"ἀ-" στερητικόν

Δέν ξέρω πῶς νά σᾶς τό πῶ καί δέν ξέρω ἄν θά πρέπει νά καταφύγω σέ καμμιά καφετζοῦ, ἀλλά τόση γκαντεμιά μαζεμένη λίγες φορές στή ζωή μου ἔχω άντιμετωπίσει καί μάλιστα συγχρόνως.

Ἡ άρχή ἔγινε μέ ἕνα άναπάντεχο πρήξιμο στό δάχτυλο τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ πού δέν ἔλεγε νά εύθυγραμμιστεῖ μέ τά ὑπόλοιπα, καί μάλιστα σέ μία περίοδο πού ἡ δουλειά ἔτρεχε (κι ἔτρεχα κι έγώ νά τήν προλάβω).
"Ἄμέσως ἐξετάσεις αἵματος, νά άποκλείσουμε τήν πιθανότητα άρθρίτιδας!!!" ἰατρός εφη
Κι ἐγώ χάζευα ἀπό τή μιά 'τή γραμμή τῆς ζωῆς' καί στίς δύο παλάμες γιά νά σιγουρευτῶ ἄν ἦταν ὄντως τόσο μακρυά ὅσο θά ἤθελα καί ἀπό τήν ἄλλη τήν ἡμερομηνία γεννήσεως στό διαβατήριό μου (δηλαδή τόν γνωστό πιά Μπάμπη) (μά ἐπιτέλους ποῦ εἶναι αὑτή ἡ ταυτότητά μου; τήν ἔχασα;)
γιά νά αναρωτηθῶ:
Μά... μήπως εἶναι πολύ....νωρίς νά ἀποκτήσω ἀρθρίτιδα στά καλά καθούμενα;
Καί τότε πῶς ἐξηγείται αὑτό τό ἀγκυλωμένο δάχτυλο πού δέ λέει νά συνέλθει;
Πανικός ἐννοείται καί βούρ στό μικροβιολόγο.

Ἀποτέλεσμα;
Οὐρικό ὀξύ ἀνεβασμένο.
Ὑπέρ-ἀνεβασμένο, γιά νά'μαι εἰλικρινής.
Γιά νά εἶμαι ἀκόμα πιό εἰλικρινής, ἄν καθόταν κάποιος νά μέ...στύψει, μόνο οὐρικό ὀξύ θά ἔβγαινε!
Κομμένα λοιπόν τά κρέατα, οἱ πίτσες, τά delivery, τά McDonalds καί γιά δύο μῆνες -ἐκτός ἀπό ἕνα ξεγυρισμένο χαπάκι τήν ἡμέρα- θά κάτσω καί θά τρώω αὐτά τά ἄνοστα πράγματα πού κατά σύμπτωση ὀνομάζονται "ὑγιεινή διατροφή".
Μιά διατροφή μέ τήν ὁποία πρό πολλοῦ εἶχα κόψει διπλωματικές σχέσεις.
Εἴχαμε μα-λώ-σει , πῶς νά τό πῶ ἀλλιῶς.
Δέν εἶχα παρά νά συμφιλιωθῶ μέ αὐτή τήν ἄρτι ἐπιβληθεῖσα διατροφική στέρηση λοιπόν
Κι ἄς ἔτρεχαν τά σάλια μου τίς προάλλες βλέποντας μιά ταινία στήν τηλεόραση πού τό μόνο πού με εἶχε κρατήσει νά τή βλέπω (σπάνια βλέπω ταινίες στήν τηλεόραση) ἦταν....τά φαγητά πού ἔτρωγαν οἱ ἠθοποιοί.. Μιλάμε γιά τέτοια κατάντια δηλαδή! Πᾶνε οἱ ξεγυρισμένες μακαρονάδες μέ ντομάτες καί κρέμες γάλακτος νά ξεχύνονται στά κουταλοπήρουνα.
Ὅσο γιά τά τηγανητά σνίτσελ πού καταβρόχθιζα γιά ἕνα ὁλόκληρο μῆνα στό Τέλ Ἀβίβ, τά πηχτά χούμους καί τά παχιά κνάφε - ὅλ'αὐτά δέν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπό μιά γλυκόπικρη μακρινή ἀνάμνηση, πασπαλισμένη μέ ζάχαρη ἄχνη - ναί , αὐτή τή ζάχαρη πού χόρευε πάνω ἀπό τίς κρέπες σοκολάτας γιά τό τέλος...-.
Πᾶνε ὅλα!
Καί ὅλη αὐτή ἡ τραγική στέρηση θά διαρκέσει -λέει- ὥς τόν Νοέμβριο. Καί μόνο τότε θά δοῦμε πόσο οὐρικό θά ἔχει παραμείνει..

(μά συγγνώμη , τόσο κόπο ἔκανα γιά νά ἔχω ὅσο οὐρικό ἤθελα!
Καί τώρα πρέπει νά τό ..ἀποβάλω;
Δικό μου δέν εἶναι;)

Καί πάνω λοιπόν πού ἄρχισα νά ζῶ ΚΑΙ μέ αὐτούς τούς περιορισμούς,
ἀκριβῶς "στά καπάκια!" ἐνέσκυψε ΑΚΟΜΑ ἕνας..

Ἦταν βράδυ καί ὀδηγούσα ἀπό τήν πόλη πρός τά ἔξω. Καί ξαφνικά, πάνω στό φανάρι, χτυπάει τό κινητό. Καί ἐννοείται ὅτι τό σήκωσα -ὅπως κάνω πάντα δηλαδή ὅταν ὀδηγῶ-. Καί βέβαια ἄναψα μηχανικά καί ἕνα τσιγάρο (φταίω 'γω; ἀφοῦ ἡ κουβέντα σήκωνε τσιγάρο!). Καί ξέδεσα καί τή ζώνη τοῦ αὐτοκινήτου (γιατί ἔπρεπε νά τά πῶ ἔξω ἀπό τά δόντια, καί πῶς νά τά πεῖς ἔξω ἀπό τά δόντια ὅταν εἶσαι δεμένος; γίνονται αὐτά;). Καί ἡ κουβέντα πῆγε πολύ μακρυά, ὅπως ἄλλωστε κι ἐγώ, γύρω στά 10 χιλιόμετρα ἔξω ἀπό τήν πόλη... Ἐν πάση περιπτώσει, τελείωσε κι αὐτή ἡ κουβέντα -καί ὅπως ἄλλωστε στίς περισσότερες αὐτοῦ τοῦ εἴδους δέν ὀδήγησαν σέ κανένα συμπέρασμα-. Ἔκλεισα καί τό κινητό, ἔσβησα καί τό τσιγάρο καί ξανά πρός τή δόξα τραβοῦσα..

Ἐκείνη τή στιγμή ὄμως, στόν καθρέφτη εἶδα κάτι τό ἐξαιρετικά ἐνδιαφέρον, πού νομίζω ὅτι ἀξίζει νά σᾶς το πῶ. Ἕνα πολιτικό ὁλόασπρο αὐτοκίνητο νά βρίσκεται ἀκριβῶς ἀπό πίσω μου, νά σφυράει , νά μοῦ ἀναβοσβήνει τά φῶτα καί ἕνα χέρι ἀπό μέσα νά μοῦ δείχνει "σταμᾶτα, σταμᾶτα!" ἐνώ ὁ συνοδηγός ἀνέβαζε στήν ὀροφή τοῦ αὐτοκινήτου αὐτή τή λάμπα τῶν περιπολικῶν πού αναβοσβήνει!!
"Νά κάνω ἄκρη νά περάσουν οἱ ἄνθρωποι" σκέφτηκα.
Κι ἔτσι ἀκριβῶς ἔκανα, ὡς νομοταγής πολίτης πού πάνω ἀπό'λα εἶμαι..

Καί τότε συνέβη τό ἀναπάντεχο.
Οἱ ἄνθρωποι ἐμένα ἤθελαν.
"Γιατί δέ σταματᾶτε τόσην ὥρα; Σᾶς κυνηγᾶμε ἀπό τό κέντρο τῆς πόλης πού ἀνοίξατε τό κινητό καί ἔχουμε περάσει τά ὄρια τοῆ Δήμου κι ἐσεῖς ἀκόμα νά το κλείσετε!!"
Ἔμεινα.
"Μά ... δέ σας εἶδα!
Καί γιά ἕνα λεπτό!
Γιατί ἐσεῖς δέν εἶστε μέ τό περιπολικό;", ρωτάω καί μέ ὕφος.
Καί βέβαια είσπράττω καί ἕνα ἀνάλογο ὕφος -καί καλά νά πάθω...-

Ἀποτέλεσμα ;
Ἡ ἄδεια ὀδηγήσεώς μου ἔγινε καί αὐτή μιά γλυκόπικρη ἀνάμνηση ἀπό τό παρελθόν καί θά παραμείνει στά ἀσφαλῆ χέρια τῆς Τροχαίας γιά 30 συναπτές ἡμέρες καί νύχτες... Τό 'κυκλοφοριακό' μητρῶο μου ἐπιβαρύνθηκε μἐ 3 βαθμούς (μοῦ ἀπομένουν δηλαδή 22 πόντοι γιά νά ἐξωστρακιστῶ ἀπό τούς δρόμους διά παντός -ἤ μήπως καί λιγότεροι , μά ποῦ ἔχω καταχωνιάσει αύτές τίς κλήσεις πού ἔχω φάει κατά καιρούς;;;)... Καί νά καί μιά προστιμάρα 100 εὐρώ...


Ἐκτός λοιπόν ἀπό τό ὅτι τό μόνο πού μπορῶ νά τρώω ἐλεύθερα καί ἄνευ οὐδενός περιορισμοῦ εἶναι ἀέρας καί μάλιστα κοπανιστός , ὁ φετινός Ὀκτώβριος τἀ ἔφερε ἔτσι ὥστε νά μήν μπορῶ οὔτε νά κινηθῶ ἐλεύθερα. Καί μόνο πού σκέφτομαι ὅτι θά ξαναπιάσω τό τιμόνι μόνο ΜΕΤΑ τήν...παρέλαση τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, μέ πιάνει μία κάποια τρέλλα!

Μετά ἀπ' ὅλ' αὐτά, ἔ , δέ θέλει καί πολύ νά καταλάβει κανείς ὅτι οἱ ἀναρτήσεις ψιλοαραιώσανε τελευταῖα.

Ἔπρεπε νά ..εὐθυγραμμιστεῖ
καί τό ρημάδι τό δάχτυλο ἄλλωστε!..