η μία και η άλλη

34 χρόνια διαίρεσης δεν είναι λίγα και τα αποτελέσματά της είναι πια ολοφάνερα σε κάθε επισκέπτη της κυπριακής πρωτεύουσας. Αρκεί να περπατήσει κανείς κατά μήκος του εμπορικότερου δρόμου της πόλης, την Οδό Λήδρας, και σε λιγότερο από 'ένα τσιγάρο δρόμο' μεταφέρεται τρεις δεκαετίες πίσω. Είναι σαν να έχεις πατήσει pause σε μια βιντεοκασέτα του '80, να πατάς πάνω-κάτω τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ και το βουβό πλάνο να μην αλλάζει με τίποτα.
Ενώ όλα αυτά τα χρόνια η μόνη επαφή που είχε κανείς με τον Βορρά ήταν κάποια 'κλεφτά' βίντεο ξένων τουριστών από τις κατεχόμενες πόλεις, στο μεταξύ αναπτύχθηκαν δύο τελείως διαφορετικές 'Λευκωσίες', η μια δίπλα στην άλλη.
Η μία να θέλει να ξεχάσει την άλλη. Η μία να θέλει να αγνοεί την άλλη. Και τώρα που οι μάσκες έπεσαν και τους χωρίζει μόνο μια σφραγίδα σε κάποιο μικρό λευκό χαρτί, προσπαθεί να γνωρίσει η μια την άλλη από την αρχή.

Έτσι η νότια πλευρά της πόλης έγινε ευρωπαϊκή, υιοθέτησε το ευρω, έβαλε τα καλά της στην Εθνάρχου Μακαρίου -που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την Πατριάρχου Ιωακείμ και τα καφέ του Κολωνακίου- , πεζοδρόμησε τη Λήδρας και τα στενά σοκάκια της 'Λαϊκής Γειτονιάς', καθάρισε τα άλλοτε αδικημένα στενά της συνοικίας της Φανερωμένης, φώτισε τα νεοκλασσικά κτίρια μέσα στα τείχη, γέμισε με μπαράκια δίπλα ακριβώς στα φυλάκια της Νεκρής Ζώνης, κλάδεψε τις πρασιές της, έγινε έδρα πολυεθνικών και πανίσχυρων τραπεζών, απέκτησε επιτέλους την αίγλη της πρωτεύουσας και -δικαιωματικά πλέον- σνομπάρει τη.. 'φτηνιάρικη' Λεμεσό (όπως λένε πολλοί Λευκωσιάτες..).
Αλλά το βράδυ κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την τεράστια φωτεινή 'σημαία' του Φευδοκράτους που χτίστηκε πέτρα-πέτρα από τον κατοχικό στρατό στην πλαγιά του Πενταδάκτυλου. Ο ευκολότερος τρόπος για να μη χαθεί κανείς στη Λευκωσία -μιας και δεν υπάρχει κοντά κάποια θάλασσα που πάντα βοηθά στο να προσανατολιστείς- είναι αυτή η τεράστια πέτρινη σημαία της απέναντι πλευράς που το βράδυ παίρνει φως και δεν μπορεί με κανένα τρόπο να περάσει απαρατήρητη..

Με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων οι Λευκωσιάτες διαπίστωσαν ότι αυτή η τεράστια επιβλητική σημαία που δέσπωζε όλες αυτές τις 12.784 νύχτες τους δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα ηλεκτροδοτούμενο προπέτασμα μιας ταπεινής κωμόπολης, μιας άλλης Λευκωσίας που σε τίποτα δε θυμίζει αυτό που είναι η κυπριακή πρωτεύουσα σήμερα.
Είναι η Λευκωσία των μικρών σιδεράδικων και των καταστημάτων ρούχων με μπλουζάκια 'Κάλβιν Κλάιν' και 'Αρμάνι' που φτιάχνονται κάπου στην Ανατολία, των φτηνών μεταχειρισμένων κινητών τηλεφώνων. Είναι η Λευκωσία με τα παγκάκια που κάθονται κοντοκουρεμένοι βαριεστημένοι φαντάροι που απλά περιμένουν να περάσει η ώρα για να γυρίσουν στο στρατόπεδο. Είναι η πρωτεύουσα του ψευδοκράτους που η έλλειψη αρκετών αυτοκινήτων απάλλαξε το καθ'ύλην αρμόδιο 'Υπουργείο' του να φροντίσει να εγκαταστήσει φωτεινούς σηματοδότες στους δρόμους. Γέμισε με καρβουνιασμένες ψησταριές στα σκοτεινά σοκάκια, το μόνο που 'φωτίζει' τα στενά και αφιλόξενα σοκάκια της βόρειας πλευράς της πόλης.
Είναι η Λευκωσία της λίρας Τουρκίας.

Αν και πέρασαν 5 χρόνια από τότε που άνοιξαν τα οδοφράγματα, οι τεράστιες διαφορές δεν φαίνεται να αμβλύνονται. Έκπληκτοι οι μεν συνεχίζουν να παρατηρούν διακριτικά τους δε. Πώς ντύνονται, πώς κινούνται στο δρόμο, πώς βλέπουν ο ένας τον άλλον. Εύλογα δημουργείται η απορία πόσα χρόνια θα πρέπει να περάσουν για να συμπλεύσουν αυτές οι ουσιαστικά διαφορετικές πόλεις που ας ελπίσουμε ότι ίσως κάποτε θα πρέπει να αποτελέσουν δύο συνοικίες της μίας και ενιαίας πρωτεύουσας όλου του νησιού.

Συνεργασία ανάμεσα στο Δήμο του Νότου και τον 'Δήμο' του Βορρά, αν και πολύ περιορισμένη, υπάρχει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο από κοινού ψεκασμός και των δύο 'Λευκωσιών' προκειμένου να αντιμετωπιστεί η επιδρομή κουνουπιών πέρσι το καλοκαίρι.
Παρατηρώντας όμως τα απορημένα μάτια του τουρκοκύπριου όταν 'μένει ξερός' από τις τιμές στα κλασάτα μαγαζιά της Λήδρας ή το ελαφρύ μειδίαμα του ελληνοκύπριου όταν στον Βορρά πληρώνει τον καφέ στο 1/10 της τιμής των καφετεριών του Νότου , δε χωρεί αμφιβολία ότι για να ταιριάξουν τα κομμάτια αυτού του παζλ θέλει ακόμα πολλή δουλειά...

Τα δύο σημερινά βίντεο παρουσιάζουν -δίχως ίχνος υπερβολής- τις δύο Λευκωσίες, όπως ακριβώς είναι σήμερα.

η μία



και η άλλη