τηλε-καταφύγια

Μέσα στήν ἐπιδημία τῶν ἀτέλειωτων πάνελ (χωρίς πολλές-πολλές εἰκόνες, ἐννοεῖται) πού ἔπαθαν τά ἰσραηλινά τηλεοπτικά κανάλια κατά τή διάρκεια αὐτοῦ τοῦ πολέμου -πού, ἄς μή γελιώμαστε, ἀκόμα μοιάζει νά ψάχνει τόν πραγματικό ἀντικειμενικό του σκοπό- καί τήν κάλυψη τῶν γεγονότων κατά τρόπο ὄχι καί τόσο σύμφωνο μέ αὐτό πού συνηθίζουμε νά λέμε ἔμεῖς οἱ ἁπλοί τηλεθεατές "δημοσιογραφική δεοντολογία", θά ἦταν ἀδικία νά μή γίνει λόγος γιά τή μόνη τηλεοπτική "ἀποκάλυψη" πού ξεπήδησε ἀπό τά UHF τῆς χώρας τίς τελευταίες τρεῖς ἑβδομάδες.

Πρόκειται γιά τό "Δωμάτιο τῆς Χάνι", τήν καθημερινή τετράωρη ζωντανή ἐκπομπή τῆς ἰσραηλινῆς ἐκπαιδευτικῆς τηλεόρασης, πού ἀρχίζει στίς 9 τό πρωί καί τελειώνει κάποτε μετά τό μεσημέρι -ἐφόσον δέν διακοπεῖ ἀπό κάποια ζωντανή σύνδεση ἀπό κάποια πόλη τοῦ νότου ὅπου θά ἔχει πέσει κάποιος πύραυλος-. Τό "Δωμάτιο τῆς Χάνι", μέ μόνιμη μουσική ὑπόκρουση κάποια ἤρεμα παιδικά τραγουδάκια στό πιάνο καί μέ κρέμ-πάλ χρώματα γιά φόντο, εἴχε ἐξασφαλισμένο κοινό καί σίγουρη ἐπιτυχία. Παρουσιάστρια εἶναι ἡ Χάνι Ναχμίας, μέ καταγωγή ἀπό τόν Πειραιᾶ, πασίγνωστη στή χώρα ἀπό τά παιδικά μιούζικαλ καί βέβαια ἀπό τήν ἐκπομπή της αὐτή -μία ἀπό τίς μακροβιότερες τῆς κρατικῆς τηλεόρασης-.

Χάνι Ναχμίας

Ἀπό τήν πρώτη μέρα πού ξέσπασε ὁ πόλεμος στή Γάζα, τό "Δωμάτιο" ἄλλαξε θεματική καί φυσιογνωμία, ἀποκτῶντας φανατικό κοινό: τά παιδιά προσχολικῆς ἠλικίας καί τούς μαθητές τοῦ Δημοτικοῦ πού βρίσκονται στίς πόλεις τοῦ νότου, ἀφού ὅλες αὐτές τίς μέρες ὅλα τά σχολεία ἐκεί εἶναι κλειστά καί τά παιδιά βρίσκονται μεταξύ σπιτιοῦ καί καταφυγίων- καί (ἄρα) σέ στιγμές σχετικῆς ἠρεμίας, βλέπουν τηλεόραση...
Κύριο περιεχόμενο τῆς ἐκπομπῆς αὐτές τίς μέρες εἶναι νά παραδίδονται ζωντανά ἀπό τό στούντιο τά μαθήματα πού "χάνονται" ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν ἀναγκαστικῶν διακοπῶν. Οἱ δάσκαλοι καί οἱ δασκάλες -πάντα νέοι καί νέες καί πάντα ντυμένοι μέ χαρούμενα χρώματα- διαδέχονται ὁ ἕνας τόν ἄλλο μέ ἕνα βιβλίο στό χέρι καί... ἀρχίζει τό μάθημα ἀπό τηλεοράσεως. "Λοιπόν παιδιά, οἱ μαθητές τῆς Γ' Δημοτικοῦ νά πᾶτε στή σελίδα 52 τοῦ βιβλίου Ἱστορίας..." καί στή συνέχεια οἱ μαθητές ...τηλεφωνοῦν γιά νά κάνουν ἐρωτήσεις.

Στά διαλείματα τῶν ἰδιότυπων αὐτῶν τηλε-μαθημάτων ἡ Χάνι μιλάει ζωντανά μέ ὅσα παιδιά (κυρίως προσχολικῆς ἠλικίας) παίρνουν τηλέφωνο στό στούντιο γιά ..παρέα. Καί ἀρχίζει ἡ ψιλή κουβέντα γιά τό πῶς περνοῦν αὐτές τίς δύσκολες μέρες. Καί πολύ συχνά ἡ συνομιλία διακόπτεται ἀπό κάποιο συναγερμό. Ἔτυχα σέ τρεῖς περιπτώσεις πού συνέβη αὐτό. Ἀπό τό τηλέφωνο ἀκουγόταν ὁ συναγερμός (σπάνιος ἤχος γιά τά ἰσραηλινά κανάλια αὐτές τίς μέρες!), ἡ παιδική φωνή ἀπό τήν ἄλλη ἄκρη τῆς γραμμῆς ἀρχίζει νά τρέμει.
"Χάνι μου, ἔχουμε συναγερμό. Πρέπει νά σ'ἀφήσω τώρα γιά νά πάω στό καταφύγιο μέ τή μαμά καί τόν μπαμπά".
"Ἐντάξει γλυκιά μου. Νά ἀκοῦς τή μαμά καί τόν μπαμπά καί νά εἴσαι καλό κορίτσι τώρα. Καί νά μέ πάρεις ὅταν γυρίσετε σπίτι", ἀπαντάει χαρακτηριστικά ἀργά ἡ παρουσιάστρια, χαμογελαστά καί μέ σταθερή, ἤρεμη φωνή.
Καί τό πιάνο ποτέ δέ σταματᾶ νά παίζει χαρούμενα παιδικά τραγουδάκια.

Παιδιά μέ ἤ χωρίς καταφύγια, μέ τηλεόραση ἤ χωρίς, τραυματισμένα σωματικά ἤ ψυχικά, ἀπό τή Γάζα ἤ ἀπό τό νότιο Ἰσραήλ, εἶναι ὅλα παιδιά καί εἶναι ὅλα ἀνεξαιρέτως θύματα αὐτῆς τῆς τραγικῆς ἱστορίας πού δέ λέει νά σταματήσει.

Μά πόσες ὥρες ἔμειναν μέχρι τίς 20 Ἰανουαρίου;