ἀντί πινακίου...

Δέν ἔχω μετρήσει ἀκριβῶς πόσες διαφορές ἔχουμε μέ τούς γείτονές μας ἀπό Ἀνατολάς , τό σίγουρο πάντως εἶναι ὅτι ὅταν τό θέμα ἔρχεται στό φαϊ, τότε ἔνθεν καί ἔνθεν ξεπροβάλλουν κάτι χαμόγελα ἄλλο πρᾶμα. Κι ἐπειδή διανύω μία περίοδο διαίτης καί πολλαπλῶν στερήσεων ἀπό γαστρονομικῆς τοὐλάχιστον ἄποψης, λέω νά τελειώσω τίς ἐκ Τουρκίας ἀναρτήσεις μέ κάτι πού να τρώγεται καί να χωνεύεται καί νά σᾶς φανεῖ καί χρήσιμο κάποια στιγμή (τά παράλια κοντά εἶναι).

Ἀφήνω τά λίγο πολύ γνωστά κεμπάπ καί σουτζούκ-λουκούμ γιά ἄλλους μπλόγκερ καί μπαίνω στό ψητό πού στήν προκειμένη περίπτωση εἶναι το φημισμένο παγωτό τῆς μακρυνῆς πόλης Καχραμάνμαρας (μτφ. Ἡρώων Ἄστυ) -ἤ ὅπως λεγόταν κατά τήν πρό Ἀτατούρκ ἐποχή- ἀπλῶς Μαράς (δηλαδή: Ἄστυ).
Μά τί σχέση ἔχει τό Μαράς μέ τά παράλια; Εἶναι μίιιιιλια μακρυά, στήν Κεντρική Ἀνατολία!
Καί ὄμως ἔχει! Γιατί τό παγωτό του βρίσκεται παντού, ὅπου δηλαδή ὑπάρχει παγωτατζίδικο ὀνόματι MADO, πού δέ σημαίνει τίποτε ἄλλο ἀπό τίς πρώτες συλλαβές τῆς ἁπλῆς φράσης Maraş Dondurması , ἤτοι Παγωτό τοῦ Μαράς (δηλαδή του Ἄστεως..).
Κι ἄν ἡ μοίρα σου τό λέει νά διαβεῖς ἅπαξ τό κατώφλι τοῦ MADO, τότε πάντα θά σέ τρώει τό...Μαράς νά γυρίσεις πίσω.

Αὐτό ρέ παιδιά δέν ἦταν παγωτό - Ἦταν ποίημα!

Ἰδού!

Δέν εἶναι ...Κόλασις;;

Λοιπόν, ἐγώ σέ τέτοια κόλαση σουβλίστηκα τό περασμένο σαββατοκύριακο.
Οἱ όδηγίες γιά νά ὑποφέρετε κι έσεῖς κρύβονται στίς έξῆς ἁπλές λέξεις, πού ἔτσι καί τίς άπομνημονεύσετε...καήκατε ὅπως κάηκα κι έγώ.
Sâde (προφέρεται "Σᾶαντέ") ΔΕΝ σημαίνει παγωτό βανίλια. Σημαίνει 'ἁπλό' παγωτό, παγωτό 'ἄσπρο' , χωρίς νά ἔχει κάποια ιδιαίτερη γεύση φρούτου ἤ γλυκοῦ. Εἶναι τό ἁπλό ἄσπρο παγωτό πού ἔχει ὄμως μία ἀνεπαίσθητη δόση μαστίχας.
Karadut ("Καραντοῦτ") εἶναι τό ἀγριοκέρασο -πού γιά τούς ἰταλομαθεῖς ἀντιστοιχεῖ στό Mirtillo.
Ἀκαταμάχητος συνδυασμός μέ σιρόπι βύσσινο ἤ σοκολάτας καί -ἄντε- καί λίγο φυστικάκι πασπαλιστό..

Καί γιά νά μήν αφήνουμε κενά:
Τιμή;
οὔτε δύο εὐρώπουλα.

Ἀλλά τό ὄργιο δέν τελειώνει ἐδῶ.
Κι ἄν ἔχει κυκλοφορήσει ὅτι ἡ γείτων φημίζεται γιά τά Γιαουρτλοῦ καί τά Λαχματζοῦν της, πλανώμεθα πλάνην οἰκτράν.
Ἡ Τουρκία εἶναι ἡ χώρα τῆς...Φακῆς. Ναί, τῆς γνωστῆς σέ ὅλους μας φακῆς, πού ἐδῶ ἔχει ἀδίκως συνδεθεῖ μέ αὐτό τό ἀντιαισθητικό καφετί χρῶμα - καί δικαίως τά ἑλληνόπουλα τήν ἀπεχθάνονται ἔτσι πού τη βλέπουν -. Λοιπόν, ἡ φακή στήν Τουρκία, ἀγαπητοί, εἶναι κίτρινη καί οὐδεμία σχέση ἔχει μέ αὐτό πού ξέρουμε καί μέ ὅ,τι αὐτό ἴσως συνεπάγεται. Εἶναι μάλιστα τόσο δημοφιλής ὥστε τό συνηθέστερο πρῶτο πιάτο χειμώνα-καλοκαίρι , μεσημέρι-βράδυ εἶναι.....

ααααὐτό!

Οἱ Τοῦρκοι τή λένε Mercimek ("Μερτζιμέκ" -δέν ἀκούγεται καλύτερα;- ) καί τόσο τή λάτρεψα πού κουβάλησα δύο συσκευασίες τῶν δυόμισι κιλῶν ἀπό τίς κόκκινες φακές πού τρῶνε μετά μανίας στά ἀπέναντι παράλια. Ὅσο γιά τό πῶς μαγειρεύονται, ὁ Θεός τῆς φακῆς μοῦ ἀποκαλύφθηκε στό καράβι τῆς ἐπιστροφῆς, ὅταν μετά ἀπό πολύ μά πάρα πολύ καιρό ξανασυνάντησα μιά πολύ καλή φίλη συντοπίτισσά μου πού εἴχε πάει νά βρεῖ συγγενεῖς της στό ἀπέναντι λιμάνι τοῦ Μαρμαρίς, καί μοῦ ἔγραψε χαρτί καί καλαμάρι πῶς τελικά μαγειρεύεται αὐτή ἡ καταπληκτική φακή.
Ἀπό κουζίνα ἔχω μαῦρα μεσάνυχτα, ἄλλά μέσω αυτῆς τῆς λιγουρεμένης ἀνάρτησης, περιμένω ἐθελόντριες -καί μάλιστα σε δικό μου χῶρο!-

Ἀντιγράφω λοιπόν τό σημείωμα πού γράφτηκε στό καράβι...
...κι ἐσεῖς ξέρετε τί θά κάνετε :

Φακές...Τουρκίας
Δοσολογία για 4 άτομα -
Αδειάζουμε 2 μεγάλες κούπες κόκκινη φακή στην κατσαρόλα με νερό, τις πλένουμε και τις σουρώνουμε. Καθαρίζουμε 2 καρότα και 2 μεγάλες πατάτες και τα κόβουμε σε μικρά κομματάκια. Φακές, καρότα και πατάτες τα βάζουμε όλα μαζί στην κατσαρόλα και ανάβουμε σε μέτρια φωτιά για 20' έως 30'. Στη συνέχεια ανακατέβουμε όλο το μίγμα στο μπλέντερ ...ώσπου να γίνει η σούπα της φωτογραφίας. Αλάτι βάζουμε κατά το δοκούν, όπως και δε θα έβλαπτε αν μπει κι ένας κύβος ζωμού από βοδινό. Τώρα, αν προσθέσουμε και δύο ντομάτες στο μίγμα, τότε θα γίνει λίγο πιο κοκκινωπή η όλη κατάσταση... δεκτό κι αυτό.
-περί ορέξεως κολοκυθόπιτα-

Η κουζίνα μου , διαθέσιμη.
Αναμένω...