και όλα έγιναν φούξια!

...αν βέβαια λέω σωστά το χρώμα, γιατί είναι αλήθεια πως εμείς τα αρσενικά δεν πολυσκαμπάζουμε από χρώματα. Καθόλου τυχαία η επιλογή του χρώματος από την κίνηση πολιτών "Ρόδος για τη Ζωή",  που διοργάνωσε αυτήν την - άνευ προηγουμένου για τα τοπικά χρονικά - ενημερωτική εκστρατεία κατά του καρκίνου. Βλέπετε, τα απλά χρώματα, όπως το μπλε, το κόκκινο, το πράσινο κ.λ.π. τα καβάτζωσαν οι πολιτικοί μας προ πολλού..

Εδώ και έναν ολόκληρο μήνα η κίνηση πολιτών "Ρόδος για τη Ζωή" έθεσε μοναδικό της σκοπό να ευαισθητοποιήσει το τοπικό κοινό για την πρόληψη κατά του καρκίνου με μουσικές εκδηλώσεις, με ομιλίες στα σχολεία και  με άλλα δρώμενα στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης, με τη συμμετοχή γιατρών, καλλιτεχνών, κοινοφελών φορέων αλλά και πολιτών, που είτε προσέφεραν εθελοντικά τον ελεύθερο χρόνο τους είτε αντιμετώπισαν ή αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους αυτόν τον ιδιότυπα άνισο αγώνα ζωής . Έναν αγώνα που φέρνει τον θνητό αντιμέτωπο με την ίδια του τη μοίρα, τα γονίδιά του, το σώμα του, τη φύση του. Ευτυχώς τελευταία η επιστήμη δικαιώνει όλο και πιο συχνά αυτόν τον αγώνα ενώ άλλες φορές πάλι ο καρκίνος χτυπά την πόρτα και παίρνει μαζί του και μακρυά αγαπημένους μας ανθρώπους.

Το αποκορύφωμα της ενημερωτικής αυτής πρωτοβουλίας, αρωγός της οποίας υπήρξε η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία, πραγματοποιήθηκε σήμερα, 10 Οκτωβρίου 2010, στο κέντρο της πόλης, με πλήθος κόσμου ντυμένου στα φούξια, στην Πλατεία Ελευθερίας μπροστά στο Δημαρχείο, για μία συμβολική πορεία-περίπατο στην νέα και στην Παλιά Πόλη της Ρόδου, συμβολίζοντας έτσι τη μάχη των θνητών έναντι αυτής της κακιάς αρρώστιας, για την οποία ακόμα δεν έχει βρεθεί τρόπος να αντιμετωπισθεί σε όλες της τις μορφές.

Τέτοιο πράγμα δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει. 

Και πολύ χαίρομαι που για ακόμα μια φορά οι Ροδίτες ξεβολεύθηκαν από τους καναπέδες τους και βγήκαν έξω για κάτι που ενώνει , για κάτι  που δεν διχάζει, δεν κατηγοριοποιεί, δεν χωρίζει τους ανθρώπους.

Άλλωστε, ποιός δεν αγαπά τη Ζωή;

 Πλατεία Ελευθερίας - Ρόδος 10.10.2010

Το να βγεις στο δρόμο και να τρέξεις ομαδικά για κάποιο κοινώς παραδεδεγμένο 'καλό', όπως είναι η μάχη κατά του καρκίνου, είναι αλήθεια πως μάς ήρθε από το εξωτερικό. Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιου είδους εκδηλώσεις έχουν καθιερωθεί στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης και στην Αμερική, όπου οι άνθρωποι -είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας είτε λόγω καιρού- δεν βγαίνουν εύκολα από το σπίτι τους, δίνοντας την εσφαλμένη εντύπωση ότι είναι ατομιστές και αδιάφοροι μπροστά στα γεγονότα και στις καταστάσεις. Γι' αυτό και τέτοιες μαζικές εκδηλώσεις στο εξωτερικό γίνονται 'θέμα', επειδή ακριβώς δεν γίνονται κάθε μέρα. Το να βγεις έξω και να δηλώσεις με την παρουσία σου ότι 'συμφωνείς' σε κάτι μαζί με άγνωστους τρίτους για τον βορειοευρωπαίο είναι μία μορφή υπέρβασης. 

Αντίθετα σ' εμάς, στον ευρωπαϊκό νότο και ειδικότερα στις μικρές ελληνικές κοινωνίες, είναι σύνηθες να 'πεις τον πόνο σου' στον γείτονα, να βγεις έξω και να μοιραστείς χαρές και λύπες, να δηλώσεις  δημόσια τη στάση σου απέναντι σε οποιοδήποτε θέμα. Δεν είναι άλλωστε κρυφό ότι στις μικρές πόλεις, τέτοιου είδους μαζικές εκδηλώσεις (που δεν σχετίζονται με κόμματα, εκλογές και άλλα τέτοια δεινά) δεν έβρισκαν ανταπόκριση. 

Μιλώντας με τους διοργανωτές  πολλές εβδομάδες πριν τη σημερινή φούξια διαδρομή, προβληματιζόμουν εάν το ροδιακό κοινό θα ήταν ώριμο να παρασυρθεί σε κάτι που έως τώρα φαινόταν πως ήταν έξω από τα δικά του δεδομένα. 

Και τι καλά που διαψεύσθηκα!

μερικοί από τους πολλούς εθελοντές

Εύχομαι η κίνηση πολιτών "Ρόδος για τη Ζωή", έχοντας στο τσεπάκι της τη σημερινή πολύχρωμη επιτυχία της, να συνεχίσει τις δράσεις της και στο μέλλον, δοκιμάζοντας το δυναμικό της και σε πολλούς άλλους τομείς που αγγίζουν την κοινωνία μας. Μία κοινωνία που αποδεικνύεται πολύ πιο δεκτική σε νέα πράγματα. Μια κοινωνία που συμμετέχει σε μαζικές δραστηριότητες, οι οποίες κατά το παρελθόν απλώς είτε θα τις διάβαζε αδιάφορα από τις εφημερίδες είτε θα τις έβλεπε στα ολιγόλεπτα τηλεοπτικά ρεπορτάζ με εικόνες από την άλλη άκρη της Γης.

Και εις άλλα, λοιπόν!

Με υγεία πάνω απ' όλα!