γύρισα...

Και ποιός είμαι εγώ που θα τα βάλω με τη λαϊκή σοφία;

"Κάθε αρχή και δύσκολη" σου λέει, αλλά αυτό το θέσφατον σε συνδυασμό με αυτή τη μεταβατική περίοδο διακοπών-δουλειάς μου έχει αλλάξει τα φώτα.

Σύμφωνοι, ναι, ήρθα, γύρισα (δεν αναρωτιέμαι πια), αλλά ρε παιδιά όχι κι έτσι!

Άρχισε ένας χαρτοπόλεμος άνευ προηγουμένου στο γραφείο, ένα κυνηγητό με τα κινητά, ένας μαραθώνιος sms και email και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, αυτά τα εξ Ευρώπης παρείσακτα χλωμά πρόσωπα που τριγυρνάνε αμέριμνα στους δρόμους της πόλης, μπαινοβγαίνουν από τα μπαρ, τσιτσιδώνονται ακόμα στις παραλίες είναι το χειρότερο βουβό σκηνικό που θα μπορούσα να βρω γυρνώντας από τις διακοπές.

Καλά, δεν τους είπε κανείς ότι οι διακοπές τελείωσαν;
Άντε, να πάνε σπίτια τους πια!
Να το πάρουμε κι εμείς απόφαση!

Κατά τα άλλα, το σπίτι καλά το βρήκα -αν εξαιρέσουμε ότι ο αποκωδικοποιητής για τα δορυφορικά έκανε ένα ξαφνικό 'τσαφ' και κάηκε, και τώρα αναγκάζομαι να ανέχομαι όλες αυτές τις μπούρδες της ελληνικής τηλεόρασης ώσπου ο τεχνικός να κάτσει να μου φέρει πίσω τις ισορροπίες μου , δύσκολα πράματα δηλαδή...-.

Και αν εξαιρέσουμε ότι κάπως αρχίζει να μπαίνει νερό στ'αυλάκι (σύντροφοι) σε ό,τι αφορά το γραφείο, κάνω συνειδητά ό,τι περνάει (και δεν περνάει) από το χέρι μου για να διατηρώ αυτή την ψευδαίσθηση του ...φευγιού μέσα στο σπίτι.

Αντέχετε να δείτε την ωμή πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από έναν άρτι αφιχθέντα εκ Μέσης Ανατολής εργένη ανισόρροπο τύπο που καταβάλει σκληρές προσπάθειες γενικώς (και δεν το καταφέρνει πάντα, εννοείται) ;

Για να σας δω τώρα στα δύσκολα..

Κλείστε τη μύτη σας και
...κοπιάστε μωρά μου

όχι , όσο και να χάσκεις δεν πρόκειται να βγάλω τίποτα από κει μέσα όσο βαριέμαι να ξεχωρίζω τα σκούρα από τα άσπρα κι ας τρέχω πανικόβλητος στο ZARA Σάββατο απόγευμα ν'αγοράζω τα τελείως απαραίτητα . σκασίλα μου.

ούτε στρώνω, ούτε ξεστρώνω, ούτε τίποτα. κι οι γρίλιες με τα πατζούρια ας είναι μισάνοιχτες. κι ας είμαι και σε ισόγειο. στο κάτω κάτω κοιμάμαι απλώς (απλώς λέγω )

δε σας πλένω. άλλωστε υπάρχουν αρκετά άγγιχτα στο ντουλάπι. και τα delivery φέρνουν και πλαστικά. και το κέντρο της πόλης, από κάδους -Δόξα τω Θεώ! δε με παρατάτε κι εσείς μια δόση...; εγώ πάντως μια χαρά σας παράτησα, και μάλιστα προ πολλού!

αγαπημένες γόπες. το πρώτο πράγμα που κάνω το πρωί και το τελευταίο το βράδυ. κοίτα τες πόσο στραβωμένες καταντάνε στο τέλος.. (τι; δεν αισθάνεστε αυτή τη μοναξιά της γόπας; μα καλά, τι άνθρωποι είστ'εσείς;)

όσο για το blog , τόσες μέρες απλώς το βλέπω και με βλέπει (μέχρι τώρα δηλαδή, που αποφάσισα να ασχοληθώ ΚΑΙ μαζί του ΚΑΙ με σας)

Και το καλύτερο το άφησα για το τέλος....


Άρχισαν σήμερα οι διαπραγματεύσεις για την αύξηση (ή μη) του ενοικίου μου........

Μωρέ,
αν δεν τη κάνω
δια τας εξοχάς στον Νότο του νησιoύ
αυτό το σαββατοκύριακο,
εμένα να μη με λένε
blogger...