ρομάντζο δίχως τέλος

Ντουμανιάσατε εδώ μέσα μετά τα τσιγάρα του Όργουελ
και ...τους καπνούς στους σινεμάδες;

Ε λοιπόν, πέρα απ'την πλάκα,καιρός να πει αυτό εδώ το μπλογκ την τελευταία του λέξη επί του όλου ζητήματος!

Θεωρώ πως ένα από τα πράγματα που θα πρέπει να αλλάξω στη ζωή μου είναι αυτή η τραγική εξάρτησή μου από το κάπνισμα. Και δεν θα παραστήσω τον κακόμοιρο καπνιστή που έχει προσπαθήσει αμέτρητες φορές να το κόψει και δεν τα καταφέρνει.
Αντιθέτως. 
Όσο και να ακούγεται περίεργο, δεν έχω μετανιώσει στιγμή για το κακό που κάνω στην υγεία μου, αλλά θα ήμουν και παντελώς ηλίθιος εάν δεν παραδεχόμουν ότι αυτό το παλιόπραμα (που τελευταία μού φαίνεται πως παραακρίβυνε κιόλας) δεν με βλάπτει.
Με βλάπτει και με παραβλάπτει. Κι αν δεν το σταματήσω εγώ, κάποτε κάποιος γιατρός θα το κάνει για μένα, δεν τη γλυτώνουμε...

Το ρομάντζο μου με τις καπνοβιομηχανίες άρχισε κάποιο κρύο βράδυ στα Εξάρχεια, σε εκείνο το ηρωικό φοιτητικό άνδρο (παλιό αθηναϊκό σπίτι με εσωτερική αυλή παρακαλώ!, που τώρα μάλλον έχει κατεδαφισθεί για να γίνει άλλη μια πολυκατοικία κοντά στο Λόφο του Στρέφη). Λίγες ώρες με χώριζαν από τη στιγμή που θα πήγαινα να εξετασθώ στο θρυλικό εκείνο μάθημα του δεύτερου (ή τρίτου; δε θυμάμαι..) έτους της Νομικής, ονόματι "Διοικητικό Δίκαιο ΙΙ". Ένα μάθημα πανδύσκολο και άρα μισητό από ορδές φοιτητών του έτους μου, αλλά και πολλών άλλων ετών μετά από το δικό μου... Κι ένα βιβλίο που -όπως θυμάμαι ακόμα και σήμερα- άφηνες τη μιά σελίδα, ξεχνούσες την προηγούμενη.
Η κατάσταση γινόταν όλο και πιο απελπιστική όσο περνούσαν οι ώρες, ξεφυλλίζοντας την terra incognita-εξεταστέα ύλη, ενώ διεπίστωνα μέσα από τις αλλεπάλληλες τηλεφωνικές συνομιλίες μου με άλλους ομοιοπαθείς ότι το βαρύ αίσθημα απόγνωσης ήταν κοινός τόπος για όλους όσους θα βρισκόμασταν στα έδρανα της αίθουσας των εξετάσεων την επομένη το πρωί.

Πρώτη σκέψη που μού ερχόταν τότε στο μυαλό ήταν να πάρω τελικά απόφαση ότι το ρημάδι το "Διοικητικό Δίκαιο ΙΙ" θα το (ξανα)διάβαζα στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου και θα έλεγα κι ένα τραγούδι. Οπότε καλά θα έκανα να βάλω το μπουφανάκι μου (έκανε και κρύο) και να πάω να τα πιω στα μπαράκια της Καλλιδρομίου να τελειώνουμε.
Όμως έτσι μαγκούφικα να βγω έξω και μάλιστα εν μέσω εξεταστικής, ε κάπως δεν μού πήγαινε.. Από την άλλη, οι αγχωτικές αντιδράσεις των υπολοίπων συμφοιτητών μου με γέμιζαν με τύψεις, και ότι, εν πάση περιπτώσει ΑΝ τελικά, λέω ΑΝ αυτή η χ/ψ σελίδα που θα κατάφερνα να απομνημονεύσω θα ήταν ΕΚΕΙΝΗ η συγκεκριμένη που θα... έπεφτε ως θέμα (καί ὡς μάννα ἐξ Οὐρανοῦ) στις αυριανές εξετάσεις, δεν θα ήταν κρίμα;;

Και έτσι, απολύτως ψυχαναγκαστικά, συνέχιζα να ξεφυλλίζω μάταια και να περνάω τα κεφάλαια το ένα μετά το άλλο, ενώ παράλληλα γούρλωνα τα μάτια μου όλο έκπληξη, υποκλινόμενος μπροστά σε τόση ακατάληπτη νομική σοφία, ενώ παράλληλα απορούσα γιατί άραγε ο συγγραφέας μπήκε σε αυτήν την τόσο επώδυνη διαδικασία να ασχολείται με την διοικητική δικονομία, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε με κάποιον άλλο τρόπο -και δη εξ ίσου έξυπνο και εντυπωσιακό- να κάνει άλλα πράγματα στη ζωή του, όπως για παράδειγμα να.. ονοματίσει ξεχωριστά κάθε μία απόχρωση των χρωμάτων της ίριδας (πόσο χρήσιμο θα μάς ήταν άραγε αυτό;), να καταλήξει σε κάποιον ασφαλή μέσο όρο του αριθμού των τριχών της κεφαλής του μέσου ανθρώπου στην Ανταρκτική (ευκολότερο δεν ακούγεται αυτό;), να διυλίσει τον κώνωπα ή...αν τελικά όλα αυτά θα ήταν μάλλον δύσκολο να πραγματοποιηθούν μέχρι τις 9 το πρωί της επομένης, να... να....

ε.....εμμμ...

...να ανάψει ένα.. ΤΣΙΓΑΡΟ! 

"ΤΣΙΓΑΡΟ";

το βρήκα λοιπόν!

το πρώτο-ever πακέτο μου (Αθήνα, εξεταστική Φεβρουαρίου 1993 μ.Χ.)

Και ευτυχώς (για τις καπνοβιομηχανίες)  -αλλά δυστυχώς για μένα-, το περίπτερο απέναντι από το 'Σόνια' της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ήταν περιέργως ανοιχτό, βραδιάτικο και καθημερινή. Και το πρώτο μου πακέτο αξίας 180 δραχμών, με περίμενε υπομονετικά σε κάποιο ράφι του περιπτερά...

Και έτσι αναπάντεχα άρχισε ένα ρομάντζο που δεν έχει τέλος μέχρι σήμερα.. Μια σχέση αγάπης και μίσους, που με ξυπνάει το πρωί, με περιμένει με τον καφέ, με παραμονεύει στο τέλος του φαγητού, μού κάνει παρέα στις χαρές και στις λύπες και -βέβαια- όπως κάθε καθώς-πρέπει γκόμενα, με ξεπαραδιάζει ασύστολα και επί καθημερινής βάσεως..

Όχι, δεν είμαι περήφανος γι'αυτήν την νομιμοπαράνομη σχέση ανάμεσα σε μένα και στο ντουμάνι που με περιβάλλει μόνιμα πια. Και καλά θα κάνω κάποτε να πάρω ένα οριστικό διαζύγιο, για να ζήσουμε εμείς καλά κι (εμείς πάλι) πολύ καλύτερα....

Αυτά είχα να πώ και να μαρτυρήσω..
(και γράμματα γνωρίζω..)

Υ.Γ. 1. Πάντως, δεν μπορώ να κρατηθώ και να μη σάς πω τι μπλογκ ανακάλυψα σήμερα, γράφοντας αυτήν εδώ την ανάρτηση... Αν και νιώθω τύψεις γι'αυτό που σάς κάνω τώρα... 
Άντε, να το πάρει το ποτάμι!

Παιδιά, ακούγεται απίστευτο αλλά (ναι!!) υπάρχει στην ελληνική μπλογκόσφαιρα το ένα και μοναδικό μπλογκ που είναι...ειδικά αφιερωμένο στην κριτική...ΤΣΙΓΑΡΩΝ! 

Ούτ'εγώ θα το πίστευα άμα δεν το'βλεπα με τα ίδια μου τα αθώα μάτια!

Πατήστε στο..  cigaretteloversreviews.blogspot.com

και δε σάς λέω τίποτε άλλο!..

Υ.Γ.2. Τις εικονιζόμενες τσαπερδώνες με τις αναπνευστικές μάσκες, οι βετεράνοι εδώ μέσα μπορεί και να τις θυμόσαστε.. Για να μην ξεχνούν οι παλιοί αλλά και για να μαθαίνουν οι νεώτεροι, πατήστε ΕΔΩ για τα περαιτέρω, και τα σχόλια νομίζω πως και σ'άυτήν την περιπτωσάρα, νομίζω πως (πάλι) απλώς περιττεύουν! 

(Θενξ Γκερλς!)

καλά όλ'αυτά, δε λέω...

...αλλά στο διά ταῦτα...  α κ ό μ α   να φτάσεις!

βλάκα!