ὁ γύρος τοῦ κόσμου σέ 30 λεπτά

Ξέρω, ξέρω....

Καί ὅλοι ξαφνικά ἀρχίσατε νά ἀπασχολεῖστε γιά τίς ἐκλογές καί γιά τό ποιός θά βγεῖ, ποιός θά νικήσει, ποιός θά χάσει καί ὅλα τά γνωστά.
Λοιπόν, μήν περιμένετε τό μπλόγκ αὐτό νά σᾶς συμμεριστεῖ.
(Δέν κατάλαβα! Καί τόσο ὑλικό πού ἔχω μαζεμένο τί θά τό κάνω;
Θά τό φάω;).

Μιλᾶτε καί σεῖς φίλοι μπλόγκερ γιά τίς ἐκλογές,
ποσῶς μέ ἐνδιαφέρει.

Ἐγώ θά συνεχίσω νά κόβω ἀμέριμνες βόλτες στό κέντρο τοῦ Μιτσπέ Ραμόν, στό βορειοδυτικό τμῆμα τῆς ἐρήμου Νέγκεβ, κι ἄς καίει ὁ ἥλιος στούς 43 βαθμούς τή μέρα, κι ἄς κουκουλώνομαι μέ κουβέρτες τό βράδυ μέ τή θερμοκρασία νά πέφτει στά μισά..

Κι ὅποιος θέλει ἀκολουθεῖ.

Περπατῶντας τό μεσημέρι ἐπί τοῦ κεντρικοῦ δρόμου Μπέν Γκουριόν, δέν ξέρω πῶς θυμήθηκα μιά (σοφή ἤ χαζή;) ρήση κάποιας (πολύ ἀγαπημένης) ψυχῆς...
"Καί τί θές νά μείνεις στή μεγαλούπολη; Ἐπειδή ἔχει λέει περισσότερες ἐπιλογές.. Μάααλιστα. Ναί, περισσότερα μπάρ, περισσότερες καφετέριες, περισσότερα κλάμπ, περισσότερους ἀνθρώπους. Ὄ-κέι. Καί σοῦ λέω ὅτι μένεις στή μεγαλούπολη. Καί ἀνοίγεις τό Ἀθηνόραμα καί λές: Χμμμμ, ἔχει καί συναυλία σήμερα, ἔχει καί πάρτυ στό Ψ μπάρ, καί συγχρόνως νά καί μιά ἔκθεση ζωγραφικῆς, κι ὅλα αὐτά συμβαίνουν ἐνῶ πέφτουν τά sms σάν χαλάζι μέ χιλιάαααδες προσκλήσεις γιά τό ἴδιο ἀκριβῶς βράδυ. Καί ποῦ θά πᾶς; Μά σέ ΕΝΑ πάρτυ, σέ ΕΝΑ μπάρ, σέ ΕΝΑ ἐστιατόριο! Κι ὅσο γιά τούς φίλους σου, εἶναι ἀνθρωπίνως ἀδύνατον νά τούς δεῖς ὅοοοολους σέ μιά μέρα. Καί τώρα ἐρωτῶ: Καί στήν πόλη τῶν 60.000 ψυχῶν, πού περιτριγυρίζεται ἀπό νερό χειμώνα-καλοκαίρι, ἕνα δεδομένο βράδυ σέ πόσα ἄραγε μέρη θά πήγαινες; Μά...σέ ΕΝΑ! Γιατί ὅσες πολλές ἐπιλογές ἔχεις, τελικά πάντοτε σέ....ΜΙΑ καταλήγεις! Τί ἔχεις νά μοῦ ἀντιτάξεις; ὄχι, γιά πές μου, νά ξέρω ..."

Εἶπες τίποτα Γαβριήλ;

μεσημέρι στό Μίτσπε, 43 βαθμοί Κελσίου ὑπό σκιάν

ναί, εἶναι βίντεο..

Δέν εἶπα τίποτα τότε.
Καί νά'μαι στό Μιτσπέ Ραμόν, στήν κεντρική πλατεία τῆς πόλης, ὅπου βρίσκω τόν ἐαυτό μου νά ἐφαρμόζω πιστά τίς σοφές (ἤ χαζές μήπως;) τούτες ρήσεις.
Καί τό κέντρο τοῦ κόσμου στό "Μίτσπε" (ὅπως τό λέμε χαϊδευτικά) δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά...

αααααὐτό!

Καί τί εἶναι "αὐτό";
Μά τό κτήριο πού συγκεντρώνει ὅοοοολες τίς ἐπιλογές στήν πόλη-τρύπα τῆς ἐρήμου. Καί ἐκεί θά τούς βρεῖς ὅλους. Ὅλες τίς ἠλικίες, ὅλα τά ἐπαγγέλματα, ὅλα τά παιδάκια, ὅλες τίς μαμάδες, ὅλους τούς ὑπαλλήλους (γιατί βαριοῦνται νά πᾶνε δουλειά), τόν ἀστυνόμο, τόν ταχυδρόμο, τούς συνταξιούχους, τούς φαντάρους καί τίς φανταρίνες πού περιμένουν τό λεωφορεῖο νά τούς πάει πάλι "μέσα"..
Μέ λίγα λόγια...ὅλο τό Μιτσπέ Ραμόν.

Ἀρχίζουμε λοιπόν τόν γύρο τοῦ (κοτζάμ) κόσμου σέ 30 λεπτά,
ἀπό τά ἀριστερά πρός τά δεξιά! (ὁρᾶτε φωτό ἀνωτέρω)

Ἄν καί δέ φαίνεται στήν πάνω φωτογραφία, τό κιόσκι τοῦ ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟΤΟ, ἐγχώριου ΠΡΟΠΟ μέ ὅλες τίς πιθανές παραλλαγές του, εἶναι τό darling-ἀξεσουάρ κάθε μικρῆς πόλης τοῦ Νότου τῆς χώρας. Μιά δόση γκλαμουριᾶς μέ ἔντονες πορτοκαλί ἀποχρώσεις (ἄραγε ὑπάρχει πιό αἰσιόδοξο χρώμα πού νά ἔχει τά κότσια νά συνοδεύει δισεκατομμύρια κοκκινωπά χαρτονομίσματα τῶν 200 σέκελ;
ἄι ντόντ θίνκ σόου!).
Βασική λοιπόν πρώτη στάση πρίν τίς τόσες πού περιμένουν τόν μέσο ΜιτσπεΡαμονιώτη, εἶναι τό κιόσκι πού μοιράζει λεφτά.
Αὐτά πού (πάντα) λείπουν..

Ἀμέσως μετά τό κιόσκι μέ τά χρήματα πού κάποτε θά ἔρθουν, προσγειωνόμαστε στήν πραγματικότητα. Ἰδού ἡ μοναδική Τράπεζα, πού φέρει τό "πολύ" σοσιαλιστικό ὄνομα "Τράπεζα Ἐργαζομένων" (Bank Hapoalim), πού ταιριάζει γάντι μέ τό ὄνομα τοῦ κεντρικοῦ δρόμου Μπέν Γκουριόν (δέν ὑπεισέρχομαι σέ πολιτικά, μέρες πού εἶναι).
Ἐδῶ δέν ἔχει ὄνειρα.
Ἤ μᾶλλον ἔχει, ἀλλά πρόκειται γιά ἐφιάλτες. Τούς ἐφιάλτες τῶν περισσοτέρων πού ζοῦν ἐδῶ. Δάνεια πού δύσκολα ξεπληρώνονται, ἐπιδόματα άνεργίας πού δίνονται σέ ὅλο καί περισσότερους κατοίκους ἐδῶ, ἀλλά -πάνω ἀπ'ὅλα- αὐτό πού κατάλαβα ἀπό τούς ὑπαλλήλους πού ..μπαίνουν μέσα νά δουλέψουν ὅταν τούς παίρνουν ἀπό τό χέρι ἀπό τίς ἑπόμενες "στάσεις" μας, ἐδῶ ἀκριβῶς ἰσχύει τό γνωστό ρητό "ἡ φτώχεια θέλει..μόνο καλοπέραση".
Ἐντάξει, τά χρήματα τελείωσαν. Καί λοιπόν; Τά ψέμματα , ποτέ!

Καί μετά ἀρχίζει ἡ μάσα.
Χάμπουργκερ, χάμπουργκερ καί ξανά χάμπουργκερ.
Καί βέβαια ἄνευ χοιρινοῦ κρέατος.
Νομίζω πώς αὐτό δέν χρειάζεται ούδεμία διευκρίνιση..

..καί γύρος. ἤτοι "σαουάρμα".
Ἀπό βοδινό, ἀπό κοτόπουλο
ἤ ἀκόμα καί ἀπό γαλοπούλα (γιά εἰδικές περιπτώσεις ὄμως μόνο)

...καί "μπουρέκας", ἤτοι ὁ,τιδήποτε σφολιατοειδές :
τυρόπιτες, πατατόπιτες, μανιταρόπιτες, τυρόπιτες μέ φέτα
(δέν ξέρω γιατί σώνει καί καλά τό "ἄσπρο τυρί" καί τή φέτα οἱ ἰσραηλινοί τό βάφτισαν "τυρί Βουλγαρίας"-ἴσως ἀκόμα ἕνα κατάλοιπο ἀπό τήν ἐποχή τοῦ γνωστοῦ μας πιά "Μπέν" πού εἶχε ἀνοίξει γερές παρτίδες μέ τήν Σόφια τό '50; καθόλου δέν ἀποκλείεται αὐτή ἡ ἐξήγηση, πλάκα-πλάκα. )
Ἔλεος σύντροφοι!
Ἡ φέτα εἶναι...ἑλληνική, πῶς νά τό κάνουμε δηλαδή!

καί πίτσα al metro.
Τώρα, γιατί πάλι κάθε μά κάθε συνοικιακή πίτσα στό Ἰσραήλ πρέπει νά ὀνομάζεται "Dominos" ἤ "Domino" ἤ "Dominu's" χωρίς νά ἀνήκει στήν (ἡμι)ὁμώνυμη γνωστή ἀλυσίδα καί μέχρι πότε θά κρατιέται ὁ πολυεθνικός κολοσσός χωρίς νά σύρει ὅλους τούς πιτσαδόρους τῆς χώρας στά δικαστήρια γιά ἀθέμιτο ἀνταγωνισμό, εἶναι κι αὐτό ἕνα θέμα...

καί τό καλύτερο, τό ἀφήνω στό τέλος.
Αὐτό ὀνομάζεται "Πιτσουτσιά῾".
Καί δέν ὑπάρχει μετάφραση σ'αὐτό γιατί μία "Πιτσουτσιά" πού σέβεται τόν ἑαυτό της δέν εἶναι οὔτε περίπτερο, οὔτε σνάκ-μπάρ, οὔτε τηλεφωνάδικο, οὔτε στύβει χυμούς, οὔτε εἶναι φωτοτυπάδικο, οὔτε προπατζίδικο, οὔτε παγωτατζίδικο, οὔτε πουλάει περιοδικά καί ἐφημερίδες, οὔτε τίποτα ἀπό ὅλα τά παραπάνω.
Εἶναι....ὅλα αὐτά μαζί!
Εἶναι μία...."Πιτσουτσιά" τελεία καί παύλα!

Καί ἡ συγκεκριμένη ἀνήκει στήν κυρία πού βλέπετε νά στέκεται ὄρθια.
Λέγεται Ρίβκα, γύρω στά 60 (ἄντε ..55, ἔντάξει!) καί μέ τό πού ἔμαθε πώς εἶμαι "ἐξ Ἑλλάδος" μοῦ πέταξε ἕνα ἀμίμητο "μπρέ παιντί μου, τί γυρεύεις ἐσύ ἐντῶ;;;"
Ἑβραῖα Κωνσταντινοπολίτισσα, πού τό '50 βρέθηκε ἐδῶ στήν ἔρημο μέ τόν μπαμπά καί τή μαμά καί τίς γιαγιάδες της κατ'εὐθείαν ἀπό τά Πριγκηπόνησα. "Τά ἑλληνικά μου τελειώνουν ἐδῶ", παραδέχθηκε.
"Οἱ γονείς ἔλεγαν τά μυστικά τους στά ἑλληνικά, κι ἔτσι δυστυχῶς δέν ἔμαθα ποτέ. Καί ἔχω τόσες κασέτες τῆς Γλυκερίας καί δέν καταλαβαίνω λέξη!"
Ἴσως καί νά κάνανε ὅμηρικούς καυγάδες μέ τή βοήθεια τοῦ πλούσιου ἑλληνικοῦ ὑβρεολογίου (πού, μεταξύ μας, καμμία ἄλλη γλώσσα δέν διαθέτει..).

"Δυστυχῶς στήν Ἑλλάδα μόνο μιά φορά πῆγα.
Νά δεῖς πῶς τό ἔλεγαν τό νησί αὐτό.
Καλέ, αὐτό μέ τά τείχη, πού εἶναι ἴδια μέ αὐτά τῆς Ἄκκο... "

"Στή Ρόδο εἴσασταν;"

"Μπά σέ καλό σου Καπάρα!! (μτφ. καμάρι μου)..
...Ἀπ'τό στόμα μου τό πῆρες!!"

ἔπεται συνέχεια....