κινηματογράφος στην άμμο..

Όταν μού έγραψε ένας φίλος σε email ότι "μη στεναχωριέσαι, τίποτα δε χάνεται" δεν καταλάβαινα τι ήθελε να μού πει. Έπρεπε να περάσουν μήνες επί μηνών, αναρτήσεις επί αναρτήσεων και ανώνυμα σχόλια επί ανωνύμων σχολίων για να συνειδητοποιήσω αυτό το απλό πράγμα που ήθελε να μού πει τότε. Για τα χρόνια και για την πείρα αυτού του φίλου, ήταν φαίνεται αυτονόητο. Για μένα όμως όχι.
Δημήτρη, είχες δίκιο σ' εκείνο το email.
Και σε ευχαριστώ εκ των υστέρων
(τι να κάνω, ο χρόνος περνάει και δε με ρωτάει εμένα)

Και να που τα γεγονότα τον επιβεβαίωσαν. Και η προσπάθεια που είχα καταβάλει τότε, με την προσέγγιση κινηματογραφικών φεστιβάλ ανά την Ελλάδα αλλά και νεαρών δημιουργών ταινιών από διάφορες γωνιές της Γης, να στείλουν τις ταινίες τους στην άγνωστη Ρόδο γιανα τις δει το κοινό μας, τελικά έπιασε τόπο. Και μάλιστα από φορείς που ούτε καν ήξερα ότι υπήρχαν τότε ή ότι θα έκρυβαν τη δυναμική που έχουν σήμερα.

Ήταν πριν δυό χρόνια όταν πρωτοπροβλήθηκαν στο Δημοτικό Θέατρο της Ρόδου οι βραβευμένες ταινίες από το έως τότε άγνωστο στη Ρόδο Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών Φιλμ και Βίντεο ή - όπως μετονομάστηκε φέτος-Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Πάτρας.
Έστω και καθυστερημένα, ξαναπροβλήθηκαν πέρσι οι ..προπέρσινες βραβευμένες ταινίες του ίδιου φεστιβάλ (κάλλιο αργά παρά ποτέ) στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου.

Και φέτος - η έκπληξη.

Ο Σύλλογος Αμπερνάλι της Σορωνής πρόλαβε και απέκτησε τα δικαιώματα προβολής των βραβευμένων ταινιών του φετινού 11ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Πάτρας, σε χρονική απόσταση μόλις ενάμιση μήνα από τότε που είχαν διαγωνιστεί στην αχαϊκή πρωτεύουσα.
Μπορεί να μην προβάλλονται στο 'πρεστίζ' Δημοτικό Θέατρο της Ρόδου, αλλά αν τελικά οι φορείς της πόλης μας δεν μπορούν να διαχειριστούν μία τόσο εύκολη και συνάμα σημαντική πολιτιστική σχέση με ένα διεθνές φεστιβάλ που γίνεται στη χώρα μας εδώ και 11 χρόνια, όπου προβάλλονται ΚΑΙ ελληνικές νέες παραγωγές, θυμίζοντάς μας ότι ακόμα και σε τέτοιους δύσκολους καιρούς υπάρχουν ΚΑΙ έλληνες κινηματογραφιστές, που με ελάχιστα οικονομικά μέσα συνεχίζουν να κάνουν ταινίες (ειδικά αυτή τη χρονιά κατά την οποία οι ελληνικές παραγωγές για τον ένα ή τον άλλο λόγο απουσίαζαν ακόμα και από αυτό το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης -μα πείτε μου, δεν ακούγεται σχεδόν απίστευτο αυτό;-) , τότε πραγματικά αξίζει κανείς να πάρει το αυτοκίνητό του, να αποκοπεί έστω και για λίγες ώρες από τον ροδίτικο ομφάλιο λώρο και να ..ξεβολευτεί για να φτάσει στην όχι και τόοοοοσο μακρινή δα Σορωνή για να δει ...κινηματογράφο.

Όχι dvd! Όχι ταινίες που είναι γεμάτα τα dvdάδικα.

Είπαμε : να δει Κινηματογράφο.
Νέες παραγωγές, με ποικίλη θεματολογία και -κυρίως- από νέους ανθρώπους που το μόνο που διαθέτουν σίγουρα είναι το εξής απλό αλλά και τόσο δυσεύρετο: μεράκι. Και με τη φροντίδα νέων ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στη μικρή κοινωνία της ροδίτικης "περιφέρειας", που εδώ που τα λέμε, απέχει ...μισό cd δρόμο από τα τρέντυ cafe του κέντρου της Ρόδου.
Όχι και πάρα πολύ μακρυά δηλαδή...



Οι προβολές των βραβευμένων ταινιών του 11ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Πάτρας άρχισαν ήδη από χτες, 21 Δεκεμβρίου, στο ολοκαίνουργιο "Σπίτι" του Συλλόγου Αμπερνάλι Σορωνής, στη Σορωνή (μα...πού αλλού;) και θα διαρκέσουν μέχρι και τις 23 Δεκεμβρίου 2009.

Η είσοδος είναι δωρεάν για όλους
και οι προβολές αρχίζουν στις 7 το απόγευμα
Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα των προβολών
με ένα απλό κλικ ΕΔΩ.

Δυστυχώς δεν μπόρεσα λόγω διαφόρων υποχρεώσεων να πεταχτώ τη Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009 στις 7 το απόγευμα και να δω το ντοκυμαντέρ "Γυναίκες της Άμμου/Women of Sand" που βραβεύθηκε ως η καλύτερη ταινία με αντιπολεμικό περιεχόμενο, που σκηνοθέτησαν ο πολύ καλός μου φίλος Νίκος Μπίστινας και η Κατερίνα Πανταζοπούλου. Και ήταν μια ταινία που πραγματικά ήθελα να δω, ύστερα από τόσο background που είχα την τύχη να παρακολουθώ από κοντά όσο χρόνο προετοιμαζόταν να βγει αυτή η δουλειά στο πανί. Ελπίζω οι υπεύθυνοι του Συλλόγου να βρουν μια ευκαιρία να την ξαναπροβάλουν (μήπως και τη δω κι εγώ τελικά)

πλάνα από την ταινία

Οι "Γυναίκες της Άμμου" πραγματεύονται τη δραστηριότητα της μικρότερης σε ηλικία γυναίκας υποψηφίου για το Νόμπελ Ειρήνης, της Φατμιρέ Φέκα, μιας νεαρής κοσοβάρας αλβανικής καταγωγής, η οποία καλείται να επουλώσει όπως μπορεί τις πληγές που άφησε στο συλλογικό ασυνείδητο της κοινότητάς της ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο. Η ελληνίδα δημοσιογράφος Σταυρούλα Λογοθέτη, που συνεργάζεται με την Καναδική Κρατική Τηλεόραση και την ΕΡΤ, κλήθηκε να βρει τα κομμάτια του παζλ για να τα συνθέσουν ένα-ένα οι σκηνοθέτες, ο Νίκος και η Κατερίνα, ούτως ώστε να δημιουργηθεί η ταινία που βραβεύθηκε στο φετινό Φεστιβάλ της Πάτρας.

Βάλτε βενζίνη στο αυτοκίνητο και μη λυπηθείτε τα χιλιόμετρα.
Ο κινηματογράφος σάς περιμένει στη Σορωνή.
7 το απόγευμα αρχίζουν οι προβολές
και διαρκούν το πολύ μέχρι τις 9.

Τα λέμε εκεί.

άμμος και τέχνη, λοιπόν.
και όμως, μερικές φορές αυτά τα δυό πάνε μαζί.