πιο χαμηλά-πιο χαμηλά-πιο χαμηλά..

Εϊλάτ

Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση έως τη μέρα της επιστροφής στα πάτρια εδάφη και οι σπασμωδικές κινήσεις συνεχίζονται. Έτσι τελείως ξαφνικά αποφάσισα να αφήσω για άλλη μια φορά το Τελ Αβίβ και να πετάξω με εσωτερική πτήση στο τουριστικό θέρετρο Εϊλάτ, που βρίσκεται πάνω στη μόλις 15 χιλιομέτρων περίπου ισραηλινή ακτή επί της Ερυθράς Θάλασσας στο νοτιότερο άκρο της χώρας. Άλλωστε υπάρχει και λόγος γιατί όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος διοργανώνεται αυτές τις μέρες το Διεθνές Φεστιβάλ Τζαζ, το κυριότερο μουσικό γεγονός κάθε Αύγουστο. Έτσι, μια και δυο, κλείνω εισιτήρια, βρίσκω ξενοδοχείο -πράγμα δυσκολότατο, αφού είτε λόγω του Φεστιβάλ είτε λόγω της τελευταίας εβδομάδας πριν ανοίξουν τα σχολεία δεν πέφτει καρφίτσα στη λιλιπούτεια αυτή λωρίδα ακτής με τα πολλά και μεγάλα 5άστερα ξενοδοχεία-.

Όπως παρατήρησα στο αεροδρόμιο, ήμουν ο μόνος μη ισραηλινός επιβάτης. Και αυτό έχει σημασία γιατί πάλι κατάφερα να τραβήξω το ενδιαφέρον του ελέγχου ασφαλείας με το που άνοιξα το στώμα μου και μίλησα εβραϊκά αφ'ενός και αφ'ετέρου ο Μπάμπης έκανε πάλι το θαύμα του με τις πάμπολλες σφραγίδες πάνω στις σελίδες του. Και άρχισε για μένα μια περιπέτεια άνευ προηγουμένου, που η πρώτη ανάκριση στο αεροδρόμιο της Ρόδου έμοιαζε με ...κοζερί.
"Και γιατί μιλάτε εβραϊκά;"
"Και γιατί θέλετε να πάτε στο Εϊλάτ;"
"Και πότε..."
"Και με ποιούς..."
"Και γιατί..."
"Μα γιατί..."
"Και πώς...".
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι απαντήσεις μου ή δεν έπειθαν ή φαίνονταν απίστευτα ύποπτες για να είναι αληθινές.
"Ξέρετε, η πτήση μου φεύγει σε 5 λεπτά. Θα πετάξω;"
"Ελπίζω πως ναι" απάντησε ξερά η ξανθιά αστυνομικίνα.

Αποτέλεσμα;
Πάει η πτήση που είχα κλείσει εισιτήριο και για πρώτη φορά στη ζωή μου σε όλα αυτά τα χρόνια που έρχομαι στο Ισραήλ έζησα αυτό που λέγεται "σωματικός έλεγχος ασφαλείας πριν την πτήση". Και ομολογώ πως σήμερα μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή που η τύχη με έφερε στο σημείο να μιλάω μια ξένη γλώσσα (και μάλιστα τη συγκεκριμένη) τόσο σκανδαλωδώς καλά. Να μου έλειπε αυτό το προνόμιο και να μου έλειπαν όλα, έλεγα από μέσα μου όσο βρισκόμουν σε αυτό το δωμάτιο να με πασπατεύει ο αστυνομικός και να βλέπω άλλους δύο να ανοίγουν τη βαλίτσα και τα πορτοφόλια μου. Δεν είχα τίποτα να κρύψω, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εύχομαι σε κανέναν να περάσει αυτή την αγχωτική εμπειρία, που αισθάνεσαι ότι δεν εξαρτάται τίποτα από σένα και κάποιοι άλλοι που δεν ξέρεις καν πώς τους λένε έχουν τον απόλυτο έλεγχο.

Το αποκορύφωμα έφτασε όταν ο άνθρωπος της ασφάλειας μου ζήτησε να κατεβάσω το παντελόνι μου λίγο πιο πάνω από τα γόνατα. "Μιλάς σοβαρά;" τον ρώτησα ενώ την ίδια στιγμή έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν είναι δυνατόν να άκουσα ό,τι άκουσα και ότι τα εβραϊκά μου επιτέλους ίσως και να με προδίδουν. "Λυπάμαι, δεν μου είναι ευχάριστο ούτε σε μένα αλλά προβλέπεται", είπε με ύφος. Εσείς τι θα κάνατε;



Ο ανιχνευτής μετάλλου με άγγιζε στο πουκάμισο, στη μέση και όταν έφτασε στο εσώρουχο (!!) άρχισε να.... σφυρίζει σα δαιμονισμένος!
Ο άνθρωπος της ασφάλειας γούρλωσε τα μάτια του ενώ εγώ έβλεπα μια το σώβρακό μου, μια τον ανιχνευτή μετάλλου και μια τον αστυνομικό και δεν ήξερα τι να υποθέσω.
"Δεν ήξερα ότι τα αρχ... μου έχουν και τέτοιες ιδιότητες" είπα κατακόκκινος -μα πώς μου ήρθε να ξεστωμίσω τέτοιο πράγμα και μάλιστα σε τέτοιες συνθήκες-.
"Δεν ξέρω τι να πώ" αναφώνησε κι αυτός ο έρμος σαστισμένος αστυνομικός. Και τότε μου ήρθε η φαεινή ιδέα να του πω :
"Να δεις που θα φταίει το μεταλλικό κουμπί του τζην μου. Για να το κατεβάσουμε πιο κάτω και να δεις που θα σταματήσει να ουρλιάζει."
Και τελικά αυτό ήταν και το όλο θέμα....
Η σιγή του ανιχνευτή συνοδεύτηκε με ένα δυνατό ξεφούσκωμα του αστυνομικού και εγώ πραγματικά δεν θυμάμαι να έχω αισθανθεί περισσότερο εξευτελισμένος από ποτέ.

Αφού δεν βρήκαν τίποτα το ύποπτο στα πράγματά μου και ο σωματικός έλεγχος σταμάτησε ευτυχώς μόνο εκεί, ήρθε μια αστυνομικίνα και μου τακτοποίησε τα ρούχα μου ξανά στη βαλίτσα μου. "Ευτυχώς κι εσύ κορίτσι μου, γιατί ποτέ δεν μπορώ να τακτοποιήσω όπως πρέπει τα πράγματά μου σε μια βαλίτσα". "Αααα, σας ξέρω εσάς τους έλληνες άνδρες. Χαϊδεμένοι, όλα η μαμά ή η γυναίκα. Ούτε ένα αυγό δεν κάνετε", είπε η μικροκαμωμένη μελαχροινή αστυνομικίνα που φαίνεται σαν κάτι να ήξερε παραπάνω. Και ο ρωσοεβραίος συνάδελφός της που ξαφνικά εμφανίστηκε πίσω από κάποια κουρτίνα μονολογούσε φωναχτά σχεδόν γελώντας "Μα , επιτέλους, δεν θα κάνεις ΚΑΝΕΝΑ γραμματικό λάθος; Σε ακούω τόση ώρα και έχω βάλει στοίχημα ότι δε μπορεί - πού θα πάει, θα την πατήσεις σε κάποιο ρηματικό τύπο!".
"Αυτό ακριβώς φαίνεται πως είναι και το πρόβλημά μου εδώ πέρα. Ότι μιλάω καλύτερα κι από σένα" του κάνω -και συμφώνησε...
Τουλάχιστον είχε επίγνωση, και ίσως περισσότερο χιούμορ από τους υπόλοιπους.

Και ύστερα τους ανακοίνωσα ότι μετά από όλα αυτά, το μόνο που δε θέλω να κάνω είναι να ρηλαξάρω στο Εϊλάτ. Μια και δυο πήγα στο τσεκ-ιν και τους είπα να μου δώσουν τα λεφτά μου πίσω και τις προβλεπόμενα τακτοποιημένες βαλίτσες μου και να πάω από κει πού'ρθα και τέλος, ως εδώ, τέρμα. Και τότε έκαναν τα αδύνατα δυνατά να με πείσουν να ..πετάξω! "Τώρα που έγινε ο έλεγχος και όλα πήγαν μια χαρά, τώρα θα μείνεις εδώ;".
Κι από τη μια σκέφτηκα, γιατί να τους κάνω τη χάρη να μου χαλάσουν το κέφι;
Κι από την άλλη, να είμαι ξανά το καλό παιδί -τη μια να με κρατάνε μιάμιση ώρα με χαζές ερωτήσεις και να με κάνουν να αισθάνομαι σαν κοινός εγκληματίας και τρομοκράτης και μετά να πάω να κάνω διακοπές επειδή πάλι έτσι αποφασίσανε-;
Κι από την άλλη πάλι, κι αυτοί εδώ οι αστυνομικοί έχουν την ευθύνη τόσων ανθρώπων που πετούν. Αν συμβεί καμιά στραβή, τότε τι; Στο κάτω κάτω, ξέρω ότι δεν βρίσκομαι στην Ελβετία και πάλι καλά που υπάρχει αυτός ο έλεγχος, που τον περνάνε όλοι οι επιβάτες ανεξαρτήτως υπηκοότητας λίγο ή πολύ κι έτσι έχουμε όλοι το κεφάλι μας ήσυχο, κι ας είναι δυσάρεστη η όλη διαδικασία. Είναι αλήθεια ότι το παράκαναν, αλλά μπορώ να καταλάβω ότι δεν έχουν περιθώρια να αφήνουν τίποτα στην τύχη. Και γιατί να με εμπιστευτούν; Με ξέρανε κι από πριν μήπως; Και η περίπτωσή μου σε συνδυασμό με τις αλλόκοτες σφραγίδες του Μπάμπη όπως και να το κάνουμε είναι πράγματα που δεν περνούν απαρατήρητα. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ και πώς να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση όπως πρέπει. Ήταν σαν να έδινα εξετάσεις στο Συνταγματικό Δίκαιο... Όλες οι απαντήσεις είναι εν δυνάμει σωστές..

Τελικά επιβιβάστηκα.
Η αλλαγή παραστάσεων πάντα κάνει καλό σε τέτοιες στιγμές. Ήταν μια αργή πτήση. Τουλάχιστον εμένα έτσι μου φάνηκε. Από τις φορές που δεν ήθελα να σκέφτομαι τίποτα. Να μη δουλεύει το μυαλό. Να μην κινείται.

Ανοίγει η πόρτα του αεροπλάνου και με το που βγαίνεις έξω σου έρχεται στα μούτρα ο λίβας των 45 βαθμών Κελσίου να καίει ακόμα και το άσπρο των ματιών σου. Μια εμπειρία που νομίζω στην Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να τη ζήσει κανείς. Όμως ευτυχώς ο αέρας της ερήμου δε φέρνει καθόλου υγρασία, κάνοντας υποφερτή την όλη κατάσταση. Αποκαμωμένος από την αγχωτική αυτή εμπειρία του σωματικού ελέγχου, σώριασα τα πράγματα στην είσοδο του δωματίου και αποφάσισα να ξεχαστώ στο νερό της θάλασσας.
Και αυτό έκανα.



Όχι, δε θα μου χαλάσει κανένας τις τελευταίες μέρες των διακοπών.
Σκέψεις εκλογίκευσης των γεγονότων με απασχόλησαν όλο το μεσημέρι, μπαινοβγαίνοντας από τα δροσερά νερά της Ερυθράς Θάλασσας. Πάλι καλά και οι νεαρές ρωσοεβραίες και έδιναν ευρωπαϊκό χρώμα στο όλο σκηνικό, με την τεράστια ιορδανική σημαία (τη μεγαλύτερη σημαία της Μέσης Ανατολής όπως υποστηρίζουν οι άραβες γείτονες) να κυματίζει στην απέναντι πλευρά της ακτής, στο ιορδανικό "Εϊλάτ" που ονομάζεται Άκαμπα.
Κι εγώ να έχω πλέον πεισθεί ότι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνω όταν γυρίσω στη γενέτειρα είναι να κάνω μια ξεγυρισμένη δίαιτα και ν'αφήσω επιτέλους τ'αστεία και τα delivery.
Και στον επόμενο έλεγχο να κάνω τα σωστά.. γραμματικά λάθη που εμμέσως πλην σαφώς με συμβούλεψε ο ρωσοεβραίος αστυνομικός, για να γλυτώνω τα ξεβρακώματα.

Και η ζωή συνεχίζεται.

η Άκαμπα όπως φαίνεται στο βάθος από δω
με την Ιορδανική σημαία των πολλών τετραγωνικών