"θές τσίχλα;"

Σάββατο πρωί στήν ἔρημο σημαίνει ὅτι ἐκεί πού ξύπνησες...ἐκεί θά μείνεις μέχρι νά νυχτώσει, ἄν δέν διαθέτεις δικό σου μεταφορικό μέσο..

Ὄχι, δέν πρόκειται γιά τοπικό ἔθιμο.
Ἁπλά, τό πρωί τοῦ Σαμπάτ δέν ὑπάρχουν οὔτε λεωφορεῖα οὔτε τίποτα καί ἄν δέν ἔχεις κάποιο δικό σου αὐτοκίνητο, τήν πάτησες. Μένεις στό ἕνα καί μοναδικό καφέ πού μένει ἀνοιχτό στό Μιτσπέ Ραμόν καί ..ἀποδέχεσαι τή μοίρα σου.
Ἄλλη μία ἐφαρμογή τῆς θεωρίας τῆς μοναδικῆς ἐπιλογῆς πού σᾶς ἐξέθεσα κάποιες ἀναρτήσεις πρίν. Δέν εἶναι κακό. Ἐπανάληψη μήτηρ μαθήσεως.. Ἀν καί πρίν νά σιγουρευτῶ, τό παίζω χαζοτουρίστας καί ρωτάω μήπως καί ἄν ὑπάρχει κάποια ἐναλλακτική γιά νά μήν πῶ πώς -πάει, χάθηκε ἕνα Σαμπάτ-.
"Ἄν εἴσαι τυχερός καί σέ πάρει κανένας περαστικός ὅπου θές νά πᾶς, ἀλλιῶς, τά λεωφορεῖα γιά Μπεέρ Σέβα ἀρχίζουν κατά τίς 6-7 τό ἀπόγευμα, λίγο πρίν 'βγεῖ' τό Σαμπάτ."
Ἀπίθανο τό σενάριο νά βρῶ ἕνα τέτοιο catch.

Καφεδάκι, κρουασάν καί μπόλικη ὑπομονή λοιπόν,
μέ τό σκονισμένο μου μαύρο σακίδιο νά χάσκει στά πόδια μου.

Δέν εἶχα παρά νά παρακολουθῶ τά καμώματα τῆς μαρίδας πού ἔτρεχε πέρα δῶθε γύρω μου καί σφαζόταν γιά τό ποιός θά πρωτοπάρει τό τάδε πλαστικό περίεργο πλάσμα πού εἶχε κάποιο περίεργο ὄνομα (μά ἀπό τί ρῆμα βγαίνει ἡ λέξη Πόκεμον; λατινικά μιλάνε;). Οἱ μικρές εἶχαν τρελλάνει τόν πιτσιρίκο στήν κλεψιά καί οἱ γονείς ἀπό δίπλα ἄρχιζαν νά κάνουν παρατηρήσεις τοῦ τύπου "ἄμα θέλετε νά τόν παίζετε νά μήν κάνετε ζαβολιές. νά κλέβετε ἡ μιά τήν ἄλλη, ὀρίστε μας!" κι ἄλλα τέτοια παιδαγωγικά.. Στό μεταξύ ὄμως ὁ καυγᾶς τῶν μικρῶν, φωτογραφικά τουλάχιστον ἦταν ἐξαιρετικά ἐνδιαφέρων καί πολύ θά ἤθελα νά πέσει καί καμμιά σφαλιάρα, μεταξύ μας. Γιά τό καρέ βρέ ἀδερφέ
Λίγο πρίν γίνει ὄμως κι αὐτό, νά'σου κι ἔρχεται κι ἕνας κόπρος καί τό θέμα "αὐτό τό Πόκεμον ποιός θά τό πάρει" ἔγινε αὐτομάτως παρελθόν.
"Εἶναι δικό σας τό σκυλί;" μέ ρωτάει ὁ μπόμπιρας.
"Ὄχι!", λέω.
Καί τότε ἔπεσαν ὅλα πάνω του, ἀφού σιγουρεύτηκαν πώς ὄντως δέν ἀνῆκε σέ κανέναν.

"Ἔχουμε ἤδη δύο σκυλιά καί τρία γατιά στήν αὐλή καί ψάρια στήν κουζίνα. Δέν ἔχει ἄλλο ζῶο στό σπίτι. Τέρμα!" Οἱ γονείς ἀνένδοτοι. Τά πιτσιρίκια τσίριζαν καί μένα ἄρχιζε νά μέ τρελλαίνει ἕνας πονοκέφαλος μετά ἀπό ὅλα αὐτά τά δράματα πού συνέβαιναν ἐκεῖνο τό πρωί τοῦ Σαμπάτ, ἄλλο πράμα..
Ἐν τέλει, οἱ αὐστηροί τόνοι συνεχίστηκαν ἀπό τήν μεριά τοῦ αὐτοκινήτου.
"Λοιπόν, θά ἔρθετε πίσω στό Τέλ Ἀβίβ ἤ θά μείνετε ἐδῶ μόνα σας στίς πέτρες καί μέ τό σκυλί παρέα;". Διαμαρτυρίες καί κακό. Τελικά ἀνάβει ἡ μηχανή τοῦ αὐτοκινήτου καί τά πιτσιρίκια ἔγιναν καπνός. Ἀκόμα καί νά ὑπῆρχε θέση γιά μένα ἀκόμα καί στό πορτ-μπαγκάζ πού λέει ὁ λόγος, μέ τέτοια βαβοῦρα ἀδύνατον νά ἄντεχα 4 ὥρες διαδρομή μέχρι τόν πολιτισμό.

Ἔπρεπε νά τό πάρω ἀπόφαση.
Μιτσπέ Ραμόν μέχρι τό βράδυ... Καί λεωφορεῖο.
Καί μέχρι τότε: τσιγάρα, καφέδες καί ἐφημερίδα
(δέν εἶχα καί μαγιώ πού νά πάρει, νά ρίξω καμμιά βουτιά στήν πισίνα διάολε..).
Δέν τά σχεδίασα καλά..

Θά πέρασε μιά ὥρα καί ἀκούγεται ἕνα βουητό μέσ' ἀπ' τό πουθενά καί πρίν καλά καλά τό καταλάβω, παρκάρει ἕνα τεράστιο.. Οὔνιμολ, σάν αὐτά πού κυκλοφοροῦσαν κάααααποτε στά χωριά τῆς Ρόδου ὅταν ἤμουν πιτσιρικᾶς, νά κάτι σάν αὐτό ἐδῶ ἦταν! . Αὐτά τά τεράστια φορτηγά μέ τήν φοβιστική μουτσούνα, σάν ἀγελάδα. (Τά θυμᾶστε;).
Φουριόζος ὁ ὀδηγός καί ἡ γυναίκα του βγαίνουν γιά τό διπλανό μπακάλικο.

Μοῦ 'ρχεται φλάς. Πληρώνω γρήγορα τούς τέσσερεις καφέδες καί τά ἕξι κρουασάν πού εἶχα καταβροχθίσει (μία ἀπό τίς πολλές βλακεῖες πού εἶχα κάνει ἐκεῖνες τίς μέρες τῆς τρελλῆς διάρροιας....). Τρέχω μέσα στό μπακάλικο.

Ὁ ὀδηγός τοῦ φορτηγοῦ παραμάσχαλα μέ τέσσερα πακέτα ντόπια τσιγάρα Nobles (τά χειρότερα, ἄρα βαρύτερα, ἄρα φθηνότερα - ὅρᾶτε ἀριστερά) καί ἡ γυναίκα του μέ κάτι περιδικά τύπου Cosmopolitan ἐπίσης ντόπιας παραγωγῆς καί τσίχλες (κι αὐτές ντόπιες, ἄρα φτηνές).

"Μέ συγχωρεῖτε... Ἐ...Σαμπάτ Σαλώμ", εἶπα νά κάνω τό καλό παιδί.
"Μήπως πάτε πρός τό Τέλ Ἀβίβ;" ρώτησα
"Ποιό Τέλ Ἀβίβ ρέ φίλε; Ἔχεις δεῖ τέτοιο φορτηγό νά μπαίνει στό Τέλ Ἀβίβ; Στό Κιμπούτς πάμε, στήν Ἰοτβάτα."
"Στήν Ἰοτβάτα;" (νόοοοοτια, πιό νότια ἀκόμα καί ἀκριβῶς πάνω στά σύνορα μέ τήν Ἰορδανία, καρα-Ἔθνική Ὀδός δηλαδή καί στήν τελείως ἀντίθετη κατεύθυνση ἀπό τόν ..πολιτισμό)

Κοντοστάθηκα.
"Ἔ, καί δέ μέ παίρνετε κι ἐμένα;"
Δίσταζε ὁ ὀδηγός.
"Πάρε τόν βρέ Μόσε. Σοβαρό παιδί φαίνεται. Διαβάζει καί "Χα'Ἄρετς" (σάν νά λέμε "Καθημερινή" ἕνα πράμα, ἄρα εἶμαι ἀπό σπίτι..)", λέει ἡ γυναίκα του(;).

"Καλά, καί πῶς ξέμεινες ἐδῶ; Αὐτοκίνητο δέν ἔχεις;"
"Τουρίστας εἴμαι.. Μπερδεύτηκα μέ τά δρομολόγια. Θά πάρω μετά ἀπό τήν Ἰοτβάτα τό λεωφορεῖο τό βράδυ νά γυρίσω Τέλ Ἀβίβ ἤ μπορεῖ νά πάω καί στή Νεκρά Θάλασσα ἤ στό Ἐϊλάτ, δέν ξέρω ἀκόμα. Κι ἔχω σκυλοβαρεθεῖ ἐδῶ.."
"Κι ἀπό ποῦ εἶσαι;" ἡ ἀνάκριση συνεχιζόταν (καί μέ τό δίκιο του, ποῦ μέ ἤξερε)
"Ἀπό Ἑλλάδα"
"Ἄχχχ, Ἑλλάδα! Κάναμε τό μήνα τοῦ μελιτός μας ἐκεί. Τί ὠραῖα!" (σκουντάει μέ νάζι τόν παχύδερμο Μόσε)
"Ἄχ τί μουσική, τί θάλασσα. Ἔχουμε καί κάτι cd στό φορτηγό μέ τόν Καζαντζίδη, θά τρελλαθεῖς. Ἄντε ἔλα! Σέ παίρνουμε!", ἀποφάσισε ἡ μαντάμ.
Ἔκανα τόν ἐνθουσιασμένο μέ τήν ἰδέα τοῦ Καζαντζίδη
(Θεέ μου, τί ἄλλο θά μέ περίμενε!).

Χωρίς πολλές κουβέντες, σκαρφαλώνω στό χακί φορτηγό καί ἐκεί πού ἔψαχναν τά cd, τό ραδιόφωνο ἔβαλε αὐτό τό τραγουδάκι πού σᾶς τό βρῆκα στό βίντεο πού ἀκολουθεῖ..
(καί τό ζήτημα "Καζαντζίδης" εὐτυχῶς ... ξεχάστηκε)

"BeReshit" - "Ἐν Ἀρχῆ Ἦν.."
Ρουχάμα Ράζ καί ἡ Χορωδία "Μοράν"

Ὁ ὀδηγός καί ἡ γυναίκα του μέ τήν τσίχλα στό στόμα ἔμειναν ἄφωνοι.
"Θεός φυλάξοι!
Ποῦ τό ἔμαθες αὐτό τό τραγούδι πού μιλάει γιά τό...προπατορικό ἁμάρτημα;
Σᾶς τά μαθαίνουν αὐτά στήν Ἑλλάδα;
Δέν εἶσαι.. θρησκευάμενος!"

"Ἄαααα, μά δέν ξέρετε ὅτι ἡ.. Ρουχάμα Ράζ εἶναι πασίγνωστη στήν...Ἑλλάδα;;;
Χαμός γίνεται στά δισκάδικα! Ἀνάρπαστη! Φίρμα, σᾶς λέω!"
(σχεδόν τό πίστεψα κι ὁ ἴδιος)

"Σοβαρά;;;; Ἀπίστευτο!
Σ'ἐμᾶς εἶναι πιά πολύ ξεπερασμένη!
Ἐ, αὐτό δέν τό περίμενα!" γελάει ὁ ὀδηγός.

"Καί, δέ μοῦ λές; Ἐσεῖς στήν Ἑλλάδα δηλαδή...
..Σέ τί πιστεύετε; Στούς Δώδεκα Θεούς;"
μέ ρωτάει ἡ βαμμένη ξανθιά συνοδηγός.

"Ἐεεε... Ὄχι ὅλοι μας...", εἴπα.

"Ἐντάξει, δέν ἔχει σημασία. Ὅλοι ἄνθρωποι εἴμαστε.."
[σιγή]
"Πάντως τό τραγούδι αὐτό τό ξέρεις πολύ καλά!", συνέχιζε
[σιγή]
"Τέλος πάντων... Θές τσίχλα;"

ἔπεται συνέχεια....