εσύ, θυμήσου : 22410 78315

Από την πρώτη στιγμή που κληθήκαμε να καθορίσουμε το σενάριο και το οπτικό αποτέλεσμα του τηλεοπτικού μηνύματος, εξ αρχής μας ήταν σαφές ότι αποδέκτες του θα έπρεπε να είναι οι συγγενείς και όσοι βρίσκονται κοντά στον άνθρωπο που αρχίζει να εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας. 

Βασική μας σεναριακή επιλογή ήταν ότι δεν επιθυμούσαμε με κανέναν τρόπο να προσεγγίσουμε το ευαίσθητο αυτό θέμα δημιουργώντας αισθήματα  οίκτου  προς τον ασθενή ή σοκάροντας το κοινό με σκηνές που πιθανώς θα εντυπωσίαζαν, πλην όμως δεν θα πρότειναν μία ρεαλιστική και αποφασιστική διέξοδο δράσης για να αντιμετωπισθεί η σοβαρότατη αυτή ψυχική διαταραχή.

Μέσα σε αυτά τα απλά και σαφή σεναριακά και αισθητικά πλαίσια, επιλέξαμε μία τυπική στιγμή της μέσης ελληνικής οικογένειας –μιας και το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε είναι αποκλειστικά ελληνικό : το κυριακάτικο τραπέζι. 
Ο πατέρας κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού, η μητέρα φέρνει το ταψί με το φαγητό, η μία κόρη έχει προσκαλέσει τον νεαρό με τον οποίον συνδέεται συναισθηματικά ενώ η άλλη κόρη φροντίζει να σερβίρει τον πατέρα της που δείχνει ότι του έχει αδυναμία.

Ως κύριο ήρωα της πλοκής του σποτ επιλέξαμε τον πατέρα, ο οποίος σύμφωνα με την μέση ελληνική πραγματικότητα αντιπροσωπεύει το 'στήριγμα' της οικογένειας και το λιγότερο ευάλωτο μέλος της. Σκοπός αυτής της επιλογής ήταν να τονισθεί ότι η νόσος Αλτσχάιμερ μπορεί να προσβάλλει τους πάντες, ακόμα και τους πιο δυνατούς, και μάλιστα σε χρόνο ανύποπτο :  ακόμα και όταν ένα ένα τα αντικείμενα στο κυριακάτικο τραπέζι εξαφανίζονται από τη μνήμη του ασθενούς, έως του σημείου να αρχίζει να λησμονεί ακόμα και τους πιο σημαντικούς και αγαπημένους ανθρώπους της ζωής του. 
Η πραγματικότητα του ασθενούς γίνεται 'ασπρόμαυρη' , αλλά ξαναρχίζει να παίρνει 'χρώμα' όταν σιγά-σιγά και βήμα-βήμα αντιμετωπίζεται η νόσος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο – αρχής γενομένης, με την έγκαιρη ενημέρωση των ειδικών.

Ως δεύτερο ήρωα της σύντομης πλοκής του τηλεοπτικού μηνύματος επιλέξαμε την κόρη της οικογένειας, η οποία είναι σε θέση να παρατηρήσει την αμυδρή αλλαγή στη συμπεριφορά του πατέρα της. Σκοπός αυτής της επιλογής ήταν η ταυτοποίηση της ηρωίδας με τον θεατή- δίνοντας ένα σαφές μήνυμα ότι η έγκαιρη αντιμετώπιση της ασθένειας είναι εφικτή, αρκεί να γίνει έγκαιρη διάγνωση.

Και ενώ ο τηλεοπτικός φακός παρακολουθεί τον ασθενή να χάνεται στις δικές του σκέψεις, αφιερώνεται ικανός χρόνος να αποτυπωθεί στη μνήμη του θεατή ο αριθμός τηλεφωνικής επικοινωνίας με την "Αρσινόη"  και την "Πανάκεια".

Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε στον τόνο της φωνής του σπικάζ, ως επίσης και το παιχνίδι λέξεων στην φράση που συνοδεύει τον αριθμό του τηλεφώνου. Ήταν σκοπός μας να αποφύγουμε κάθε περιττή συναισθηματική φόρτιση του θεατή που πιθανόν να αντιμετωπίζει τα συμπτώματα της νόσου Αλτσχάιμερ στο άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η φωνή του σπικάζ αποφεύγει επίτηδες κάθε μελοδραματικό χρωματισμό, επειδή ακριβώς η φράση που ακούγεται έχει σκοπό να προτείνει στον θεατή μία πρακτική διέξοδο δράσης, τη στιγμή που τα συμπτώματα της νόσου γίνονται φανερά. Σε αντίθετη περίπτωση, ένα δραματικό σλόγκαν ή μία φωνή γεμάτη συγκίνηση, θα προκαλούσε απαισιοδοξία για την κατάσταση του ασθενούς και οίκτο, τόσο για τον ασθενή όσο και για το περιβάλλον του.

Μετά την ολοκλήρωση του μοντάζ και κατά τις πρώτες προβολές του μηνύματος, οι εντυπώσεις και τα σχόλια επικεντρώθηκαν στη μουσική υπόκρουση που επιλέξαμε. Η επιλογή της μουσικής μας απασχόλησε πάρα πολύ, ιδιαίτερα μάλιστα λόγω της απουσίας διαλόγου. Εμμείναμε στην επιλογή μας να μην φορτίσουμε τον θεατή με συναισθήματα άγχους και οίκτου, και για αυτόν ακριβώς το λόγο επιλέξαμε ένα παιδικό τραγούδι που ακούγεται συνοδευόμενο από τις καμπάνες μίας εκκλησίας της Βόρειας Ευρώπης. 
Με την επιλογή του χαρούμενου παιδικού τραγουδιού υπονοείται τόσο η επιστροφή του ήρωα/ασθενή στην παιδική του αθωότητα, αλλά επίσης και η ευκαιρία που δίνεται στα αγαπημένα του πρόσωπα (εν προκειμένω στην κόρη του, που πρόσεξε πρώτη την αλλαγή της συμπεριφοράς του) να αναλάβει δράση –χωρίς να υπερτονίζεται η δραματικότητα της περίστασης. Ο ήχος της καμπάνας άλλωστε 'προειδοποιεί' τον θεατή ότι παρακολουθεί την εξέλιξη ενός σημαντικού γεγονότος. 

Ανεξάρτητα εάν η συγκεκριμένη μουσική υπόκρουση θα συγκεντρώσει θετικά ή ακόμα και αρνητικά σχόλια, κρίναμε ότι αυτός ο ήχος κατ' αρχάς δίνει το ιδιαίτερο στίγμα του στη διαφημιστική καμπάνια της "Αρσινόης", αλλά και ότι αυτό το συγκεκριμένο παιδικό τραγουδάκι καταφέρνει να κρατά τις ευαίσθητες ισορροπίες ανάμεσα στη συνειδητοποίηση της ασθένειας και στην ανάληψη έγκαιρης και ψύχραιμης δράσης εκ μέρους του άμεσου περιβάλλοντος του ασθενούς.

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν κατά το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου του 2011, στην εσωτερική αυλή του μπουτίκ-ξενώνα Casa Antica, που βρίσκεται στην παραδοσιακή ροδίτικη γειτονιά του 'Νιοχωριού'  στο κέντρο της πόλης και συμμετείχαν σε αυτά εθελοντικά και αφιλοκερδώς ο Βασίλης Καραμπάτσος (πατέρας), η Αργυρώ Παντελίδη (κόρη),  η Όλγα Παντελίδη (μητέρα),η Βαλεντίνη Παντελίδη (δεύτερη κόρη), η Κική Κακιού και ο Γιάννης Βαρβάρης. Στο σπικάζ ακούγεται ο Τάσος Χαμουζάς και την ηχητική επεξεργασία του σπικάζ επιμελήθηκε ο Johannes Kroon, όλοι συνεργαζόμενοι με εμάς σε αποκλειστικά εθελοντική βάση.

Ευχαριστούμε θερμά την εμπνευσμένη διοίκηση της "Πανάκειας" και της "Αρσινόης", ως επίσης έναν-έναν και ξεχωριστά όλους τους εμφανιζόμενους στο τηλεοπτικό αυτό μήνυμα, που αφιέρωσαν χρόνο, κόπο και μεράκι σε αυτήν την συλλογική και καθαρά ροδιακή προσπάθεια.

Ελπίζουμε το τηλεοπτικό αυτό σποτ να συνεχίσει την πορεία που αρχίσαμε στον χώρο της κοινωνικής ευαισθητοποίησης μέσω της τηλεόρασης και του διαδικτύου, στην προσπάθειά μας να γίνει συνείδηση στο Δωδεκανησιακό κοινό ότι η συλλογική δράση είναι το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο στις δυσκολίες της εποχής.

Γαβριήλ Χαρίτος - Νίκος Τζεδάκης