Μονόλογη Κάμερα

Το τηλεοπτικό σποτ που ετοιμάσαμε για την παράσταση "Μονόλογοι Καθρέφτες" δεν έχει καμμία σχέση με την συνήθη διαδικασία προετοιμασίας που ακολουθήσαμε σε όλα τα ανάλογα τρέηλερ που γυρίσαμε κατά το παρελθόν. 

Για να σάς δώσουμε να καταλάβετε, κάθε φορά όταν έχουμε να γυρίσουμε ένα σποτ για θέατρο, πριν να αποφασίσουμε τι θα δείξουμε στην οθόνη, οπωσδήποτε παρακολουθούμε τουλάχιστον μία πρόβα της παράστασης. Συζητάμε με τους συντελεστές, διασαφηνίζουμε κατ'αρχάς σε ποιό κοινό απευθύνεται, τι είδους κόνσεπτ θα κάνει το γεγονός ελκυστικότερο στο κοινό και ύστερα μπαίνουμε στις λεπτομέρειες : πού θα γυριστεί το βίντεο, πότε, ποιά θα είναι η επαλληλία των πλάνων, ποιά θα είναι η μουσική, εάν είναι αναγκαίο να έχουμε ή να μην έχουμε σπικάζ, ποιά φωνή θα ακούγεται και διάφορα άλλα θέματα που κάθε φορά ποικίλουν. Τέλος, αποφασίζουμε ποιές θα είναι οι τεχνικές προδιαγραφές και εάν τα υλικά μέσα που διαθέτουμε αρκούν για να βγει ένα όσο το δυνατόν αρτιότερο αποτέλεσμα - όχι μόνο από αισθητικής αλλά και από πρακτικής πλευράς. 

Όλη αυτή η διαδικασία προετοιμασίας προηγείται τουλάχιστον δύο μήνες πριν το γεγονός, τα γυρίσματα πραγματοποιούνται τουλάχιστον τρεις βδομάδες πριν, με σκοπό το τηλεοπτικό σποτ να βρίσκεται ηδη στις τηλεοπτικές σας οθόνες και στο ίντερνετ τουλάχιστον δύο βδομάδες πριν την εκδήλωση που θέλουμε να προβάλλουμε. 

Ε λοιπόν, όλοι αυτοί οι πρακτικοί και μέχρι τώρα απαράβατοι κανόνες που θέτουμε κάθε φορά στον εαυτό μας... σε αυτό το βίντεο δεν τηρήθηκαν! Τη μια είχαμε πολλή δουλειά, την άλλη τα ωράριά μας δεν συνέπιπταν, άντε να βάλω και τη μυστικοπάθεια των συντελεστών - ένα είναι το αποτέλεσμα : Τελικά δεν καταφέραμε να δούμε μέχρι τώρα ούτε μία πρόβα.

Αυτή όμως η.. χαλαρότητα της προετοιμασίας, είχε και τα καλά της!

Από τα μισόλογα που ανταλλάσσαμε μήνες τώρα στα τηλέφωνα τόσο με τη Χαρά Κόντου όσο και με τη Μαρία Μανιώτη σε σχέση με την υπόθεση του έργου και με το ό,τι θα δείτε στη σκηνή του Θεάτρου του Κολλεγίου Ρόδου στις 17 και 18 Μαρτίου, μάς έκανε να καταλήξουμε ότι τελικά θα εμπιστευθούμε αποκλειστικά και μόνο το ένστικτό μας και την αίσθηση που μάς έμεινε ακούγοντάς τες να μάς μιλούν για το μήνυμα που θέλει να δώσει η παράσταση, αδιαφορώντας παντελώς για το τι θα συμβαίνει ή για το δεν θα συμβαίνει επί σκηνής.  Και η αίσθηση που είχαμε αποκτήσει είναι αυτό που βλέπετε  στο διαφημιστικό.

Μία γυναίκα μόνη, πλήττει μέσα σε ένα μπαρ όπου όλοι περνούν καλά.

Μία ανδρική φιγούρα εμφανίζεται από απέναντι.

Και τότε είτε όλα αρχίζουν, είτε όλα τελειώνουν.

Απλά και λακωνικά.

Το αμοντάριστο βίντεο είχε διάρκεια μόλις 6 λεπτών. Δεν θα ήταν δυνατόν να κρατήσει περισσότερο, αφού εκείνο το βράδυ το μπαρ MOD ήταν γεμάτο από κόσμο. Ανοίξαμε τα φώτα της μπάρας στο φουλ, επειδή είχαμε αποφασίσει ότι τα πλάνα του travelling θα ήταν ασπρόμαυρα και η έντονη φωτεινότητα θα μάς διευκόλυνε στην επεξεργασία του μοντάζ.  Και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνει 'η νύχτα - μέρα' στα καλά καθούμενα. Και αυτό δεν θα μπορούσε να κρατήσει ένα ολόκληρο βράδυ.. Καταλαβαίνετε..

Σταθήκαμε εξαιρετικά τυχεροί στους.. κομπάρσους μας, που δεν ήταν άλλοι από όσους βρέθηκαν τυχαία εκείνο το βράδυ να 'τα πίνουν' σε μία από τις πιο αγαπημένες γωνιές της βραδινής χειμωνιάτικης Ρόδου. Και ευτυχώς, ο αστάθμητος παράγοντας των παρευρισκομένων δούλεψε υπέρ μας. Ωραία πρόσωπα, που 'έγραψαν' εκπληκτικά στο φακό, μένοντας συνεπείς στην υπόσχεσή τους "να μην μάς κοιτάει κανείς!" όσο θα ρολλάραμε μπροστά απ' τη μύτη τους στην κυριολεξία.. και για το ελληνοπρεπές προφίλ που βρέθηκε να κάνει την ανδρική σκιά - τι να λέμε. Ούτε παραγγελία!

Τι να σάς πούμε ρε παιδιά - Συγχαρητήρια!

Μάς βγάλατε ασπροπρόσωπους.

Όσο για τη μουσική :  να μη σάς κουράσω. 

Πρόκειται για την μοντέρνα εκτέλεση του κλασικού τραγουδιού Cry Me A River της Julie London, που ερμηνεύει αριστοτεχνικά η Jessica Rose 

 

Ευτυχώς, οι συντελεστές της παράστασης ενθουσιάστηκαν με το κόνσεπτ του βίντεο. Κι εμείς.. ανακουφιστήκαμε. Κι αυτό γιατί - τώρα πια μπορούμε να το πούμε- αυτό το βίντεο γυρίστηκε κυριολεκτικά... στην τύχη!

υ.γ. είναι αλήθεια πως δοκιμάσαμε την υπομονή όσων εργάζονταν εκείνο το βράδυ στο μπαρ, ελπίζω όμως να μάς συγχώρεσαν. δεν άξιζε τον κόπο βρε παιδιά;(άξιζε! άξιζε!, λένε - μάλλον..)

Γαβριήλ Χαρίτος - Νίκος Τζεδάκης

Διαβάστε για την παράσταση πατώντας εδώ!