Μπούρκα Πρετ-α-Πορτέ

Και από χθες η δια νόμου απαγόρευση της ισλαμικής μπούρκας σε ακόμα μία χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης έγινε πραγματικότητα. Ο νόμος υπ'αριθμόν 524/2010 (το πλήρες κείμενό του είναι εδώ) που ψήφισε η Γαλλική Εθνοσυνέλευση την 13η Ιουλίου 2010 -παραμονή της εθνικής επετείου της χώρας- από χθες, 11/4/2011, τέθηκε σε πλήρη ισχύ ακολουθώντας το παράδειγμα του Βελγίου, όπου ψηφίσθηκε νόμος με το ίδιο περιεχόμενο στις αρχές του περασμένου έτους.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο πανευρωπαϊκών διαστάσεων, αφού παράλληλα στη Δανία η ισλαμική κάλυψη του προσώπου υπάγεται σε περιορισμούς, στην Ιταλία απαγορεύθηκε εν μέρει με νομοθετική εξουσιοδότηση σε ορισμένες διοικητικές περιφέρειες της χώρας -ρύθμιση η οποία στη συνέχεια κρίθηκε αντισυνταγματική-, ενώ αντιθέτως η Γερμανία, η Ελβετία και το Ηνωμένο Βασίλειο απέκλεισαν το ενδεχόμενο να αναχθεί σε ποινικό αδίκημα αυτός ο τρόπος ενδυμασίας, πλην όμως αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια των εκπαιδευτικών και των εργοδοτών να απαγορεύσουν την μπούρκα κατά το δοκούν.  

Η γαλλικού τύπου απαγόρευση και ποινικοποίηση της κάλυψης του προσώπου σε δημόσιους χώρους έχει ιδιαίτερη σημασία, δεδομένου του μεγάλου της πληθυσμού, της πολιτικής της βαρύτητας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και του εξαιρετικά μεγάλου ποσοστού μουσουλμάνων που διαβιούν στη χώρα, είτε ως πολίτες της είτε ως μετανάστες. 

Έτσι παρά την θρησκευτικά ουδέτερη και άκρως προσεκτική διατύπωση του πρώτου άρθρου του εξαιρετικά λακωνικού αυτού νόμου, δεν χωρεί καμμία αμφιβολία ότι το πνεύμα των διατάξεών του έχει ως στόχο τη συγκεκριμένη εθνοτικοθρησκευτική κατηγορία ανθρώπων που ζουν σε αυτήν την κατά τα άλλα δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα. Μία κατηγορία που ξαφνικά τίθεται οιονεί εκτός νόμου εάν τολμήσει να υπακούσει σε κώδικες κοινωνικής συμπεριφοράς που για την μουσουλμανική θρησκεία αποτελούν ούτε λίγο-ούτε πολύ το άλφα και το ωμέγα της γυναικείας ηθικής. 

Και έτσι ο γάλλος νομοθέτης αποφασίζοντας ότι "Κανένας δεν έχει το δικαίωμα, ευρισκόμενος σε δημόσιο χώρο, να φέρει περιβολή η οποία έχει ως αποτέλεσμα την κάλυψη του προσώπου του", θεωρεί ότι το να είσαι θρησκευτικά ευσεβής γυναίκα και μουσουλμάνα εντός της γαλλικής επικράτειας όχι μόνο δεν είναι ανεκτό, όχι μόνο δεν είναι πολιτικώς ορθό - είναι κατ'αρχάς ποινικώς κολάσιμο.

Δεν είμαι ειδήμων στο εάν και κατά πόσον η κάλυψη του γυναικείου προσώπου στο Ισλάμ πηγάζει από χωρίο του Κορανίου ή εάν ο ενδυματολογικός αυτός κανόνας προέρχεται κυρίως από την ανδροκρατούμενη αραβική κοινωνία που βρήκε κατάλληλα επιχειρήματα στις διδαχές του Μωάμεθ.  

Δεν γνωρίζω εάν και κατά πόσον η πλειονότητα των μουσουλμάνων γυναικών θεωρεί ότι καταπιέζεται ή ότι τιμάται η γυναικεία της φύση όταν "προστατεύεται" το πρόσωπό της από τα αδιάκριτα μάτια των ξένων αρσενικών.  

Αυτό άλλωστε δεν θα το μάθει ποτέ κανείς, 

συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του γάλλου νομοθέτη. 

Εάν όμως η αιτιολογική βάση αυτής της απαγόρευσης είναι η παρεμπόδιση διάπραξης εγκλημάτων που αποκλίνουν από την ομαλή σεξουαλική συμπεριφορά ή από επίδοξους παραβάτες των διατάξεων περί σεξουαλικής παρενόχλησης με θύμα τις γυναίκες που κατοικούν στη Γαλλία, τότε ο γαλλικός νόμος  524/2010 είναι παντελώς περιττός. 

Είναι όμως αυτός ο αληθινός του σκοπός; 

Προφανώς όχι.

οι γαλλομαθείς, προσέξτε λίγο περισσότερο τους στίχους του τραγουδιού που εκπροσώπησε τη Γαλλία στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision το 1991.

Κατά τις περασμένες δεκαετίες η Γαλλία όχι μόνο ενθάρρυνε την πολυπολιτισμικότητα που βίωνε η κοινωνία της, αλλά την διαφήμιζε σθεναρά, επικαλούμενη την ίδια την ιδεολογική βάση της κρατικής της ύπαρξης. 

Οι αρχές της Γαλλικής Επανάστασης δεν διέκριναν τους πολίτες ανάλογα με τα πιστεύω τους, είτε αυτά ανάγονταν σε πολιτικές ιδεολογίες, σε κοινωνική θέση είτε σε θρησκευτικές κοσμοθεωρίες. Όμως, φαίνεται πως το διάσημο απόφθεγμα του Βολταίρου "Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες", έπεσε λίγο "βαρύ" στην κατά τα άλλα φιλελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία της ευρωπαϊκής Γαλλίας του 2011.. 

Έτσι, η μέση μουσουλμάνα γαλλίδα φορολογούμενη υπήκοος ή έστω η μουσουλμάνα τουρίστρια που θέλει να επισκεφθεί το όμορφο Παρίσι και τα μουσεία του, από χθες θα έχει να αντιμετωπίσει την γαλλική ποινική δικαιοσύνη, εάν θα βρει το θάρρος (ή μήπως το θράσος;) και τολμήσει να δηλώσει με την περιβολή της την πίστη της προς τον δικό της Αλλάχ..

Και όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό σήμερα στα δυτικά πολιτισμένα αυτιά, καιρός είναι να παραδεχθούμε ότι η πραγματικότητα στη σημερινή Γαλλία είναι κάπως έτσι. 

Μόλις από χθες.

Από χθες λοιπόν, η έννοια της θρησκευτικής ανεκτικότητας είναι κενή περιεχομένου στον ποινικό χώρο του γαλλικού δικαιικού συστήματος. Το Ισλάμ δεν αποτελεί μία θρησκεία "ποινικώς ορθή" για τα γαλλικά δικαστήρια. Σαν να μην έφτανε αυτό, η λακωνική γραμματική διατύπωση των διατάξεων του νόμου υπ'αρ. 524/2010 δίνει τη δυνατότητα στη μελλοντική γαλλική νομολογία να οργιάσει. 

Δεν ξέρω αν είναι αρκετά εμφανές, αλλά καλό θα ήταν να σημειωθεί ότι οι διατάξεις αυτού του νόμου δεν διακρίνουν τον παραβάτη ανάλογα με το φύλο του και έτσι το πεδίο εφαρμογής του κάλλιστα εκτείνεται και στους άνδρες . 

Δεν θέλει πολλή σκέψη για να καταλάβουμε ότι το ανδρικό πρόσωπο μπορεί και αυτό πολυ΄εύκολα να "κρυφτεί" με γένια, με τουρμπάνια, με καπέλα ή με περούκες.. Κάθε μη-χριστιανός που έχει την ατυχία να ακολουθεί μία οποιαδήποτε θρησκεία που απαιτεί μία συγκεκριμένη αμφίεση τίθεται οιονεί εκτός νόμου, κι ας προβάλλεται κατά τρόπο προπαγανδιστικό από τους υπέρμαχους αυτής της απαγόρευσης ότι δήθεν με αυτόν τον τρόπο προάγεται η θέση των γυναικών στην κοινωνία. 

Και για να γίνω λίγο πιο σαφής, αλλά και για να κάνω μία απαραίτητη αναγωγή στα καθ'ημάς: 

Όποιος από σάς είδε ποτέ χωρίς γένια το γυμνό και "ακάλυπτο" πρόσωπο του παπά της ενορίας σας, παρακαλώ θερμά να σηκώσει το χέρι!...

"Hiyab" του Xavi Sala (Ισπανία, 2005)

Μια τέτοια Ευρώπη επιθυμούμε να έχουμε;

Μια Ευρώπη που θα μιμείται νομοθετικές ρυθμίσεις τύπου Ιράν;

Θα φανταζόμασταν ποτέ ότι κάτι περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα η ομοιόμορφη αμφίεση της Πολιτιστικής "Επανάστασης" του αλήστου μνήμης και μονολιθικότητας Μάο Τσε Τουνγκ θα έπαιρνε σιγά-σιγά τη δική της γλυκιά εκδίκηση..

...και μάλιστα υπό τη σκιά του μοδάτου Πύργου του Άιφελ;