αλλου κι αλλου…: χικ-χικ

Δε θα αναφερθώ πολύ στα μπαρ του Εϊλάτ, γιατί απλά παραείναι συμβατά.
Η περιοχή των μεγάλων ξενοδοχείων έχει καταληφθεί από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους αντιπαθέστατους γαλλοεβραίους τουρίστες -για τους οποίους δεν θα επεκταθώ γιατί μοιραίως θα βγάλω όλο το ρατσιστικό μένος που θρέφει όλος ο ντόπιος πληθυσμός (και εγώ) και καθόλου άδικα γιατί απλά κάνουν ό,τι τους κατέβει και καταστρέφουν τα πάντα γύρω τους και σηκώνει ιδιαίτερη ανάρτηση αυτή η γαλλική λαίλαπα που έχει τρελλάνει τους ισραηλινούς-.
Επίσης παρατηρούνται τελευταία κρούσματα (κωμικο)τραγικής σνομπαρίας από τους 'πρωτευουσιάνους' τουρίστες από το Τελ Αβίβ (κι ας προέρχονται οι περισσότεροι από περιοχές της πόλης που καλά-καλά ούτε ο ταχυδρόμος δεν καταδέχεται να πάει και να ανοίξει το γραμματοκιβώτιο. Σσσιγά τα Ωά!).

Το real thing στο Εϊλάτ ήταν, είναι (και θα είναι φαίνεται) το παλιό εμπορικό κέντρο της πόλης, με τις γκρίζες κολώνες των 80s, με τα αιρ-κοντίσιον να στάζουν και με όλους να ανεβοκατεβαίνουν πάνω κάτω τα σκαλιά που κάθε τρία σκαλοπάτια σε βγάζουν και σε ένα διαφορετικό μπαρ (τα περισσότερα χωρίς καθορισμένο όνομα).

Πολύ πλάκα. Και εννοείται πως η αστυνομία έχει πάντα κάτι να κάνει στη γύρω περιοχή, αφού η πλειονότητα των θαμώνων είναι νεαρές και νεαροί Εϊλατιώτες γύρω στα 17-18, πριν πάνε στρατό, και ίσως γι'αυτό...έχουν τα νεύρα τους! Σήμερα μάλιστα ήμουν μάρτυρας σε έναν καβγά μεταξύ δύο τσαντισμένων ντόπιων γύρω στα 16 που και οι ίδιοι οι αστυνομικοί που πήγανε να τους χωρίσουν δεν κρατήθηκαν και έσκαγαν στα γέλια όταν ο καβγάς εξελίχθηκε σε ...αλληλοφτυσίματα. (έφτυναν ο ένας τον άλλον σαν τις καμήλες! κατουρήθηκα!)

Βαρέθηκα να ψυχαγωγούμαι με τον καημό των άλλων και η τύχη (η καλή μου τύχη) με έβγαλε στον πάνω όροφο του παλιού εμπορικού κέντρου, σε ένα μικρό (πολύ μικρό) μπαράκι που το είχε ένας αιθίοπας (!) , έπαιζε αιθιοπική μουσική (!!) και ήταν γεμάτο με αιθίοπες και αιθιοπίνες γύρω στα 25 να χορεύουν α-στα-μά-τη-τα!!!!! Τα χρώματα του μπαρ -που εννοείται πως δεν κατάφερα να μάθω πώς λέγεται. αν κάποιος από σας βρεθεί κάποτε στο Ε"ιλάτ, ας ρωτήσει για το αιθιοπικό μπαρ. είναι ένα μόνο- ήταν τα χρώματα της σημαίας της Αιθιοπίας (κόκκινο-κίτρινο-πράσινο). Ο ρυθμός απλά σε καθηλώνει. Δεν υπήρχε περιθώριο εκλογής ποτού (λόγω έλλειψης γενικώς) αλλά ούτε και συνεννόησης , αφού το μόνο που μίλαγαν εκεί μέσα ήταν αμχαρικά (αγγλικά ή εβραϊκά γρι!) .

Ήμουν ένα.....χλωμό πρόσωπο , ο μόνος λευκός στο μπαρ. Το να παραγγείλει κανείς ήταν απλώς χάσιμο χρόνου και χωρίς πολλά πολλά μου έδωσαν ένα ποτήρι ...Ούζο Ασμάρας! (ναι , αυτό το ήξερα. Το Ούζο -που είναι απαράλλαχτο με το δικό μας- είναι το εθνικό ποτό στην πρώην Βόρειο Αιθιοπία και νυν ανεξάρτητη Ερυθραία, που έχει πρωτεύουσα την Ασμάρα).

Έκατσα στη γωνία και χωρίς να το καταλάβω ο ρυθμός της μουσικής τους με έκανε πραγματικά να χαθώ. Θυμήθηκα την αγαπημένη μου Μαρίνα, που δε με πήρε μαζί της στην Αιθιοπία τον περασμένο Απρίλιο επειδή λέει παραείμαι οργανωτικός για τα γούστα της -κι ας ήξερε ότι μόνο εγώ θα μπορούσα να βρω το καλύτερο Ούζο Ασμάρας του Ντουνιά!...

Και να, τώρα πίνω Ούζο Ασμάρας στο Εϊλάτ, στο πιο παρακμιακό από τα παρακμιακά μπαρ του παλιού εμπορικού κέντορυ της πόλης.

Δεν πειράζει Μαρινίδου μου, είναι σαν να ήσουν κι εσύ εδώ απόψε.

Και ξαφνικά γίνεται ο χαμός με τους αιθίοπες, όταν ο dj έβαλε φαίνεται το τελευταίο χιτ των κλαμπ της Αντίς Αμπέμπα. Και μένω με το στόμα ανοιχτό ακούγοντας το τραγούδι του αιθίοπα 'Σάκη Ρουβά' ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων ονόματι Henok Abebe.
Σηκώθηκαν όλοι και αν θα ήταν δυνατόν να πετάξουν στο ταβάνι και να χορεύουν με τα πόδια στον αέρα, θα το έκαναν! Εννοείται πως ζήτησα (ο σπαστικός) να μου πουν το όνομα του τραγουδιού και του τραγουδιστή και....έτσι γίναμε όλοι μια μεγάλη οικογένεια (με ένα άσπρο μπάσταρδο, δηλαδή ..εμένα)

Μαρίνα μου, σου το αφιερώνω !