2010 - a contrario

Τελικά, απ'ό,τι φαίνεται, φέτος αν μπορούσαμε να...καθυστερήσουμε αυτήν εδώ την Πρωτοχρονιά, ευχαρίστως θα το κάναμε εμείς οι Έλληνες.

Από τα λίγα που άκουσα, ή μάλλον που είχα την υπομονή να ακούσω από τη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, μού φαίνεται ότι θα ήταν μια πολύ καλή λύση να ψηφιστεί ένας άλλος νόμος -ίσως αποτελεσματικότερος-, και ο-πωσ-δή-πο-τε πριν από αυτόν τον προϋπολογισμό που -έτσι κι αλλιώς- δεν θα καταφέρει να κάνει πραγματικότητα αυτά που μόνο στη φαντασία μας θα συνέβαιναν (π.χ. λιγότερα χρέη για το Κράτος και άρα λιγότερα χρέη για μας και άρα λιγότερα χρέη για τα παιδιά μας, για τα παιδιά των παιδιών μας και ούτω καθ'εξής. Όπως δεν τα κατάφεραν και οι προηγούμενοι προϋπολογισμοί, κι έτσι φτάσαμε εκεί που φτάσαμεεεεεεε..)

Δεν ξέρω αν ακούγεται εξωφρενικό (καλά, σίγουρα εξωφρενικό θα ακουστεί, αλλά μπορεί και να μην είναι..), αλλά μήπως θα ήταν καλή ιδέα να ψηφιστεί ένας νόμος που θα ...άλλαζε το ημερολόγιο; Εννοώ το επίσημο ημερολόγιο που θα ίσχυε μόνο στη χώρα μας.
Π.χ. στη Γερμανία να γιορτάζουν το Oktoberfest, που όπως το λέει και η λέξη γιορτάζεται τον Οκτώβριο και σ'εμάς την ίδια στιγμή να μπαίνει, ας πούμε, το Τριώδιο. Αν για παράδειγμα αποφασιζόταν ότι το 2010 ΔΕΝ θα ερχόταν φέτος, και έτσι θα καταφέρναμε να ξεγελάσουμε ακόμα μια φορά τους ευρωπαίους δανειστές μας ότι ο χρόνος στην Ελλάδα ..σταματάει ΤΩΡΑ! Κατ'ακολουθία, τα ρολόγια σε όλη την επικράτεια ΔΕΝ θα λειτουργούν, η εισαγωγή ρολογιών και πάσης φύσεως ημερολογίων θα απαγορευθεί, τα windows θα εισάγονταν υπό τον όρο απουσίας ρολογιού στην οθόνη του υπολογιστή και όσα ρολόγια τέλος πάντων λειτουργούν θα καίγονται πανηγυρικά και σε δημόσιο χώρο κάθε πόλης της χώρας.
Κι έτσι απλά, η έννοια του "χρόνου" στην Ελλάδα από δω και στο εξής θα έχει την ίδια ακριβώς αντιστοιχία με τις "στατιστικές" μας.
Και τότε, ποιός ξέρει, μπορεί και να τη βγάζαμε καθαρή.
Άλλωστε και το κολπάκι με τη θερινή ώρα τι είναι;
Ένα βήμα παραπάνω λοιπόν..!

Και μιάς και μιλάμε για νόμους, η θέσπιση της παρανομίας του χρόνου θα είχε πάμπολλα και -φυσικά- ευεργετικότατα αποτελέσματα. Και για να μη λέω πολλά, αμέσως αμέσως οι τόκοι ΔΕΝ θα μέτραγαν για το άθλιο δημόσιο χρέος μας, αφού ο χρόνος θα είχε τεθεί εκτός νόμου (μη σάς πω ότι αν ο νόμος αυτός θα είχε και αναδρομική ισχύ (άρα επαγωγικώς δεν οφείλουμε από ποτέ, άρα και σε κανέναν!) το θέμα θα λυνόταν παντελώς -αλλά, ακόμα και η βλακεία των ξένων που πίστεψαν τις στατιστικές μας, πώς να το κάνουμε, έχει κάποιο όριο!-). Μιας και ο χρόνος θα σταματούσε, θα αναστέλλονταν δια νόμου τα γενέθλια κι εμείς δεν θα μεγαλώναμε πια και όλοι οι πολίτες θα κερδίζαμε αυτήν την έστω επίπλαστη αιωνιότητα (πειράζει;), μέχρι κάποτε να ξαναψηφιστεί κάποτε κάποιος άλλος νόμος που θα μάς επέτρεπε να φοράμε ρολόγια (γιατί, είπαμε, η νομοθετική κατάργηση του χρόνου θα αποτελούσε ένα απλό έκτακτο μέτρο. και γιατί έκτακτο;
ΜΑ για να ΜΗΝ απαλλαγούν οι ευρωπαίοι φίλοι μας τόσο εύκολα από μας!
Γιατί να απαλλαγούν αυτοί δηλαδή;
Δεν το κατάλαβα!).

As Time Goes By
(που εννοείται ότι θα απαγορευθεί πάραυτα και
δη καθ'όλη τη διάρκεια ισχύος του εκτάκτου αυτού μέτρου!)

Και ..όταν πια ο "χρόνος" θα ..επέστρεφε στην Ελλάδα, τότε μόνο θα αποκτούσαν ξανά σημασία οι ξεχασμένες μέχρι τότε λέξεις "νωρίς", "αργά", "άργησα", "σάς έστησα", "πρόλαβα". Και τώρα που το σκέφτομαι, πόσες λέξεις θα αχρηστεύονταν μονομιάς, δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα. Δεν μού ακούγεται καθόλου άσχημο πάντως.

Καλά όλ'αυτά, δε λέω...
αλλά κάπως θεωρητικά ομολογώ.

Ας γίνουμε λοιπόν ρεαλιστές, έτσι γι'αλλαγή. Τι λετε;

ο πρασινομπλέ ενδυματολογικός κώδικας, απαραίτητος..

Ενώ οι ευρωπαίοι αρχίζουν και ξανασκέφτονται αν θα (ξανα)βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους για να "σώσουν" ακόμα μια φορά μια χώρα που δε σώζεται με τίποτα, μήπως τελικά είναι καιρός να κάτσουμε και να αναλογιστούμε την όλη κατάσταση από τελείως διαφορετική οπτική γωνία; (ε, εντάξει, δεν διορθώνονται τα πάντα με έναν νόμο..έστω κι αν αυτός αφορά μέχρι και τα γενέθλιά μας)

Αλήθεια, σκεφτήκαμε ποτέ γιατί άραγε η Ελλάδα καλείται να επιβάλει αυτό το ιδιότυπο test-drive σε κοτζάμ Ευρώπη; Πλάκα-πλάκα, το χάλι της οικονομίας της χώρας έπιασε αδιάβαστη τόση και τόση χαρτούρα ανά την ήπειρο, κι ας μην το γελάμε. Τυχαία άραγε τόσοι φοβεροί και τρομεροί τεχνοκράτες στις μακρινές Βρυξέλλες θα σπαζοκεφαλιάσουν καθ' όλη τη διάρκεια του 2010 πώς θα έχουν και την πίτα γερή (όρα Ευρωζώνη) αλλά και το σκύλο χορτάτο (όρα: "να μην πτωχεύσει" αυτό το μικρό βαλκανικό φέουδο, όπου καλώς ή κακώς επέπρωτο να γεννηθούμε);
Ρητορική ερώτηση ή θέμα προς φιλοσοφική "διαβούλευση";
(μα πολύ μ'αρέσει αυτή η λέξη)

Καθένας αποκτά τα προβλήματα που τού αξίζουν, αλλά είτε κατά διαβολική σύμπτωση είτε ίσως σύμφωνα με κάποιους τόσο τέλειους κανόνες του σύμπαντος που αδυνατούμε οι κοινοί θνητοί να κατανοήσουμε, τα προβλήματα που κάθε φορά ανακύπτουν είναι ικανός να τα λύσει μόνο εκείνος που τα αντιμετωπίζει.
Μήπως τελικά δεν είναι τυχαίο ότι η σύγχρονη Ελλάδα είναι ίσως το μοναδικό ευρωπαϊκό κράτος που από την πρώτη πρώτη μέρα της ζωής του ήταν ήδη χρεωμένο; Σαν να ανοίγεις ένα μαγαζί και να έχεις χρέη ήδη πριν καλά-καλά ανοίξεις τα φώτα της βιτρίνας σου. Και μπορεί αυτό σήμερα από επιχειρηματικής απόψεως να ακούγεται λογικότατο (ή τέλος πάντων, όχι πολύ παράλογο), αλλά κάποτε τα πράγματα δεν ήταν έτσι.

Και όμως, αυτό το κράτος υπάρχει ακόμα.

Καταχρεωμένο, ανίκανο, με τα καλά του και τα κακά του..αλλά τελικά συνεχίζει να ζει.
Και ζει από τότε με το δικό του "ρολόι", στο δικό του "χρόνο".

Και αν θα έπρεπε να εφεύρω κάποιο "ελληνικό θαύμα" μέσα σε όλες αυτές τις δεκαετίες ζωής του κράτους μας, θα ήταν ακριβώς αυτό :
ότι παρ'όλ'αυτά , υπάρχει ακόμα.
Κανείς δεν ξέρει γιατί και κανείς δεν κατάφερε να μας πείσει, εμάς τους απλούς πολίτες του, πώς διάολο τα κατάφερε και υπάρχει ακόμα, με όλες αυτές τις εγγενείς δυστοκίες μας και τους τόκους που μας κυνηγούν πριν καλά-καλά συλληφθούμε και γεννηθούμε.. Κι ΄ταν κάποτε μοιραία φεύγουμε απ'αυτόν τον μάταιο κόσμο, πάλι.. χρεωμένοι φεύγουμε, διπλοχρεώνοντας όσους συνεχίζουν να κινούνται γύρω γύρω απ'τον (όχι πάντα) ιδιόκτητό μας τάφο.

Μα τι μ'έπιασε και μάς πάω τόσες δεκαετίες πίσω;

Άραγε, φανταστήκαμε ποτέ τι ακριβώς θα συνέβαινε σήμερα εάν αυτό το δημοσιονομικό όργιο (που μόλις άρχισε και θα μάς κρατά σε σασπένς για τους ερχόμενους 12 μήνες τουλάχιστον) θα ενέσκυπτε σε κάποια άλλη χώρα-φέουδο της Ευρωζώνης; Και δε μιλάω για τους έτσι κι αλλιώς ρημαγμένους οικονομικά βαλκάνιους εταίρους μας. Μιλάω για τη Γερμανία, τη Γαλλία ή τη Βρετανία. Εκεί όπου η έννοια "κράτος" έχει τη σημασία που τής ανήκει, η λέξη "τάξη" γράφεται με κεφαλαίο "ταύ" και ο χρόνος είναι χρήμα (όπως να το κάνουμε, αυτή είναι η αλήθεια. κι ας νομοθετούμε ό,τι θέλουμε εμείς για τα ρολόγια...).

Άραγε τί θα γινόταν εάν αυτό το τρομακτικό σενάριο (που δεν είναι άλλο από τη δική μας δημοσιονομική πραγματικότητα) θα το ζούσε μία από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, που τούς γίναμε άχθος χωρίς καλά-καλά εκείνες να το καταλάβουν; (ακόμα ένα καθαρά ελληνικό θαύμα!).
Ιδού οι επικρατέστερες εκδοχές:

Ο μέσος Βρετανός θα έφευγε κακήν κακώς από την ευλογημένη γη της Γηραιάς Αλβιώνος, για να ξεχειμωνιάσει σε κάποια πρώην αποικία -δεν έχει σημασία ποιά, φτάνει να είναι φθηνή και με ήλιο-. Ο μέσος Γερμανός θα ξέθαβε το αραχνιασμένο του Trabant για να μπει στο νόημα των ημερών που θα τον περίμεναν, ο δε Γάλλος θα έτρεχε στις υπερπόντιες κτήσεις για να μαζεύει ζαχαροκάλαμα. Κι όλα αυτά, όχι επειδή όλοι αυτοί τάχα διαφέρουν γονιδιακά από μας τους "μεσογειακούς" που περιμένουμε με χαρά να κλείσουν τα φώτα (στην κυριολεξία) για να μπει ο νέος αυτός χρόνος.
Όχι βέβαια!
Κι εμείς μια χαρά μπορούμε να κουβαλάμε ζαχαροκάλαμα, δε θέλει δα και πολύ ταλέντο για τέτοιες ψλοδουλειές. Σιγά....!!

Μόνο ένας πολίτης του δικού μας we-love-to-hate-it-Κράτους θα μπορούσε ακόμα να αισιοδοξεί και απλώς να προχωρά παρακάτω με-έστω και- δανεισμένα σινιέ παπούτσια και τεράστια καλογυαλισμένα τζιπ, ξέροντας ενδόμυχα ότι παρά το τσουνάμι που διαφαίνεται στον ορίζοντα του τέλους του 2010, το μπάχαλο που συνηθίσαμε γενιές τώρα θα συνεχιστεί ακόμα μια φορά.
Κι αυτό όχι γιατί κάποιος μάς ψέκασε με το ναρκωτικό που λέγεται "αναισθησία", αλλά ακριβώς επειδή κάθε πρόβλημα είναι φτιαγμένο ειδικά γι'αυτόν που το αντιμετωπίζει.
Και μόνο όποιος αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα, είναι ικανός ή να το υπομείνει και να ζήσει με αυτό ή ακόμα -ποιός ξέρει- , ..ακόμα και να το λύσει...
Πώς;
(δεν ξέρω να σάς πω)

Αισιοδοξία;
Ίσως.
Σπάνιο ναρκωτικό βέβαια.
Ακριβό, φυσικά.
Αλλά ακόμα υπάρχει.

Καλές μας γιορτές.