ΜαΜάΚ μου!

Εντάξει, είναι γνωστό τοις πάσι ότι το Ισραήλ δεν είναι και ο ΠΙΟ δημοφιλής προορισμός για διακοπές εξ αιτίας της γνωστής κατάστασης που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη. Και ο υψηλός "βαθμός δυσκολίας" για ένα τέτοιο ταξίδι αρχίζει ήδη πριν να προσγειωθεί κανείς στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν. Τρεις ώρες πριν την πτήση έχεις να στέκεσαι στην ουρά όχι για να προλάβεις να κλείσεις παράθυρο μέσα στο αεροπλάνο αλλά για να περάσεις τον "έλεγχο ασφαλείας", όπως λέγεται. Και θα έλεγε κάποιος ανυποψίαστος - σιγά τα ωά, πόσο καιρό κάνει για να περάσουν οι βαλίτσες από το μηχάνημα-. Αμ δε! Και δε σημαίνει πως όλος ο κόσμος που έρχεται για να πετάξει για Τελ Αβίβ τελικά καταφέρνει να μπει μέσα στο αεροπλάνο. Μία "ύποπτη" απάντηση σε μια "πονηρεμένη" ερώτηση μπορεί να σε αφήσει αμανάτι με το εισιτήριο στο χέρι.

Ενήμερος για όλα αυτά (άλλωστε το Ισραήλ για μένα είναι το μέρος που κάθε χρόνο σχεδόν από τα 12 μου χρόνια ως και σήμερα γιορτάζω τα γενέθλιά μου τον Αύγουστο), πήγα να ξεμπερδέψω όσο πιο γρήγορα γίνεται από αυτόν τον περίφημο έλεγχο και όταν έφτασα στο αεροδρόμιο ήμουν ίσως ο πρώτος "πελάτης". Άλλωστε έπρεπε να βρω καιρό να αγοράσω και την παραγγελιά (Ούζο Πλωμαρίου!!) από τα Duty Free για έναν ισραηλινό μπεκρή που μου το παρήγγειλε.
"Τι; Κάθε χρόνο κάνετε γενέθλια στο Τελ Αβίβ; Γιατί;;;;" - ρώτησε με βγελυδμία η νεαρή αστυνομικίνα που με ανέλαβε.
"Και γιατί σας λένε Γαβριήλ;" - άλλο σοκ!
"Και τους γονείς σου πώς τους λένε;"
"Δηλαδή είστε χριστιανός;"
Αγαπητή μου, αυτό μπορεί να αποδειχθεί πάρα πολύ εύκολα -πλην όμως όχι δημοσίως, είπαμε...-
Αλλά αυτό που την έκανε να αλλάξει πέντε χρώματα ήταν όταν της είπα ότι μιλάω εβραϊκά και ότι όταν ήμουν παιδί με φιλοξενούσε μια οικογένεια φίλων των γονιών μου στο σπίτι τους το καλοκαίρι στο Ισραήλ.
Και τότε άκουσα το εκπληκτικό : "Μα, θέλετε να μου πείτε πως οι γονείς ήταν τόσο ανεύθυνοι που σας άφηναν μόνο μικρό παιδί σε μια άλλη οικογένεια που ζούσε σε μια χώρα σαν το Ισραήλ που γίνεται ένας χαμός;;;!!!"
Ε , δεν άντεξα :
"Τι να σας πω δεσποινίς, μπορεί να ήταν και ανεύθυνοι, μπορεί να ήθελαν και να με ξεφορτωθούν.. Δεν έχω περαιτέρω στοιχεία να σας αναφέρω για το ποιόν τους, και δυστυχώς δεν είναι εδώ για να σας ενημερώσουν ειδικότερα" , της είπα κοιτώντας την στα μάτια πολύ - μα πολύ σοβαρά (από μέσα μου ήθελα να σκάσω στα γέλια).
Ως από μηχανής θεοί εμφανίστηκαν δύο πελάτες μου ισραηλινοί που περίμεναν στην ουρά και που συνταξίδευαν μαζί μου : ¨΄Ασε τον κοπέλα μου ήσυχο αυτόν...δεν είναι τρομοκράτης", είπε ένας γελώντας. Απτόητη όμως η τύπισσα, μου ζήτησε το κινητό τηλέφωνο των φίλων μου που με φιλοξενούν και-μια-και-δυό πήγε παραπέρα και άρχισε να τηλεφωνεί να δει τι και πώς. Μου ερχόταν να ξεκαρδιστώ στα γέλια, αλλά κρατήθηκα. Πλάκα πλάκα όμως, η περίπτωσή μου θεωρείται τόσο σπάνια που για έναν που θα με πρωτοεξετάζει στον έλεγχο ασφαλείας είναι σίγουρο πως θα μπει στον πειρασμό να ασχοληθεί μαζί λιγουλάκι περισσότερο. Και εδώ που τα λέμε, ο Μπάμπης μου κατασφραγίστηκε την τελευταία διετία στα αεροδρόμια της Ιορδανίας, του Μπαχρέην και των λιμανιών της Τουρκίας. Δεν απορώ για τον πανικό της μικράς ντετέκτιβ. Πάντως, αφού ήρθε με το κινητό στο χέρι καταφανώς εφησυχασμένη (ΝΑΙ! ΠΗΡΕ ΕΠΙΤΟΠΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΣΤΟ ΤΕΛ ΑΒΙΒ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΤΣΕΚΑΡΕΙ!) μου είπε :
"Κοιτάξτε, η περίπτωσή σας δεν είναι συνηθισμένη και καταλαβαίνετε".
"Βέβαια και καταλαβαίνω, και έτσι συμβαίνει πάντα την πρώτη φορά που μου κάνει έλεγχο συνάδελφός σας . Τώρα που γνωριστήκαμε , η δεύτερη φορά θα είναι παιχνιδάκι". (αλήθεια, μήπως θα έπρεπε να επιμείνω αναφορικά στο θέμα της απτής αποδείξεως περί του περιτετμημένου ή μη μορίου μου ;)
Χωρίσαμε ως φιλαράκια και το ούζο Πλωμαρίου με περίμενε στα Duty υπομονετικά (όχι δε βάφτισα το μπουκάλι - είπαμε ο Μπάμπης έχει κάποια προνόμια έναντι των λοιπών αψύχων γκάτζετ μου..)

Τάξη και ασφάλεια στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν. Ο ταξιτζής με χιούμορ, όπως όλοι οι ταξιτζήδες στην πόλη -και αυτό το λέω χωρίς καμμία υπερβολή (όπως χωρίς υπερβολή συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ με τα ταξί στα Ιεροσόλυμα!! Ο Θεός να σε φυλάει με μεγάλο Φ).

η Ντορίτ και η Μέλη αυτοπροσώπως και αχώριστες

Η Χαρούλα (ή επί το εβραϊκότερον Σίμχα) και ο Ράφι (επί το ελληνικότερον ΡάφΗΣ) με περίμεναν στο σπίτι "μας" που βρίσκεται στο Ραμάτ Αβίβ, ένα ωραιότατο προάστιο της πόλης με φαρδείς δρόμους και πολλά πάρκα, δίπλα από το ποταμό Γιαρκόν - που παλαιότερα όριζε τα όρια του Τελ Αβίβ. Η κόρη τους η Ντορίτ έχει κουβαλήσει στο σπίτι την Μέλη, ένα σκυλί απροσδιορίστου ράτσας -εντάξει , υπάρχει σίγουρα κάποια ομοιότητα με Γκόλντεν Ρετρήβερ-. Και αφού αναλύσαμε το τηλεφωνικό τσεκάρισμα (οράτε ανωτέρω), το θέμα που μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας ήταν πώς και κυρίως πότε επιτέλους η Μέλη θα καταλάβει ότι δεν...δαγκώνω!
Το τι γάβγισμα και το τι πανικός που μπήκε ένας ξένος μες στο σπίτι δεν περιγράφεται. Βέβαια το όλο θέμα τελείωσε όταν σταμάτησα να της μιλάω εβραϊκά (όπως έκαναν όλοι οι άλλοι γύρω μου) και άρχισα εις άπταιστον ελληνικήν με ανεπαίσθητο ροδιακό τονισμό της λήγουσας (αυτό το τράβηγμα στο τέλος - έλεος, πώς να το γράψω αυτό;!;;;).
Εξηγείστε μου, γιατί όταν μιλάω ελληνικά στα σκυλιά που ζουν στο εξωτερικό , αμέσως ηρεμούν και με γλύφουν;
Στη συνέχεια ήρθε και ο Ιόναταν, ο γιος τους, που ως computer guru με έσωσε με τον λαβύρινθο οδηγιών και επιλογών 'ναι-όχι-όχι-ναι' αυτού του βρωμοΛάπτοπ..

Η Χαρούλα μεγάλωσε και έζησε στην Ελλάδα και όταν γνώρισε τον Ράφι (αρσενικό πρωτόκλητο: ήτοι ο ΡάφηΣ , του ΡάφΗ κλπ) ήρθε να ζήσει εδώ. Και ο ΡάφΗΣ μιλάει ελληνικά, αφού και εκείνος κατάγεται από τα μέρη μας. Και τα παιδιά μιλούν ελληνικά και έτσι όλοι μας εδώ μέσα χρησιμοποιούμε μια γλώσσα άλλ'αντ'άλλων -ελληνοεβραϊκοελληνικά- που κάποια στιγμή θα άξιζε να κάτσω και να αναρτήσω ένα μίνι-λεξικό/μπούσουλα γιατί πολύ φοβάμαι ότι -δεν μπορεί- κάτι θα μου μείνει στο τέλος...

Στη συνέχεια, και επειδή η Χαρούλα με τον Ράφι θα φύγουν αύριο για διακοπές στο εξωτερικό, αρχίσαμε με τις οδηγίες προς τους ναυτιλομένους - που παραδόξως είμασταν εγώ και η Ντορίτ που θα μείνουμε εδώ να φυλάμε Θερμοπύλες και ως εκ τούτου δεν θα ναυτιλισθώμεν-.
"Εδώ ανοίγει το (sic) Μαζγκάν (δηλαδή ο κλιματισμός)". "Το γκάζι για το Τανούρ (ηλεκτρική κουζίνα) ανοίγει έτσι και κλείνει έτσι". "Μη σε νοιάζει για το Ντουντ (θερμοσίφωνας) .Έχουμε Ντουντ Σέμες (ηλιακό)". "Α, και να μην ξεχάσω να σου πω ότι το ΜαΜάΚ (αρχικά για το κοινό καταφύγιο για τους κατοίκους του ορόφου της πολυκατοικίας σε περίπτωση βιολογικού πολέμου) είναι ακριβώς έξω από την πόρτα και τα κλειδιά για το ΜαΜάΚ είναι πάντα κάτω από τον καθρέφτη στο μπουρέο, μπροστά στην είσοδο του σπιτιού".

η κλειδωμένη είσοδος του ΜαΜάΚ
με την απορημένη Μέλη στην πόρτα...

Τέλος.
Τώρα ο Αχμαντινετζάντ μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει ο άνθρωπος
Ξέρουμε και πού είναι το καταφύγιο, με τι κλειδιά ανοίγει, οπότε σκασίλα μας!
Όλα εν ολίγοις βαίνουν λίαν καλώς και άριστα δέκα :-)