το κακό ροδιακό κοινό

Και τώρα που έσβησαν οι προβολείς καιρός ίσως είναι να γίνει και μία αποτίμηση. Περιτό, θα μού πείτε, ύστερα από 7 παραστάσεις που γέμισαν με όρθιους το Δημοτικό Θέατρο. Με τόσους και τόσους που κυριολεκτικά παστώθηκαν για να δουν απλούς ερασιτέχνες, χωρίς καμμία εμπειρία στο σανίδι (πλην ενός βέβαια! τα είπαμε αυτά..). Με άλλους τόσους που τελικά δεν μπόρεσαν να μπουν, ή μπήκαν στο Θέατρο αλλά δεν βρήκαν να καθήσουν. Ναι, ίσως είναι περιτό τώρα να γίνει ένας απολογισμός, αλλά για την ιστορία όμως, θεωρώ πως -παρ'όλ'αυτά- σε κάθε πράγμα και σε κάθε γεγονός, ένας απολογισμός είναι πάντα χρήσιμος. Και τίποτα δεν είναι περιτό, όταν πρέπει να ειπωθεί.

Τώρα θα μού πείτε : μα καλά, εσύ είσαι αυτός που θα αποτιμήσεις ένα γεγονός που δούλεψες για να προβληθεί και συμμετείχες στην παράσταση; Πάαααλι θα 'βλογίσεις τα γένια σου; Πολύ αργά, φίλοι μου. Δεν τα 'βλόγισα' εγώ. Ο κόσμος που παστώθηκε το έκανε πριν από μένα. Και το ρολάκι που είχα δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, έτσι κι αλλιώς. Τα θερμότερα συγχαρητήρια αξίζουν οι πρωταγωνιστές μας, που υπερέβαλαν εαυτούς, για να μη μιλήσω για τον σκηνοθέτη μας που μάς έβγαλε ό,τι θεατρικό απωθημένο είχαμε -και δεν είχαμε-.

Η αποτίμηση λοιπόν (για όσους βιάστηκαν να σκεφτούν αυτά που έγραψα πιο πάνω) δεν αφορά την παράσταση αυτή καθαυτή. Η παράσταση τελείωσε και τα φώτα έσβησαν. Γυρνάμε πίσω στις δουλειές μας και στην καθημερινότητά μας, και ήδη από σήμερα μάς...τσάκωσα να αναπολούμε ατάκες και κόντρα-ατάκες (μη σάς πω με κάποια...νοσταλγία). Αυτή η αποτίμηση που βάλθηκα να γράψω σήμερα είναι για ό,τι δεν ελέχθη όλη αυτήν την περίοδο που αυτό το μπλογκ ήταν 100% αφιερωμένο στην προσέλευση του κοινού. Δεν το κρύβω άλλωστε : από τα τέλη Οκτωβρίου που μάς πέρασε μέχρι και σήμερα είμαι ένας...στρατευμένος μπλόγκερ για αυτή μας την κοινή προσπάθεια. Και δεν θέλετε να ξέρετε πόσες προσωπικές αναρτήσεις ήθελα να γράψω, αλλά τις έβαλα στην άκρη για τον..Ψεύτη. Χαλάλι του όμως. Ήταν ό,τι πιο αληθινό μού συνέβη τα τελευταία χρόνια, και επιτέλους το κατάλαβα -έστω και αργά.


Ας αρχίσω λοιπόν, με αυτό που ονομάζεται 'ροδιακό κοινό'. Μία παντελώς παρεξηγημένη λέξη. Το είπανε 'κακό κοινό' , 'αδιάφορο κοινό' , 'απαίδευτο κοινό' , 'ανύπαρκτο κοινό'. Τόσα χρόνια τού σούρνουνε τα εξ αμάξης. Η ρετσινιά του 'ροδίτικου καμακιού' δε λέει να φύγει από πάνω του. Όλοι το βρίζανε και όλοι το θέλανε. Κι εκείνο, βαλμένο τιμωρία στη γωνία, κλείστηκε στο σπίτι του, χώνευε το junk food της άθλιας ελληνικής τηλεόρασης, άντε να βάλει κανένα κουστούμι σε κάποια κοινωνική συνεστίαση, ώσπου να έρθουν οι τουρίστες να βγάλει πέντε φράγκα. Κι όταν άρχισε να τσαντίζεται, είτε από τη ρηχότατη έως επετειακή πολιτιστική ζωή του νησιού, είτε από τις δήθεν πνευματικές ελίτ που δήθεν δρουν, δήθεν υπάρχουν και δήθεν μονολογούν σοφίες, έπαιρνε το αεροπλανάκι του, έβαζε και το καπελάκι του στραβά και -δόξα τω Θεώ- η Αθήνα μας σφύζει από παραστάσεις, εκθέσεις και ό,τι άλλο θες -καλό, μέτριο και κακό. γιατί όλα χρειάζονται!-.

Και έτσι έμαθε αυτό το κοινό να πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια. Με ένα Εθνικό Θέατρο ρημαγμένο -σχεδόν βομβαρδισμένο στο εσωτερικό του!- για δεκαετίες, με ένα ΔΗΠΕΘΕ χωρίς σκηνή, χωρίς κοινό, χωρίς πρόγραμμα, και τελευταία χωρίς μισθούς. Και η διέξοδος του αεροπλάνου προς τας Αθήνας καλά κρατούσε και καλά κρατεί.

Δε θέλω να πω μεγάλα λόγια, ούτε να θαμπώσω κανέναν με φοβερής εμπνεύσεως σχήματα λόγου. Τα βαριέμαι αυτά. Τώρα όμως που όλα τελείωσαν, είναι νομίζω καιρός να σάς πω γιατί -κατά τη γνώμη μου- δημιουργήθηκε αυτή η Θεατρική Ομάδα, γιατί όλοι μας το πήραμε το πράγμα πολύ σοβαρά, γιατί τέλος πάντων παθιαστήκαμε καθένας από μας ξεχωριστά στον τομέα που τού αναλογούσε.
Λοιπόν, να σάς πω γιατί;
Γιατί...βαριόμασταν!

Βαριόμασταν να μην κάνουμε τίποτα το ουσιώδες σ'αυτό το όμορφο νησί, που δείχνει να μην έχει πάρει χαμπάρι τι σημαίνει 'κρίση', 'λιτότητα' και'γω δεν ξέρω τι άλλες καταστροφές, λιμούς και καταποντισμούς παραμονεύουν σε οποιαδήποτε άκρη της Γης ή της Ελλάδας της ίδιας ακόμα. Ναι, έχουμε ακόμα αυτήν την πολυτελεια στη Ρόδο μας, ευτυχώς. Και ο πολιτισμός, ή τέλος πάντων, αυτή η ενασχόληση που επιλέξαμε, ήταν μια καλή διέξοδος για πάρα πολλά πράγματα, ξεχωριστά για τον καθένα μας.

Ο ενθουσιασμός είναι κολλητικός. Είναι μία ...'κολλητική αρρώστια', κι ευτυχώς το ροδιακό κοινό φαίνεται πως την κόλλησε. Το κατάλαβα σήμερα στο δρόμο από τους άγνωστους περαστικούς που μού χαμογέλαγαν. Το κατάλαβα από τις κοπελιές στο μπαρ τις προάλλες που με χαιρέτησαν ως 'κύριο Άγη'. Το κατάλαβα από τις συνομοτικές ματιές στο Δικαστήριο. Και κάθησα και αναρωτήθηκα : μα καλά, πρώτη φορά είναι που ανεβαίνει παράσταση στο νησί; Τι έγινε και δεν βαρέθηκε να βλέπει 7 ολόκληρες φορές τον πασίγνωστο και κλασικότατο 'Ψεύτη' αυτό το...τεμπέλικο, κακό, αδιάφορο, άγαρμπο, απαίδευτο κοινό της Ρόδου; Αυτό το απαράδεκτο 'ροδιακό κοινό' που δεν αξίζει μία, κατά τους κατά καιρούς και ανάλογα με το πόστο τους 'ειδήμονες' , πώς και αυτό το 'κοινό' ξεσηκώθηκε ..ακόμα και χτες, Κυριακή 7 Φεβρουαρίου, που έβρεχε καρεκλοπόδαρα, και δεν χωρούσες να σταθείς στο Θέατρο, ούτε στην πλατεία, ούτε στον εξώστη; Ψεκάσανε ξαφνικά τους Ροδίτες; Άλλαξε το DNA τους; Μεταλλάχτηκαν τα κύτταρα του εγκεφάλου τους;
Τι συνέβη;;
Τι μάς συνέβη;;

Αγαπητοί πολιτιστικοί φορείς, που διατηρείστε από τον οβολό του μέσου κακόμοιρου φορολογούμενου πολίτη, καιρός να πιάσετε το σφυγμό του κόσμου που σάς διατηρεί και που οι δημοσιονομικού χαρακτήρα αφαιμάξεις του, θα σάς διατηρούν για πολλά χρόνια ακόμα. Αλήθεια, αυτές τις τόσο απλές κινήσεις που κάναμε σαν Θεατρική Ομάδα για να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον του 'τεμπέλικου ροδιακού κοινού' , κανένας από την σοφά πλασμένη κρατική μηχανή δεν έκανε τον κόπο να ..σκεφτεί; Όχι να πραγματοποιήσει -πουυυύ τέτοια τύχη!- . Απλά να κάτσει και να σκεφτεί ότι υπάρχει...ίντερνετ. Ότι υπάρχει ..τηλεόραση. Ότι πλέον οι βιντεοκάμερες δεν είναι είδος πολυτελείας. Ότι για να κάνεις ένα αξιοπρεπές μοντάζ δεν πρέπει να χρυσοπληρώνεις κανέναν μπάρμπα στην Κορώνη. Ότι για να ξεσηκωθεί το 'ροδιακό κοινό' από τον καναπέ του δεν αρκεί μια δημοσιευσούλα στην εφημερίδα ή μια αφίσα ή μια ιλουστρασιόν τυπωμένη προσκλησούλα.
Τίποτα;
Χαμπάρι δεν πήρατε;

Είναι άραγε τόσο δύσκολο για έναν δημόσιο πολιτιστικό φορέα να βάλει ανθρώπους να δουλέψουν; Ή μήπως ήταν τόοοοοοοσο δύσκολα αυτά που κάναμε εμείς; Και στο κάτω-κάτω, εμείς ποιοί είμαστε; Είμαστε 'άνθρωποι της τέχνης και της διανόησης'; ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ! Εμείς οι δικηγόροι, κατά κοινή ομολογία, είμαστε μια.... αντιπαθέστατη φάρα, που κανένας δε μάς πάει κατά βάθος, κακά τα ψέμματα.
Και βέβαια, τέτοια πωταπά όντα ουδεμία σχέση με Τέχνη έχουν!
Σωστά;

Ξέρετε τι τραβήξαμε για να αποκτήσουμε το Δημοτικό Θέατρο τις μέρες που έπρεπε; Θα γελάσετε, αλλά είναι αλήθεια! Μάς έδιναν το Θέατρο μόνο δύο (2) Κυριακές, που έτσι κι αλλιώς ο κόσμος δεν θα έβγαινε ποτέ, ούτε καν από το κατώφλι του σπιτιού του. Και αν δεν υπήρχε ο Δήμαρχος κ. Χατζηευθυμίου, αν δεν υπήρχε ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Κόνσολας, αν δεν υπήρχε ο Αντιδήμαρχος και συνάδελφος, ο κ. Καρίκης, και βέβαια αν δεν είχαμε πεισμώσει όλοι εμείς, τα μέλη της Θεατρικής μας Ομάδας και ο Σύλλογός μας που μάς στήριξε 100%, αυτό το έργο δεν θα ανέβαινε ποτέ!
Ακόμα θυμάμαι να έχουμε έτοιμο το τρέηλερ επί δύο ολόκληρες βδομάδες (για το οποίο όλοι μας είχαμε κουραστεί όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε!) και δεν ξέραμε εάν και πότε θα βγει στον αέρα, και κυρίως ποιές ημερομηνίες θα γράφονταν στους τίτλους! Όλες οι πρόβες 11 μηνών θα πήγαιναν στράφι, επειδή....οι Πολιτιστικοί Φορείς της Πόλης χάιδευαν τα τεφτέρια τους, τους αριθμούς των πρωτοκόλλων τους και γυάλιζαν τις καρέκλες τους.
Δε λέω, καλές οι καρέκλες. Σε ποιόν δεν αρέσουν.
Σηκωθείτε όμως και λίγο απ'αυτές, ντε!


Θα γελάσετε (πάλι), αλλά δεν κρατιέμαι!
Ε, θα σάς το πω κι αυτό!
Ξέρετε ποιοί έλαμψαν δια της απουσίας τους ΚΑΙ από τις 7 παραστάσεις που δεν έπεφτε καρφίτσα;; Ελάτε δα! Μα δε φαντάζεστε;
Λοιπόν: Κανένας, μα κανένας από τα στελέχη του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Ροδίων δεν πήρε ΧΑΜΠΑΡΙ τι κοσμοσυρροή είχαμε στο Δημοτικό (του) Θέατρο. Δεν κουνήθηκε ΚΑΝΕΙΣ από την ωραία του καρέκλα. Μα κανείς. Ούτε μία μέρα δε μάς χαλάλισαν. Αλλά τι λέω... Θα έβλεπαν κανένα ...dvd στο σπίτι.

Γιατί λοιπόν να υπάρχει πολιτισμός στη Ρόδο;
Καλά δεν είμαστε κι έτσι;
Και πώς θα σωθεί η Ολυμπιακή;
Και πώς θα τα ρίχνουμε όλα στο 'κακό ροδιακό κοινό';
Και γιατί να μην φταίνε για όλα αυτοί οι 'απολίτιστοι ροδίτες' που είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως έτσι κι αλλιώς;
Ναι! Να φταίνε οι νεόπλουτοι ροδίτες, να συνεχίζουνε όλα όπως παλιά, και τώρα που τα φώτα έσβησαν, να ξεχαστεί επιτέλους αυτή η επιτυχία.
Αυτή η επιτυχία που τούς εξέθεσε,
και πολύ καλά τούς έκανε!

Και για να τελειώνω, γιά ρίξτε μια κλεφτή ματιά σ'αυτές τις φωτογραφίες :
Τόπος -Δημοτικό Θέατρο Ρόδου
Χρόνος -Λίγες μόνο ώρες πριν την πρεμιέρα του Σαββάτου,
6 Φεβρουαρίου 2010.
Και τι βλέπουμε σ'αυτές; Το στήσιμο των σκηνικών.


Ο φοβερός προγραμματισμός του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Ροδίων έκανε το θαύμα του και έτσι ανεβήκαμε στη σκηνή το βράδυ του Σαββάτου χωρίς να έχουμε κάνει ούτε μία πρόβα με σκηνικά.
Ό,τι είδατε το Σάββατο , εσείς οι 300 καθήμενοι και 20 όρθιοι αγαπητοί μας φίλοι, ΔΕΝ ήταν η παράσταση. Ήταν η μοναδική μας ..γενική πρόβα.

Τα σκηνικά τα στήσαμε εμείς, μαζί με τους υπαλλήλους του ΔΗΠΕΘΕ το Σάββατο το απόγευμα. Μεταφέραμε τα έπιπλα από τα μαγαζιά που τα δανειστήκαμε με τα αυτοκίνητά μας και με το φορτηγάκι της ΔΕΚΡ, που αν και Σάββατο, για μάς δούλεψε. Και αυτό λέγεται 'προγραμματισμός' για μία παράσταση που (θυμηθείτε με) θα τη θυμάται το 'κακό ροδιακό κοινό' για πολύ καιρό ακόμα. Και που οι Κύπριοι συνάδελφοί μας μάς κάνουν την τιμή να μάς καλέσουν στη Λευκωσία τους επόμενους μήνες. Και σάς πληροφορώ ότι (οι αθεόφοβοι) ήδη....ήξεραν για την προσπάθειά μας.
Πώς;
Απλούστατα : κλικάροντας στο ίντερνετ!
Έτσι απλά... (και καλημέρα 'μας')