Ραμάλλα by night

Πριν χρόνια όταν ήμουν μαθητής στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ για να πάρω την επάρκεια στα εβραϊκά και να παρακολουθήσω έναν κύκλο μαθημάτων εβραϊκής νομικής ορολογίας, έμενα στην κοντινότερη συνοικία που λέγεται Γκιβά Τσαρφατίτ, ή όπως είναι γνωστότερη στους ξένους French Hill. Μια σχετικά νέα γειτονιά που κτίσθηκε από την αρχή μετά τον πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967, με πέτρινες πολυκατοικίες και πρασιές με κυπαρίσια -το τυπικό ισραηλινό αρχιτεκτονικό μοτίβο για τους εβραϊκούς εποικισμούς στα κατεχόμενα εδάφη (κατά τους μεν) ή τις "νέες συνοικίες της επανενωθείσας πρωτεύουσας" (κατά τους δε) , διαλέγετε και παίρνετε-.

Στο διαμέρισμα που έμενα συγκατοικούσα με έναν μεταπτυχιακό φοιτητή από την Αμερική, εβραίο και βαθιά θρησκευόμενο από το Μπρούκλιν. Ήταν χειμώνας και για πρώτη φορά κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να συγκατοικήσω με κάποιον που τηρούσε το Σαμπάτ, αφού έπρεπε να ανοιγοκλείνω τα φώτα συγκεκριμένες ώρες, να μην βάζω πολύ δυνατά τη μουσική, να προσέχω ποιά τρόφιμα θα πρέπει να τοποθετώ σε ποιό σημείο του ψυγείου και άλλα τέτοια που ακούγονται υπερβολικά, αλλά αποτελούσαν μια πολύ καλή αιτία -και όχι πρόφαση- για να ανατραπούν οι ισορροπίες άρδην σε ένα διαμέρισμα 80 τετραγωνικών.

η Γκιβά Τσαρφατίτ

Και όλα πήγαιναν καλά ώσπου ήρθαν τα...Χριστούγεννα. Και παρά το ότι δεν είμαι ο πιο θρησκευόμενος έλληνας ορθόδοξος του ντουνιά, αυτή η πόλη σε κάνει να γίνεσαι πιο θρήσκος απ'όσο συνήθως, θες-δε θες. Έτσι, εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων -πες η νοσταλγία για την γενέτειρα, πες ότι άρχισε και μου έδινε στα νεύρα η εκ μέρους μου πιστή τήρηση των κανόνων συμβίωσης με έναν θρησκευόμενο εβραίο, που όμως δεν έδειχνε να καταλαβαίνει ότι η ευγένειά μου δεν είναι απαραίτητα και υποχρέωσή μου προς αυτόν!!!- , ανακάλυψα ότι στην τηλεόραση του (κοινού) σαλονιού μπορούσες να δεις από τα καλωδιακά κανάλια το κρατικό ρωσικό κανάλι που μετέδιδε απ'ευθείας από κάποιον καθεδρικό ναό της Μόσχας την Ακολουθία των Χριστουγέννων.
Αφού τσέκαρα ότι ο συγκάτοικος έλειπε, αποφάσισα το μοιραίο εκείνο βράδυ να υπενθυμίσω στον εαυτό μου τις καταβολές μου, με ποιές παραδόσεις μεγάλωσα και τι είχα πεθυμήσει στο κάτω-κάτω της γραφής χρονιάρες μέρες!!
Και τότε έγινε ο χαμός. Ξαφνικά ο συγκάτοικος επέστρεψε, είδε τι "κακά πράγματα" έβλεπα στην τηλεόραση και άρχισε ένας καυγάς άνευ προηγουμένου -περί του τι σημαίνει ισορροπία σε ένα σπίτι όπου μένουν δύο αλλόθρησκοι και τι σημαίνει αλληλοσεβασμός στις γιορτές του ενός και του άλλου-. Ακούγεται άλλ'αντ'άλλων, αλλά το θέμα ήταν σοβαρό. Και το ότι ήμουν ευγενής εγώ επί βδομάδες, δε σημαίνει ότι τα Χριστουγεννά "μου" έχουν λιγότερη σημασία από το Σαμπάτ "του". Κι αν ξενιτευόμουν στο Τελ Αβίβ πριν μπει το Σαμπάτ για να κάνει ό,τι θέλει μέσα στο σπίτι που κι οι δυο νοικιάζαμε, δε σημαίνει ότι δεν έχω δικαίωμα να ακούσω ένα Πάτερ Ημών (έστω και στα ρώσικα, αφού εδώ δορυφορική ΕΡΤ γιοκ!) παραμονές Χριστουγέννων (έστω και με το παλαιό ημερολόγιο).

Πριν πιαστούμε στα χέρια (μιλάμε για τέτοιο χαμό δηλαδή..) ευτυχώς , την κατάλληλη στιγμή χτυπάει το κινητό και ήταν ο Γιάθ, συνάδελφός μου άραβας χριστιανός ορθόδοξος με ισρηαλινή υπηκοότητα, τα άλλα 4 αδέρφια του οποίου ήταν φοιτητές στο ίδιο Πανεπιστήμιο με το δικό μου και είχαμε γνωριστεί σε κάποιον καφέ ανάμεσα στα διαλείμματα. "Σκεφτήκαμε εδώ με τ'αδέρφια μου, μιας και είμαστε γείτονες, αν θες να έρθεις να φάμε κάτι μελομακάρονα που μας έστειλε η μάνα μας από το σπίτι". "Έρχομαι αμέσως!", είπα , κι ας μην έχω φάει μελομακάρονα όλη μου τη ζωή στο σπίτι μου. Έτσι το θέμα με τον συγκάτοικο έμεινε εκεί και σε δυο λεπτά ήμουν στο σπίτι του Γιάθ και των αδερφών του που ήταν τρία βήματα από την πολυκατοικία που έμενα.
Και με αυτόν τον επεισοδιακό τρόπο άρχισε μια φιλία που κρατάει μέχρι σήμερα εδώ και σχεδόν μια δεκαετία.
Κάθε φορά που ξανάρχομαι στα Ιεροσόλυμα, με περιμένει ο καναπές που βρίσκεται μπροστά στην τηλεόραση (με δορυφορικά αραβικά κανάλια αλλά και με.....ελληνορθόδοξη ΕΡT-world, όπως τη λέμε τώρα, και με εικονοστάσι στην είσοδο του διαμερίσματος και με όλα τα άλλα θρησκευτικά κομφόρ που έχει ένα μέσο ελληνικό σπίτι -τι ωραία-)

Χθες το βράδυ λοιπόν είπαμε να βγούμε έξω και μπήκαμε στο αυτοκίνητο.
"Πού πάμε;", ρώτησα.
"Πάμε Ραμάλα!", είπαν
και χωρίς πολλές κουβέντες ...

ξεκινήσαμε για Ramallah by Night!

Αυτό μόνο και...Τέλος!

Η διαδρομή ήταν πολύ εύκολη (καμμία σχέση με τους πάμπολλους ελέγχους όπως θυμάμαι παλιότερα). Ένας ισραηλινός στρατιώτης μας ρώτησε πού πάμε και από πού ερχόμαστε και αυτό ήταν. Ο μόνος πραγματικός κίνδυνος που διαπίστωσα ήταν η κακή οδήγηση των Ραμαλιωτών. Κατά τα άλλα όμως , όλα μια χαρά.
Ο κόσμος έξω στους δρόμους, τα μαγαζιά ανοιχτά, φώτα-νέον να αναβοσβήνουν παντού, δυνατή μουσική, καινούργια αυτοκίνητα και τίποτα δε θύμιζε τη σκληρή πολιτική πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πως ψόφαγα να βγω έξω και να αρχίσω να παίρνω φωτογραφίες από όλη αυτή η τα χαρά που έβλεπα γύρω μου, αλλά είχε τόσο πολλή κίνηση και η αναρχία στο δρόμο ήταν κάτι το απίστευτο που πραγμαικά φοβήθηκα μη χαθώ! Και βέβαια εκ των υστέρων το μετάνιωσα..

Η Ραμάλα είναι το διοικητικό κέντρο της Παλαιστινιακής Αρχής, η de facto πρωτεύουσα ενός κράτους που υπάρχει/δεν υπάρχει. Η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος εξαρτάται από το Ισραήλ, η ελεύθερη διακίνηση των πολιτών της από και προς την πόλη εξαρτάται από το εάν ο ισραηλινός στρατός έχει κλείσει τα checkpoints και γενικώς η κατάσταση είναι πολύ πιο περίπλοκη απ'όσο μου φάνηκε χτες. Αλλά αυτό που θυμάμαι περισσότερο από τη Ραμάλα που πρωτογνώρισα κάποια χρόνια πριν ήταν το...καλό φαί με Φ κεφαλαίο!
Και για ακόμα μια φορά επιβεβαιώθηκα.

το εστιατόριο Darna στη Ραμάλα με τον εσωτερικό του κήπο

Μπορεί να μην υπάρχει ακόμα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος, αλλά η γαστρονική του πρωτεύουσα δεν είναι άλλη από τη Ραμάλα και η "έδρα" της εθνικής παλαιστινιακής κουζίνας στεγάζεται στο εστιατόρια "Darna" (που σημαίνει "το σπιτικό μας")., που βρίσκεται στην Κάτω Ραμάλα. Χωρίς περιττούς κανόνες περί kosher, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μπορείς να γλύψεις τις πικάντικες σάλτσες με τυρί-σαγανάκι, να χορτάσεις με κοκκινιστά κρέατα ψημένα σε πύλινο, τα μεζεδάκια και τα ψωμιά που είναι σαν να ήρθαν με charter από κάποιο μακρινό χωριό της Ελλάδας. Ίσως τελικά έχει βάση αυτή η θεωρία που λέει ότι οι παλαιστίνιοι έχουν καταγωγή από την ..Κρήτη (αυτό το επιχείρημα το ακούγαμε πολύ συχνά επί Ανδρέα Παπανδρέου, εδώ όμως το λένε και το ξαναλένε μέχρι σήμερα..).

Ξέρω , ξέρω. Το έχω ρίξει πολύ στο φαί.
Αλλά σκασίλα μου.

τα πρώτα...

ναργιλές με καπνό με γεύση πεπόνι στα ενδιάμεσα..

..και τα δεύτερα
(το πιλάφι κρύφτηκε από κάτω)

Το Darna όμως δεν είναι γνωστό απλώς για το καλό του φαγητό. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στους τοίχους όπου φιγουράρουν πόσοι διάσημοι -και όχι απαραίτητα συμπαθητικοί- πέρασαν το κατώφλι αυτού του παλαιστινιακού σπιτικού. Τζωρτζ Μπους, Κόφι Ανάν, Ρίτσαρντ Γκηρ, Χαβιέ Σολάνα και διάφοροι άλλοι. Γύρω τριγύρω βέβαια και ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου (είναι το κοινό σημείο αναφοράς σε όλες τις φωτογραφίες) και βέβαια με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ φωτογραφίζεται ο Μαχμούντ Αμπάς, νυν Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής.
Για μεγέθυνση, (μην τους λυπάστε!) , κλικάρετέ τους!

Το γαστρονομικό παλαιστινιακό όργιο συνεχίστηκε και μετά και τον τρίτο ναργιλέ με γλυκό. Πώς να το κάνουμε δηλαδή..
Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, βρεθήκαμε μπροστά στο κυριότερο Σημείο Αναφοράς του εθνικού γλυκού των παλαιστινίων, ονόματι Κνάφε (οι Τούρκοι το λένε Κουνεφέ, αλλά ουδεμία σχέση βέβαια..).
Υπάρχει ένα τεράστιο θέμα που χρήζει περαιτέρω αναλύσεως ανάμεσα σε μένα και το Κνάφε -γιατί αν έχεις δοκιμάσει τα καλύτερα εξ αρχής, τότε δε συμβιβάζεσαι εύκολα με τίποτα μεταγενέστερο-. Το πρώτο μου Κνάφε λοιπόν, το έφαγα στη γενέτειρά του, που δεν είναι άλλη από την Παλιά Πόλη της Ναμπλούς, μια πόλη στη βόρεια Δυτική Όχθη. Και ομολογώ ότι δεν υπάρχει τίποτα αγχωλυτικότερο ενώ βρίσκεσαι ανάμεσα σε αφίσες που εικονίζουν παλαιστινίους καμικάζι αυτοκτονίας από ένα υπέροχο ζουμερό κομμάτι Κνάφε με το τυρί να λιώνει στο στώμα και να γλύφεις μετά και τα δάχτυλα...Τρέχουν τα σάλια μου.

Ε, λοιπόν, ευθαρσώς σας ανακοινώνω ότι το Κνάφε που έφαγα χτες το βράδυ στο ζαχαροπλαστείο Άϊφελ στη νότια πλευρά της Ραμάλα (όλοι ξέρουν πού είναι, αν βρεθείτε απλά πείτε Άϊφελ και ..τέλος!) άγγιξε για να μην πω ξεπέρασε την τελειότητα εκείνου του λα-τρε-μέ-νου ταψιού στην Κάσμπα της Ναμπλούς (Μαριέττα, θυμάσαι; ΜμμμμμΜΜ)

δυστυχώς δε βγήκε καλά ο Πύργος του Άϊφελ από νέον ,
αλλά τα σημαντικά "θέματα" είναι μέσα στο μαγαζί..

το έγκλημα..

τουτ'έστιν Κνάφε..

και μια πιο κοντινή... μμμμμμμμμμΜΜΜΜΜΜΜμμμμμμμ

Και μετά απ'όλ'αυτά τα σημαντικά, γυρίσαμε κατεστραμμένοι στη Γκιβά Τσαρφατίτ, μετά από μόλις 24 λεπτά οδήγηση!!!!! Μάρτυράς μου, το ρολόι!

Μια χχχχαρά!