Σινε-Ἰατρική (!!!)

Καί ἐνῶ τό μπλόγκ συνεχίζει νά διανύει χιλιόμετρα ἐπί χιλιομέτρων στήν ἔρημο τῆς Νέγκεβ μέσα στό χακί τεράστιο φορτηγό, ὑπό τούς καπνούς τοῦ ἄκρως βλαβεροῦ χαρμανιοῦ τῶν ἰσραηλινῶν φτηνοτσίγαρων (ὁρᾶτε σχετική ἀνάρτηση), μίιιιιιλια μακριά γίνεται ἕνα πολύ ἐνδιαφέρον συναπάντημα πού μέ τί-πο-τα δέν θά ἔπρεπε νά μείνει ἀσχολίαστο.

Στήν πόλη τῆς Κώ συναντήθηκαν τήν περασμένη ἑβδομάδα ὁ κινηματογράφος καί ἡ ὑγεία, στό Πρῶτο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιῶν γιά τήν Ὑγεία -ἴσως τό πιό πρωτότυπο θεματικό κινηματογραφικό φεστιβάλ πού διοργανώθηκε μέχρι σήμερα στήν Ἑλλάδα-.
Μπουχτισμένος στό ντουμάνι διά χειρός τῆς τοπικῆς καπνοβιομηχανίας Dubek (πού σάν νά μήν ἔφταναν τά ἀλλεπάλληλα πάφα-πούφα, εἴχαμε καί τόν κλιματισμό νά ἀνακυκλώνει τά σύννεφα καπνοῦ ἀνάμεσα στά ρουθούνια μας, ἐνῶ τά παράθυρα ἔπρεπε νά παραμένουν ἑρμητικά κλειστά, διαφορετικά θά ἔπρεπε νά ἀνεχθῶ ΚΑΙ τούς 46 βαθμούς ὑπό σκιάν...), δέν νομίζω πώς ὑπάρχει καλύτερη εὐκαιρία νά σᾶς πῶ τί ἄκουσα καί τί ἔμαθα γι'αὐτόν τόν ὁλοκαίνουργιο κινηματογραφικό θεσμό, πού ἐμπνεύστηκε, ἐπιμελήθηκε καί διοργάνωσε ἡ "δικιά μας" Λουκία Ρικάκη, ἡ "συνήθης ὕποπτη" ἀεικίνητη σκηνοθέτης καί παραγωγός, πού τυγχάνει καί Ροδίτισσα μέ βούλα παρακαλῶ!

Εἶστε λοιπόν νά πεταχτοῦμε μέχρι τήν Κώ;
Ἄλλωστε ἡ διαδρομή ἀνάμεσα στό Μιτσπέ Ραμόν μέχρι τήν Ἰοτβάτα
διαρκεῖ ἕνα δίωρο καί βάλε...

Ἄρα....προλαβαίνουμε !

Ἄν ζοῦσε ὁ Ἰπποκράτης θά ἔτριβε τά μάτια του στόν χειμερινό κινηματογράφο Ὀρφέα καί στό θερινό σινεμά τῆς πόλης. Ὅλα ἐγγυῶνταν τήν ἀπόλυτη ἐπιτυχία τοῦ καινούργιου αὐτοῦ φεστιβάλ. Οἱ ἀποστάσεις ἀπό τά πάντα πρός τά πάντα εἶναι μηδαμινές καί τά πάντα βρίσκονται στό κουκλίστικο κέντρο τῆς πόλης τῆς Κώ, ὅπου -πολύ σωστά- στό μεγαλύτερο μέρος του ἀπαγορεύεται ἡ κίνηση στά αὐτοκίνητα. Ὁ Δῆμος τῆς Κώ καί ἡ τοπική κινηματογραφική λέσχη στήριξαν κατά τρόπο ὑποδειγματικό τό νεότευκτο φεστιβάλ, ἐνω ἡ ἰδιαιτέρως δραστήρια Δημοτική Τηλεόραση Κώ πρόβαλλε κατά τρόπο ἄριστο τίς ἐκδηλώσεις καί τίς προβολές (κι αὐτό δέν τό ἄκουσα ἁπλῶς! τό εἴδα ἀπό τή συχνότητά της, ἐδῶ στή Ρόδο. συγχαρητήρια!).
Κι ὅσο γιά τά ποδήλατα -σῆμα κατατεθέν τοῦ νησιοῦ- δίνουν κι αὐτά τόν δικό τους κινηματογραφικό τόνο στό ἀπρόσμενο αὐτό συναπάντημα:
στό συναπάντημα τοῦ σινεμά μέ τήν ὑγεία..

Πάει, ἔγινε σαφές πιά-
τό καλό σινεμά καί ἡ ὑγεία πάνε μαζί..

Τό πρῶτο βραβεῖο κοινοῦ κέρδισε ἡ ἐξαιρετική ταινία "Ὁ Ἄγγλος Χειρουργός" ("The English Surgeon"), την ὁποῖα εἴχα τήν τύχη νά δῶ σέ εἰδική προβολή στήν Ἀθήνα τόν Μάιο πού μᾶς πέρασε. Πρόκειται γιά τήν καταγραφή τῆς ἀφιλοκερδοῦς προσφορᾶς τοῦ ἄγγλου νευροχειρουργοῦ Henry Marsh σέ νοσοκομεῖα τῆς Οὐκρανίας, οἱ πολίτες τῆς ὁποῖας δοκιμάζονται ἀπό πολλές καί ποικίλες μορφές καρκίνου, συνεπεία τοῦ πυρηνικοῦ ἀτυχήματος στό Τσερνομπίλ.
Ἡ διεισδυτική κινηματογραφική ματιά τοῦ βρετανοῦ σκηνοθέτη Geoffrey Smith, πού παρατηρεῖ πτυχή-πτυχή τή συναισθηματική φόρτιση πού συνδέει τόν χειρουργό μέ τόν ἀσθενή του πρίν τήν ἐγχείριση πού ἔχει μεγάλες πιθανότητες νά ἀποβεῖ μοιραία γιά τόν δεύτερο, σέ συνδυασμό μέ τίς συνθῆκες ἐπιβίωσης στή σημερινή οὐκρανική ἐνδοχώρα, μεταφέρουν τόν θεατή στό βιωματικά ἐπώδυνο δρομολόγιο ἀπό διάδρομο σέ διάδρομο, ἀπό χειρουργεῖο σέ χειρουργεῖο, ἀπό ἀναμονή σέ ἀναμονή, καί τελικά :
ἀπό τήν ἀσθένεια στήν ἴαση.

τρέηλερ

Χωρίς νά ἔχω τήν εὐκαιρία νά δῶ τίς ὑπόλοιπες ταινίες που διαγωνίστηκαν (δέν ἔχω καμμία ἀμφιβολία πώς ὅλες τους ἦταν διαλεγμένες μία-μία, ἀφού ἔχω τήν τύχη νά ξέρω ἀπό κοντά τί σημαίνει "Λουκία"..), ἡ βράβευση αὐτῆς τῆς ταινίας ἀπό τό πρῶτο αὐτό κινηματογραφικό φεστιβάλ τοῦ εἴδους του, δείχνει ὅτι μᾶς περιμένουν πολλά καλά ἀκόμα , στό 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου γιά τήν 'Υγεία πού ἔχει προγραμματιστεῖ γιά τοῦ χρόνου, ἀπό τίς 14 μέχρι καί τίς 19 Σεπτεμβρίου 2010.
Καί βέβαια, στήν γειτονική μας Κώ!
Ποῦ ἀλλοῦ;

Νά'μαστε καλά, νά πᾶμε..

Σημαντική καινοτομία : ἡ σύνθεση(!) τῆς κριτικῆς ἐπιτροπῆς.
(κάντε ἕνα κλίκ ἐδῶ καί θά μέ θυμηθεῖτε..)

Τό site τοῦ φεστιβάλ εἶναι www.healthfilmfestival.gr
κι ὅσο γιά τό μπλόγκ, πε-ρι-ε-κτι-κό-τα-το!
(πατῆστε ἐδῶ κι ἀρχίστε τό ...ξεκοκάλιασμα!
ὅλα τά βραβεῖα, ὅλες οἱ ταινίες, πολλά ἀποσπάσματα
καί δέν θυμᾶμαι κι ἐγώ τί ἄλλο....)


Τί; Κιόλας πέρασαν δύο ὁλόκληρες ὥρες;
Εὐτυχῶς! Γιατί τό μόνο πού θέλω εἶναι ἕνα παγωμένο σοκολατοῦχο γάλα βγαλμένο ἀπό τά τρυφερά βυζάκια τῶν τροφαντῶν ἀγελάδων τοῦ Κιμπούτς Ἰοτβάτα, στήν νότια Νέγκεβ...


.....γκούχ γκούχ....

στήν ἑπόμενη ἀνάρτηση...
....τό μπλόγκ ξαποσταίνει ἐπιτέλους!