτου μας, υπήρχε πάντα η υποψία ότι ίσως αυτή ήταν και η τελευταία φορά που θα κατάφερνε να φτάσει καταϊδρωμένος ο Πέρλμαν μέχρι την τελευταία του νότα. Γιατί, πόσες φορές πια θα μπορέσει το μολύβι να ξαναϊσιώσει τη μαγική αυτή λεπτή καφετί ταινία ήχου..

Και έτσι, η ακρόαση αποκτούσε τη δική της σημασία.
Κάθε play είχε τη δική του ιστορία.
Κάθε play αποτελούσε μονάδα μετρήσεως της διάρκειας ζωής της "τελευταίας λέξης της ηχητικής απόδοσης".
Και στο χθεσινό βίντεο, μέσα από τα αόρατα καλώδια του διαδικτύου (αλήθεια, ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ επιτέλους ΔΟΥΛΕΥΕΙ αυτό το διαδίκτυο;;;;), βρήκα ξανά τον ίδιο Πέρλμαν να παίζει το ίδιο και απαράλλαχτο Κοντσέρτο για Βιολί του Τσαϊκόφσκυ.
Το ίδιο ακριβώς κοντσέρτο του παλιού μας αυτοκινήτου.


Όλα έχουν και μια ημερομηνία λήξεως.

Όλα , εκτός από τα cd.
"Που δεν χαλάνε ποτέ!", λέει




συγχωρήστε την κακή ποιότητα ήχου, εικόνας
και το άγαρμπο κόψιμο του βίντεο.



και μια αδιάκριτη ερώτηση:
ψηφίσατε ; (οράτε ανωτέρω)




5 σχόλια:

Nada R. είπε...

Ax edo kai 2 ebdomades,
prospatho na apofasiso pos prepei na petakso oles mou tis kassetes,
2 megala sirtaria einai..
Akoma den exo brei tin dinami...
Blepeis einai anamniseis,
mousiki pou akouga stin efibia..
mexri k blakies pou exoume grapsei me tin files mas, ixografontas i mia tin alli...

δεσποιναριον είπε...

Γκαμπυ πρωτον φαγωθηκατε ολοι εσεις των μιντ θερτις να λετε οτι γερνατε. Δεν ξαναρχομαι εδω μεσα, με κομπλαρεις ασυστολως! Προχωρω! Νομιζω οτι απο ολα αυτα τα μαραφετια η κασεττα ηταν το πιο ατυχες μεσον. Θυμαμαι οταν τη μασσαγε το κασσετοφωκο, η οταν ξεκολλαγε η μια ακρη.. ασε ιστοριες φρικης. Τριτον ψηφησαμε φαγωθηκες!

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

Ναντούλα και γιατί να τις πετάξεις;

Δεσποινάριον ουή λάβ γιου -τελος.

Mary mel είπε...

Σκεψου και το αλλο,για ολους εμας που δουλευουμε με cd στην ταξη και κανουμε listening,τον καιρο της κασσετας επρεπε να εχουμε προετοιμασει απο το σπιτι το σημειο ακριβως που χρειαζομαστε γιατι οπως καταλαβαινεις το να ψαχνεις μεσα στην ταξη δημιουργει φασαρια (ξεσηκωνονται τα παιδια κι εσυ εχεις αλλη δουλεια) και αν δεν το βρισκεις μπορει να ειναι ταπεινωτικο .Αν δεν το καναμε απο το σπιτι τοτε χαναμε το διαλειμμα μας να το ετοιμασουμε και γενικως ηταν ακομα μια δουλεια.Δε σου λεω πια αν χρειαζοταν να ξαναπαιξεις το κομματι πως το αποφευγαμε...(τωρα που γραφεις μονοτονικο εκανα λογαριασμο το προσεξες; :))))))

Γαβριηλ / Gabriel είπε...

για να ειμαι ειλικρινης, αυτην την παραμετρο δεν την ειχα σκεφτει ποτε μεχρι τωρα. γενικα σαν παιδια, σκασιλα μας τοτε για τις δυσκολιες/κακουχιες/βασανιστηρια που θα μπορουσαν να περνουσαν οι δασκαλοι μας. τελικα, η κασετα δεν ηταν και τοσο αθωο αντικειμενο, ε;

οσο για το λογαριασμο σου, ανταπαντω : ειδες που στο σχολιο μου αυτο ΔΕΝ εχω βαλει ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΟΝΟ;;;;
Τι να σου πω βρε μαιρη, ο,τι πει η καλπη. εχει πολλες μερες ακομα ψηφοφοριας βεβαια. ψηφισες;

φλκ.








Related Posts with Thumbnails