Σαν σπαστικός έλληνας τουρίστας που θέλει να ξέρει πού βρίσκεται και ποιό είναι το παρελθόν κάθε τόπου που τυγχάνει να κάνει διακοπές -και πάντα με την κρυφή ελπίδα ότι κάπου υπάρχει και κάποιο ελληνικό παρελθόν- (δε θα ξεχάσω την έκπληξή μου όταν διαπίστωσα ότι τόσο η Βαρκελώνη όσο και το.. Μπαχρέην υπήρξαν κατ'αρχήν αρχαίες ελληνικές αποικίες!!!!) , πήρε το μάτι μου ένα μικρό κτίριο στο κέντρο του Εϊλάτ : το Μουσείο της πόλης!
Και περιμένοντας να περάσει λίγο το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος εδώ -να πέσει δηλαδή λίγο ο υδράργυρος, όσο βέβαια αυτό είναι δυνατόν-, μπήκα μέσα να...σωθώ. Ρωτώντας πόσο είναι το εισιτήριο, όλοι κατάλαβαν ότι μιλούσα για το εισιτήριο των συναυλιών του Φεστιβάλ Τζαζ και μετά ενθουσιάστηκαν όταν τους εξήγησα ότι εννοούσα το εισιτήριο του Μουσείου.
"Ε, καμία σύγκριση με τα δικά σας μουσεία πάντως", είπε η υπάλληλος.
Και αυτό μού είχε γίνει σαφές ήδη από την είσοδό του, με όλα αυτά τα πέτρινα και πολύχρωμα ζωγραφισμένα ψάρια-σύμβολο της Ερυθράς Θάλασσας, που εννοείται πως δεν ήταν αρχαιολογικά ευρήματα.
Και περιμένοντας να περάσει λίγο το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος εδώ -να πέσει δηλαδή λίγο ο υδράργυρος, όσο βέβαια αυτό είναι δυνατόν-, μπήκα μέσα να...σωθώ. Ρωτώντας πόσο είναι το εισιτήριο, όλοι κατάλαβαν ότι μιλούσα για το εισιτήριο των συναυλιών του Φεστιβάλ Τζαζ και μετά ενθουσιάστηκαν όταν τους εξήγησα ότι εννοούσα το εισιτήριο του Μουσείου.
"Ε, καμία σύγκριση με τα δικά σας μουσεία πάντως", είπε η υπάλληλος.
Και αυτό μού είχε γίνει σαφές ήδη από την είσοδό του, με όλα αυτά τα πέτρινα και πολύχρωμα ζωγραφισμένα ψάρια-σύμβολο της Ερυθράς Θάλασσας, που εννοείται πως δεν ήταν αρχαιολογικά ευρήματα.
Και όμως, αυτό το μικρό Μουσείο έχει το προνόμιο ότι αντί να περιγράφει την Ιστορία είναι -ουσιαστικά- μέρος της Ιστορίας. Είναι σαφές ότι κάθε έλληνας αρχαιολόγος στην καλύτερη περίπτωση θα κάγχαζε ειρωνικά εάν υπήρχε ένα ελληνικό μουσείο που τα εκθέματά του θα χρονολογούνταν το 1949 το πολύ.
Η απαρχή της Ιστορίας αυτής της πόλης είναι λοιπόν το 1949 (μ.Χ.) και είναι συνιφασμένη με την ισραηλινή 'έξοδο' στη στρατηγικής σημασίας Ερυθρά Θάλασσα. Η στρατιωτική επιχείρηση με το όνομα "Οβντά" περαιώθηκε με την κατάληψη της μικρής αυτής λωρίδας ακτής 15 περίπου χιλιομέτρων -'σφήνα' ανάμεσα στην αιγυπτιακή χερσόνησο του Σινά και το ιορδανικό λιμάνι της Άκαμπα- από μια μικρή ομάδα κουρασμένων στρατιωτών που όμως είχαν.. ξεχάσει(!) κάπου στο δρόμο τη σημαία του νεότευκτου τότε εβραϊκού κράτους.
Η λύση ήταν απλή:
πήραν ένα λευκό πανί, βρήκαν κάποια μπουκαλάκια μελάνι και ζωγράφισαν με τα χέρια τους την ισραηλινή σημαία, που στην Ιστορία θα μείνει ίσως η μόνη 'χειροποίητη σημαία από μελάνι'. Στη συνέχεια κατέβασαν την ιορδανική σημαία που βρισκόταν στη στέγη του μοναδικού κτιρίου στην έρημη ακτή, του προκεχωρημένου δηλαδή φυλακίου της ιορδανικής αστυνομίας που ονομαζόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή Ουμ Ράσρας, και κάπως έτσι..ερασιτεχνικά άρχισε η ιστορία της μικρής αυτής πόλης, που έμελλε να γίνει το πιο ήρεμο σημείο να μένει κανείς σε αυτό το ταραγμένο μέρος -ίσως γιατί το μόνο με το οποίο έπρεπε να πολεμήσει κανείς ήταν η απόσταση και η υπερβολική ζέστη-.
Η απαρχή της Ιστορίας αυτής της πόλης είναι λοιπόν το 1949 (μ.Χ.) και είναι συνιφασμένη με την ισραηλινή 'έξοδο' στη στρατηγικής σημασίας Ερυθρά Θάλασσα. Η στρατιωτική επιχείρηση με το όνομα "Οβντά" περαιώθηκε με την κατάληψη της μικρής αυτής λωρίδας ακτής 15 περίπου χιλιομέτρων -'σφήνα' ανάμεσα στην αιγυπτιακή χερσόνησο του Σινά και το ιορδανικό λιμάνι της Άκαμπα- από μια μικρή ομάδα κουρασμένων στρατιωτών που όμως είχαν.. ξεχάσει(!) κάπου στο δρόμο τη σημαία του νεότευκτου τότε εβραϊκού κράτους.
Η λύση ήταν απλή:
πήραν ένα λευκό πανί, βρήκαν κάποια μπουκαλάκια μελάνι και ζωγράφισαν με τα χέρια τους την ισραηλινή σημαία, που στην Ιστορία θα μείνει ίσως η μόνη 'χειροποίητη σημαία από μελάνι'. Στη συνέχεια κατέβασαν την ιορδανική σημαία που βρισκόταν στη στέγη του μοναδικού κτιρίου στην έρημη ακτή, του προκεχωρημένου δηλαδή φυλακίου της ιορδανικής αστυνομίας που ονομαζόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή Ουμ Ράσρας, και κάπως έτσι..ερασιτεχνικά άρχισε η ιστορία της μικρής αυτής πόλης, που έμελλε να γίνει το πιο ήρεμο σημείο να μένει κανείς σε αυτό το ταραγμένο μέρος -ίσως γιατί το μόνο με το οποίο έπρεπε να πολεμήσει κανείς ήταν η απόσταση και η υπερβολική ζέστη-.
η χειροποίητη σημαία από μελάνι στο φυλάκιο του Ουμ Ράσρας το 1949
αντίγραφο της μελάνινης σημαίας στο Μουσείο του ΕϊλάτΟι πρώτοι κάτοικοι της απομακρυσμένης αυτής πόλης δεν ήταν ούτε ιδεολόγοι ούτε και ήθελαν να είναι εδώ. Το Εϊλάτ, που πήρε το όνομά του από το ομόνυμο λιμάνι του Βασιλιά Σολομώντα και στο οποίο έρχονταν προϊόντα από το κράτος της ερωμένης του -που δεν είναι άλλη από τη Βασίλισσα του Σαβά- έχει ...ένοχο παρελθόν καθότι για αρκετά χρόνια φιλοξενούσε αποκλειστικά ισραηλινούς βαρυποινίτες (και αυτή η..αμαρτωλή λεπτομέρεια επιμελώς αποκρύπτεται στο Μουσείο).
Κατόπιν ήρθαν εργάτες των γειτονικών μεταλλουργείων της Τίμνα και μετά εγκαταστάθηκαν εβραίοι από το Μαρόκο και τις χώρες της Νοτίου Αμερικής. Και φαίνεται πως το 'χειροποίητο' της σημαίας που πρωτοανέβηκε εδώ, δημιούργησε ένα περίεργο κάρμα στο ζεστό Εϊλάτ αφού ό,τι βλέπει κανείς σήμερα εδώ είναι φτιαγμένο κυριολεκτικά 'στο χέρι',
Η φύση μάλλον έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να σαμποτάρει όποιον ήθελε να χτίσει εδώ τη ζωή του. Παράλληλα, η μακρινή απόσταση από τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας -και κατά συνέπεια και από τις γνωστές φασαρίες μεταξύ ισραηλινών και παλαιστινίων- κατέστησαν το Εϊλάτ σχεδόν 'αναίσθητο' σε ό,τι συνέβαινε στο βορρά. Μετά την κατάληψη του Σινά από τους ισραηλινούς το 1967, η πόλη ξαφνικά έγινε το διοικητικό κέντρο μιας ολόκληρης χερσονήσου και παράλληλα άρχισε να αναπτύσσεται και ο τουρισμός, αφού στην ουσία δεν υπήρχαν ...γείτονες.
Και άρχισε να δημιουργείται μια Λιλιπούπολη, με ένα μικρό αεροδρόμιο στο...κέντρο της, με μεγάλα ξενοδοχεία το ένα δίπλα στο άλλο, με δρόμους που φαίνονται σαν να είναι υπολογισμένοι με το μέτρο για να...χωρέσουν όλα μαζί και το ένα δίπλα στο άλλο. Έτσι, περπατώντας στους δρόμους βλέπεις ένα μπακάλικο δίπλα από μια τράπεζα, που είναι απέναντι από μια σειρά εστιατορίων, που από πάνω της είναι η εφορία και πίσω από αυτήν ένα πάρκο που στο τέρμα του είναι άλλο ένα ξενοδοχείο και κάπου στο τέλος του δρόμου να και το φυλάκιο που σε πάει στην Ιορδανία - που κι αυτό με τη δειρά του βρίσκεται σε απόσταση 16 χιλιομέτρων από το αντίστοιχο φυλάκιο των Αιγυπτίων. Και στη μέση τριγυρνάνε ανέμελοι ισραηλινοί τουρίστες που ψωνίζουν ψωνίζουν ψωνίζουν και ψωνίζουν. Και περιέργως όλα αυτά γίνονται με τον πιο φυσικό τρόπο, ενώ τα αεροπλάνα πετάνε πάνω από το κεφάλι σου -γιατί το αεροδρόμιο δεν είναι δυνατόν να μεταφερθεί πουθενά αλλού αφού ...δεν υπάρχει χώρος, τι να κάνουμε!!!
Η Λιλιπούπολη του Εϊλάτ αναπτύχθηκε περισσότερο μετά την υπογραφή Συνθήκης Ειρήνης με την Αίγυπτο και την ισραηλινή απόσυρση από το Σινά ενώ η υπογραφή αντίστοιχης Συνθηκης Ειρήνης με την Ιορδανία τη δεκαετία του '90 κατέστησε την πόλη το ασφαλέστερο αστικό κέντρο της ισραηλινής επικράτειας (τηρουμένων πάντα των αναλογιών..)
Τα σύνορα είναι ανοιχτά με τις δύο αυτές αραβικές χώρες και ενώ παντού μπορεί να γίνεται ένας χαμός, οι Εϊλατιώτες και οι Εϊλατιώτισσες δεν παίρνουν πια χαμπάρι.. Και αυτό φαίνεται από τις χαμογελαστές φωτογραφίες των πρώτων κατοίκων της πόλης που φιγουράρουν στους τοίχους του...Μουσείου(!!!!), κάτι που βρήκα αστείο αλλά συγχρόνως και πολύ συγκινητικό.
Για φαντάσου οι φάτσες μας μια μέρα να αναρτηθούν σαν ...αρχαιολογικά εκθέματα! Δεν φανταζόμουν ποτέ να μπω σε Μουσείο και να βλέπω χαμόγελα (πλην βεβαίως αυτού της ...Τζοκόντα)
Και ανάμεσα σε όλες αυτές τις φωτογραφίες, βρέθηκαν μερικές που πραγματικά αποτέλεσαν ιστορία.. Όπως η πρώτη Εϊλάτισσα που κέρδισε τα εθνικά καλλιστεία το 1971, υποβασταζόμενη από ντόπιους γκόμενους...
...και μια γραπτή ανακοίνωση του Δημάρχου του Εϊλάτ τον Ιανουάριο (έχει σημασία που τονίζω το μήνα -διαβάστε παρακάτω...) του 1960, η οποία είναι η εξής:
Κατόπιν ήρθαν εργάτες των γειτονικών μεταλλουργείων της Τίμνα και μετά εγκαταστάθηκαν εβραίοι από το Μαρόκο και τις χώρες της Νοτίου Αμερικής. Και φαίνεται πως το 'χειροποίητο' της σημαίας που πρωτοανέβηκε εδώ, δημιούργησε ένα περίεργο κάρμα στο ζεστό Εϊλάτ αφού ό,τι βλέπει κανείς σήμερα εδώ είναι φτιαγμένο κυριολεκτικά 'στο χέρι',
Η φύση μάλλον έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να σαμποτάρει όποιον ήθελε να χτίσει εδώ τη ζωή του. Παράλληλα, η μακρινή απόσταση από τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας -και κατά συνέπεια και από τις γνωστές φασαρίες μεταξύ ισραηλινών και παλαιστινίων- κατέστησαν το Εϊλάτ σχεδόν 'αναίσθητο' σε ό,τι συνέβαινε στο βορρά. Μετά την κατάληψη του Σινά από τους ισραηλινούς το 1967, η πόλη ξαφνικά έγινε το διοικητικό κέντρο μιας ολόκληρης χερσονήσου και παράλληλα άρχισε να αναπτύσσεται και ο τουρισμός, αφού στην ουσία δεν υπήρχαν ...γείτονες.
Και άρχισε να δημιουργείται μια Λιλιπούπολη, με ένα μικρό αεροδρόμιο στο...κέντρο της, με μεγάλα ξενοδοχεία το ένα δίπλα στο άλλο, με δρόμους που φαίνονται σαν να είναι υπολογισμένοι με το μέτρο για να...χωρέσουν όλα μαζί και το ένα δίπλα στο άλλο. Έτσι, περπατώντας στους δρόμους βλέπεις ένα μπακάλικο δίπλα από μια τράπεζα, που είναι απέναντι από μια σειρά εστιατορίων, που από πάνω της είναι η εφορία και πίσω από αυτήν ένα πάρκο που στο τέρμα του είναι άλλο ένα ξενοδοχείο και κάπου στο τέλος του δρόμου να και το φυλάκιο που σε πάει στην Ιορδανία - που κι αυτό με τη δειρά του βρίσκεται σε απόσταση 16 χιλιομέτρων από το αντίστοιχο φυλάκιο των Αιγυπτίων. Και στη μέση τριγυρνάνε ανέμελοι ισραηλινοί τουρίστες που ψωνίζουν ψωνίζουν ψωνίζουν και ψωνίζουν. Και περιέργως όλα αυτά γίνονται με τον πιο φυσικό τρόπο, ενώ τα αεροπλάνα πετάνε πάνω από το κεφάλι σου -γιατί το αεροδρόμιο δεν είναι δυνατόν να μεταφερθεί πουθενά αλλού αφού ...δεν υπάρχει χώρος, τι να κάνουμε!!!
Η Λιλιπούπολη του Εϊλάτ αναπτύχθηκε περισσότερο μετά την υπογραφή Συνθήκης Ειρήνης με την Αίγυπτο και την ισραηλινή απόσυρση από το Σινά ενώ η υπογραφή αντίστοιχης Συνθηκης Ειρήνης με την Ιορδανία τη δεκαετία του '90 κατέστησε την πόλη το ασφαλέστερο αστικό κέντρο της ισραηλινής επικράτειας (τηρουμένων πάντα των αναλογιών..)
Τα σύνορα είναι ανοιχτά με τις δύο αυτές αραβικές χώρες και ενώ παντού μπορεί να γίνεται ένας χαμός, οι Εϊλατιώτες και οι Εϊλατιώτισσες δεν παίρνουν πια χαμπάρι.. Και αυτό φαίνεται από τις χαμογελαστές φωτογραφίες των πρώτων κατοίκων της πόλης που φιγουράρουν στους τοίχους του...Μουσείου(!!!!), κάτι που βρήκα αστείο αλλά συγχρόνως και πολύ συγκινητικό.
Για φαντάσου οι φάτσες μας μια μέρα να αναρτηθούν σαν ...αρχαιολογικά εκθέματα! Δεν φανταζόμουν ποτέ να μπω σε Μουσείο και να βλέπω χαμόγελα (πλην βεβαίως αυτού της ...Τζοκόντα)
Και ανάμεσα σε όλες αυτές τις φωτογραφίες, βρέθηκαν μερικές που πραγματικά αποτέλεσαν ιστορία.. Όπως η πρώτη Εϊλάτισσα που κέρδισε τα εθνικά καλλιστεία το 1971, υποβασταζόμενη από ντόπιους γκόμενους...
...και μια γραπτή ανακοίνωση του Δημάρχου του Εϊλάτ τον Ιανουάριο (έχει σημασία που τονίζω το μήνα -διαβάστε παρακάτω...) του 1960, η οποία είναι η εξής:
"Δια της παρούσης ανακοινώνεται στους κατοίκους ότι την προβλεπόμενη ποσότητα ζάχαρης του μηνός Δεκεμβρίου (;) μπορείτε να παραλάβετε από τους κατά τόπους φούρνους κατόπιν αδείας του γραφείου του Υπουργείου Εσωτερικών στο κτίριο 253.
Επίσης σας εφιστάται η προσοχή περί της τιμής των πορτοκαλιών στο Εϊλάτ.
Παρακαλείσθε όπως μην καταβάλετε περισσότερο
από 24 αγκορότ (υποδιαίρεση της τότε ισραηλινής λίρας) το κιλό.
Ι. Λέβι
Δήμαρχος"
Παρακαλείσθε όπως μην καταβάλετε περισσότερο
από 24 αγκορότ (υποδιαίρεση της τότε ισραηλινής λίρας) το κιλό.
Ι. Λέβι
Δήμαρχος"
Περιέργως φαίνεται πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται κάπως συντομότερα απ'όσο φανταζόμουνα... Φεύγοντας από το Μουσείο πήρε το μάτι μου μια τωρινή ανακοίνωση της Δημαρχίας, υπενθυμίζοντας ότι στο Εϊλάτ ισχύει ειδικό δασμολόγιο σε όλα τα προϊόντα και δεν υπάρχει επιβάρυνση ΦΠΑ (Εεεεεε Ροδίτες, καλημέρα!) και έβγαλα φωτογραφία τον τιμοκατάλογο βασικών προϊόντων....έτσι, για την Ιστορία :
Νερό (μικρό μπουκάλι) - 6 σέκελ / Νερό (μεγάλο μπουκάλι) - 9 σέκελ / Αναψυκτικά ανθρακούχα 330ml - 7 σέκελ / Αναψυκτικά τύπου νέκταρ - 7 σέκελ / Μπύρα (Μακάμπι-Γκόλντσταρ 1/3) - 11 σέκελ / Μπύρα (Κάρλσμπεργκ-Τούμποργκ) - 12 σέκελ / Μπύρα (Χάινεκεν) - 14 σέκελ / Παγωτό ξυλάκι - 3 σέκελ / Παγωτό πύραυλος - 9 σέκελ / Αντιηλιακή κρέμα - 10 σέκελ.Και για να τα ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, ένα ευρώ στοιχίζει σήμερα 5,20 σέκελ.
και αυτά είχα να πω - και τέλος -
(ΕΕΕεεεεεε εκεί στο ELLADA, ακούτε;;;)
Μια όμως που μιλάμε για Ιστορία, η σημερινή μέρα, 27 Αυγούστου 2008, είναι όντως ιστορική μέρα για το Εϊλάτ, και στάθηκα πολύ τυχερός που την έζησα από κοντά.
Το μοναδικό μετάλλιο που κέρδισε το Ισραήλ στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου το έφερε ένας Εϊλατιώτης. Ο νεαρότατος και σεμνότατος Σάχαρ Τσουμπέρι ήρθε στην πόλη του με το χάλκινο μετάλλιο στην ιστιοσανίδα και μόλις βράδιασε έγινε μια σεμνή σεμνότατη τελετή στο λιμάνι της πόλης με εκατοντάδες Εϊλατιώτες να πανηγυρίζουν σαν τρελλοί! Και διαβάστηκαν και λόγοι, και έπεσαν και χειροκροτήματα και -άμα λάχει- έγινε και ένας χαμός με τα πυροτεχνήματα.
Θρίαμβος με τα όλα του!
Μια όμως που μιλάμε για Ιστορία, η σημερινή μέρα, 27 Αυγούστου 2008, είναι όντως ιστορική μέρα για το Εϊλάτ, και στάθηκα πολύ τυχερός που την έζησα από κοντά.Το μοναδικό μετάλλιο που κέρδισε το Ισραήλ στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου το έφερε ένας Εϊλατιώτης. Ο νεαρότατος και σεμνότατος Σάχαρ Τσουμπέρι ήρθε στην πόλη του με το χάλκινο μετάλλιο στην ιστιοσανίδα και μόλις βράδιασε έγινε μια σεμνή σεμνότατη τελετή στο λιμάνι της πόλης με εκατοντάδες Εϊλατιώτες να πανηγυρίζουν σαν τρελλοί! Και διαβάστηκαν και λόγοι, και έπεσαν και χειροκροτήματα και -άμα λάχει- έγινε και ένας χαμός με τα πυροτεχνήματα.
Θρίαμβος με τα όλα του!
Ακολουθούν λοιπόν και τα δικά μου -χειροποίητα!-
μελλοντικά μουσειακά κομμάτια (του Εϊλάτ..)
που τα μοιράζομαι μαζί σας
αυτήν ακριβώς τη στιγμή!
μελλοντικά μουσειακά κομμάτια (του Εϊλάτ..)
που τα μοιράζομαι μαζί σας
αυτήν ακριβώς τη στιγμή!
Ζούμε ..Ιστορία, λοιπόν!
ο Ολυμπιονίκης από το Εϊλάτ Σάχαρ Τσουμπέρι με το μετάλλιό του..
..οι συμπολίτες του..
....και τα πυροτεχνήματα!!!
....και τα πυροτεχνήματα!!!
και αν δεν το προσέξατε,
και το blog ζει ιστορικές στιγμές,
ΑΥΤΟ είναι ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΟΡΤΩΝΩ!!!!
σόρρυ για τον ήχο και για κάποια ατυχή πλάνα,
αλλά ο ερασιτέχνης έχει πάντα την κατανόηση του κοινού...
ε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου