βουβή χορωδία

Τελικά είναι γεγονός ότι δεν καταλαβαίνεις έναν τόπο αν δεν βρεθείς στις χαρές και στις λύπες του. Άλλωστε ένας τόπος είναι πρώτ'απ'όλα οι άνθρωποί του. Τα φαγητό και τα τοπία είναι ένα περιτύλιγμα. Έτσι, η πραγματική Νάξος με περίμενε σε ένα τραπέζι μιας βάφτισης στο ορεινό χωριό της Πάνω Ποταμιάς ("Πάνω" γιατί Ποταμιές υπάρχουν...άλλες δύο! Η "Κάτω Ποταμιά" και η ¨Μεσαία Ποταμιά"... και όλες η μια δίπλα στην άλλη, μέσα στα βουνά και ανάμεσα στα λαγκάδια).

Η οικογένεια της Μαριέτας είχε μεταναστεύσει στον Καναδά, όπως πολλές άλλες οικογένειες του νησιού. Έτσι το τραπέζι αποτέλεσε το συναπάντημα θείων και ξαδέλφων, νέων και γέρων. Ελληνικά ναξιώτικα και αγγλικά μπλέκονταν γλυκά με τους ήρεμους κυκλαδίτικους χορούς και τα αυτοσχέδια λόγια του λαϊκού οργανοπαίκτη -ειδικά φτιαγμένα για τον πατέρα και την κόρη που βαφτίστηκε, κάτι σαν μαντινάδα- .

Ακόμα και τα δάκρυα συγκίνησης των συγγενών (στις χαρές κλαίμε και στις λύπες γελάμε) κυλούσαν κι αυτά ήρεμα, όπως άκουγες το ρυάκι που βρισκόταν δίπλα στα τραπέζια. Και το περίεργα βαρύ ροζέ ντόπιο κρασί δεν αποκάλυπτε την ύπουλα γλυκιά επίδρασή του παρά μόνο το επόμενο πρωί..

Χαμένος στη μετάφραση, με τα βαριά ναξιώτικα και τα επίσης βαριά καναδεζοαγγλικά, κάποια στιγμή συγκεντρώθηκα στα λόγια των τραγουδιών (τα μόνα που μπορούσα να καταλάβω 100%) και στα αργά βήματα αυτών που χόρευαν.

Καημένε δεντρολίβανο
κανείς νερό δε σου ‘βάνε,
δε σου ‘βάνε κανείς νερό,
κι ήρθα και σε βρήκα ξερό.

Σε φίλο σ' άφησα πιστό,
μα σ’ άφησεν απότιστο
και σ’ άφησε να μαραθείς
απάνω π' άρχισες να ανθείς.

Πάνε δυο χρόνια που 'λειψά,
κι ο δεντρολίβανος διψά...

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό και με το τραγούδι του δενδρολίβανου το γλέντι κάπως κόπασε, τα λόγια λιγόστεψαν.
Παρατήρησα άλλους να δακρύζουν κι άλλους να σιγοτραγουδούν.
Ποτέ δεν είδα μια τόσο ομοιόμορφη βουβή χορωδία.
Τι κι αν τα λόγια παραήταν απλά..