ἀποκλίνουσα κοινωνία

Αὐτή τήν ἀνάρτηση ἄρχισα νά τή γράφω μέ τό πού ἄρχισαν τά θλιβερά γεγονότα στή χώρα. Τήν ἔσβησα. Μετά τήν ξανάγραψα. Μετά τήν ἀποθήκευσα στά "πρόχειρα". Ὕστερα τήν ξανάσβησα καί τελικά ἀποφάσισα νά περιμένω γιά νά προλάβω νά φιλτράρω πρῶτα πρῶτα μέσα μου τίς σκληρές εἰκόνες καταστροφῆς καί χάους πού ποτέ δέν ξαναεῖδα νά συμβαίνουν ἐδῶ. Ποτέ δέν αἰσθάνθηκα τόσο ἀπροστάτευτος στήν ἴδια μου τήν πατρίδα. Ποτέ δέ μᾶς ξαναεῖδα νά ἔχουμε χάσει κάθε μέτρο. Ποτέ δέν ξαναεῖδα ἕνα Κράτος, τό δικό μας, νά εἶναι καί νά δηλώνει περισσότερο "ἀπῶν" ἀπό αὐτές τίς μέρες πού διανύουμε. Ποτέ δέν εἶδα αὐτή τή χώρα νά καίγεται, νά λεηλατεῖται, νά χάνεται ἡ ἔννοια τῆς "χώρας" σέ ἕνα βράδυ, πού τό ἀκολουθεῖ ἀκόμα ἕνα, καί τήν ἐπομένη ἀκόμα ἕνα, καί χθές, καί ἀπόψε, καί αὔριο, και πιθανότατα μεθαύριο. Καί κανείς δέν ξέρει μέχρι πότε δέν θά ἔχουμε αὐτό πού μάθαμε νά λέμε "χώρα". Μόνη ἀπόδειξη ὕπαρξης Κράτους ἦταν ἡ...ΕΡΤ πού, περιέργως πῶς, ἀκόμα ἐκπέμπει. Καί δέν ἔχω καταλάβει γιατί..

Δέν ἐπιθυμῶ νά προσωποποιήσω τήν κατάντια μας, παρά τή θλίψη πού προκαλεῖ ὁ χαμός ἑνός ἀθώου παιδιοῦ 15 χρονῶν πού ἔφυγε ἀπό αὐτόν τόν κόσμο πραγματικά ἄδικα καί ἡ μητέρα του δέν θά τον δεῖ νά γίνεται ἄνδρας. Δέν θά μπῶ στή διαδικασία νά στείλω στά τάρταρα ἕναν ἐξ ἴσου ἄτυχο ἤ/καί κακῶς ἐκπαιδευμένο ἀστυνομικό, πού δέ θά δεῖ ἀπό κοντά τά δικά του παιδιά νά μεγαλώνουν. Οὔτε πιστεύω ὅτι τό κοινωνικό μας ἀδιέξοδο καί ὁ γόρδιος δεσμός που καλούμαστε ὅλοι νά λύσουμε θά λυθεῖ μέ τήν παραίτηση τῆς κυβέρνησης ἤ μέ οἰκονομικά πακέτα ἐνίσχυσης, πού ἐν τέλει μόνο οἱ φτωχοί φορολογούμενοι θά κληθοῦν νά πληρώσουν.

Ὁ φόνος τοῦ ἀθώου αὐτοῦ παιδιοῦ ἦταν ὁ καταλύτης γιά τήν ἐδῶ καί χρόνια κοινωνική βόμβα μολότωφ πού ἔψαχνε τήν ἀφορμή νά πέσει στά κεφάλια μας. Καί, ὀρίστε, πραγματοποιήθηκε ἡ ἀπάντηση πού ὅλοι ἀφήναμε νά πλανᾶται στήν ἀτμόσφαιρα ἀναρωτώμενοι "μά, ποῦ θά πάει αὐτό..". Γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά μήν εἴχαμε ψιλιαστεῖ τί περίμενε αὐτή τή χώρα. Μιά χώρα ἀπό πολίτες δεμένους χειροπόδαρα μέ ἀπλήρωτα δάνεια, μέ ἀκάλυπτες ἐπιταγές, μέ μισθούς-κοροϊδία, μέ συντάξεις-ἀνέκδοτο, μέ ἀσφάλιση-ψευδαίσθηση ἐνώ ἡ ἀνεργία, ἡ ἀνέχεια, ἡ ἀπουσία προοπτικῆς καί ἑλπίδας ἔγιναν οἱ ὁλοένα καί περισσότερο πιστοί σύντροφοι τοῦ μέσου νεοέλληνα. Καί ὅλα αὐτά ὑπό τή σκιά ἄδειων βουλευτικῶν ἑδράνων κάθε χρώματος, πού ὅμως ὅλοι ἐμεῖς πληρώνουμε πάρα μά πάρα πολύ ἀκριβά χωρίς κανένα ἀπολύτως άντίκρισμα, ὅπως ἀποδεικνύεται ἐδῶ καί πάρα πολλά χρόνια. Ὑπό τή σκιά καμμένων δασῶν, χαμένων εὐκαιριῶν, κλεμένων χαρτιῶν, ἀπλησίαστων τιμῶν, γελοίων συνθημάτων, ἀφελῶν ὑποσχέσεων, κενῶν λόγων, ἀπουσίας πράξεων, ἀνυπαρξίας εὐθιξίας, ἀποψιλωμένων ἀπό ἠθική συνειδήσεων καί πολλῶν μά πολλῶν κενῶν περιεχομένου ψηφοδελτίων.

Πολλοί, ἀπορημένοι παρακολουθούσαμε "ποιά εἶναι τέλος πάντων αὐτή ἡ νέα γενιά ἐφήβων" πού ἕνα ὡραῖο βράδυ σηκώνει μιά ὁλόκληρη χώρα στό πόδι. Μά ἦταν ἁπλῶς θέμα χρόνου ὅλοι αὐτοί οἱ ἔφηβοι δέκτες τῆς ἀπελπισίας τῶν γονιῶν τους νά γίνουν κι αὐτοί μέ τή σειρά τους "πομποί". Κι ἄς νομίζαμε ὅτι αὐτά τά μάτια, τά ἀποβλακωμένα ἀπό τά playstation καί τίς ὀθόνες τῶν κινητῶν, δέν ἔβλεπαν τί γίνεται γύρω τους. Μόνο πού ὅσο νεώτερος εἴσαι, τόσο λιγότερο φιλτράρεις αὐτά πού αἰσθάνεσαι, τόσο λιγότερο μπαίνεις στή διαδικασία νά βάλεις σέ τάξη ἐρεθίσματα, συναισθήματα, θυμό, θλίψη, ἀπελπισία.

Ἀφορμή καί εὐκαιρία ἐκδήλωσης συσσωρευμένου θυμοῦ στάθηκε ἕνας θάνατος γιά τόν ὁποῖο εὐθύνεται ἀστυνομικός, ὁ δημόσιος ὑπάλληλος δηλαδή πού προσωποποιεῖ τή δεδομένη στιγμή τό δεδομένο ἄχρηστο κράτος, ἕνα κράτος πού γιά δεκαετίες ἀποδεικνύεται ἀνεπαρκέστατο σέ κάθε τομέα.
Τό περασμένο καλοκαίρι χάσαμε 80 ἀνθρώπους μές στίς φλόγες -καί ὅλοι μας τό κατάπιαμε βουβοί. Αὐτά τά Χριστούγεννα ὅμως μέ ἕναν νεκρό κάηκε ἡ χώρα. Τόσον καιρό τό καζάνι ἔβραζε, ἀλλά κανείς ἀκριβοπληρωμένος βουλευτής κανενός χρώματος δέν φάνηκε νά τό πῆρε χαμπάρι.


Καί ὕστερα ἤρθαν οἱ κουκούλες.
Καί σπάσανε ὅ,τι ἔβρισκαν γύρω τους.
Καί ἔκαψαν.
Καί λεηλάτησαν.
Καί οἱ ἐξαθλιωμένοι ξένοι μετανάστες ἔκαναν τό ὄνειρό τους πραγματικότητα -νά ἀποκτήσουν ἐπιτέλους αὐτό τό super κινητό καί τά μαῦρα γυαλιά ἡλίου, μέσα στό καταχείμωνο, γιά νά βλέπουν πιό μαύρες τίς μέρες τους, κι ἄς διανύουμε ἐποχή μέ τή μικρότερη μέση ἡλιοφάνεια-.
Οἱ ἄνθρωποι τῆς διπλανῆς πόρτας ψιλάφησαν τό κρυφό τους πρόσωπο. Εἴτε τό ἔκρυψαν καί ἐπιτέθηκαν, εἴτε τό ἔδειξαν καί ἔδειραν, εἴτε ἔτρεξαν νά σωθοῦν, διαλέγοντας καθένας ἀπ'αὐτούς τό ρόλο πού τούς ταίριαζε μέσα σέ αὐτή τή ζούγκλα, τήν ἀνθρώπινη ζούγκλα, πού σέ ἀντίθεση μέ αύτή τῶν ζώων, δέν ἔχει κανόνες, δέν ἔχει φραγμούς, δέ γνωρίζει ὄρια.
Ὅλοι ἐναντίον ὅλων.
Ἕνα τρελλό ψηφιδωτό κοινωνικῶν ὀμάδων -πού οἱ ἐφησυχασμένοι ἀπό μᾶς νομίζαμε ὅτι χάζευε ἀποχαυνωμένο τά lifestyle περιοδικά τό ἕνα μετά τό ἄλλο- ἀποφάσισε ὅτι δέν θέλει νά ἀποτελεῖ μουσειακό κομμάτι, ὅτι δέν θέλει νά τό παρατηροῦν οἱ "εἰδικοί" ἀπό μακρυά.
Καί τό πάζλ διαλύθηκε -ἦταν τόσο εὔκολο πιά-
Καί μαζί με αὐτό, μιά χώρα.
Καί τό καράβι ἐδῶ καί μιά βδομάδα ταξιδεύει ἀκυβέρνητο. Οἱ σηματοδότες στούς δρόμους δείχνουν νά ἀναβοσβήνουν ἀπό μόνοι τους. Τά τηλέφωνα λειτουργοῦν ἀπό κεκτημένη ταχύτητα. Οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι δέν ἔχουν ἀφεντικό. Χτυπᾶνε κάρτα γιατί ἔτσι συνήθισαν.

Ἡ μόνη ἀπόδειξη πώς ὑπάρχει αὐτό πού λέμε 'κράτος' εἶναι μόνο ἡ ..ΕΡΤ, ἡ ὁποῖα ὅπως ἀκριβῶς κάνουν καί τά ίδιωτικά ξαδέλφια της, ἀφού προβληθεῖ τό ἀνατριχιαστικά ἀξέχαστο ἐκεῖνο βίντεο μέ τό λιντσάρισμα σέ κατάστημα κινητῶν τηλεφώνων στήν πλατεία Βικτωρίας, σπεύδει νά γεμίσει τόν κουρβανά της μέ διαφημίσεις γιά "οἰκονομικά πακέτα κινητῆς τηλεφωνίας"- τί ἄλλο;

Εἴμαστε ἔτοιμοι νά δοῦμε τό τέλος τοῦ ἔργου;