εὔρηκα,εὔρηκα!

Ἴσως εἶναι ἔνδειξη γήρατος , ἴσως πάλι καί ὄχι. Τόν τελευταίο καιρό αἰσθάνομαι ὅτι κάπως "συμπλήρωσα ἕναν κύκλο" καί μάλιστα χωρίς νά τό προγραμματίσω. Ἔτσι, τίς προάλλες θυμήθηκα ὅτι στό Δημοτικό ἔγραφα μία χειρόγραφη ἐφημερίδα (ἀρχικά ἔναντι 2 δραχμῶν καί μετέπειτα 5), στό Γυμνάσιο γυρνοῦσα ἐπί μονίμου βάσεως μέ μιά βιντεοκάμερα στό χέρι -γυρίζοντας σχεδόν ὅ,τι ἔβλεπα γύρω μου καί χρησιμοποιώντας τά ξαδέρφια μου γιά ἠθοποιούς- , στό Λύκειο καί στά μισά πανεπιστημιακά μου χρόνια μπῆκα στό πετσί τοῦ ρόλου του "Χορωδοῦ" -στήν ἀξέχαστη Παιδική Νεανική Χορωδία τοῦ Δήμου Ρόδου καί τοῦ Γιώργου Σακελλαρίδη, ἀπό τήν ὁποία ἀναδείχθηκαν 15 φωνές πού μετέπειτα ἔγιναν χορωδοί τῆς Χορωδίας της ΕΡΤ καί ἔκαναν τό τραγοῦδι καριέρα παρακαλῶ!-.
Καί κάπου μεταξύ δικογραφιῶν καί χαρτοσήμων βρέθηκα στά ...-άντα μου νά μπορῶ νά τά συνδυάζω ὅλα αὐτά μαζί.
Κύκλος ἤ Συνέχεια;

Σέ λίγους μῆνες συμπληρώνω ἕνα χρόνο ἀπό τότε πού ἀνέβασα τήν πρώτη μου ανάρτηση σ' αὐτό τό μπλόγκ, καί χωρίς νά τό εἴχα βάλει σκοπό βρέθηκα νά συνδυάζω τήν "ἐφημερίδα μου" τοῦ Δημοτικοῦ, τή βιντεομανία τῆς ἐφηβείας, τή χορωδιακή ἐμμονή τῆς μετεφηβείας (τί καλά πού ἦταν ὅταν ξαναβρέθηκα ἔστω καί ὡς μαθητευόμενος ..ὀπερατέρ στήν αἴθουσα πού γίνονται οἱ πρόβες, μέ τόν τότε συγχορωδό μου καί νῦν μαέστρο Μιχάλη Καλαεντζῆ , γιά μέρες σκεφτόμουν τήν ὅλη φάση και τί περίεργο πού μοῦ φαινόταν). Καί σιγά-σιγά , ἀσυναίσθητα ξανά, μᾶλλον ξεκαθαρίζονται μέσα μου οἱ λόγοι πού μέ ἔκαναν νά μπῶ τόσο "μέσα" σέ ὅλο αὐτό πού λέγεται blogging.
Ὅταν ἄρχισα νά "μπλογκάρω", βασική μου ἀπορία ἦταν τί ὠθεῖ τούς ἀνθρώπους νά θέλουν νά εκφραστοῦν μέ αὐτό τόν πρωτότυπο τρόπο. Γιά ἄλλους ἦταν τό πένθος, γιά ἄλλους ἡ ἀντιμετώπιση τῆς ἀρρώστιας, ἡ μοναξιά, ἡ διαμαρτυρία.. Ἔχω τελικά πεισθεῖ ὅτι κάθε blogger ἔχει ἕναν δικό του ξεχωριστό λόγο πού ἀναλίσκει χρόνο καί φαιᾶ οὐσία ἀνεβάζοντας άναρτήσεις καί ἐκ τῶν ὑστέρων διαπιστώνω πώς ἡ δική μου αἰτία νά ἀσχολοῦμαι τόσο πολύ μέ αὐτό τό κιτρινωπό μπλόγκ εἶναι μᾶλλον..νά παραμείνω νέος, να ξορκίσω τό χρόνο, ἴσως τελικά -καί γιατί ὄχι- νά...παλιμπαιδίσω! (γιατί; γιατί ἔτσι θέλω)
Καί ἀκόμα μιά φορά διαπιστώνω ὅτι τελικά ἡ παιδική ἠλικία δίνει πάντοτε τίς σωστές ἀφιλτράριστες ἀπαντήσεις σέ ἐρωτήσεις πού μᾶς τίθενται ἀρκετά χρόνια μετά. Ὅταν, ἐνήλικες ὄντες, καλούμεθα νά λύσουμε τεχνητούς "Γόρδιους Δεσμούς" , ἔχουμε ξεχάσει τίς ἁπλές ἐκείνες παιδικές μας φράσεις πού ἀβίαστα καί ὅλως ἐνστικτωδῶς ὅλοι μας συλλαβίζαμε. Γιά νά τό σκεφτοῦμε κι ἔτσι.
Εὐτυχῶς ποτέ δέν εἶναι ἀργά, ἀλλά -γιά νά'μαι είλικρινής- δέν περίμενα ποτέ νά πάρω ἕνα τέτοιο μάθημα ἀπό τό blogging.

Μιᾶς λοιπόν πού μιλᾶμε γιά "παλιμπαιδισμό" καί γιά ἄλλα τέτοια Φροϋδοειδή, μετράω τίς μέρες πού θά ἀναρτήσω τό τηλεοπτικό σποτάκι πού γυρίσαμε μέ τόν (ἐξ ἴσου παλιμπαιδίζοντα) καλό φίλο καί συνάδελφο Νῖκο Τζεδάκη γιά τή συναυλία τῆς ροδίτισσας τραγουδίστριας Ἴριδας Μαυράκη πού θα γίνει τό Δεκέμβριο στό Δημοτικό Θέατρο Ρόδου , ὄχι μόνο γιά νά δεῖτε τί βγῆκε μέσα ἀπό συνολικά 19 ὁλόκληρες ὥρες ἐνασχόλησης μέ τήν κάμερα καί τό μοντάζ ἀλλά γιά νά σᾶς διηγηθῶ τά ὅσα τραγελαφικά συνέβησαν σέ κάθε πλάνο (Ἴριδα, ἔλεος! πάλι χαχανίζεις;;;).

Καί διαβάζοντας ξανά τό κείμενο ἀπό τήν ἀρχή, δέν ἔχω παρά νά παραδεχτῶ ὅτι ἁπλῶς δέν πάω καλά, ἀλλά ...μ'ἀρέσει!
Καί μ'ἀρέσει πού τό παραδέχομαι καί μάλιστα ..οἰονεί δημοσίως.