Το Τελ Αβίβ είναι μια νέα πόλη που δημιουργήθηκε από εβραίους μετανάστες από την Ευρώπη στα χρόνια του Μεσοπολέμου κυρίως. Έτσι, σε αντίθεση με την αραβική Γιάφα (την αρχαία ελληνική Ιόππη) χτίστηκε ο εβραϊκός οικισμός που αρχικά ονομαζόταν "Αχουζάτ Μπάιτ", που θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά με τη λέξη "σπιτικό", και συγκέντρωσε αστούς εβραίους από την Πολωνία και τη Γερμανία. Νεοκλασσικά σπίτια που πολλά από αυτά σώζονται μέχρι σήμερα ενώ αργότερα η μικρή πόλη εμπλουτίσθηκε με την αρχιτεκτονική Bauhaus -εξ ολοκλήρου εισαγόμενη από τη Γερμανία-. Το "Αχουζάτ Μπάιτ" αποτέλεσε την πρώτη πόλη όπου όλες οι επιγραφές της ήταν στα εβραϊκά και τα σχολεία δίδασκαν την "νέα" αυτή γλώσσα που έγινε ξανά καθομιλουμένη και βγήκε από τις συναγωγές όπου ακουγόταν αποκλειστικά έως τότε. Η πρώτη "δημόσια υπηρεσία" που δημιουργήθηκε στη νέα αυτή πόλη ήταν η...Πυροσβεστική, το πρώτο 'καμάρι' των κατοίκων -έχει πλάκα όταν ακούς αυτή τη λεπτομέρεια και μάλιστα ότι ήταν το πρώτο εβραϊκό πυροσβεστικό σώμα στο σύγχρονο κόσμο. Ακούγονται γραφικά αυτά, αλλά κατά βάθος, αν και οι σύγχρονοι ΤελΑβιβιώτες είναι βουτηγμένοι μέσα στα τζιπ και στα κινητά τελευταίας τεχνολογίας, παραμένουν επαρχιωτάκια όταν μιλάνε για εκείνη την περίοδο που υπήρχε ένα εστιατόριο (το Καφέ Μπάτια που υπάρχει ακόμα, υπομονή, το θέμα σηκώνει ιδιαίτερη ανάρτηση) , ένα περίπτερο, μία καφετέρια και ...ένας δρόμος με όλα τα μαγαζιά.
Ο δρόμος αυτός που από τη δημιουργία της πόλης έως και σήμερα είναι κάτι σαν το 'σύμβολο' της καλοπέρασης και της χαλαρότητας γενικώς είναι η οδός Ντίζενγκοφ. Πήρε το όνομά της από τον πρώτο δήμαρχο της πόλης που η βασική του προσφορά ήταν να...αλλάξει το όνομά της! Ναι , το να λες τώρα μια πόλη "σπιτικό" είναι κάπως μπανάλ, χώρια που το δασύ 'Χ' (αΧΧΧΧουζάτ Μπάιτ) ήταν πολύ δύσκολο για να το προφέρουν οι ευρωπαίοι δημώτες.
Έτσι λοιπόν έγινε...δημοψήφισμα (ναι....το ΠΡΩΤΟ δημοψήφισμα στην Παλαιστίνη -χαχα) και οι δημώτες είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στο "σπιτικό" και στην "Πηγή της Άνοιξης" , που στα εβραϊκά λέγεται "Τελ Αβίβ". Και ευτυχώς διάλεξαν το δεύτερο -πιο εύηχο και πιο light-.
η υπερυψωμένη πλατεία Ντίζενγκοφ με το "Center" σε δεύτερο πλάνο
Η Οδός Ντίζενγκοφ πέρασε από πολλές φάσεις. Άμαξες και χώματα στην αρχή, μετά καφετέριες και εστιατόρια και ύστερα κλασάτα καταστήματα με ρούχα και παπούτσια. Όταν άνοιξε το πρώτο εμπορικό κέντρο της πόλης -και ίσως της χώρας ολόκληρης- στις αρχές της δεκαετίας του 80 ο δρόμος έπεσε σε έναν μαρασμό και οι μικροί έμποροι έκλεισαν τα μαγαζιά τους γιατί όλοι ήθελαν να πάνε στο "Center", αλλά με τα χρόνια οι ισορροπίες επανήλθαν και επειδή -όπως είπε μια φίλη πριν λίγο καιρό στη Ρόδο- "Η Φύση Απορρίπτει Τα Κενά" (καταπληκτικό απόφθευγμα αν το σκεφτεί κανείς λίγο σοβαρά), στην Ντίζενγκοφ βρίσκεις από σινιέ μαγαζιά μέχρι φαλαφελάδικα (το ανάλογο του δικού μας σουβλατζίδικου αλλά με ρεβυθοκεφτέδες), περίπτερα που σου κάνουν κι ένα χυμό άμα λάχει μέχρι design καφετέριες, εστιατόρια και σινεμά ενώ τις καθημερινές υπάρχει και μια υπαίθρια αγορά με παλιά αντικείμενα κάθε λογής.
Είναι λοιπόν ένας δρόμος πολλαπλών χρήσεων, χωρίς αυτό να αποκλείει κάποιες βασικές στάσεις , που ένας επισκέπτης θα είναι κρίμα να αγνοήσει.
Για παράδειγμα:
γωνία Ντίζενγκοφ-Φρίσμαν.
η μύτη σε οδηγεί στο φοβερό και τρομερό φαλαφελάδικο, που ...δεν έχει όνομα -γιατί όλοι το ξέρουν απλώς από το πού βρίσκεται.
γωνία Ντίζενγκοφ-Μπαρ Κόχβα
Εδώ πάντοτε υπάρχει και κάποιος επίδοξος καλλιτέχνης να πουλήσει αυτά που ζωγραφίζει ή φτιαχνει με τα χέρια του. Ορίστε φερ'ειπείν οι κούκλες της Σαρόν με τα Μάπετ που όλοι αγαπήσαμε :-)
τα πολύχρωμα περίπτερα που τα περισσότερα είναι ανοιχτά όλο το 24ωρο. Εκτός από τσιγάρα, εφημερίδες και ό,τι άλλο πουλάει ένα νορμάλ περίπτερο στην Ελλάδα, μπορείς να βρεις ξηρούς καρπούς ή φρούτα ή χυμούς φρέσκους ή και όλ'αυτά μαζί...
γωνία Ντίζενγκοφ-Σντερότ Μπεν Γκουριόν.
Εδώ μάλιστα. Μία από τις αγαπημένες γωνίες. Ποδήλατα που έρχονται από την κάθετο οδό Μπεν Γκουριόν περιμένουν λεωφορεία και πεζούς να τους κάνουν χώρο να περάσουν και η σχετική αγανάκτηση από τη ζέστη και την υγρασία συνεχίζεται εννοείται. Κάπως όμως η κατάσταση υποφέρεται..
Στη φωτογραφία το μοιραίο προπατζίδικο από το οποίο είχα αγοράσει πριν τρία ολόκληρα χρόνια ένα δελτίο στη μεγάλη κλήρωση των 2 εκατομμυρίων ευρώ... Μού έλειψε μόνο ΕΝΑ ΝΟΥΜΕΡΟ. Πώς να μη σταματάω κάθε φορά όταν περνάω από κει;... κλαψ
Ο δρόμος αυτός που από τη δημιουργία της πόλης έως και σήμερα είναι κάτι σαν το 'σύμβολο' της καλοπέρασης και της χαλαρότητας γενικώς είναι η οδός Ντίζενγκοφ. Πήρε το όνομά της από τον πρώτο δήμαρχο της πόλης που η βασική του προσφορά ήταν να...αλλάξει το όνομά της! Ναι , το να λες τώρα μια πόλη "σπιτικό" είναι κάπως μπανάλ, χώρια που το δασύ 'Χ' (αΧΧΧΧουζάτ Μπάιτ) ήταν πολύ δύσκολο για να το προφέρουν οι ευρωπαίοι δημώτες.
Έτσι λοιπόν έγινε...δημοψήφισμα (ναι....το ΠΡΩΤΟ δημοψήφισμα στην Παλαιστίνη -χαχα) και οι δημώτες είχαν να επιλέξουν ανάμεσα στο "σπιτικό" και στην "Πηγή της Άνοιξης" , που στα εβραϊκά λέγεται "Τελ Αβίβ". Και ευτυχώς διάλεξαν το δεύτερο -πιο εύηχο και πιο light-.
η υπερυψωμένη πλατεία Ντίζενγκοφ με το "Center" σε δεύτερο πλάνο
Η Οδός Ντίζενγκοφ πέρασε από πολλές φάσεις. Άμαξες και χώματα στην αρχή, μετά καφετέριες και εστιατόρια και ύστερα κλασάτα καταστήματα με ρούχα και παπούτσια. Όταν άνοιξε το πρώτο εμπορικό κέντρο της πόλης -και ίσως της χώρας ολόκληρης- στις αρχές της δεκαετίας του 80 ο δρόμος έπεσε σε έναν μαρασμό και οι μικροί έμποροι έκλεισαν τα μαγαζιά τους γιατί όλοι ήθελαν να πάνε στο "Center", αλλά με τα χρόνια οι ισορροπίες επανήλθαν και επειδή -όπως είπε μια φίλη πριν λίγο καιρό στη Ρόδο- "Η Φύση Απορρίπτει Τα Κενά" (καταπληκτικό απόφθευγμα αν το σκεφτεί κανείς λίγο σοβαρά), στην Ντίζενγκοφ βρίσκεις από σινιέ μαγαζιά μέχρι φαλαφελάδικα (το ανάλογο του δικού μας σουβλατζίδικου αλλά με ρεβυθοκεφτέδες), περίπτερα που σου κάνουν κι ένα χυμό άμα λάχει μέχρι design καφετέριες, εστιατόρια και σινεμά ενώ τις καθημερινές υπάρχει και μια υπαίθρια αγορά με παλιά αντικείμενα κάθε λογής.Είναι λοιπόν ένας δρόμος πολλαπλών χρήσεων, χωρίς αυτό να αποκλείει κάποιες βασικές στάσεις , που ένας επισκέπτης θα είναι κρίμα να αγνοήσει.
Για παράδειγμα:
γωνία Ντίζενγκοφ-Φρίσμαν.
η μύτη σε οδηγεί στο φοβερό και τρομερό φαλαφελάδικο, που ...δεν έχει όνομα -γιατί όλοι το ξέρουν απλώς από το πού βρίσκεται.
γωνία Ντίζενγκοφ-Μπαρ Κόχβα
Εδώ πάντοτε υπάρχει και κάποιος επίδοξος καλλιτέχνης να πουλήσει αυτά που ζωγραφίζει ή φτιαχνει με τα χέρια του. Ορίστε φερ'ειπείν οι κούκλες της Σαρόν με τα Μάπετ που όλοι αγαπήσαμε :-)
τα πολύχρωμα περίπτερα που τα περισσότερα είναι ανοιχτά όλο το 24ωρο. Εκτός από τσιγάρα, εφημερίδες και ό,τι άλλο πουλάει ένα νορμάλ περίπτερο στην Ελλάδα, μπορείς να βρεις ξηρούς καρπούς ή φρούτα ή χυμούς φρέσκους ή και όλ'αυτά μαζί...
γωνία Ντίζενγκοφ-Σντερότ Μπεν Γκουριόν.
Εδώ μάλιστα. Μία από τις αγαπημένες γωνίες. Ποδήλατα που έρχονται από την κάθετο οδό Μπεν Γκουριόν περιμένουν λεωφορεία και πεζούς να τους κάνουν χώρο να περάσουν και η σχετική αγανάκτηση από τη ζέστη και την υγρασία συνεχίζεται εννοείται. Κάπως όμως η κατάσταση υποφέρεται..
τα αεροδυναμικά κιόσκια του ντόπιου ΛΟΤΤΟ/ΠΡΟΤΟ και δε συμμαζεύεται...
Στη φωτογραφία το μοιραίο προπατζίδικο από το οποίο είχα αγοράσει πριν τρία ολόκληρα χρόνια ένα δελτίο στη μεγάλη κλήρωση των 2 εκατομμυρίων ευρώ... Μού έλειψε μόνο ΕΝΑ ΝΟΥΜΕΡΟ. Πώς να μη σταματάω κάθε φορά όταν περνάω από κει;... κλαψ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου