..ως έπος ειπείν

Όποτε με ρωτάνε φίλοι από το εξωτερικό "Μα τι είναι τελικά ο ελληνικός κινηματογράφος; Μόνο σιωπές του Αγγελόπουλου;" , η πρώτη ταινία που μου έρχεται στο μυαλό είναι η γνώστη σε όλους μας 'Κάλπικη Λίρα'.
Δεν ξέρω πολλά από σινεμά. Παλεύω να θυμηθώ ονόματα ηθοποιών, ακόμα και των πιο γνωστών. Με το που πέφτουν οι τίτλοι τέλους μιας ταινίας , δεν είναι λίγες οι φορές που δεν θυμάμαι καλά-καλά κανέναν από τους συντελεστές της. Και μπορώ να δω μια ταινία ξανά και ξανά και κάπου στη μέση να καταλάβω ότι 'κάποτε την είχα ξαναδεί...'
Αλλά αυτή η ταινία, ανεξάρτητα από τους γνωστούς ηθοποιούς (που έτσι και αρχίσω και τους ξεχνάω κι αυτούς, τότε πάει να πει ότι το Αλτσχάιμερ μού χτυπάει την πόρτα), περιγράφει τόσο καλά την ελληνική πραγματικότητα (που στην ουσία, αν το σκεφτούμε, πολύ λίγο άλλαξε από τότε ως σήμερα, 60 περίπου χρόνια μετά) και ποτέ δε με κούρασε όσες φορές και να την έχω δει. Άλλωστε αν τότε οι λίρες ήταν κάλπικες, τα σημερινά χαρτονομίσματα δε θυμίζουν Monopoly;

"Μπορεί η λίρα να ήταν κάλπικη. Η αγάπη μας όμως ήταν αληθινή".
Απλά λόγια μιας απλούστατης σκηνής.
(από τις λίγες φορές που ..λάτρεψα το YouTube)