Και το σχέδιο ήταν μια χαρά και όλα κανονισμένα ρολόι. Η σωστή πτήση για Αθήνα με τη σωστή ώρα και τη σωστή τιμή. Η καταπληκτική απεργία των δικαστικών υπαλλήλων (συγχαρητήρια παιδιά, πάντα τέτοια!) που κολλάει όπως πρέπει με το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Και ορίστε που προέκυψε ένα καταπληκτικό 5νθήμερο από το πουθενά.
Προορισμός : Νάξος. Ένα νησί που δεν έχω μείνει ποτέ - παρά μόνο ένα μισάωρο πριν χρόοοονια όταν τελικά είχα καταλήξει στα Κουφονήσια (θέμα που 'σηκώνει' άλλη ανάρτηση) - όπου όμως εδώ και μερικά χρόνια έχει εγκατασταθεί η αγαπημένη μου Μαριέτα, ένας άνθρωπος που επέπρωτο να γίνουμε φίλοι στη Δυτική Όχθη τον χειμώνα του 2002 (που κι αυτό πάλι σηκώνει τουλάχιστον μία αν όχι τρεις-τέσσερις αναρτήσεις). Το περιτύλιγμα του 'τέλειου εγκλήματος' είναι βεβαίως βεβαίως και το συγγενικό μου σπίτι που βρίσκεται στο πιο 'κομβικό σημείο' της πρωτεύουσας : επί της οδού Ερμού , δυο βήματα κυριολεκτικά από τα πάντα...
Η μόνη παραφωνία στο σχέδιο απόδρασης ήταν ο εθνικός αερομεταφορέας που με καθήλωσε επί ένα ολόκληρο δίωρο στο αεροδρόμιο και τελικώς έφτασα στο Ελ.Βενιζέλος στις ...3 το πρωί αντί για τη 1 και τέταρτο.
Και σιγά σιγά το τέλειο σχέδιο αλλάζει άρδην.
Αποτέλεσμα;
Βρίσκομαι στην έρημη Ερμού από κάτω από το σπίτι να χτυπάω κουδούνια για να ξυπνήσουν και να μου ανοίξουν, αλλά εις μάτην.
Στο τέταρτο χτύπημα είπα να μη συνεχίσω. Ευτυχώς τα τραπεζάκια του παραδίπλα κεντρικού cafe δεν τα μάζευαν τη νύχτα, και είπα με τον εαυτό μου πως δεν αποκλείεται να με βρει εκεί το πρωί, ώσπου να έρθει η ώρα να πάω στο λιμάνι του Πειραιά και να πάρω το πλοίο για Νάξο (σημειωτέον , είχα ΗΔΗ το εισιτήριο του πλοίου στη τσέπη - για τέτοια οργάνωση μιλάμε, όχι αστεία..).
Κι εκεί που άρχισε να γλαρώνει το μάτι μου και να χαλαρώνει και το πόδι μου στην καρέκλα που έβαλα απέναντί μου, μέσα στο σκότος δύο αστυνομικοί να με κοιτούν καλά καλά. "Καλησπέρα" , είπα. "Τα στοιχεία σου" , είπαν. Χωρίς πολλά πολλά έδειξα διαβατήριο (την ταυτότητα την έχω χαμένη εδώ και καιρό) . "Γιατί διαβατήριο; Θα ταξιδέψεις;", είπαν. "Ναι! Πώς το καταλάβατε;" είπα. "Διακοπούλες; Διακοπούλες; Για πού το βάλαμε;"είπαν. "Νάξο", είπα. "Και θες διαβατήριο για Νάξο;" είπαν.
Η συζήτηση δεν καταλάβαινα πού πήγαινε. Ίσως θα έπρεπε να ρίξω καμιά ξεγυρισμένη γενική εις -έως για να δείξουμε τέλος πάντων ότι είμεθα και ενός επιπέδου είμεθα.
Εν πάση περιπτώσει , ήθελαν να εξακριβώσυν τα στοιχεία μου. με το δίκιο τους οι άνθρωποι. Τι γυρεύει ένας άνθρωπος μόνος του σε ένα παγκάκι της Ερμού , με ένα σακίδιο και μια μικρή βαλίτσα και με το διαβατήριό του στις 4 το πρωί - και σαν να μην έφταναν όλα αυτά - να μιλάει και κάπως λόγια , στον πληθυντικό ευγενείας. Είναι οπωσδήποτε ύποπτο.
Πέρασα το τεστ τελικά (η χαριστική βολή : το απόκομμα της θέσης του αεροπλάνου και το αχρησιμοποίητο εισιτήριο του πλοίου) και οι άνθρωποι έφυγαν κι εγώ είπα ότι θα έπρεπε να μεταφερθώ στα ΜακΝτόναλντς του Συντάγματος που έχει πιο πολύ κόσμο.
Σέρνοντας τη βαλίτσα με τις ρόδες που ακούγονταν σε όλη την Ερμού, ο σεκιουριτάς της περιοχής ξεπροβάλλει από κάποια γωνία. "Εντάξει με την εξακρίβωση;" ρωτάει. Μα τι γίνεται; Το έμαθε όλη η γειτονιά; "Εντάξει", λέω ( τι να πω). Και τότε αρχίσε μια λογοδοιάρροια ο άνθρωπος με το πόσο στη τσίτα είναι οι αστυνομικοί που δεν μπορούν να βρουν αυτόν τον δολοφόνο του ηθοποιού, που "μα πώς κυκλοφορείς κι εσύ βρε παιδί μου τέτοια ώρα έξω" , που "είσαι και μελαχροινός , κι αυτοί ψάχνουνε κι αυτόν τον Αιγύπτιο , πανάθεμά τον" και "πόσο συντετριμμένες ήταν οι πωλήτριες της Ερμού την ημέρα που μαθεύτηκε ο φόνος". Ζω ένα θέατρο του παραλόγου; Οι ρόδες ευτυχώς δε με καθυστέρησαν πολύ..
Στα ΜακΝτόναλντς είχε λιγοστό κόσμο και πλέον είχα πάρει απόφαση ότι εκεί θα με έβρισκε το πρωί. Και τώρα , πώς έγινε στις 4 και μισή το πρωί να ξεφυτρώσουν από το πουθενά τρεις παιδικοί μου φίλοι από το νησί; Ε, αυτό θα παραμείνει για πάντα ανεξήγητο! Πώς είναι δυνατόν κάθε φορά μα κάθε φορά που απομακρύνομαι από τα πάτρια να συναντώ συμπατριώτες στα πιο απίθανα μέρη; Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, δεν παύει όμως να είναι αξιοπερίεργο.
Η παραμονή στο κέντρο της Αθήνας μέχρι να έρθει η ώρα για το πλοίο που θα με πήγαινε Νάξο , ήταν από μόνο του ένα καλό item .
"Ε , σε ποιόν άλλον θα συνέβαινε αυτό το σκηνικό αν όχι σε σένα...", λένε.
Δεν το πολυκαταλάβα, να πω την αλήθεια.
"Ε, τι δεν κατάλαβες τώρα.. Αφού είσαι ίσως ό,τι πιο alternative κυκλοφορεί.."
Αλτέρνατιβ;
Εγώ;
Είναι καλό αυτό;
Για καλό το είπαν πάντως.
Σε μισή ώρα φεύγει το πλοίο (να'ναι καλά ο ΟΛΠ που έχει φροντίσει να έχει ίντερνετ στο 70s μαζικό καφενείο) και τελικώς ο κύριος Φασούλας μας με λυπήθηκε..
υ.γ.1 ξέρω , ήταν μια άλλ'αντ'άλλων ανάρτηση , αλλά σκασίλα μου.
υ.γ.2 άντε μπάϋ και άντε γειά.
Προορισμός : Νάξος. Ένα νησί που δεν έχω μείνει ποτέ - παρά μόνο ένα μισάωρο πριν χρόοοονια όταν τελικά είχα καταλήξει στα Κουφονήσια (θέμα που 'σηκώνει' άλλη ανάρτηση) - όπου όμως εδώ και μερικά χρόνια έχει εγκατασταθεί η αγαπημένη μου Μαριέτα, ένας άνθρωπος που επέπρωτο να γίνουμε φίλοι στη Δυτική Όχθη τον χειμώνα του 2002 (που κι αυτό πάλι σηκώνει τουλάχιστον μία αν όχι τρεις-τέσσερις αναρτήσεις). Το περιτύλιγμα του 'τέλειου εγκλήματος' είναι βεβαίως βεβαίως και το συγγενικό μου σπίτι που βρίσκεται στο πιο 'κομβικό σημείο' της πρωτεύουσας : επί της οδού Ερμού , δυο βήματα κυριολεκτικά από τα πάντα...
Η μόνη παραφωνία στο σχέδιο απόδρασης ήταν ο εθνικός αερομεταφορέας που με καθήλωσε επί ένα ολόκληρο δίωρο στο αεροδρόμιο και τελικώς έφτασα στο Ελ.Βενιζέλος στις ...3 το πρωί αντί για τη 1 και τέταρτο.
Και σιγά σιγά το τέλειο σχέδιο αλλάζει άρδην.
Αποτέλεσμα;
Βρίσκομαι στην έρημη Ερμού από κάτω από το σπίτι να χτυπάω κουδούνια για να ξυπνήσουν και να μου ανοίξουν, αλλά εις μάτην.
Στο τέταρτο χτύπημα είπα να μη συνεχίσω. Ευτυχώς τα τραπεζάκια του παραδίπλα κεντρικού cafe δεν τα μάζευαν τη νύχτα, και είπα με τον εαυτό μου πως δεν αποκλείεται να με βρει εκεί το πρωί, ώσπου να έρθει η ώρα να πάω στο λιμάνι του Πειραιά και να πάρω το πλοίο για Νάξο (σημειωτέον , είχα ΗΔΗ το εισιτήριο του πλοίου στη τσέπη - για τέτοια οργάνωση μιλάμε, όχι αστεία..).
Κι εκεί που άρχισε να γλαρώνει το μάτι μου και να χαλαρώνει και το πόδι μου στην καρέκλα που έβαλα απέναντί μου, μέσα στο σκότος δύο αστυνομικοί να με κοιτούν καλά καλά. "Καλησπέρα" , είπα. "Τα στοιχεία σου" , είπαν. Χωρίς πολλά πολλά έδειξα διαβατήριο (την ταυτότητα την έχω χαμένη εδώ και καιρό) . "Γιατί διαβατήριο; Θα ταξιδέψεις;", είπαν. "Ναι! Πώς το καταλάβατε;" είπα. "Διακοπούλες; Διακοπούλες; Για πού το βάλαμε;"είπαν. "Νάξο", είπα. "Και θες διαβατήριο για Νάξο;" είπαν.
Η συζήτηση δεν καταλάβαινα πού πήγαινε. Ίσως θα έπρεπε να ρίξω καμιά ξεγυρισμένη γενική εις -έως για να δείξουμε τέλος πάντων ότι είμεθα και ενός επιπέδου είμεθα.
Εν πάση περιπτώσει , ήθελαν να εξακριβώσυν τα στοιχεία μου. με το δίκιο τους οι άνθρωποι. Τι γυρεύει ένας άνθρωπος μόνος του σε ένα παγκάκι της Ερμού , με ένα σακίδιο και μια μικρή βαλίτσα και με το διαβατήριό του στις 4 το πρωί - και σαν να μην έφταναν όλα αυτά - να μιλάει και κάπως λόγια , στον πληθυντικό ευγενείας. Είναι οπωσδήποτε ύποπτο.
Πέρασα το τεστ τελικά (η χαριστική βολή : το απόκομμα της θέσης του αεροπλάνου και το αχρησιμοποίητο εισιτήριο του πλοίου) και οι άνθρωποι έφυγαν κι εγώ είπα ότι θα έπρεπε να μεταφερθώ στα ΜακΝτόναλντς του Συντάγματος που έχει πιο πολύ κόσμο.
Σέρνοντας τη βαλίτσα με τις ρόδες που ακούγονταν σε όλη την Ερμού, ο σεκιουριτάς της περιοχής ξεπροβάλλει από κάποια γωνία. "Εντάξει με την εξακρίβωση;" ρωτάει. Μα τι γίνεται; Το έμαθε όλη η γειτονιά; "Εντάξει", λέω ( τι να πω). Και τότε αρχίσε μια λογοδοιάρροια ο άνθρωπος με το πόσο στη τσίτα είναι οι αστυνομικοί που δεν μπορούν να βρουν αυτόν τον δολοφόνο του ηθοποιού, που "μα πώς κυκλοφορείς κι εσύ βρε παιδί μου τέτοια ώρα έξω" , που "είσαι και μελαχροινός , κι αυτοί ψάχνουνε κι αυτόν τον Αιγύπτιο , πανάθεμά τον" και "πόσο συντετριμμένες ήταν οι πωλήτριες της Ερμού την ημέρα που μαθεύτηκε ο φόνος". Ζω ένα θέατρο του παραλόγου; Οι ρόδες ευτυχώς δε με καθυστέρησαν πολύ..
Στα ΜακΝτόναλντς είχε λιγοστό κόσμο και πλέον είχα πάρει απόφαση ότι εκεί θα με έβρισκε το πρωί. Και τώρα , πώς έγινε στις 4 και μισή το πρωί να ξεφυτρώσουν από το πουθενά τρεις παιδικοί μου φίλοι από το νησί; Ε, αυτό θα παραμείνει για πάντα ανεξήγητο! Πώς είναι δυνατόν κάθε φορά μα κάθε φορά που απομακρύνομαι από τα πάτρια να συναντώ συμπατριώτες στα πιο απίθανα μέρη; Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, δεν παύει όμως να είναι αξιοπερίεργο.
Η παραμονή στο κέντρο της Αθήνας μέχρι να έρθει η ώρα για το πλοίο που θα με πήγαινε Νάξο , ήταν από μόνο του ένα καλό item .
"Ε , σε ποιόν άλλον θα συνέβαινε αυτό το σκηνικό αν όχι σε σένα...", λένε.
Δεν το πολυκαταλάβα, να πω την αλήθεια.
"Ε, τι δεν κατάλαβες τώρα.. Αφού είσαι ίσως ό,τι πιο alternative κυκλοφορεί.."
Αλτέρνατιβ;
Εγώ;
Είναι καλό αυτό;
Για καλό το είπαν πάντως.
Σε μισή ώρα φεύγει το πλοίο (να'ναι καλά ο ΟΛΠ που έχει φροντίσει να έχει ίντερνετ στο 70s μαζικό καφενείο) και τελικώς ο κύριος Φασούλας μας με λυπήθηκε..
υ.γ.1 ξέρω , ήταν μια άλλ'αντ'άλλων ανάρτηση , αλλά σκασίλα μου.
υ.γ.2 άντε μπάϋ και άντε γειά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου