TDK

Δε λέω, καλά τα cd, καλός και ο ψηφιακός ήχος και βέβαια δε μου λείπει καθόλου ούτε εκείνο το έρμο πικ-απ και το βινύλιο που με το που άρχιζε να φθείρεται η βελόνα, στέναζαν οι νότες, ούτε και όλη αυτή η ταλαιπωρία να προσέχεις να πατάς προσεκτικά (σχεδόν ευλαβικά) τα κουμπιά του κασετοφώνου, για να μη "φάει την κασέτα".

Όμως, χαζεύοντας τις προάλλες στο YouTube ανακάλυψα ένα βιντεάκι που με γύρισε σ'εκείνες τις ξεχασμένες μέρες με τις ατέλειωτες βόλτες στο αυτοκίνητο των γονιών μου, με μένα στις πίσω θέσεις "γιατί τα παιδιά κάθονται πίσω" και το κασετόφωνο -ανάμεσα στις μακρινέεεεες εκείνες θέσεις του οδηγού και του συνοδηγού- να γράφει τη δική του ιστορία στη μνήμη μου.


Τι μ'έπιασε και γυρνάω πίσω στα μέσα της δεκαετίας του '70, που οι κασέτες TDK ήταν η τελευταία τότε λέξη της ηχητικής απόδοσης, δεν ξέρω. Να το αποδώσω στην μελαγχολία των γιορτών; Να συμφωνήσω ακόμα μια φορά με το αξίωμα "η χαρά πάει χέρι χέρι με τη λύπη"; Να διαπιστώσω και φέτος ότι η μελαγχολία είναι το συνηθέστερο συναίσθημα των ανθρώπων κάθε φορά που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου; Ή απλά να παραδεχτώ ότι γερνάω;
Κι από την άλλη τι θα βγει που θα το παραδεχτώ ή όχι;
Γερνάω έτσι κι αλλιώς, όπως (λίγο-πολύ) όλοι μας.

Τι κι αν έχεις την σούπερ-ντούπερ ηχητική απόδοση όσες φορές και να βάλεις να παίζει το ψηφιακό cd ("που δε χαλάει ποτέ!!" όπως μάς έλεγαν με στόμφο διάφοροι ειδικοί στις αρχές της δεκαετίας του '90). Και μεταξύ μας, όλη αυτή η δικτατορία της τελειότητας και της "τελευταίας λέξης" αρχίζει να με αφήνει παντελώς μα παντελώς αδιάφορο.

Χτες, λοιπόν που λέτε, ενώ άφηνα με απανωτά κλικαρίσματα στο YouTube να περνάει επιδεικτικά και παντελώς αναξιοποίητος ο χρόνος μου μέχρι τις επίσημες διακοπές, γύρισα δεκαετίες επί δεκαετιών πίσω. Last Night A Video Saved My Life ένα πράμα και με το βιολί του Ιτσχάκ Πέρλμαν να με ταξιδεύει στην πίσω θέση του παλιού αυτοκινήτου των γονιών μου ("τό'παμε πιά! τα παιδιά κάθονται πίσω, Γαβριήλ!").

Δεν ήξερα ότι τον έλεγαν Τσαϊκόφσκυ.
Δεν ήξερα ότι "αυτό" ήταν κλασική μουσική.
Ήξερα μόνο ότι αυτή ήταν η κασέτα TDK, η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, με τη μαγική λεπτή καφέ ταινία απ'όπου -ως εκ θαύματος- έβγαζε, λέει, μουσική. Για φαντάσου!
Και κάθε φορά που αυτή η τελευταία λέξη της ηχητικής απόδοσης έμπαινε στο "στόμα" του κασετοφώνου του αυτοκινήτου μας, υπήρχε πάντα η υποψία ότι ίσως αυτή ήταν και η τελευταία φορά που θα κατάφερνε να φτάσει καταϊδρωμένος ο Πέρλμαν μέχρι την τελευταία του νότα. Γιατί, πόσες φορές πια θα μπορέσει το μολύβι να ξαναϊσιώσει τη μαγική αυτή λεπτή καφετί ταινία ήχου..

Και έτσι, η ακρόαση αποκτούσε τη δική της σημασία.
Κάθε play είχε τη δική του ιστορία.
Κάθε play αποτελούσε μονάδα μετρήσεως της διάρκειας ζωής της "τελευταίας λέξης της ηχητικής απόδοσης".
Και στο χθεσινό βίντεο, μέσα από τα αόρατα καλώδια του διαδικτύου (αλήθεια, ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ επιτέλους ΔΟΥΛΕΥΕΙ αυτό το διαδίκτυο;;;;), βρήκα ξανά τον ίδιο Πέρλμαν να παίζει το ίδιο και απαράλλαχτο Κοντσέρτο για Βιολί του Τσαϊκόφσκυ.
Το ίδιο ακριβώς κοντσέρτο του παλιού μας αυτοκινήτου.

Όλα έχουν και μια ημερομηνία λήξεως.

Όλα , εκτός από τα cd.
"Που δεν χαλάνε ποτέ!", λέει

συγχωρήστε την κακή ποιότητα ήχου, εικόνας
και το άγαρμπο κόψιμο του βίντεο.

και μια αδιάκριτη ερώτηση:
ψηφίσατε ; (οράτε ανωτέρω)