..κι αυτός το βιολί του

Και μια που άρχισα με το σινεμά, ας συνεχίσω με θέατρο και συγκεκριμένα με μια ακόμα ισραηλινή εμμονή : τα μιούζικαλ. Έτσι, ενώ το χειμώνα η πρόζα είναι το είδος που είναι περισσότερο δημοφιλές στις θεατρικές αίθουσες της πόλης, στις γιορτές (π.χ. κατά τη διάρκεια της "Χάνουκα" -που συνήθως πέφτει κοντά στα δικά μας Χριστούγεννα και που κι εδώ οι γονείς ξεπαραδιάζονται με δώρα για τα πιτσιρίκια) αλλά και στις καλοκαιρινές διακοπές ανεβαίνουν εύπεπτες μουσικές παραστάσεις που ξελασπώνουν οικονομικά τους θεατρικούς παραγωγούς κάθε χρόνο.

Εδώ και τρεις βδομάδες ο Βιολιστής στη Στέγη κάνει θραύση στο θέατρο Κάμερι και αποτελεί πιστή μεταφορά της ομόνυμης ταινίας στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Χάιμ Τόπολ, ο πρώτος ισραηλινός ηθοποιός που ύστερα από φτηνιάρικες ταινίες εγχώριας παραγωγής της δεκαετίας του '60 βρέθηκε στο Χόλυγουντ και έγινε γνωστός παγκοσμίως. Είναι αλήθεια ότι μετά από αυτή την ταινία ο Τόπολ εξαφανίστηκε από προσώπου γης, αλλά ποιός ξέρει πόσα κέρδισε και ίσως η επιλογή αυτή να ήταν δική του. Το θέατρο ήταν κατάμεστο, όπως άλλωστε κάθε βράδυ όπως μου είπαν. Τα τραγούδια είχαν όλα μεταφραστεί στα εβραϊκά -και ακούγονταν πολύ καλύτερα απ'ότι στην αγγλική κινηματογραφική τους έκδοση, γεγονός που δεν θα έπρεπε να με ξενίζει αφού η υπόθεση ήταν βασισμένη σε μικρά διηγήματα που γράφτηκαν απ'ευθείας στην εβραϊκή από τον συγγραφέα Σαλώμ Αλεϊχέμ.

Από δίπλα μου ένα ζευγάρι γύρω στα 60, που φαίνεται πως είχε ειδικό λόγο να δει το έργο, και ειδικά το σημείο όταν ο πρωταγωνιστής, ο Τούβια, δε συγχωρούσε μία από τις κόρες του επειδή είχε παντρευτεί χριστιανό (μεγάλο αμάρτημα) κι ας είχε συγχωρήσει προηγουμένως τη μία του την κόρη που αποφάσισε να παντρευτεί τον φτωχό τσαγκάρη αντί για τον πλούσιο χασάπη ή την άλλη που ερωτεύτηκε έναν άθεο κομμουνιστή...
Και να τα δάκρυα της διπλανής μου και παραδίπλα ο άντρας της (με το καπελάκι) να μονολογεί : "εγώ φταίω. εγώ φταίω που την έστειλα για μεταπτυχιακά στην Ισπανία, και να τώρα που πήρε αυτόν τον Χουάν, έτσι δεν τον λένε αυτόν τον τύπο;" . Και τα χαρτομάντηλα να βγαίνουν το ένα μετά άλλο.
Στο τέλος μου ζήτησε η κακομοίρα ένα μαντήλι και της έδωσα ένα πακέτο που είχα μαζί μου.
"Θα το χρειαστείτε, έχει συνέχεια" είπα.
"Αν έχει λέει..." απάντησε με νόημα..

ο Νάταν Ντάτνερ ως Τούβια
οι φωτογραφίες από την παράσταση είναι της Μεράβ Γιουντιλόβιτς

Τώρα, για να το παίξω και λίγο κριτικός, ο Νάταν Ντάτνερ ως Τούβια δεν τα κατάφερε κι άσχημα -αν και οι ψηλές νότες σε κάποια στιγμή δεν πολυβγήκαν- ενώ η Σαρίτ Βίνι-Ελάντ ως Γκόλντα (γυναίκα του Τούβια) θα έπρεπε να είναι περισσότερο alto - αν θέλουμε σώνει και καλά να κοπιάρουμε την ταινία -.
Όπως μου είπαν, ο Βιολιστής στη Στέγη είναι μία από τις πλουσιότερες παραγωγές των τελευταίων ετών. Και εννοείται ότι υπήρχε πίσω από τα σκηνικά ζωντανή ορχήστρα.

Είχα μπερδευτεί με την ώρα έναρξης και δυστυχώς έχασα τα πρώτα δέκα λεπτά της παράστασης. Να'ναι καλά το YouTube όμως και σας έχω το πρώτο δεκάλεπτο της ταινίας με το γνωστό τραγούδι "Tradition".