βάρδια Δευτέρας, 2-6

Η Β' Χειρουργική αρχίζει και διαβρώνεται μου φαίνεται.

Το μεσημέρι ήταν γεμάτο με όλους και όλες τους ιταλούς και ιταλίδες μποέμ τύπους και τύπισσες της Παλιάς Πόλης. Αν και στα γνωστά μπαρ όλοι και όλες δεν είναι τίποτε άλλο παρά το normal background, για να είμαι ειλικρινής ψιλοπαραξενεύτηκα σήμερα που το 'φυσικό μας περιβάλλον' μεταφέρθηκε έτσι ξαφνικά στο Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου και στον Θάλαμο αριθμό 11 του Θανάση μας.
Ναι μεν το φχαριστήθηκε, αλλά μετά έπεσε ξερός (αλλά εντελώς όμως).

"Γαβ, αυτή η κουρτίνα θα πρέπει να κλείσει μου φαίνεται".
"Να κλείσει λοιπόν. Το παράκανες. Μόνο μπρέηκντανς δε χόρεψες σήμερα με τα party animals!", γέλασα
Ρε που να πάρει.
Μα, να πετάω τόσο καλές ατάκες (ισχυρίζομαι εγώ τώρα) και ο Θανάσης να βυθίζεται στον ύπνο πριν καν τις αποτελειώσω... -και να αναγκάζομαι να τις αραδιάζω εδώ, μήπως και βρω "κοινό"-...

Ρε τι πάθαμε...

Και πάνω που έκλεινε τα μάτια, μετά από 5 ολόκληρες μέρες και νύχτες αϋπνίας και ταλαιπωρίας, να τα sms στο κινητό μεσημεριάτικο.
Και το μάτι γαρίδα μετά.
Και άντε να ξανακοιμηθεί.

Λοιπόν, αγαπητοί :

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (δηλαδή στην επαρχία)
ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΔΕΝ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ SMS.
ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ
ΔΕΝ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥΜΕ
ΟΥΤΕ SMSΑΡΟΥΜΕ
ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
ΜΕΤΑΞΥ 2 ΜΕ 5 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ.

Μιλάμε, δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάσανο να βγάζεις τη μάσκα οξυγόνου, να πρέπει να ανασηκωθείς στο κρεββάτι, να απλώσεις το χέρι, να σηκώσεις το κινητό, να ανοίξεις το κινητό (που είναι συρταρωτό), να βρεις και τα γυαλιά μυωπίας (ναι, υπάρχει και αυτό), να βάλεις τα γυαλιά μυωπίας, να σηκώσεις τον διασωληνωμένο λαιμό για να δεις τελικά ένα απλό

"Θανάση, τι γίνεται;".

Μα τι να γίνεται;;;
Υπάρχει και επισκεπτήριο!!!

Ήρθε η Λίζα και βρήκα την ευκαιρία να πάω για έναν απογευματινό φραπέ μέτριο με γάλα στο κυλικείο του Νοσοκομείου -για να δούμε πώς θα αντέξουμε το γραφείο το βράδυ, ήθελα να'ξερα.
Περιμένοντας το καφεδάκι, θαύμασα -για πρώτη φορά ίσως- μια σπάνια αισθητική ακολουθία σε κρατικό κτίριο και μάλιστα ως προς τον χρωματισμό για να γίνω σαφέστερος.
Συγχαρητήρια εις τους υπευθύνους λοιπόν..

Το γνωστό χακι-πράσινο χρώμα των σεντονιών του χειρουργείου (γιατί αυτή η παγκόσμια εμμονή σε ένα τόσο απαίσιο χρώμα; θα λάβω κανένα σχετικό σχόλιο ή θα το πάρει το ποτάμι;)
ΚΑΙ σε ΚΑΡΕΚΛΕΣ ,
ΚΑΙ σε ΜΕΝΤΕΣΕΔΕΣ
αλλά ΚΑΙ σε ΚΑΔΡΟ ΤΟΥ ΤΙΜΟΚΑΤΑΛΟΓΟΥ της νοκοσομειακής καφετέριας..

Please explain..
Δηλαδή μήπως υπάρχει περίπτωση να ξεχάσουμε πού βρισκόμαστε;




























Η Λίζα έφερε ένα ωραίο βιβλίο με παραμύθια για μεγάλους κάποιου συγγραφέα από Αργεντινή, δε συγκράτησα το όνομα.
"Ααααα, Λίζα μου, πάρα πολύ ωραία! Θενκ γιου!!"

Έχεις δουλειά Γαβ.
Και να μην τραυλίζεις όταν θα μου το διαβάζεις".

Οκέυ ,
Γεννηθήτω..