The Lost Thing

Και ο παλιμπαιδισμός συνεχίζεται..

Και ευτυχώς διαπιστώνω καθημερινά πια, ότι δεν είμαι ο μόνος που πάσχω τις τελευταίες μέρες από αυτήν την περίεργη αρρώστια.

Μετά από τη συνάντηση των συμμαθητών της Τάξης του '90 πριν από μια εβδομάδα περίπου και βάλε, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μουρμουράω κάποια ξεχασμένα χιτάκια του '80, να χαμογελάω μόνος μου τρέχοντας να προλάβω τα χίλια μύρια με τον χαρτοφύλακα στο χέρι, και διάφορα τέτοια εφηβικά.. 

Με κάποια ανακούφιση ευτυχώς διαπιστώνω ότι τα ίδια συμπτώματα πάνω-κάτω εκδηλώνονται και σε τόσους και τόσους ανθρώπους που είχα να δω χρόνια και χρόνια, και στους οποίους δεν χρειάζεται να συστήνομαι, να εξηγώ πώς είμαι, ποιός είμαι, τι πιστεύω, τι σκέφτομαι.. Τα ξέρουν πάνω-κάτω όλα, όπως επίσης κι εγώ δεν χρειάζεται να μάθω από την αρχή αυτά που ήδη ξέρω γι'αυτούς. 

Και τελικά, είναι αλήθεια : Είναι τόσο κουραστικό να ξανασυστήνεσαι όταν έχεις ήδη συμπληρώσει κάποιες σεβαστές δεκαετίες ζωής -κι ας μην είναι φανερό αυτό, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως..-

(κλικάρετε τις φωτογραφίες για μεγέθυνση)

ολοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας ΡΟΔΙΑΚΗ,  6.3.2011

από τη στήλη της φίλης μπλόγκερ Μαρίλιας Φούρλα

στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ, 6.3.2011

ρεπορτάζ της φίλης, συμμαθήτριας και δημοσιογράφου Ρόης Αργύρη

στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΓΝΩΜΗ, 7.3.2011

 

Παρά τη μεγάλη δημοσιότητα που πήρε στα τοπικά ΜΜΕ αυτή η συνάντηση των αποφοίτων των ροδιακών Λυκείων του '90, έχω την αίσθηση ότι το πιο σημαντικό για όλους εμάς ήταν ότι βρήκαμε την ευκαιρία να πατήσουμε ένα pause στο παρόν και να ανοίξουμε ένα παλιό ξεχασμένο κεφάλαιο της ζωής μας που είτε νομίζαμε πως είχε κλείσει ή πως ό,τι είχε να μάς δώσει -μάς το έδωσε.

Δεν είναι απλό πράγμα να διαχειρίζεσαι την εφηβεία σου. 

Μπορεί να λέγεται ότι τα μαθητικά χρόνια ήταν τα πιο ανέμελα και χαρούμενα, όμως αυτή η μετάβαση από την παιδικότητα στην ενηλικίωση δεν είναι πάντοτε κάτι ευχάριστο ή ανώδυνο. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν θα ήθελα να ξαναπεράσω πάλι από τα θρανία ή να γράφω διαγωνίσματα, ούτε να γεμίζω σπυράκια στη μούρη και να κόβομαι στο ξύρισμα.
Εκ πρώτης όψεως μάλιστα, φαίνεται σχεδόν παράλογο να καθόμαστε και να αναπολούμε ομαδικώς  και με νοσταλγία τα περασμένα, γιατί και πολλές άχαρες φάσεις περάσαμε ή ακόμα και αρκετά δύσκολα και ως μαθητές και ως έφηβοι. Φαίνεται όμως ότι αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι τελικά -κακά τα ψέμματα- μεγαλώσαμε και μπορούμε πια απενοχοποιημένα να βλέπουμε το παρελθόν μας ωραιοποιημένο. 

Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι οι γέροι μιλούν πολύ για το παρελθόν,
ενώ  οι νέοι για το μέλλον..
Εμείς πάντως, ευτυχώς ακόμα μιλάμε πολύ και για το μέλλον
αλλά και για το παρελθόν
-και αυτό εγώ το λέω...απλώς "υγεία".

 

Το φετινό βραβείο Όσκαρ για την καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων ταιριάζει "γάντι" με όλο αυτό που περνάμε από κοινού αυτές τις μέρες τόσοι και τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι που μάς συνδέει το  κοινό εκείνο ροδίτικο απολυτήριο του Ιουνίου του 1990, είτε βρισκόμαστε στο μικρομέγαλο νησί μας είτε το ζούμε μακρόθεν και μέσω του ίντερνετ, καθένας για διαφορετικούς λόγους., επειδή έτσι τἀ 'φερε η τύχη και η ζωή χωρίς να κάτσει να ρωτήσει τί και πώς.

Η 15λεπτη αυστραλιανή ταινία κινουμένων σχεδίων "The Lost Thing" μιλάει για πράγματα που είχαμε χάσει και που τα ξαναβρήκαμε. Τα εντοπίσαμε, τα εκτιμήσαμε και σιγά σιγά, βρίσκουμε και τον τρόπο να τα εντάξουμε εκεί που πρέπει, στις σωστές τους διαστάσεις , "τακτοποιώντας" τις αναμνήσεις και τις ανθρώπινες σχέσεις μας εκεί και όπως τούς αξίζει. Ίσως ωριμότεροι και  ολοένα και περισσότερο απαλλαγμένοι από αφορισμούς ή υπερεκτιμήσεις.

Κακά τα ψέμματα, η εφηβεία μας δεν ήταν ούτε καλή, ούτε κακή. Ούτε ανέμελη, ούτε στερημένη. Ήταν αυτή η εφηβεία που έπρεπε να είναι για τον καθένα από μάς. Ήταν οι βάσεις για ό,τι καλό ή λιγότερο καλό επακολούθησε στη ζωή μας.
Για πολλούς από μάς μάλιστα, η εφηβεία ..συνεχίζεται -μού φαίνεται ότι στην υποκατηγορία αυτή ανήκω ακόμα, αν και τελευταία αρχίζω να αμφιβάλλω και γι'αυτό.. ποιός ξέρει, μπορεί να κάνω ακόμα ένα λάθος, ένα από τα πολλά.-

Σε όποια κατηγορία όμως και να ανήκετε, νομίζω πως αυτή η ταινιούλα θα έχει από πολλά έως πάρα πολλά να σάς πει, ασχέτως των περγαμηνών της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
  

The Lost Thing των Andrew Ruhemann και Shaun Tan 

διάρκεια 15', Αυστραλία - 2010 

(Βραβείο Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων 2011)

Και με αυτά εδώ τα λίγα, κλείνει η ενότητα των αναρτήσεων για την συνάντηση των αποφοίτων της Τάξης του '90 στη Ρόδο , μέχρι την ερχόμενη συνάντηση που απ'ό,τι φαίνεται θα πραγματοποιηθεί αυτό το καλοκαίρι -όχι μόνο για μάς αλλά και για τους πολλούς άλλους που η ..γεωγραφία δεν τούς επέτρεψε να περάσουν όσα καλά περάσαμε και περνάμε αυτήν την περίοδο στο νησί..

Για τους αρχάριους : 

όλες τις αναρτήσεις για το Reunion της Τάξης του '90 

μπορείτε να τις βρείτε ομαδοποιημένες εδώ!