οι στίχοι της κρίσης

Ποιός ξεστόμισε ότι στην Ελλάδα της κρίσης δεν βγαίνουν καλά τραγούδια; Ποιός ανιστόρητος ισχυρίζεται ότι σε καιρούς δύσκολους όλα παίρνουν την κάτω βόλτα; Ακούω τόση πολλή κλάψα για την όλη κατάσταση τελευταία που τελικά αποφάσισα (τουλάχιστον για σήμερα) να μην ακολουθήσω τον συρμό. Αρκεί να μάς θυμίσω -αλλά να συνειδητοποιήσω κι εγώ- ότι η Ελλάδα έχει στο παθητικό της , από υπάρξεώς της ως σύγχρονου κράτους μέχρι σήμερα, όχι μία, ούτε δύο αλλά τρεις ολάκερες πτωχεύσεις. Κι όμως καμμία απ' αυτές δεν σταμάτησε τους μουσικούς και τους στιχουργούς να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. 

Δεν νομίζω πως είναι τυχαίο πως είτε μιλάμε για μουσική, είτε για λογοτεχνία ή κινηματογράφο, τα καλύτερα δείγματα γραφής των ελλήνων δημιουργών ξεπήδησαν από τα αποκαϊδια. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι όποιο τραγούδι ή μυθιστόρημα κέρδισε τη διαχρονικότητα, 'βγήκε'  υπό τις πιο αντίξοες συγκυρίες που περνούσε η χώρα. Και μη μού πει κανείς ότι όταν γυρίζονταν οι ανεπανάληπτες εκείνες ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες της δεκαετίες του '50 η Ελλάδα άκμαζε.  Κάθε άλλο.

Αρκεί να θυμίσω τις πάμπολλες σκηνές στα σοκάκια των Αθηνών που έδειχναν μια πόλη ρημαγμένη απ' ό,τι άφησε η κατοχή και ο εμφύλιος. 

Σύμπτωση ; 

Τό' χα πει και παλιότερα, λέω να το ξαναπώ και τώρα (ίσως για να το εμπεδώσω κι εγώ ο ίδιος). 

Αυτή η κρίση δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα. 

Είναι ένα αναγκαίο κακό σίγουρα., έτσι που μάς τά 'φερε η μοίρα. Το τέλος του κόσμου πάντως δεν θα έρθει αποκλειστικά εξ αιτίας της. Κι ας σε πιάνει αυτή η μαύρη μελαγχολία στους δρόμους της πρωτεύουσας. Κι ας βλέπεις όλο και περισσότερους νέους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια του πεζοδρόμου της Ερμού. Κι ας μετράς ένα ένα τα πάμπολλα 'Ενοικιάζεται' και 'Πωλείται'. Κι ας μην ξέρουμε ακριβώς τι μάς περιμένει στη γωνία τον χειμώνα που έρχεται. 

Αφορμή γι' αυτές τις σκέψεις μού έδωσε ένα εγχώριο χιτάκι που γνώρισε δόξες το καλοκαίρι που μάς πέρασε, σε συνδυασμό με την ειδική σημειολογική σημασία των φαινομενικά εύπεπτων στίχων του. Ένα τραγουδάκι που ξεμύτισε σ' ένα καλοκαίρι που ομολογουμένως για πολύ κόσμο ήταν παντελώς διαφορετικό από τ' άλλα - αφού για όλους μας ο ερχωμός του φθινοπώρου και του τέλους της τουριστικής περιόδου θα σήμαινε μόνο δυσάρεστες εξελίξεις. Ένα καλοκαίρι που πολλοί αποφάσισαν να το ρίξουν έξω και να μην πολυσκέφτονται τι μελλει γενέσθαι. 

Και βέβαια, η καταστροφή δεν ήρθε με την έλευση του φθινοπώρου, αφού μεσολαβούν οι ναρκισιστικότερες εκλογές όλων των εποχών, πλην όμως δεν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι όλη αυτή η ευφορία δεν είναι παρά μία ακόμα αναβολή για τον χειμώνα, που δεν αργεί να μπει. 

Επιπόλαιες υπερβολές; Ελπίζω πως ναι. 

Και όμως, παρά την κεκαλυμμένη καλοκαιρινή απαισιοδοξία, εμένα δε μού βγαίνει απ' το μυαλό πως το καλοκαίρι που μάς πέρασε μάς έκανε λίγο-πολύ όλους περισσότερο ειλικρινείς και με τον εαυτό μας αλλά και με τους άλλους.

"Άμα σ'Είχα Κοντά Μου" - Stavento/Ήβη Αδάμου

Σ' αυτό το κλίμα, το χιτάκι "Άμα σ' είχα κοντά μου" του συγκροτήματος Stavento και της Ήβης Αδάμου, ως περιεχόμενο και διάθεση, τείνει να πλησιάζει αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί στο μέλλον ως...κλασσικό (!) .  

Και για να γίνω σαφής : για μένα κλασικό έργο είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα τέχνης  από μια συγκεκριμένη  κοινωνική συγκυρία που άφησε το δικό της ισχυρό στίγμα. 

Οι γυναικείοι και ανδρικοί στιχουργικοί μονόλογοι του τραγουδιού, που λένε τα ίδια  ακριβώς πράγματα αλλά από διαφορετική οπτική γωνία δεν είναι τίποτε άλλο από μία ειλικρινής έκφραση του πώς βιώνουμε την απλή ανθρώπινη επαφή στη σημερινή Ελλάδα των ανεξόφλητων δανείων κάθε μορφής και υφής. 

Κι όποιος νομίζει ότι η κρίση μας είναι απλώς οικονομική και δημοσιονομική, πλανάται πλάνην οικτράν.

Θεωρώ ότι οι απλοί -στην ουσία μετεφηβικοί- στίχοι του μπιτάτου αυτού χιτ συνοψίζουν πού βρίσκεται το ουσιαστικό μας πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που κανένα ΔΝΤ, κανένας ΓΑΠ και καμμία Τρόικα δεν είναι σε θέση να λύσουν. 

Και αν ο προβληματισμός της έλλειψης επικοινωνίας βρει υγιή έκφραση, τότε όλα τα περί κρίσης και πτώχευσης θα αντιμετωπισθούν όπως παλιά : στο πρώτο, στο δεύτερο αλλά και στο τρίτο εθνικό φαλιμέντο.. Ακόμα κι όταν η πατρίδα  τελικά επέζησε με την κοινή αυλή, την κοινή κατσαρόλα και την κοινή σκάφη μέσα σ'εκείνα τα ιδιότυπα αστικά 'κοινόβια' που δημιουργήθηκαν από το πουθενά στην μετεμφυλιακή πάμπτωχη Αθήνα. 

Άραγε, πού στο καλό καταχωνιάσαμε εκείνο το σκονισμένο dvd παλιών αγαπημένων ταινιών όπως "Οι Γερμανοί Ξανάρχονται" ή "Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο"; 

Γιατί είμαι 100% σίγουρος πως οι ήρωες εκείνων των ταινιών δεν θα καταλάβαιναν γρι από το ζόρι που τραβάνε οι στίχοι της φετινής καλοκαιρινής ελληνικής ποπ επιτυχίας; 

Βάζετε στοίχημα;

Κι αν ναι, τότε...Πόσα € ;

Η φτώχεια του πορτοφολιού αντιμετωπίζεται. 

Η φτώχεια της ψυχής όμως, αθεράπευτη..