θυμᾶσαι;

Οἱ μέρες αὐτοκριτικῆς ἐπ'εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς στήν Κύπρο γεννοῦν ἀναρτήσεις στήν κυπριακή μπλογκόσφαιρα κάθε χρόνο. Ὅλες δυσάρεστες καί ὅλες ἐξαιρετικά ἐνδιαφέρουσες. Καί εἶναι ὅλες τους αὐτοβιογραφικές, ἀνεξάρτητα μέ τό ἐάν καί κατά πόσον οἱ συντάκτες τους ἔζησαν τά γεγονότα. Ἄλλωστε, ὅσο περνᾶνε τά χρόνια συνειδητοποιῶ ὅτι ἡ ἀκρίβεια τῶν γεγονότων αὐτῶν καθ'αὐτῶν ἐνδιαφέρει τούς ἱστορικούς πού θά θελήσουν νά ἐπικεντρωθοῦν σέ μία δεδομένη ἐποχή. Οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι ἐνδιαφέρονται κυρίως γιά τίς μνῆμες τους, οἱ ὁποίες πάλι ὅσο περνοῦν τά χρόνια χρωματίζονται ἀπό αὐτό πού ἔχει ἐπικρατήσει νά λέγεται "συλλογικό ἀσυνείδητο".

Διαβάζοντας τίς ποικίλες ἑλληνοκυπριακές ἀναρτήσεις, ἔχω τήν ἐντύπωση πώς μπορεῖ κανείς εὔκολα νά ψηλαφίσει αὐτήν ἀκριβῶς τή συλλογική μνήμη ἑνός λαοῦ πού βιῶνει καθημερινά τά ἀποτελέσματα μιᾶς μεγάλης ἐθνικῆς τραγωδίας. Ἴσως πάλι μετά ἀπό χρόνια νά ἀναγκασθοῦμε νά ἀναθεωρήσουμε τίς ἀπόψεις μας γιά τήν τωρινή ἐκδοχή τῶν τότε γεγονότων, ἴσως ὄμως πάλι νά ἐπιβεβαιωθοῦν κάποιες ἀπόψεις ἤ νά συγκερασθοῦν οἱ τόσο ἐνδιαφέρουσες ποικίλες κρίσεις.
Καί τό ἴντερνετ σίγουρα...δέν ξεχνᾶ

Λέω νά τελειώσω αὐτή τή μικρή ὁμάδα ἀναρτήσεων πού ἀφοροῦν τή φετινή 35η ἐπέτειο τῆς εἰσβολῆς μέ -ἐπιτρέψτε μου- τήν πιό εἰλικρινή ἀνάρτηση πού διάβασα ἀπό τήν (ἀνώνυμη) κύπρια μπλόγκερ Psychia, πού κατά τά ταπεινά λεγόμενά της "κοσμεῖ τήν μπλογκόσφαιρα" ἀπό τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2006 διά τοῦ ἱστολογίου της μέ τίτλο Dr. Ψωνάρα's Corner.
Θά συμφωνήσω μέ τή διαπίστωσή της, καί γι'αὐτό ἀπό σήμερα, ἀφοῦ τῆς ὑποβάλλω τά σέβη μου, θά βρίσκονται οἱ ἀναρτήσεις της στή στήλη "Μοῦ εἴπαν" αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ μπλόγκεως
(ὁρᾶτε δεξιά κάτω)

Τό ἀκόλουθο κείμενο μέ τίτλο "Λαός Συγκαμένος Ποτέ Κερδισμένος" εἶναι δικό της δημιούργημα καί ὄντως κοσμεῖ τήν κυπριακή μπλογκόσφαιρα ἐδῶ καί δυό μέρες.
Σᾶς συνιστῶ νά τοῦ ρίξετε μιά ματιά.

Τέλος , σᾶς ὑπόσχομαι ὅτι δέν θά συνεχίσω νά ἀναδημοσιεύω μέ τόσο μεγάλη συχνότητα κείμενα ἄλλων. Ὅταν ὄμως διαπιστῶνει κανείς πόσο δίκιο ἔχουν οἱ "ἄλλοι", τό καλύτερο πού ἔχει νά κάνει εἶναι νά σιωπᾶ..

Λαός Συγκαμένος Ποτέ Κερδισμένος

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα στα φανερά ή στα κρυφά, παίρνουμε όλοι από ένα δάχτυλο και αρχίζουμε να δείχνουμε συγκεκριμένα και αόριστα, ελπίζοντας πως φέτος θα δείξουμε τον αληθινό φταίχτη. Εσύ φταις. Όχι, εσύ φταις. Εκείνος φταίει. Εκείνοι. Εμείς. Οι άλλοι. Οι δίξε, οι μπήξε.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα στα φανερά ή στα κρυφά, παίρνουμε όλοι από μία στάση σώματος και την ασορτί της έκφραση ππροσώπου, και αρχίζουμε να επιδεικνύουμε, ελπίζοντας πως φέτος θα επιδείξουμε την αληθινή αλήθεια. Έτσι έγινε. Όχι, έτσι έγινε. Έγινε έτσι αλλά πριν έγινε αλλιώς.

Έχουμε για αξεσουάρ έναν κούσπο, με τον οποίο σκαλίζουμε, σκαλίζουμε και ξανασκαλίζουμε, και ο νους μας δεν βάζει πως, “δεν πρόκειται να βρω περτέλαιο τόσο επιφανειακά”, ούτε, ”και τι να το κάνω το πετρέλαιο άμα εάν και εφόσον το βρω, αμέσως μετά θα πεθάνω, γιατί έφαγα μια ζωή σκάβοντας και ξέχασα να τη ζήσω?”.

Παράλληλα, είμαστε αραγμένοι σε μια ξαπλώστρα απολαμβάνοντας το φραπέ μας και την μπίρα μας. Το χθες και το σήμερα μπλέκονται και γίνονται ένας σουρεαλιστικός αχταρμάς, και νιώθουμε τους μυς μας να πονάνε από το βάρος του δαχτύλου που κουβαλάμε, την παραθκιάνταλη επιδεικτική στάση σώματος, και το τσάππισμα, και βγαίνουμε άσχημοι στις φωτογραφίες λόγω της έκφρασης του προσώπου που έχουμε φορέσει για τις ανάγκες της ημέρας. Και δεν κάνουμε σε καμία περίπτωση μία παύση, να αναλογιστούμε γιατί έχουμε πιαστεί ολόκληροι και γιατί η μούρη μας μοιάζει με κώλο.

Το ένα μας πόδι είναι μπροστά και το άλλο είναι πίσω και περπατάμε χρονίως ωσάν τους συγκαμένους.

Πόσο πιο περίπλοκο μπορεί να γίνει το θέμα της εισβολής?

Αν, έτσι για αλλαγή, παίρναμε το δάχτυλο και το γυρνούσαμε πάνω μας, κι αν παίρναμε την επιδεικτική μας στάση και φάτσα και στηνόμασταν μπροστά στον καθρέφτη, επιδεικνύοντας τις αλήθειες μας στον εαυτό μας, και βλέποντας τα ροζιασμένα χέρια μας, τότε ίσως και να βλέπαμε την πραγματικότητα, ίσως τα πράγματα να απλοποιούνταν, να γίνονταν πιο ξεκάθαρα. Ίσως να τρώγαμε το χαστούκι που μας χρειάζεται για να συνέλθουμε από τη σβούρα που μας κατάντησε το προηγούμενο χαστούκι που φάγαμε, προ τριάντα πέντε χρόνων.

Η πρόσφατη Κυπριακή ιστορία είναι μία που δεν θέλω να ξέρω. Ούτε αυτή που ξέρεις εσύ θέλω να ξέρω, ούτε αυτή που ξέρει ο άλλος. Δεν θέλω άλλα μαθήματα ιστορίας και πολιτικής. Μπού-χτη-σα. Και δεν με ενδιαφέρει ποιοι έφταιξαν. Χέ-στη-κα. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα και οι υπόλοιποι θα τα δουν λίαν συντόμως.

Με ενδιαφέρει η παρούσα και η μέλλουσα Κυπριακή ιστορία. Με ενδιαφέρουν αυτοί που δεν έφταιξαν. Αυτοί που ζουν και δεν ζουν σήμερα, αυτοί που γεννήθηκαν εχτές και αυτοί που θα γεννηθούν αύριο. Σκάλισε και να σκαλίσεις, βγάλαμε κάλλους στα χέρια, σπάσανε, τρέξαν αίματα, μας έφυγε κι ένας δίσκος από τον σπόνδυλο, κι είμαστε τόσο ξεδιάντροποι που με το έτσι θέλω μεταφέρουμε αυτή τη μιζέρια σ’αυτούς που δεν φταιν σε τίποτα.

Εμείς είμαστε οι σημερινοί φταίχτες, τζαι τα κοπελλούθκια μας θα γίνουν οι αυριανοί, και το δικό μας φταίξιμο είναι ανάλογο των προηγούμενων. Η μιζέρια θα διαιωνίζεται εις τους αιώνες των αιώνων, αν δεν πάψουμε επιτέλους να πιθικίζουμε, τζαι να αφήκουμεν τον κούσπο να πνάσει! Να σταθούμεν όρθιοι, να πάρουμε μιαν ανάσα τζαι να δούμε πίσω μας τους αμέτρητους λούκκους τζαι παγίδες, τα πράσινα μίση τζαι τους κόκκινους δαίμονες που με τις ευχές μας πολλαπλασιάστηκαν. Ακολούθως να κάμουμε μια στροφή 180 μοιρών τζαι να δούμεν ομπρός μας το εύφορο έδαφος, το πράσινο τοπίο, την πανίδα να ζει και να μας δείχνει την ισορροπία του κύκλου της ζωής, τζαι να ευχαριστήσουμεν το πλάστη μας που μας εφώτισε τζαι δεν εσυνεχίσαμε την καταστροφή.

Τριαντα πέντε χρόνια. Τρεις γενιές. Κανούν, εν νομίζεις??

καί τοῦ χρόνου πάλι..