σκηνοθεσίας Necati Sonmez
Τουρκία (2007)
Η θανατική ποινή καταργήθηκε με νόμο στην Τουρκία μόλις το 2002. Από τη δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους εκτελέσθηκαν δι'απαγχονισμού 712 άτομα. Κατά τα πρώτα χρόνια της τουρκικής ανεξαρτησίας στήνονταν δημόσια αγχόνες ακόμα και στις πλατείες των μεγάλων πόλεων, ενώ αργότερα οι εκτελέσεις γίνονταν στις διάσπαρτες ανά την επικράτεια φυλακές θανατοποινητών. Μάρτυρες στις εκτελέσεις ήταν ο εισαγγελέας, ο δήμιος, ο ιμάμης και -εφόσον το επιθυμούσε ο μελλοθάνατος- ο δικηγόρος του.. Στην ταινία μίλησαν δικηγόροι που είχαν παραστεί στην εκτέλεση των πελατών τους, δικαστές που είχαν καταδικάσει σε θάνατο τους κατηγορουμένους και η μαρτυρία ενός θανατοποινήτη που τελικά δεν εκτελέσθηκε επειδή εν τω μεταξύ είχε ψηφισθεί ο νόμος για την μετατροπή της θανατικής ποινής σε ισόβεια κάθειρξη. Οι φυλακές θανατοποινητών μετατράπηκαν όλες σε μουσεία για να ξεχαστεί το αντευρωπαϊκό σωφρονιστικό παρελθόν της γείτονος.Θα περίμενε κανείς να επιβεβαιωθούν τα όσα είχαν κινηματογραφηθεί στο γνωστό 'Εξπρές του Μεσονυκτίου' -δε θέλει και μεγάλη φαντασία να το συμπεράνει κανείς ακούγοντας την αφήγηση του προχωρημένης ηλικίας δικηγόρου να μιλάει για τις τελευταίες στιγμές των πελατών του-. Ωστόσο, η κάμερα συμπεριφέρθηκε με περίσεια λεπτότητα στο τότε σωφρονιστικό σύστημα της Τουρκίας. Θα περίμενε κανείς να δει ακόμα και τις σημερινές συνθήκες εγκλεισμού των ισοβιτών. Φευ..
Η ταινία επιχορηγήθηκε από το Τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού. Οπότε (τώρα), όλα καλά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου