Turkish bus culture ἤ "πῶς δέ θά σέ λοξοκοιτᾶνε στά τούρκικα ΚΤΕΛ"

Δέν θά ἦταν ὑπερβολή νά πῶ, ὅτι αὐτό πού πραγματικά ζηλεύω, ὅποτε βρίσκομαι στήν Τουρκία εἶναι οἱ ἄριστες μέχρι ἀηδίας πλέον μετακινήσεις μέ τά ΚΤΕΛ τῆς γείτονος. Σε μία ἀχανῆ χώρα, πού κατά ἕναν ἀδιευκρίνιστο λόγο οἱ ἐσωτερικές ἀεροπορικές συγκοινωνίες παραμένουν ἀγκυλωμένες -μέ ὄχι πολύ συχνά δρομολόγια καί μέ ὑποχρεωτική στάση στό μακρυνό ἀεροδρόμιο τῆς Κωνσταντινούπολης- , τά λεωφορεῖα εἶναι αὐτά πού οὐσιαστικά "βγάζουν τό φίδι ἀπό τήν τρύπα".
Ἔτσι, μέ τά χρόνια ἀναπτύχθηκε μία ἰδιότυπη "turkish bus culture" πού ὅλοι τήν ἔχουν πάρει πάρα μά πάρα πολύ σοβαρά -ὅπως καί ἐγώ ἐπίσης ὅποτε ἰκανοποιῶ τίς ταξιδιωτικές μου ἐμμονές-.

ἀ-πα-ραί-τη-το τό λουστράρισμα τῶν παπουτσιῶν
πρίν νά μπεῖ κανείς στό λεωφορεῖο!
ἀπό τόν μικρό σταθμό λεωφορείων τῆς κωμόπολης Milas

Ἔτσι, τό νά κλείσεις εἰσιτήριο μέ μία ἀπό τίς δεκάδες ἰδιωτικές ἐταιρείες εἶναι ἕνα Θέμα -μέ θῆτα Κεφαλαῖο-, πού χρήζει καί τῆς ἀνάλογης ἐπισημότητας (ὅπως κάποτε ἦταν γιά μᾶς ἡ διαδικασία νά κλείσεις μιά θέση στήν πάλαι ποτε κραταιᾶ Ὀλυμπιακή). Ἐπιμελῶς ντυμένοι -μέ τό μαλλί προσεκτικά κουρεμένο ἤ ὅπωσδήποτε μέ τζέλ οἱ ἄντρες καί οἱ γυναῖκες εἴτε χτενισμένες εἴτε μαντηλοφορούσες- κάθονται στίς ἀριθμημένες θέσεις πού εἶναι ἤδη καθορισμένες στό μηχανογραφημένο εἰσιτήριο. Αὐτή ἡ ἀσυνήθιστη γιά τά δικά μας δεδομένα τάξη δικαιολογεῖται στό ὅτι οἱ θέσεις εἶναι κατά τέτοιο τρόπο κρατημένες ὥστε νά μήν τύχει νά κάτσει μιά γυναῖκα δίπλα σέ ἕναν ἄγνωστό της ἄντρα. Ὅταν μάλιστα ὁ ἐπιβάτης τυχαίνει νά εἶναι τουρίστας, ἡ θέση του εἶναι πάντοτε κρατημένη στό παράθυρο!

Τό ταξίδι ἀρχίζει καί ὁ "λεωφορειοσυνοδός" (πού τελεῖ χρέη ἀεροσυνοδοῦ καί εἶναι πάντοτε ἄντρας καί ποτέ γυναῖκα -γιά κάποιο λόγο πού τόσα χρόνια ἐπίσης δέν ἔχω καταλάβει- ) παίρνει τό μικρόφωνο, καλωσορίζει τούς ἐπιβάτες, ἀνακοινώνει σέ ποιά πόλη θά πᾶμε καί σέ πόση ὥρα θά φτάσουμε καί ἀμέσως μετά γυρνάει ἀπό κάθισμα σέ κάθισμα γιά νά προσφέρει κολόνια γιά τά χέρια τῶν ἐπιβατῶν. Καί ξαφνικά, ὅλο τό λεωφορεῖο μυρίζει πατσουλί, τό ὁποῖο μή σᾶς πῶ ὅτι μυρίζει καί ὠραῖα.
Ἐλάχιστοι εἶναι αὐτοί πού τό σνομπάρουν.

ἌΑΑΑ!!! Ἀνάσανα!!

Στή συνέχεια τό πρόγραμμα λέει "τσάι ἤ καφές". Ὁ μέσος τούρκος ἐπιβάτης δέν καταδέχεται νά πιεῖ ἄλλο καφέ πλήν τοῦ "τούρκικου" βεβαίως, ὁπότε καί ὅλοι πίνου(με) τσάι, κι ἄς εἶναι καί Lipton.
Καί κάπου στά ἐνδιάμεσα ξανάρχεται ὁ λεωφορειοσυνοδός πού λέγαμε μέ κέικ, σοκολάτες ἤ κράκερ ἀνά χεῖρας...

ἐ , ναί ! Τσάι λοιπόν!

Στό μεταξύ, τά τελευταῖα χρόνια καί μετά ἀπό τίς ἀλλεπάλληλες ἐκρήξεις πού γίνονται κατά καιρούς ἀπό τούς (κακούς) Κούρδους, προστέθηκε καί ἄλλος ἕνας κανόνας στό σαβουάρ-βίβρ τῶν τουρκικῶν ΚΤΕΛ :
Ὁ καλός ἐπιβάτης πρέπει νά ἔχει κλειστό τό κινητό του καθ'ὅλη τή διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ -προφανῶς γιά νά μή στέλνει sms στούς τρομοκράτες πού καραδοκοῦν δίνοντάς τους ἔτσι κάποιο ὕποπτο ''στίγμα''!! -κάτι πού οὔτε κἄν οἱ τρομοκρατόπληκτοι δαιμόνιοι Ἰσραηλινοί δέν ἔχουν ἀκόμα ἐφαρμόσει!!-

"Παρακαλεῖσθε νά ἀπενεργοποιήσετε τά κινητά σας"

Κάπως ἔτσι, λοιπόν, ἰκανοποιεῖται ἡ ἀεροπορική στέρηση τῶν γειτόνων μας, ἐνώ οἱ ἐταιρείες λεωφορείων "ΚΤΕΛ" κάνουν ὅ,τι περνᾶ ἀπ'τό χέρι τους νά δώσουν τήν ψευδαίσθηση στούς ἐπιβάτες ὅτι στήν οὐσία μέ τά λεωφορεῖα τους ..."πετᾶς"! (κι ἄς πᾶνε τό πολύ μέ 50 χλμ/ὥρα, καί πολύ καλά κάνουν!)

Ἀπόδειξη;
....Μά οἱ στολές τοῦ "πληρώματος"!!!

Παπιγιόν καί γιλέκο γιά τόν "λεωφορειοσυνοδό"....

.....καί γραβάτα γιά τόν ὀδηγό!!
πού τόν λένε καί "kaptan"
(δηλαδή "καπετάνιο"ἤ "πιλότο" τουρκιστί, διαλέξτε)

Καθόλου δέ μέ χαλᾶνε ὅλ'αὐτά ἐμένα πάντως.
Ἀλλά ἤθελα νά'ξερα...
τόση τάξη ἐμεῖς ἄραγε θά τήν ἀντέχαμε ;;;