Νάκυ, αγάπη μου!

Δεν είναι λίγα όσα ακούμε συχνά πυκνά, και μάλιστα από επίσημα χείλη, ότι ώσπου να έρθει η πολυπόθητη ανάκαμψη της οικονομίας μας, έχουν να δουν τα μάτια μας πράματα και θάματα. Ήδη μάλιστα, οι δείκτες της ανεργίας αρχίζουν να καλπάζουν προς τα πάνω με τρελλούς ρυθμούς. Μπορεί ακόμα εμείς να μην το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας τόσο έντονα όσο στον μη-τουριστικό βορρά και στην πρωτεύουσα, αλλά οι μέρες που τα ξενοδοχεία και τα τουριστικά μαγαζιά θα κλείσουν δεν αργούν. Και τότε θα'ρθει κι η δική μας σειρά να δούμε κι εμείς κατάμουτρα τι εστί βερύκοκο.

Και όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πώς έβλεπα την κατάσταση τον Μάιο που μάς πέρασε, ομολογώ ότι τελικά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, τώρα είμαι πιο αισιόδοξος από τότε. Πες το καλοκαίρι, πες ότι η δουλειά μού δίνει την ψευδαίσθηση ότι "και αυτό θα περάσει, φτάνει να μην καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια", κάτι μού λέει ότι τελικά το ελληνικό δαιμόνιο, όπως και να'χει, ό,τι και να μάς συμβεί, αυτό θα βρει τη λύση. Και όταν πια όλα θα έχουν πάρει το σωστό δρόμο, θα καθόμαστε γύρω απ'το τζάκι τις κρύες νύχτες του χειμώνα και θα λέμε στα εγγόνια μας : "Τι να μάς πείτε κι εσείς μωρέ;; Εμείς, τόοοοοοοτε, που περάσαμε τη Μεγάαααααλη Κρίιιιιση...."

Σήμερα ξυπνώντας, είχα την τρελλή φαντασίωση ότι ήμουν ήδη 20 χρόνια γεροντότερος, πλην όμως 20 χρόνια σοφότερος και προφανώς 20 φορές φτωχότερος από σήμερα. Και όμως, μιλούσα την ίδια γλώσσα, βρισκόμουν στο ίδιο νησί, είχα την ίδια υπηκοότητα, θυμόμουν πώς με λένε, ποιό είναι το DNA μου, και -πάνω απ'όλα- συνέχιζα να είμαι ένας μπλόγκερ, προσπαθώντας να γράψω μια ανάρτηση για το πώς τελικά περάσαμε αυτό που περνάμε σήμερα. 

Νομίζω ότι θα είχα ξεχάσει την περιρρέουσα αβεβαιότητα, την αγανάκτηση για το πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το αδιέξοδο, τη σταδιακή αλλαγή της συμπεριφοράς των ανθρώπων προς το χειρότερο, τις πολλές ληστείες που θα συνέβαιναν μες στο κέντρο της πόλης χωρίς να αποτελούν πια 'είδηση', τις όλο και πιο συνήθεις αυτοκτονίες ανθρώπων που βίωναν την οικονομική απόγνωση. Είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά θα τα'χα σβήσει, χάρη στους έμφυτους μηχανισμούς ψυχικής άμυνας που ενεργοποιούνται ενστικτωδώς όταν τα βρίσκουμε σκούρα. Και ίσως τότε να θυμόμουνα ότι εν μέσω κρίσης, κάποια παλιά ξεχασμένα επαγγέλματα αναβίωναν, για να γεμίσουν κάποιες άδειες γωνίες πολλών μικρών πορτοφολιών.  

Αλήθεια, πόσα επαγγέλματα απλώς....εξαφανίστηκαν  

μέσα σε μια νύχτα;

Θα γελάσετε, αλλά το πρώτο επάγγελμα που μεσουρανούσε κατά το παρελθόν, που είχε ευρύτατη αναγνωρισιμότητα σε όλο το ελληνικό κοινωνικό φάσμα επί δεκαετίες, αλλά κυριολεκτικά από τη μια στιγμή στην άλλη έγινε... μια γλυκιά ανάμνηση παλιά-κίτρινο γράμμα στο συρτάρι, είναι (ήταν) το τίμιο επάγγελμα της Τηλεπαρουσιάστριας!

ντοῦ γιοῦ ρημέμπερ Νάκυ Ἀγάθου;

Δεν ξέρω ποιός τηλεφωστήρας διέγραψε μονοκονδυλιά ένα τόσο κοινωνικά χρήσιμο επάγγελμα και έσβησε άπαξ δια παντός τον στόχο τόσων και τόσων νέων κοριτσιών να γίνουν εξώφυλλα στα περιοδικά, αντικείμενο καθημερινού σχολιασμού, αντικείμενο του πόθου πολλών αρσενικών αλλά και πρότυπα συμπεριφοράς και ντυσίματος άλλων τόσων γυναικών. 

Και αν αναλογισθούμε πόσοι τηλεοπτικοί σταθμοί υπάρχουν σήμερα και τι πλήθος 'κενών θέσεων εργασίας' θα ανακύψει στην κυριολεξία από το πουθενά, μιλάμε για εργατικό δυναμικό που θα μπορούσε να θρέψει πολλές οικογένειες. 

Συν τοις άλλοις, επειδή ακριβώς οι ώρες εκπομπής έχουν αυξηθεί, μοιραίως αυξήθηκαν και τα προγράμματα σε σχέση με το παρελθόν, επομένως και οι βάρδιες της τηλεπαρουσίασης. Άρα, πόσες part-time τηλεπαρουσιάστριες θα περιμένουν στην ουρά; 

Κι όσο για την εξοικείωση της μέσης ελληνίδας του 2010 μπροστά στο φακό, ούτε σύγκριση με το παρελθόν! 

Μια γύρα στις φωτογραφίες στο Facebook καταρρίπτει κάθε αμφιβολία!

Όπως ακριβώς η φτώχεια θέλει καλοπέραση, έτσι και η κρίση απαιτεί εφευρετικότητα.

Μερικές λύσεις είναι μπροστά στα μάτια μας.

Μάλλον, οι λύσεις ήταν μπροστά στα μάτια μας δεκαετίες πριν.

Εμείς όμως καταφέραμε και αλλάξαμε βιαστικά το κανάλι..

Μήπως τελικά ένα φλας-μπακ θα μάς έκανε λίγο πιο σοφούς;

 

μη σού πω ότι ξέχασες τους εισπράκτορες στα λεωφορεία, 

τους εξαφανισμένους γαλατάδες, 

τους κατ'οίκον παγοπώλεις, εφημεριδοπώλεις ...
ἄαααχχχ γερνᾶς!


.