ένα σουβλάκι παρακαλώ..

Όποτε βρίσκομαι εκτός Ρόδου, αντιμετωπίζω πάντοτε σοβαρότατο πρόβλημα όταν θέλω να παραγγείλω σουβλάκια. Ενώ τα ελληνικά μου είναι μάλλον καλά, δεν ξέρω τι γίνεται και τελικά σχεδόν πάντα καταλήγω να κάνω αόριστα σχήματα με τα χέρια μου για να δώσω να καταλάβει ο σερβιτόρος τι ακριβώς θέλω να μού φέρει. 

Η λέξη "σουβλάκι" ευτυχώς δεν θέλει περισσότερη διευκρίνιση. Τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ, αφού "σουβλάκι" είναι το ίδιο πράγμα με το "καλαμάκι", που όμως έτσι κι αλλιώς θα είναι μέσα σε πίτα (είτε κανονική είτε σε ροδίτικη λαδόπιτα, μία λεπτομέρεια που ποτέ δεν είχα την απαίτηση να είναι γνωστή αλλού εκτός από εδώ..). 

Εάν ήθελα το "σουβλάκι"  μου να είναι σε μερίδα, απλώς το διευκρίνιζα ως "μία μερίδα σουβλάκι", στην οποία εννοείται πως θα συμπεριλαμβάνονταν οι τηγανιτές πατάτες, οι οποίες ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως ΔΕΝ θα βρίσκονταν ΜΕΣΑ στην πίτα !!.. 

Εάν, από την άλλη, ήθελα "γύρο", και πάλι θα ήταν παντελώς αυτονόητο ότι ο "γύρος" θα βρισκόταν περιτυλιγμένος στην πίτα (σπάνια ο γύρος ταιριάζει με τη λεπτή ροδίτικη λαδόπιτα, αλλά είπαμε, αυτό δεν είναι ανάγκη να είναι γνωστό και 'εκτός υφαλοκρηπίδας'). 

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν : 

1. "σουβλάκι" σημαίνει το "καλαμάκι" που είναι μέσα στην "πίτα"

2. ο "γύρος" σκέτος είναι διαφορετικό πράγμα από την "μερίδα γύρο"

3. οι τηγανητές πατάτες εννοείται πως συμπεριλαμβάνονται στην "μερίδα"

4. οι τηγανητές πατάτες δεν εννοείται ότι είναι κι αυτές τυλιγμένες μαζί με το "σουβλάκι" ή τον "γύρο"....

Και τώρα προχωράμε στα λίγο πιο δύσκολα.

"Καλαμάκι-ψωμάκι" (ή αλλιώς .."Καλαμάκι στο Μπανίνο" στα βαριά ροδίτικα) είναι το "σουβλάκι" που είναι μέσα στο ψωμάκι, για να διακρίνεται από την "πίτα-καλαμάκι". Και βέβαια, σε αυτές τις περιπλοκότερες υποπεριπτώσεις ισχύουν οι γνωστοί κανόνες που αναφέρονται στην θέση της τηγανιτής πατάτας, να μην τα ξαναλέμε τώρα!

Οι απλοί αυτοί κανόνες συνεννόησης που ακολουθούνται χρόνια και χρόνια τώρα στα ροδίτικα σουβλατζίδικα, φαίνεται πως δεν συμφωνούν στα κατά τόπους άλλα σουβλατζίδικα  όπου Γης -συμπεριλαμβανομένων και των σουβλατζίδικων της Πρωτεύουσας-. Δεν αποκλείεται βέβαια να φταίω και εγώ μερικές φορές στο μπάχαλο που δημιουργείται πριν να έρθει αυτό το σουβλάκι που θέλω και όπως το θέλω. Το μπέρδεμα όμως, τόσο το δικό μου όσο και του μη ροδίτη σερβιτόρου, έχω πλέον καταλήξει ότι είναι κάτι το αναπόφευκτο. (Δεν θα ξεχάσω την ανακούφιση που ένιωσα όταν έτυχε πριν κάποιους μήνες στο γνωστό Butcher's Shop στον Κεραμεικό να πέσω σε σερβιτόρα από την Κω!. Ήταν ίσως η πρώτη αλλά και η τελευταία φορά που -καίπερ Ἀθήνισι ὦν!- συνεννοήθηκα πλήρως και γρήγορα σε ό,τι αφορά σουβλάκια κλπ. Αξέχαστη εμπειρία δωδεκανησιακής αλληλοκατανόησης, αλλά και ...αλληλεγγύης! το επιδόρπιο ήταν κερασμένο!)

Το Δεσποινάριον, ο Ἑρρῖκος κι εγώ, αποκαμωμένοι πια από το ατέρμωνο σούρτα-φέρτα στην Πλάκα και στο Θησείο, είπαμε να ξαποστάσουμε στου Ψυρρή και επί τη ευκαιρία να τσιμπήσουμε κάτι στα γρήγορα. Και επειδή είχαμε βαρεθεί όλα εκείνα τα κλασικά τραπεζώματα των γιορτών, θέλαμε απλώς να βρούμε ένα απλό τραπεζομάντηλο, τρεις ξύλινες καρέκλες με την ψάθινη βάση, σερβιτόρους που θα αφήνανε στην μπάντα τους πληθυντικούς ευγενείας και έναν τιμοκατάλογο χωρίς πολλές άχρηστες λεπτομέρειες

"Σουβλάκι" τόσα ευρώ. 

"Γύρος" τόσα ευρώ. 

"Μερίδα Καλαμάκι" τόσα ευρώ..

Δεν ήταν καθόλου απλό το θέμα.

Αλλά τελικά, τα κατάφερα :

"Λοιπόν, εγώ θέλω δύο σουβλάκια κοτόπουλο, όχι μερίδα, δηλαδή καλαμάκι, μέσα σε πίτα, μόνο με ντομάτα, και οι τηγανητές πατάτες όχι μέσα στο σουβλάκι -δηλαδή στην πίτα- αλλά απ'έξω! εντάξει;;"

"Ομογενείς είστε;" ρώτησε ο άνθρωπος

"Εγώ όχι. Οι φίλοι μου όμως, ναι. Από Αμερική.."

Περιέργως πως, τόσο το Δεσποινάριον όσο και ο Ἑρρῖκος της, μια χαρά τα κατάφεραν να παραγγείλουν, χωρίς κανένα απολύτως θέμα..

Μάλλον τελικά, ίσως το πρόβλημα να είναι καθαρά δικό μου..

Η εκδοχή του Δεσποιναρίου για την σουβλακίσια εκείνη μέρα

βρίσκεται εδώ!

τελικά είσαι πολύ γκρινιάρης!

πάει το αποφάσισα. θα ψάξω για άλλο μπλογκ!

σε βαρέθηκε η ψυχή μου!