ζόρια

Σήμερα οι φίλοι μου με έβαλαν μπροστά.
Με κόλλησαν στον τοίχο και μου τα είπαν ένα χεράκι.
Μονότερμα, όλοι μαζί και καθένας ξεχωριστά!
Και για όλα φταίει αυτό το blog (τι άλλο;)


"Δε μου λες, τι σ'έχει πιάσει και τα βγάζεις όλα στη φόρα έτσι ξαφνικά; ε;"

"Πήγα εδώ, έκανα αυτό, έκανα εκείνο, σκέφτηκα αυτό.. Γιατί τόση έκθεση δηλαδή; Οι άλλοι έτσι κάνουν;"

"Για κάτσε ένα λεπτό! Παλιά καλά-καλά ούτε σε μας δεν έλεγες πού θα πας διακοπές, και τώρα όλη η Γη είχε τη δυνατότητα να βλέπει πού έπινες καφέ και τι θέατρο είδες κι αν κοιμήθηκες στην παραλία. Τί είναι αυτά;"

"Και πέρα από τις διακοπές , που εντάξει, διακοπές είναι, νέα μέρη βλέπεις, έχεις κάτι να πεις - Oκέϋ. Αλλά αυτό το τελευταίο, που μας φωτογράφισες μέχρι και τα άπλυτά σου στη βαλίτσα και τα πιάτα στον νεροχύτη;;;;"

"Πού θα πάει αυτό;;"

"Γαβριήλ, τι έπαθες;;;;"

Δεν είχα τι να πω.

(σιωπή)
(σιωπή)
(σιωπή)

Το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν ότι...

"Ρε παιδιά, τι να κάνω...
... Άλλαξα.
Απλά δεν είμαι ο ίδιος όπως παλιά
Πειράζει;
Και όποτε θέλω, βαράω κι ένα delete στο blog και τέρμα..."


Αυτά τους είπα.
Καλά δεν είπα;

α! και να μην ξεχάσω :
εντάξει !
και έβαλα και δύο πλυντήρια
και τα πιάτα λαμπίκος και στη θέση τους.
όλα καλά.
θα νικήσουμε..