η Θεωρία περί Κολάσεως

Θα'ταν τα χρόνια που ήμουν στο Γυμνάσιο, όταν το "1984" , το γνωστό μυθιστόρημα του Τζωρτζ Όργουελ είχε γίνει ξαφνικά μπεστ-σέλλερ. Ατελείωτες οι συζητήσεις τότε για το πού οδεύουμε και τι τελικά σημαίνει αυτό που οι άνθρωποι γενικά ονομάζουν 'Κόλαση'. Ένα θέμα που γενικά με είχε απασχολήσει αρκετά σε εκείνα τα εφηβικά χρόνια της δεκαετίας του '80.

Η μητέρα μου τότε μού είχε πει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες απόψεις για το τι είναι η 'Κόλαση'. Μία άποψη που τα τελευταία χρόνια άρχιζα να συνειδητοποιώ ότι θα έπρεπε να είναι η επικρατέστερη. 

"Γαβριήλ, να σού πω.. 

Εγώ νομίζω ότι η 'Κόλαση' είναι να μπορείς με μεγάλη ευκολία να επικοινωνείς και να γίνεσαι φίλος με ανθρώπους που βρίσκονται χίλια μίλια μακριά και που ίσως ποτέ δεν θα μπορέσεις να τούς αγγίξεις και να τούς συναναστραφείς στην πραγματική ζωή. Κι από την άλλη, να είναι πολύ δύσκολο, ίσως και αδύνατον να επικοινωνήσεις και να γίνεις φίλος με τον διπλανό σου, που ζει δίπλα σου.. 

Αυτό εγώ νομίζω πως είναι η πραγματική Κόλαση, Γαβριήλ.." 

Και βεβαίως εγώ, εκείνη την εποχή, αυτομάτως απέρριψα εκείνην την παντελώς τρελή Θεωρία περί Κολάσεως, αραδιάζοντας στη μητέρα μου χιλιάδες λογικά αντεπιχειρήματα.. 

Έτσι νόμιζα τότε. 

"Τη γνώμη μου δε ρώτησες; Ορίστε, σού την είπα.. Τι θες τώρα;" 

Και η συζήτηση τελείωσε εκεί.

Χθες ήταν ένα από τα πολλά βράδια που δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. 

Δεν θυμάμαι πόσα εικονίδια είχαν περάσει μπροστά από τα μάτια μου στην οθόνη του υπολογιστή. Πόσα σχόλια, like, εικόνες που έστελναν άνθρωποι που ούτε γνώριζα, ούτε με γνώριζαν, ούτε απευθύνονταν αποκλειστικά σε μένα. 

Και όλα αυτό το θαυμαστό από τεχνολογικής άποψης φαινόμενο - να συνομιλείς με αγνώστους και μάλιστα στον φιλικότατο ενικό, χωρίς ποτέ στην πραγματικότητα να σε έχουν δει, ούτε κι εσύ αυτούς - δεν ήταν απλώς μία Θεωρία. Ήταν η πραγματικότητα. 

Ήταν πραγματικότητα να σού λένε τον πόνο τους κι εσύ τον δικό σου, γνωρίζοντας όλοι μας ότι το πιθανότερο σε αυτήν τουλάχιστον τη ζωή να μην τα φέρει η τύχη να ανταλλάξουμε ένα απλό "γειά σου" στο δρόμο.

Και τότε μού ξανάρθε στη μνήμη εκείνη η παράλογη "Θεωρία περί Κολάσεως" των εφηβικών μου χρόνων. Και αναρωτήθηκα εάν τελικά εκείνη η θεωρία, ύστερα από τόσα χρόνια, επιβεβαιωνόταν χθες βράδυ ακριβώς μπροστά στα δικά μου μάτια.

Αλήθεια, πώς και δεν το είχα συνειδητοποιήσει νωρίτερα..; 

Το ένα σχόλιο έφερνε τ' άλλο.

Ύστερα το ένα μήνυμα έφερε τ' άλλο. 

Είχαν φτάσει χαράματα, και στο inbox μου με περίμενε ένα τραγούδι που μού το έστελε ακόμα μια 'φιλία', από αυτές που το πιθανότερο είναι να μην ..γνωρίσω στην πραγματικότητα ποτέ μου.

Εκεί μέσα λοιπόν, στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο (μα πόσο περίεργα μού ακούγεται αυτή η φράση!..) με περίμενε ένα τραγούδι γεμάτο ευχές. Στίχοι γεμάτοι αγάπη και ειλικρίνεια. 

Ένα τραγούδι που μού το έστειλε μία άγνωστη 'φίλη', που από το πουθενά με σκέφτηκε, και μού το έστειλε μόνο από αγάπη και χωρίς κανένα αντάλλαγμα. 

Και έτσι, και για ακόμα μια φορά..

εκείνη η Θεωρία περί Κολάσεως... καταρρίφθηκε.

 

"Σού Εύχομαι" - Σαρίτ Χαντάντ
"Meakhelet Lekha" - Sarit Hadad / מאחלת לך - שרית חדד   

Σού εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος,

όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις.

Να σού χαμογελά ο ήλιος,

όπως και σε μένα χαμογελά.

Σε ευλογώ με Φως,

για να μην βρεις μπροστά σου κανένα εμπόδιο και δυσκολία.

Σού εύχομαι δρόμο ανοιχτό,

να βρεις ηρεμία και θαλπωρή.

Να μη γνωρίσεις στενοχώρια και πόνο,

σαν κι αυτόν που μ' άφησες στην καρδιά.

Να μη γνωρίσεις τι σημαίνει απιστία,

σαν κι αυτήν που μ' άφησες στην ψυχή.

Προσεύχομαι μόνο για το δικό σου καλό.

Να βρεις μια γυναίκα και να κάνεις μια οικογένεια.

Να' χεις φώτιση,

για να ξεχωρίζεις το καλό απ' το κακό.

Σού εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος,

όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις.

Η ζωή να σού χαμογελά,

όπως μού χαμογέλασε σε μένα.

Να είσαι υγιής, ευτυχισμένος και ζωντανός.

Ο καλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος.

Και παρά το ότι είμαστε χώρια, εγώ είμαι ακόμα εδώ.

(Σ' ευχαριστώ για το μήνυμα. 

Ξέρεις εσύ.)