γύρισα;

Δεν κρύβω ότι έχω αποπροσανατολιστεί λίγο.

Κατ'αρχήν μού είναι φοβερά επώδυνο ότι ξαναήρθα στην ευρωΧώρα μας και με πιάνει ίλιγγος όταν μεταφράζω τις τιμές σε σέκελ -και μού φαίνονται όλα πανάκριβα- , παραξενεύομαι όταν βλέπω ότι μπορώ να μπαίνω όπου θέλω χωρίς να με σταματάει κανείς στην είσοδο να δει τι έχω στο σακίδιό μου ή δεν αδειάζω τις τσέπες μου -ακόμα έχω στ'αυτιά μου τη βαριεστημένη ερώτηση "έχεις όπλο;" και την επίσης βαριεστημένη απάντησή μου να βγαίνει σχεδόν μηχανικά "όχι"-, τσαντίζομαι λίγο όταν βλέπω ότι τα πάντα κινούνται σχετικά αργά στο δρόμο και νομίζω ότι έχω κουφαθεί όταν βλέπω περιπολικά της αστυνομίας να περνάνε χωρίς ούτε να σφυρίζουν ούτε να αναβοσβήνουν έστω τα φώτα από πάνω, ξαφνιάζομαι όταν βλέπω και παθαίνω να περάσω πεζός το δρόμο και κα-νέ-να αυτοκίνητο δε μου δίνει προτεραιότητα, μού φαίνεται περίεργο όταν διαπιστώνω ότι τα περισσότερα σκυλιά που βλέπω στο δρόμο είναι αδέσποτα, με ρίχνει όταν βλέπω κατσουφιασμένα νεαρά παιδιά στο δρόμο -ενώ θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον ικανοποιημένα που δεν πάνε στρατό στα 18 τους για τρία χρόνια τα αγόρια και δύο χρόνια τα κορίτσια-... και άλλα πολλά καθημερινά μικροπράγματα όπως η παντελής έλλειψη στη χώρα μας των απλών λέξεων "ευχαριστώ" και "παρακαλώ"...

Πάντα με παίρνει μερικές μέρες να επανέλθω στην εδώ πραγματικότητα, αλλά πού θα μου πάει, κι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω. Άλλωστε, αύριο (σήμερα Δευτέρα 1/8 -καλό μήνα!) είναι εργάσιμη μέρα. Και το πρόβλημά μου είναι ότι αυτή τη φορά με τις αναρτήσεις του blog νομίζω ότι δε θα έχω και πολλά να πω δια ζώσης. Έχουν τα περισσότερα ειπωθεί ήδη.

Τελικά δεν έχω καταλήξει εάν οι blogοδιακοπές του Αυγούστου που μόλις πέρασε με ξεκούρασαν ή με άφησαν πιο κουρασμένο από πριν. Αλλά τι σημασία έχει να το σκέφτομαι; Ό,τι έγινε έγινε και όσο διαρκούσε το γούσταρα.
Ελπίζω απλώς να μη σας κούρασα.

Τα κεφάλια μέσα και μακάρι η πυξίδα (μου) να μη με προδώσει
...αυτή τη φορά
όχι - δε λέω αυτό το απαίσιο "Καλό Χειμώνα"
γιατί...δεν έχουμε χειμώνα ακόμα!