αγαπημένη μου λάμπα...

Κανείς δεν το λέει καθαρά στις ειδήσεις ή στις εφημερίδες, αλλά στη γειτονική μας Τουρκία που εδώ και μερικά χρόνια διοικείται από τους light (;) ισλαμιστές του ΑΚΡ γίνονται πράματα και θάματα κάθε μέρα. Οι μικρές αλλαγές της καθημερινότητας και των ηθών μόλις λίγα μίλια απέναντι από μας δεν περνάνε ούτε στα ψιλά γράμματα των ελληνικών ΜΜΕ αλλά εάν κανείς κάτσει και αναλογιστεί πώς ήταν η Τουρκία μια δεκαετία πριν και πώς είναι τώρα, δεν έχει παρά να προβληματιστεί σοβαρά για την πορεία της τουρκικής κοινωνίας που βρίσκεται τόσο κοντά αλλά και τόσο μακρυά από τη δική μας.
Δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω επισκεφθεί τη γείτονα για να δω αγαπημένους φίλους, παλιούς συμμαθητές μου που ζουν πια μόνιμα εκεί ή απλά για να πάρω το πρώτο λεωφορείο που θα βρω για να δω μια πόλη που τη διαδέχεται μια άλλη και μια άλλη ακόμα (προφανώς για να ξεπεράσω το σύνδρομο που οι ψυχολόγοι ονομάζουν island fever, ειδικά όταν η χιλιομετρικά μεγαλύτερη διαδρομή που μπορεί κανείς να διανύσει στο νησί είναι 80 χιλιόμετρα...). Είναι γνωστό ότι τα δυτικά παράλια της Τουρκίας δεν έχουν πολλά κοινά με την Κεντρική Ανατολία ή τις κουρδοκρατούμενες νοτιοανατολικές της επαρχίες. Οι κοινωνιολογικές διαφορές ανάμεσα στην ευρωπαϊζουσα τουρκική Δύση με την παρθένα τουρκική Ανατολή αρχίζουν και τελειώνουν στο καταλυτικό κριτήριο της θρησκευτικότητας, τη θέση δηλαδή του Ισλάμ στην καθημερινότητα του μέσου τούρκου πολίτη ένθεν και ένθεν.

Οι μαντηλοφορούσες τηλεθεάτριες στο ακριτικό Καρς στα βορειοανατολικά της χώρας γουρλώνουν τα μάτια τους βλέποντας τα ημίγυμνα μοντέλα να λούζονται με το τελευταίας κυκλοφορίας σαμπουάν. Στο αγροτικό Έρζουρουμ τα ζευγαράκια δεν κρατιούνται χέρι-χέρι στους δρόμους. Στο Ικόνιο δεν βρίσκεις ούτε μπύρα στα εστιατόρια. Στον κεντρικό πεζόδρομο της Ιστικλάλ της Κωνσταντινούπολης τα 'παραδοσιακά' θρησκευόμενα ανδρόγυνα -με την σύζυγο να φοράει στην καλύτερη περίπτωση εμπριμέ μαντήλα- χαζεύουν επίμονα τις βιτρίνες των καταστημάτων που πουλάνε προκλητικά εσώρουχα. Και όλα αυτά υπό τον ήχο κινητών τηλεφώνων και του θορυβώδους καλέσματος του γειτονικού τζαμιού. Από την άλλη, στο απέναντι καφέ νέοι με σκουλαρίκια και κοπέλες με μίνι που βγάζει μάτι. Τεράστιες αφίσες με διάσημους σταρ της τοπικής ποπ σκηνής, λες και ήρθαν με την σημερινή πτήση από Λος Άντζελες και ούτω καθ'εξής..

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι γείτονές μας περνάνε μια βαθιά κρίση ταυτότητας, με όλο και περισσότερες ισλαμιστικές εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια να φυτρώνουν από το πουθενά. Με έναν πρωθυπουργό να παρατηρεί μετά βδελυγμίας ότι 'δεν είναι δυνατόν οι παρουσιάστριες των ειδήσεων να είναι ντυμένες 'έτσι' (δηλαδή: τόσο προκλητικά) και μια νέα γενιά δύο ηθικών υποστάσεων : την ευσεβή από τη μια και την αμαρτωλή από την άλλη.


Στη δεύτερη (και αμαρτωλή) φαίνεται πως ανήκει ο νεαρός δημοσιογράφος Emre Kızılkaya που αρθρογραφεί στην Hürriyet,γέννημα-θρέμα Κωνσταντινοπολίτης,που βλέπει καθημερινά την κοινωνία της πατρίδας του να αλλάζει χρώμα και να γίνεται ολοένα και πιο 'πράσινη' - που στην περίπτωση της Τουρκίας σημαίνει πιο ισλαμιστική-. Και δεν έχει άδικο να ανησυχεί. Άλλωστε και στο Ιράν μετά την Ισλαμική Επανάσταση το 1979 οι αλλαγές δεν επιβλήθηκαν εν μία νυκτί. Σιγά-σιγά έγιναν όλα , πλην όμως σταθερά. Με μια βασική διαφορά όμως: το 1979 φαντάζει να ανήκει στην προϊστορία αφού τώρα η πληροφορία είναι 'κοινό αγαθό' και δύσκολα αποκρύπτεται.

Διαβάζοντας τις αναρτήσεις του 'αιρετικού' αυτού κωνσταντινοπολίτικου blog βλέπουμε πόσο τείνει να ασφυκτιά μια σημαντική μερίδα της τουρκικής κοινής γνώμης που δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει.. Μια ευκαιρία να δούμε κι εμείς εν τέλει τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.

Τίτλος του blog: The Istanbulian
Αγαπημένες αναρτήσεις:
αυτές με τις 'ετικέτες' Actual Turkey και Politics
Χώρα: Τουρκία
Γλώσσα: Αγγλικά