φακός και συμπάθεια..

Είναι τελικά αυτό που λέμε .."Ἡ Πόλις θά σ'ἀκολουθεῖ". 

Γιατί όπως και νἀ'χει, να βρίσκομαι στην Κωνσταντινούπολη και να χάσω :
1) το ηλιοβασίλεμα του Ορτάκιοϋ και
2) το σαλέπι, ξανά στο Ορτάκιοϋ
-τότε τι στο καλό ήρθα ξανά στη Βασιλεύουσα; 

Πλάκα-πλάκα, όσο κι αν μ'αρέσουν οι συχνές εναλλαγές παραστάσεων, μεγαλώνοντας παρατηρώ ότι θέλω να έχω κάποιες βασικές σταθερές. Ελπίζω λοιπόν να μην καταντήσω βαρετός με αυτήν την ανάρτηση που αφορά το ίδιο μέρος που είχα γράψει παλαιότερα (ρίξτε μια ματιά εδώ, οι αρχάριοι του μπλόγκεως). Αλλά, τι να κάνουμε;
Οι νέοι μιλάνε για το παρόν, οι ηλίθιοι για το μέλλον και οι γέροι φλυαρούν για τα παλιά.. 
Νομίζω πως πλέον αρχίζω να ανήκω στην τρίτη κατηγορία.

Το Ορτάκιοϋ είναι ίσως από τα πιο 'μαγικά' μέρη της Πόλης. Φταίει η θάλασσα, το καταπληκτικής αισθητικής τζαμί, οι πεζόδρομοι και οι χαρτούδες που πουλάνε (εκτός από μαντείες) και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς, η σύγχρονη γέφυρα που με το που νυχτώνει φωτίζεται, τα πλοιαράκια που έρχονται και φεύγουν. Δεν ξέρω τι άλλο να σάς πω γι'αυτό το προάστιο. Ό,τι και να σάς πω θα'ναι λίγο. Απλά ψάξτε να το βρείτε στον χάρτη και when in Constantinople, σπεύσατε. 

Σπεύσατε, όχι μόνο για το σαλέπι που σάς είχα γράψει παλιότερα. Σπεύσατε με τις φωτογραφικές σας μηχανές, όπως άλλωστε κάνουν όλοι όσοι βρίσκονται εδώ. Και ήταν τόσο διασκεδαστικό να φωτογραφίζεις ΚΑΙ αυτούς που φωτογράφιζαν αλλά ΚΑΙ αυτούς που φωτογραφίζονταν.
Το παραδέχομαι. Ικανοποίησα πλήρως το αδηφάγα πρωτόγονο ένστικτό μου, που ονομάζεται "αδιακρισία" (πώς αλλιώς;)

Θέλετε απόδειξη;

Ορίστε λοιπόν..

Αρχίζω και συνηθίζω τις μαντήλες πια. Μη σάς πω ότι τις βρίσκω από αγαπησιάρικες έως και... σέξυ. Προφανώς μαμά και κόρη εδώ.
Και αγαπιούνται πολύ.

 

Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια!

Είμαι 100% βέβαιος ότι ο φωτογράφος αυτής της ευσεβούς αγαπημένης πολίτικης οικογένειας με είχε πάρει χαμπάρι από την πρωτη στιγμή. Με άφησε όμως να κάνω τη δουλειά μου, κι εκείνος να κάνει τη δική του. Μη μού χαλάσει το πλάνο!

Πάντως, πολύ το διασκέδασαν όταν διεπίστωσαν ότι σε μια στιγμή έλαμψαν τα φλας από παντού. 

Όσο για την μαντηλοφορούσα νεαρότατη μαμά - Μοντέλο. 

Καλά, μιλάμε, εδώ οι φίλοι μας βρίσκονται εκτός φάσεως.

Μα είναι δυνατόν κοτζάμ Βόσπορος λίγο πρις πέσει ο ήλιος, να γίνεται ένας χαμός γύρω μας από χρώματα και σκιές, και οι γερμανοί τουρίστες να ασχολούνται με το σωστό διάφραγμα; Ξέρω, θα με πείτε ρατσιστή. Έστω! Μα είναι όμως πράματα αυτά;!

...και τελικά έχω την εντύπωση ότι δεν πόζαρε στη φιλενάδα της αλλά μάλλον σ'εμένα.
Στη φίλη της όμως τσιμουδιά!
Και δώσ'του η άλλη να προσπαθεί να βγάλει σωστά τούτη τη ρημάδα τη φωτογραφία..  

Συμπέρασμα : 

Με μαντήλα ή χωρίς, η γυναίκα άμα είναι γυναίκα -τελείωσε!

(εγώ πάντως, μια φορά τής χαμογέλασα...

τώρα, αν με δω στο μπλογκ της -άν έχει-

τότε θα σάς πω..)

ε, να σε δω με μαντηλοφορούσα χεράκι-χεράκι

και τίποτα, μα τίποτα στον κόσμο όλο!