Οι "Γιατροί της Ειρήνης"Νίκος Δούσης-Ρασιάς (αριστερά) και Δημήτρης Μογνιέ (δεξιά)
οι πρώτοι 'Ελληνες γιατροί που μπήκαν στη Λωρίδα της Γάζας
στο προαύλιο του νοσοκομείου Al-Najjar της Ράφα,
μιά ανάσα μακρυά από τους βομβαρδισμούς
Τό'παν καί τό'καναν!
Και μάς έκαναν όλους περήφανους!
Και όταν λέω "όλους" , εννοώ όλους εμάς , τα υπόλοιπα 18 ιδρυτικά μέλη της σχετικά νέας (μόλις ενός έτους ζωής!) ανθρωπιστικής μη κυβερνητικής οργάνωσης "Γιατροί της Ειρήνης¨.
Ύστερα από μιά άνευ σπουδαίου λόγου πολυήμερη αναμονή στά σύνορα Αιγύπτου-Γάζας και έχοντας μαζί τους φάρμακα και υλικά πρώτης ανάγκης, που είχαν συγκεντρωθεί ως επί το πλείστον από πολίτες του Δήμου Αμαρουσίου και με την άοκνη εθελοντική εργασία πολλών "ανωνύμων" φίλων της οργάνωσης, το βράδυ της 12ης Ιανουαρίου 2009 οι δύο εμπειρότατοι σε ανθρωπιστικές αποστολές γιατροί μας, Δημήτρης Μογνιέ και Νίκος Δούσης-Ρασιάς, κατάφεραν και τελικά πέρασαν από το αιγυπτιακό συνοριακό φυλάκιο στη Λωρίδα της Γάζας και στη μεθοριακή πόλη Ράφα, ενώ οι βομβαρδισμοί συνεχίζονταν.
Η δουλειά άρχισε αμέσως το επόμενο πρωί, στις 13 Ιανουαρίου, στο νοσοκομείο Al-Najjar της Ράφα, λίγα μέτρα από τα αιγυπτιακά σύνορα. "Καμμία σχέση με όσα βλεπετε στην Ελλάδα από την τηλεόραση. Τέτοια καταστροφή δεν έχω ξαναδεί κι ας μη θυμαμαι ποσες φορες έχω έρθει στη Γάζα σε αποστολή", μου έλεγε ο Δημήτρης από το τηλέφωνο.
Ήδη από χθές, 15.1.2009 οι δύο "δικοί μας" Γιατροί της Ειρήνης, οι πρώτοι και μοναδικοί έλληνες γιατροί που μπήκαν στη Λωρίδα της Γάζας μετά την έναρξη του πολέμου, χειρουργούν και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο νοσοκομείο Nasser του παλαιστινιακού καταυλισμού Χαν Γιούνις.
Διάρκεια της αποστολής : Όσο χρειαστεί..
Και μάς έκαναν όλους περήφανους!
Και όταν λέω "όλους" , εννοώ όλους εμάς , τα υπόλοιπα 18 ιδρυτικά μέλη της σχετικά νέας (μόλις ενός έτους ζωής!) ανθρωπιστικής μη κυβερνητικής οργάνωσης "Γιατροί της Ειρήνης¨.
Ύστερα από μιά άνευ σπουδαίου λόγου πολυήμερη αναμονή στά σύνορα Αιγύπτου-Γάζας και έχοντας μαζί τους φάρμακα και υλικά πρώτης ανάγκης, που είχαν συγκεντρωθεί ως επί το πλείστον από πολίτες του Δήμου Αμαρουσίου και με την άοκνη εθελοντική εργασία πολλών "ανωνύμων" φίλων της οργάνωσης, το βράδυ της 12ης Ιανουαρίου 2009 οι δύο εμπειρότατοι σε ανθρωπιστικές αποστολές γιατροί μας, Δημήτρης Μογνιέ και Νίκος Δούσης-Ρασιάς, κατάφεραν και τελικά πέρασαν από το αιγυπτιακό συνοριακό φυλάκιο στη Λωρίδα της Γάζας και στη μεθοριακή πόλη Ράφα, ενώ οι βομβαρδισμοί συνεχίζονταν.
Η δουλειά άρχισε αμέσως το επόμενο πρωί, στις 13 Ιανουαρίου, στο νοσοκομείο Al-Najjar της Ράφα, λίγα μέτρα από τα αιγυπτιακά σύνορα. "Καμμία σχέση με όσα βλεπετε στην Ελλάδα από την τηλεόραση. Τέτοια καταστροφή δεν έχω ξαναδεί κι ας μη θυμαμαι ποσες φορες έχω έρθει στη Γάζα σε αποστολή", μου έλεγε ο Δημήτρης από το τηλέφωνο.
Ήδη από χθές, 15.1.2009 οι δύο "δικοί μας" Γιατροί της Ειρήνης, οι πρώτοι και μοναδικοί έλληνες γιατροί που μπήκαν στη Λωρίδα της Γάζας μετά την έναρξη του πολέμου, χειρουργούν και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο νοσοκομείο Nasser του παλαιστινιακού καταυλισμού Χαν Γιούνις.
Διάρκεια της αποστολής : Όσο χρειαστεί..
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν ήρθαν πριν από λίγο
μέσω email από τη Γάζα
μέσω email από τη Γάζα
Νοσοκομείο Al-Najjar της Ράφα (14.1.2009)
δρ. Δημήτρης Μογνιέ - είσοδος νοσοκομείου Al-Najjar της Ράφα (14.1.2009)
Νοσοκομείο Nasser της πόλης Χαν Γιούνις (15.1.2009)
6 σχόλια:
Όποιος άνθρωπος ακούσει ότι έλληνες γιατροί πήγαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ανιδιοτελώς στη Γάζα, τους συγχαίρει.
Τα δικά μου συγχαρητήρια μετριάζονται από δύο παράγοντες.
Πρώτος:
Αιστάνονται πιο Παλαιστίνιοι από έλληνες οι γιατροί μας-γιατί αντί να πάνε στην Παλαιστίνη δεν πάνε στα νησιά και στα βουνοχώρια της Ελλάδας που έλληνες πεθαίνουν από αγιάτρευτες αρρώστιες;
Δεύτερος παράγων ανασχετικός των συγχαρητηρίων μου:
Όλοι αυτοί οι ανιδιοτελείς γιατροί δεν πηγαίνουν ανιδιοτελώς εδώ κι εκεί (μάλλον μόνον εκεί). Πηγαίνουν γιατί επιστρέφοντας έχουν πλεονεκτήματα έναντι των άλλων ελλήνων (μειωμένη ή καθόλου στρατιωτική θητεία, προτεραιότητα σε διορισμούς έναντι των "μη ανιδιοτελών" συναδέλφων τους, μόρια στην προσμέτρηση επιδομάτων κλπ)
Αυτά γιατί μαζί με όλες τις άλλες λέξεις (πλην της λέξης "συμφέρον")και η λέξη "ανιδιοτέλεια" έχει χάσει στις μέρες μας το νόημά της.
Κι αν γράφω αυτά τώρα για τις λέξεις το κάνω, επειδή χωρίς γιατρούς ζούμε, χωρίς τις λέξεις όμως είμαστε νεκροί.
Γιώργης Χολιαστός
@Γιώργης Χολιαστός
ἀγαπητέ Γιώργη, κατ'ἀρχήν καλωσόρισες στό μπλόγκ.
Σίγουρα χωρίς λέξεις εἴμαστε νεκροί καί χωρίς γιατρούς μέχρι τώρα τά κουτσοκαταφέρνουμε. Ἐπειδή ἔχω δεῖ ἀπό κοντά αὐτά πού κάνουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ὄχι μόνο τώρα ἀλλά χρόνια τώρα, νομίζω πώς ἴσως κάπου τούς ἀδικεῖς. Εἶναι πάντως γεγονός ὅτι μέ ἕνα Κράτος ἀπόν ὅπως δυστυχῶς εἶναι τό δικό μας, θά ἦταν καλό νά γίνονται περισσότερες προσπάθειες καί γιά τήν κάλυψη τῶν ἐγχώριων ἀναγκῶν, χωρίς ὄμως αὐτό νά σημαίνει ὅτι οἱ ἀνθρωπιστικές ἀποστολές πού γίνονται ἐκτός συνόρων δέν εἶναι ἄξιες ἐπαίνων -ἀκόμα καί ἄν κακόβνοουλα ὑποθέσω ὅτι δέν εἶναι ἀνιδιοτελεῖς-.
Ἄλλωστε, μέ τήν ἴδια λογική ἀφετηρία πάντα, δέν θά μποροῦσε νά ὑποτεθεῖ ὅτι καί οἱ πρωτοβουλίες πού ἔγιναν ἤ θά γίνουν ἀπό γιατρούς μέσα στή χώρα κάθε ἄλλο παρά άνιδιοτελεῖς θά εἶναι;
Εὐχαριστῶ γιά τήν παρέμβαση καί "νά μᾶς ἔρχεσαι"
Πρός Χολιαστός!
Ντροπή! Τίποτα άλλο δεν έχω να πώ σε έναν καναπεδάτο μπλογκριτικό σαν και εσένα. Η μόνη μου ερώτηση είναι αν το Χολιαστός έχει να κάνει με την χολή, την πικρόχολη σου άποψη για το εάν πρέπει να βοηθάει κάποιος έλληνες ή παλαιστίνιους, λές και ο πόνος έχει διαφορά, λές και εσύ γνωρίζεις αν αυτοί οι γιατροί το έχουν ήδη κάνει και για τους ακρίτες. Αλλά που να ξέρεις εσύ, απο τον καναπέ σου.
Περαστικά...σου εύχομαι ποτέ να μην δείς τα παιδιά σου στην κατάσταση που είναι τα παιδιά της παλαιστίνης σήμερα.
Να πάνε στα ελληνικά νησιά και στα βουνά εθελοντικά για ποιόν λόγο? Μήπως είμαστε σε πόλεμο? Μήπως είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και δεν το ξέρουμε? Ας προσληφθούν γιατροί εκεί και πιστεέψτε με θα πάνε...
Εκείνα τα ξεχασμένα μέρη είναι που χρειάζονται εθελοντές. Και ας έχουν προνόμια μετά. Και ας πηγαίνουν υστερόβουλα τι σημασία έχει?
Για τους τρεις παραπάνω φίλους.
Γκαμπριέλ.
Χαίρομαι που συμφωνείς. Η διαφορά μας είναι ότι εγώ τα σκατά τα λέω σκατά και συ περιττώματα.
Ανώνυμο.
Αχ! εσείς οι έλληνες! Πότε θα μάθετε να δεχόσαστε την αλήθεια χωρίς να φωνάζετε σαν αυτή να ήτανε ψέμα…
Αλέξανδρο.
Σωστός και πρόσβαρος φίλε. Και σοβαρός. Με δύο ενστάσεις. Πρώτη ότι και στην ειρήνη αρρωσταίνουν οι άνθρωποι. Και δεύτερο ενώ είναι Γραμματείς και Φαρισαίοι να μην αυτοαποκαλούνται δημόσια καλοί Σαμαρείτες.-με το σχόλιό μου απλά έβαλα τα πράγματα στη θέση τους.
Γιώργης Χολιαστός
Προς Γιώργο Χολιαστό:
όταν σχολιάζουμε επώνυμους ανθρώπους, ας μπούμε τουλάχιστον στον κόπο να δούμε ποιοί είναι.
Το άρθρο δεν αναφέρεται γενικά στους γιατρούς που πηγαίνουν σε ανθρωπιστικές αποστολές, αλλά στους "Γιατρούς της Ειρήνης". Δες το βιογραφικό του καθενός και μετά ζήτα συγγνώμη για τα σχόλια περί διορισμών, συμφέροντος κλπ. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ιδιώτες γιατροί οι περισσότεροι, που αφήνουν το ιατρείο τους και τις οικογένειές τους για να θεραπεύσουν ανθρώπους που έχουν πόνο, έτσι όπως ορκίστηκαν. Γι' αυτούς δεν έχει σημασία που είναι ο άνθρωπος, αλλά ότι αυτός πονάει. Πλημμύρες, σεισμοί, πόλεμοι και άλλα δεινά είναι η αφορμή που θα πάνε για να προσφέρουν. Και ποιό είναι το αντάλλαγμά τους; Θεραπεύοντας τους άλλους, να θεραπεύσουν και λίγο την ψυχή τους.
Από το Κράτος δεν έχουν πάρει ποτέ χρήματα. Και τα ναύλα τους ακόμα, τα πληρώνουν από την τσέπη τους. Ίσως να είναι βέβαια λίγο δύσκολο σε σένα να καταλάβεις πώς υπάρχουν άνθρωποι που ενεργούν με αυτόν τον τρόπο και με αυτό το σκεπτικό. Γι' αυτό και ψάχνεις ιδιοτέλειες και συμφέροντα. Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι και άλλοι χαρακτήρες σε αυτόν τον κόσμο. Δεν έχουν όλοι το προσωπείο που έχεις εσύ συνηθίσει να συναναστρέφεσαι. Ξανασκέψου ότι θα μπορούσες κι εσύ να προσφέρεις σε ανθρώπους που υποφέρουν, όπου και να είναι κι ας μην είσαι γιατρός. Όχι σε χρήμα αλλά σε υπηρεσία. Όποια δουλειά και να κάνεις. Ίσως έτσι ξυπνήσεις και εσύ μια μέρα, κοιτάξεις στον καθρέπτη και δεις ένα άλλο πρόσωπο, πιο γαλήνειο και πιο ευτυχισμένο. Όπως αυτό που βλέπουν τα παιδιά του μικροβιολόγου Νίκου Δούση-Ρασσιά στο πρόσωπο του πατέρα τους, όταν γυρίζει από μια ανθρωπιστική αποστολή.
Ε.Χ.
Δημοσίευση σχολίου