είναι μειονέκτημα η λήθη;

Σήμερα, 20 Ιουλίου 2008, συμπληρώνονται δώδεκα χιλιάδες επτακόσιες ογδόντα και τέσσερις μέρες από εκείνο το πικρό καλοκαίρι του '74, όταν σε μια μέρα χιλιάδες συμπατριώτες μας έχασαν τα πάντα. Τους ανθρώπους τους, τα σπίτια τους, τους τάφους των προγόνων τους, το παρελθόν τους και μαζί με όλα αυτά το μέλλον τους. Οι αναμνήσεις υπάρχουν ακόμα. Εδώ και τριάντα τέσσερα χρόνια χιλιάδες αγνοούνται και νεκροί δεν έχουν βρει ακόμα τάφο.

Ένα νησί - ένα απέραντο μνημόσυνο.

Η διεθνής κοινότητα τότε κώφευσε. Η παρανομία συνεχίζεται μέχρι τώρα. Ο Τούρκος Πρωθυπουργός επιχαίρει σήμερα με στρατιωτικές φανφάρες στον κατεχόμενο Βορρά, την ίδια στιγμή που η Χαρήτα Μάντολες, γυναίκα-σύμβολο του αγώνα των συγγενών των αγνοουμένων, μόλις χθες -34 ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή- κήδεψε τον πατέρα, τον σύζυγο και τους δυο γαμπρούς της αφού ταυτοποιήθηκε το DNA των κουφαριών τους μέσα από ομαδικούς τάφους κάπου στο Βορρά, από υγρούς λάκους με σκόρπια πεταμένα κόκκαλα ανθρώπων.

Μόλις χθες αποκαλύφθηκαν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για άλλον ένα ομαδικό τάφο ανάμεσα στα κατεχόμενα χωριά, του Ασώματου και του Κοντεμένου.
Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τόσο πόνο.

Η σημερινή ταινία είναι ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στα τόσο μακρινά και τόσο κοντινά σύγχρονα 'Ματωμένα Χώματά' μας. Γυρίστηκε το 2003, μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, 29 χρόνια μετά από εκείνο το καλοκαιριάτικο πρωινό που ο χρόνος σταμάτησε. Οι αναμνήσεις ξαναζωντάνεψαν για τους ξεριζωμένους, όταν αντίκρυσαν ακόμα μια φορά μετά από δεκαετίες ό,τι άφησαν πίσω τους. Οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές.

Είναι μειονέκτημα η λήθη;