τα Μπάνια του Λαού

Ξέρω, σάς έχω παρατήσει τελευταία. Δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς. Ίσως η ζέστη, ίσως οι απεργίες, ίσως το καλοκαίρι που -καλώς ή κακώς-  ακόμα δεν έχω καταφέρει να μπω στο mood. 

Τέλος πάντων, επιτέλους κατάλαβα το περασμένο Σαββατοκύριακο ότι κουτσά-στραβά πατήσαμε τον Ιούλιο και ότι τέλος πάντων, κρίση-ξεκρίση, αυτά τα ρημάδια τα Μπάνια του Λαού κανένα κερατάς και κανένα έκτακτο μέτρο δεν πρόκειται ούτε να τα απαλλοτριώσει ούτε να τα επιστρατεύσει ούτε να τα κατασχέσει, ούτε καν να τα δραχμοποιήσει! 

Ευτυχώς, μού'κατσε να βρω συμπαραστάστες σε αυτήν την επαναστατική εκστρατεία προς τις παραλίες στο νότιο τμήμα του νησιού και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ δεν θα περνούσα ακόμα ένα σαββατοκύριακο στο κέντρο της πόλης από καφέ σε καφέ, να κάθομαι να διαβάζω με γουρλωμένα μάτια τις εφημερίδες που φέρνουν την καταστροφή και μετά να κάθομαι να ακούω τα απαισιόδοξα σχόλια όλων για τα πάντα "και για τον Οκτώβριο που θα φαλιρίσουμε όλοι μας" κ.λ.π. κ.λ.π. και δεν μπορώ άλλο να σκέφτομαι τι άλλο θα μπορούσα να είχα ακούσει και αυτό το σαββατοκύριακο.

Βόρειο και Νότιο Βιετνάμ

Για μάς τους Ροδίτες λοιπόν, όταν λέμε ότι πάμε "στην Νότια Ρόδο" είναι κάτι σαν να λέμε ότι "επισκεπτόμεθα το Νότιο Βιετνάμ" ένα πράμα. Τόσο εξωτικό είναι το θέμα. Γιατί, βασικά, εμείς οι Ροδίτες είμαστε αρκετά τεμπέληδες στις μετακινήσεις μας. Η έννοια του 'κοντά' και του 'μακρυά' είναι γενικά ένα θέμα που σηκώνει πολλή συζήτηση. Και για να μην νομίζετε ότι μιλώ για τους άλλους κι ότι βγάζω τη δική μου ουρά απ'έξω, θα μιλήσω για μένα:

Παράδειγμα Πρώτον : το σπίτι μου απέχει ούτε λίγο ούτε πολύ 5' με το ρολόι από δύο παραλίες : η μία με κύματα και μία χωρίς. Ε λοιπόν, όταν γυρνάω από το γραφείο το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι να κάνω είναι να βάλω το μαγιώ και να πάω να ρίξω μια βουτιά. Γιατί; Μα γιατί είναι καθημερινή!

Και τις καθημερινές ΔΕΝ πάμε για μπάνιο, 
γιατί δουλεύουμε - δε χαζεύουμε!

Παράδειγμα Δεύτερον : Το σαββατοκύριακο που δεν δουλεύουμε, είναι ας πούμε ο κατάλληλος χρόνος να πάρουμε το αυτοκίνητο και να πάμε προς τα έξω για μια βουτιά. Η πλησιέστερη 'μακρινή' παραλία απέχει από το κέντρο της πόλης 15' το πολύ με το αυτοκίνητο. Αλλά κι αυτό δεν είναι τόσο απλό ζήτημα όσο ακούγεται. Γιατί; Μα γιατί είναι 'μακρυά'. Και βεβαίως είναι όντως μακρυά, αφού οι κοντινές παραλίες απέχουν μόλις 5' με τα πόδια από το κέντρο του κέντρου της πόλης..... 

Πού να τρέχουμε τόσο μακρυά; Σωστά; Σωστά! 

Παράδειγμα Τρίτον : Να παραμείνουμε στο σαββατοκύριακο, έχοντας ήδη απορρίψει το ενδεχόμενο να ταλαιπωρηθούμε και να τρέχουμε προς το Νότιο Βιετνάμ.. Δεν είναι όμως κρίμα να χαλαλίσουμε  κοτζάμ σαββατοκύριακο σε μια από τις παραλίες που είναι μέσα στην πόλη; Δεν είναι κρίμα να χαλαλίσουμε έτσι άδοξα το σαββατοκύριακο; Αφού το σωστό είναι να πηγαίνουμε στις κοντινές παραλίες (μόνο) όταν είναι...καθημερινή! 

Έλα όμως που δεν πάμε σ' αυτές, αφού
τις....καθημερινές ΔΕΝ ΠΑΜΕ θαλασσα!

(επειδή.... τις καθημερινές ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ και ΔΕΝ ΧΑΖΕΥΟΥΜΕ!!

οράτε Παράδειγμα Πρώτον)

Και έτσι περίπου φεύγει πλάκα-πλάκα ένα ολόκληρο καλοκαίρι και ...περιμένουμε υπομονετικά τον Αύγουστο, ο οποίος είναι απίστευτα ακατάλληλος μήνας για μπάνιο, αφού οι παραλίες είναι γεμάτες με ξένους, κουβαδάκια, μωρά και γιαγιάδες. 

Όσο για τον Σεπτέμβριο -δεν το συζητώ!-. Μα δεν είναι πια καλοκαίρι! Απόδειξη: άνοιξαν τα σχολεία, οπότε τέλος τα μπάνια! 

Και ο Οκτώβριος πια -τι να πω- φτάσαμε στο....καταχείμωνο (κι ας χτυπάει τριαντάρες).

Και αυτή είναι με λίγα λόγια και με απλά παραδείγματα η λούμπεν ροδίτικη αντιμετώπιση της έννοιας 'Μπάνιο Το Καλοκαίρι'. Γιατί εν τέλει, εμείς οι Ροδίτες είμαστε ίσως από τους λίγους νησιώτες που δεν έχουμε ακόμα χωνέψει ότι τελικά είμαστε 'νησιώτες' και όχι 'στεριανοί-πρωτευουσιάνοι'. Και μιας και δεν είμαστε Αθήνα, αλλά πολύ θα θέλαμε να είμαστε, υιοθετούμε ψυχαναγκαστικά όλες τις αθηναϊκές δυστοκίες με την πρόφαση ότι είτε 'δεν είναι η σωστή ώρα να πάμε για μπάνιο' είτε ότι 'τα πάντα είναι μακρυά'... 

Λογική - μηδέν.

Ή μάλλον, η λογική μας είναι τόσο μη-λογική ώστε να καθίσταται.....Λογική.

(κοινωνός της οποίας είμαι και εγώ. το είπαμε αυτό!)

Με επαναστατική λοιπόν διάθεση, έριξα τηλέφωνα επί τηλεφώνων και το Σάββατο που μάς πέρασε επέπρωτο να πραγματοποιηθεί η εξόρμηση προς το Νότιο Βιετνάμ (ουπς!). Και μετά από το μακρύ ταξίδι των 55 ολόκληρων λεπτών (!!!) βρεθήκαμε στο Γεννάδι. 

Δεν με πείραξε καθόλου που τελικά τη θάλασσα την αντικρύσαμε κατά τις 5 το απόγευμα. Δεν με πείραξε καθόλου που δεν είχε ψυχή στην παραλία και οι ξαπλώστρες ήταν άδειες. Άλλωστε τα άδεια ή ακόμα και τα κλειστά ξενοδοχεία το καλοκαίρι στη Ρόδο δυστυχώς δεν με εκπλήσσουν πια. Δεν με εκπλήσσει που δεν υπήρχε ούτε ένας Ροδίτης στην παραλία (αφού είπαμε, εκτός του ότι ήταν 'μακρυά΄, ήταν και...'αργά'(!!!).

Κι έτσι σάς φύλαξα για τελευταία αυτήν τη φωτογραφία, για να πάρετε μια μικρή ιδέα για το τί σόι θάλασσα μιλάμε (όχι αστεία!). Και ό,τι βλέπετε δεν είναι τίποτα, μπροστά στα δεκάααααααααδες χιλιόμετρα παραλίας που συνεχίζεται μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι σου -κι ακόμα παραπέρα!-....

παραλία Γενναδίου, Νότια Ρόδος, 3/7/2010

Και έτσι απλά πέρασε το Σάββατο, με το να ακούς τους προβληματισμούς των κυμάτων και τα κουτσομπολιά που ψυθίριζαν τα χαλίκια από κάτω από τις πετσέτες μας.

Και το σαββατοκύριακο δεν είχε ακόμα τελειώσει...!

ἕπεται συνέχεια...

.