αλλου κι αλλου…: Γιουροβίζιον και μια ΔΕΗ Τουρκίας

Αυτή τη χρονιά είχα την τιμή να ανήκω στο 3% των Ελλήνων τηλεθεατών που δεν είδαν ούτε το διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον ούτε την Καλομοίρα. Δηλώνω μάλιστα ότι το έγκλημα αυτό ήταν 100% προμελετημένο. Ήδη μια βδομάδα πριν από το 'ευτυχές γεγονός' είχα στη τσέπη μου το εισιτήριο του πλοίου για το απέναντι λιμάνι του Μαρμαρίς και την Παρασκευή το απόγευμα βρισκόμουν ήδη στο δεκαθέσιο λεωφορείο που θα με έπαιρνε στο τουριστικό και γκλαμουράτο Μπόντρουμ, απέναντι ακριβώς από την Κω.

Ο καιρός ήταν κάτι παραπάνω από καλοκαιρινός, το Μπόντρουμ ήταν καθαρότερο από ποτέ, ευρωπαϊκότερο από ποτέ, γεμάτο Τούρκους τουρίστες από το 'Κολωνακιώτικο' Νισάντασι της Πόλης και όλοι οι beautiful people ήταν εκεί. Οι ίδιοι ακριβώς που κάνουν σκι το χειμώνα στην Προύσα (ή Μπούρσα, για να είμαστε και κάπως politically correct)

Το πρώτο μου βράδυ βρεθήκαμε με φίλους που ζουν μόνιμα στο Μπόντρουμ στο μπαρ της μαρίνας , ονόματι Maserati , όπου η μόνιμη εδώ και μια 5ετία τζαζ-ροκ μπάντα έκανε πάλι θαύματα! Και κανείς μα κανείς από τους bold and beautiful τύπους και τύπισες δεν θα χαλάλιζε την αυριανή τους σαββατιάτικη έξοδο για να κάτσει να δει πόσα δωδεκάρια θα μοιράζονταν εν είδει 'ψηφοφορίας ΟΗΕ'. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι, και το κατάλαβα την επόμενη μέρα, 'ανήμερα του ευτυχούς γεγονότος', όταν έμαθα μια άγνωστη ιστορία που μάλλον αξίζει να σας τη διηγηθώ.

Το Σάββατο το απογευματάκι, τηγανισμένος πια από τον ήλιο, είπα να πάω στη γνωστή πιτσερία Sünger ("Ο Δύτης"), στον παραλιακό δρόμο του Μπόντρουμ, το στέκι των θαμώνων του Maserati (οράτε ανωτέρω), όπου ουκ ολίγες φορές μας έβρισκαν τα μεσάνυχτα τρώγοντας και ξανατρώγοντας με τη Μπάρμπαρα και τον Τζαν, δύο φίλους που τώρα ζουν στο Παρίσι. Οι φίλοι μου που απέμειναν στο Μπόντρουμ είχαν να πανε το παιδί τους σε κάποιο πάρτι, οπότε 'κατέλαβα' το μοναδικό άδειο τραπέζι που χωρούσε άλλους τρεις, 'σφυρίζοντας αδιάφορα'. Άλλωστε για ακόμα μια φορά θα με έπαιρναν για ντόπιο -λόγω φάτσας- και θα ντρέπονταν να μου πουν στα αγγλικά "sorry, this table is reserved, bye-bye".. (ή ελληνιστί - άντε μπάϋ και άντε γειά, και το γυράδικο στη γωνία είναι ανοιχτό..)

Η ώρα έναρξης του 'ευτυχούς γεγονότος' πλησίαζε, αλλά δε χαλάλιζα με τίποτα την όμορφη θέα του λιμανιού και ένα καραφάκι ρακί ήταν μια καλή αφορμή να μην το κουνήσω από τον "Δύτη". Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να στείλω sms στους παριζιάνους πλέον και πάλαι ποτε συνδαιτημόνες μου -με την πιθανότητα να παραβώ τον όρκο μου και να στρωθώ να βλέπω τα euro-trash τραγουδάκια ΚΑΙ φέτος- το γκαρσόνι με ρωτάει εάν θα μπορούσε να κάτσει δίπλα μου ένα ζευγάρι. Ήταν ο Ατίλ και η Ασλή. Και ακόμα μια φορά επιβεβαιώθηκε (προς Θεού, όχι άλλο ένα αξίωμα της Ανακριτικής) ότι ο Αλλάχ αγαπάει τους μοναχικούς.
Ο Ατίλ και η Ασλή είναι παιδικοί φίλοι, και οι δυο γεννημένοι και μεγαλωμένοι στη Σμύρνη, εγγόνια τούρκων που ήρθαν από την Ελλάδα με την ανταλλαγή του '22. Η Ασλή είχε κουβαληθεί από την Άγκυρα όταν ο Ατίλ τής εξέπεμψε S.O.S. λόγω του επικείμενου διαζυγίου του και της μετακόμισής του από το σπίτι του σε κάποιο hostel ώσπου να δει τι θα κάνει στη ζωή αυτή... Σιγά σιγά μπήκα στη διαδικασία να μαθαίνω περί της οσονούπω 'πρώην' του Ατίλ, το πόσο ανακουφισμένη ήταν η Ασλή που επιτέλους ξανα-απέκτησε τον παιδικό της κολλητό σώζοντάς τον από τα νύχια της απίστευτα απαίσιας γυναίκας του, πόσο χάρηκαν οι γονείς του, και -όπως μόνο οι τούρκοι γνωρίζουν να σε "μπάζουν" θες/δε θες στις χαρές και στις λύπες τους- δεν είχα κι εγώ παρά να ...πανηγυρίσω με το ευτυχές αυτό διαζύγιο (!!) και να πιώ 'στις χαρές τους!'.

Τσουγκρίζοντας ποτήρια και κατεβάζοντας μπύρες Efes τη μια μετά την άλλη, ακούγεται από μέσα ένα χαριτωμένο τούρκικο λάιτ τραγουδάκι και τότε ξαφνικά -εκεί που όλα ήταν μια χαρά τακτοποιημένα- μου πετάνε : "Α! Ξέρεις, σήμερα είναι και η Γιουροβίζιον!".
Έλεος!
"Ναι, το ξέρω. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που κατέφυγα στο Μπόντρουμ. Για να μην τη δω!", είπα να πω, αλλά κρατήθηκα να μην ανοίξω το θέμα και ξενερώσουμε.
"Και αυτό το τραγούδι που ακούς ήταν αυτό που είχε διαλέξει η Τουρκία να στείλει πριν χρόνια, αλλά τελικά δεν το έστειλε", μου λέει η Ασλή.
"¨Εγινε ποτέ κάτι τέτοιο; Το διάλεξαν και δεν το έστειλαν; Γιατί;"
Και τότε αρχίζουν και οι δύο να μου αναλύουν τί έγινε εν έτει ...1979!

Το 1979, λοιπόν, ο διαγωνισμός θα γινόταν στα Ιεροσόλυμα. Η Τουρκία θα ήταν η μόνη μουσουλμανική χώρα που θα συμμετείχε στον διαγωνισμό που θα γινόταν σε ιερή μουσουλμανική πόλη και που βρισκόταν υπό στρατιωτική κατοχή. Πολύ ντελικάτη θέση, αφού ως γνωστόν εκτός από τηλεοπτικό και μουσικό γεγονός, η Γιουροβίζιον ήταν και είναι ένα διπλωματικό event.
Οι αραβικές χώρες 'την έπεσαν' κανονικά στους Τούρκους, απειλώντας ότι εάν η Τουρκία θα συμμετείχε στο διαγωνισμό, η Κωνσταντινούπολη των 10 (τότε) εκατομμυρίων θα έμενε χωρίς βενζίνη, δεν θα αγοράζονταν τα τουρκικά προϊόντα από τους μουσουλμάνους αδερφούς τους στη Μέση Ανατολή και -το χειρότερο!- δεν θα έμενε περισσευούμενη ενέργεια στη χώρα για να φωτίζεται τη νύχτα το τεράστιο Anıt Kabir, δηλαδή το Μαυσωλείο του Ατατούρκ στην Άγκυρα. Και άλλα τέτοια τραγικά...

Παρά τις απειλές, ο προκριματικός διαγωνισμός για την επιλογή του τραγουδιού έγινε με κάθε γκλαμουριά στο θέατρο Ατατούρκ της Πόλης και πρώτο βγήκε το τραγούδι "Seviyorum" ("Σ'αγαπώ") που είχε όλες τις προϋποθέσεις για να ρίξει στάχτη στα μάτια στους οργίλους μουσουλμάνους μέσα και έξω από τη χώρα.

Το βασικό του 'ατού' : η ίδια η ερμηνεύτρια , ονόματι Maria Rita Epik, γεννημένη και μεγαλωμένη στη Σμύρνη, ιταλικής(!) καταγωγής, οι γονείς της οποίας προφανώς την είχαν γλυτώσει από τη γωστή πυρκαγιά του '22 και - το καλύτερο - ήταν και Χριστιανή και Καθολική - άλλωστε ποιός τούρκος μουσουλμάνος τραγουδιστής που θα ενδιαφερόταν έστω και λίγο για την καριέρα του θα τολμούσε να χαριεντίζεται στην πόλη που οι ομόθρησκοί του δεν είχαν στον ήλιο μοίρα...-
Όσο για το τραγουδάκι: ευρωπαϊκότατο, αθωώτατο και γενικώς καμία σχέση με τις μελλοντικές τουρκικές επιλογές που -δικαίως- πάτωναν κατ'εξακολούθηση επί δεκαετίες.

Η απειλή του εμπάργκο όμως ήταν υπαρκτή και μόλις την επαύριον(!) της επιλογής του "Seviyorum" τα τάνκερ γεμάτα πετρέλαιο από τη Τζέντα καθυστερούσαν ανησυχητικά να φθάσουν στο λιμάνι της Μερσίνας...

10 μόλις μέρες πριν τον 'καταραμένο΄ αυτό διαγωνισμό, η Τουρκική Τηλεόραση ανακοίνωσε ότι δεν θα συμμετάσχει η χώρα στην Γιουροβίζιον του 1979 "για πολιτικούς λόγους" και έτσι η ενεργειακή κατάρρευση της γείτονος απεφεύχθη... φευ!

Για την Ιστορία:
Η τραγουδίστρια αφού έφαγε 'πόρτα' από τις περισσότερες δισκογραφικές εταιρείες της χώρας, άνοιξε σχολή φωνητικής στη Σμύρνη.
Το δικό της 'εμπάργκο' φαίνεται ότι έληξε τελευταία (!!!!) με την κυκλοφορία (επιτέλους) του άλμπουμ της με τζαζέ κομμάτια.
Το άλμπουμ της έχει τίτλο "Aradan Uzun Zaman Geçti" και μπορεί κανείς να το 'κατεβάσει' πατώντας εδώ

Όσο για το γκρουπ "21.Peron" που τη συνόδευε διαλύθηκε μετά την παταγώδη εμπορική αποτυχία του δίσκου τους που έφερε τον τίτλο του -όπως αποδείχθηκε- 'γρουσούζικου' "Σ'αγαπώ" και τα μέλη του πλέον τραγουδούν στο ..μπάνιο τους.